Lesbók Morgunblaðsins - 28.02.1960, Blaðsíða 10

110
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Smásagan
Slasaður piltur
(Úr endurminningum hjúkrunarkonu)
það að fara á móti sól. Slíkt er ekki
hægt, og þess vegna snýr seglskipið
sér þannig að ljósið fellur á brún
seglsins. Þetta skip getur auðveld-
lega siglt út fyrir áhrifasvið jarðar
og komist til annara stjarna. Það
á ekki að flytja neitt með sér annað
en vísindatæki, og það útvarpar
stöðugt til jarðarinnar. Þegar mönn
um þykir það komið nógu langt
út í geiminn, er hægt að snúa því
við og láta það sigla til jarðar aftur.
Þungi, eða þrýstingur sólar-
ljóssins er ekki nema 0.000000009
pund á hvern ferþumlung. Seglið
verður því að vera gríðarstórt til
þess að þessi orka megi knýa geim-
farið áfram. Seglið verður gert úr
næfurþunnu efni. Loftsteinar
munu geta sett göt á það, en þeir
munu ekki rífa það í tætlur. Stærð
þess verður að vera um 150 fet að
þvermáli. Þó verður þungi þess og
allra vísindaáhalda ekki nema um
50 pund.
Þá, er og komin fram hugmynd
um annað geimfar, sem menn kalla
„geimfiðrildið“. Það á að taka sig
upp á geimstöð í námunda við
jörðina og geta flogið með 10 far-
þega og 100.000 punda farangur til
geimstöðvar í námunda við Marz,
og vera ekki nema eitt ár á leið-
inni.
„Geimfiðrildi“ þetta verður með
marga holspegla og verður hver
um 50 fet að þvermáli, og hver
þeirra í sambandi við vatnsketil og
breytir hitinn frá þeim vatninu í
gufu. Gufunni er breytt í rafmagn
og rafmagninu í jón, eins og áður
er sagt. En kuldinn í geimnum
mun sjá um að gufan þéttist aftur
og verði að vatni, án þess að nokk-
uð fari til spillis, og svo rennur
vatnið aftur til vatnsgeymanna.
„Geimfiðrildið“ mun einnig nota
sólarorku á annan hátt, og þannig
auka hraða sinn jafnt og þétt. Þeg-
ar það kemur í námunda við ein-
hvern hnött er hægt á ferðinni
KVÖLD nokkurt var símað frá slysa-
varðstofunni og við beðnar að hafa
þegar til rúm handa pilti, sem væri
stórslasaður. Og rétt á eftir var komið
með hann. Mér brá í brún er eg sá, að
hann var enn í öllum fötum og með
skó á fótum. En höfuð hans var marg-
reifað með sáraumbúðum.
Læknir varðstofunnar kom með
sjúklinginn, og hann kvaðst ekki hafa
þorað að rannsaka höfuðmeiðslið, en
það væri svo alvarlegt, að mestar líkur
bentu til að pilturinn gæti tæplega lif-
að eina klukkustund.
Við lögðum hann gætilega í rúm og
settum skjólgrind umhverfis það. Okk-
ur var sagt að faðir hans hefði einnig
slasazt og væri verið að gera að meiðsl-
um hans. Móðurinni hafði verið til-
kynnt um slysið.
Eg leysti sárabindin af höfði sjúkl-
ingins og mér hnykkti við. Á enni
hans var gapandi sár, höfuðkúpan var
brotin og sá inn í heilann Eg þreifaði
á slagæðinni og gat naumast fundið
æðarslögin.
Skömmu síðar kom faðir hans. Eg
kenndi innilega í brjósti um hann.
smám saman, og því verður ekki
skotaskuld úr að lenda hvar sem
er.
Þannig ráðgera menn að nota
orku úti í geimnum til þess að knýa
fartæki milli hnatta. En í geimn-
um eru margar fleiri orkulindir, en
hér hafa verið nefndar. Geimurinn
er ekki „tóm“, eins og menn hafa
haldið. Þar eru frumeindir, loft-
steinar, rafmagn og segulbylgjur,
sólarljós og stjörnuljós og geim-
geislar. Mönnum mun smám saman
takast að hagnýta þetta eftir því
sem þeir komast lengra út í geim-
inn og þekking á honum eykst.
Hann hafði setið aftan við son sinn á
bifhjóli og þeir höfðu rekizt á bíl á
fullri ferð. Pilturinn hafði kastast
fram af hjólinu og lent með höfuðið á
skrautstandinum framan á bílnum.
Faðirinn hafði líka kastast af hjólinu,
en út á götu og hann hafði meiðzt
nokkuð í öxl og fengið skrámur. Og
auðvitað hafði hann fengið áfall.
Hann starði þögull á drenginn sinn,
en virtist þó ekki sjá neitt. Við spurð-
um hvort hann vildi ekki fara í rúm
og fá deyfandi innspýtingu, en hann
afþakkaði.
„Þakka yður fyrir, en eg vil heldur
vera hér þar til öllu er lokið“, sagði
hann og settist á stól.
Kona hans kom nú í þessum svifum.
Við fórum fyrst með hana inn í deild-
areldhúsið. Þar skýrðum við henni frá
því, eins nærgætnislega og okkur var
unnt, að sonur hennar væri í dauðan-
um. Við áttum von á því að hún mundi
fara að gráta, heimta að fá að sjá hann
og spyrja um föður hans. En við áttum
ekki von á að heyra það, sem hún
sagði:
„Þetta er þeim sjálfum að kenna.
Drengurinn vildi endilega fá bifhjól,
og faðir hans gaf honum það. Eg sagði
þeim, að svona mundi fara, en þeir
vildu ekki hlusta á mig. Þetta kemur
þeim því rétt í koll!“
Eg var orðlaus. Hvernig gat nokkur
kona verið svona harðgeðja? Við
spurðum þá hvort hún vildi sjá son
sinn. Hún kinkaði kolli og við fórum
með hana inn í sjúkraherbergið. Eg
dró skjólgrindina gætilega frá. Þarna
sat þá faðirinn og helt í hönd piltsins.
En pilturinn lá með lokuð augu og
dró varla andann.
Hún horfði á piltinn um stund, sneri
sér svo að manni sínum og sagði lágt:
„Eg sagði þér að svona mundi fara.
Ertu nú ánægður!"
Eg beit á vörina. Hvernig stóð á því
að þessi kona var svo tilfinningalaus?
Var það vegna þess að drengurin?