Lesbók Morgunblaðsins - 20.01.1963, Page 3

Hugljdmun sýslumannsins
EFTIR SIGURÐ HEIÐDAL
skildi við, en þá voru þau horfin, alveg
eins og jörðin hefði gleypt þau.
— Það hefur þá ekki orðið neitt slys,
sagði ég.
Hann var ekikj umaður, sýslumað-
urinn, hafði verið það nokkur ár. Börn
tátti hann engin, og nú var hann um
fimmtugt.
Ráðskonur bafði hann haft nok'krar,
en fremur þóttu þær óstöðugar í vist-
inni hjá yfirvaldinu, og svo......
E g harði að dyrum á sýslumanns-
skrifstofunni. Ekkert hljóð. Ég barði aft
ur, miklu rösklegar. — Já, var sagt
hásum rómi fyrir innan. Ég lauk upp
dyrunum og gekk inn. Sýslumaðurinn
sat við skrifborðið, sem stóð við gilugg-
ann. Hann var einn í skrifstofunni. Ég
mundi nú, að ég hafði heyrt, að sýslu-
skrifarinn væri rúmliggjandi.
— Góðan daginn, sagði ég.
— Um . . m, heyrðist frá skrifborð-
inu, og vinstri hönd sýslumannsins
Ibenti á legubekkinn við vegginn.
Ég settist og horfði á risann við Skrif-
Iborðið. Mér var þetta breiða bak og
jötunefldu herðar ekki ókunnug sjón.
En ég þreyttist aldrei á að dást að
(því, hve skaparanum hafði tekist vel,
er hann setti saman þennan sýslumanns-
skrokk. Og ekki spillti myndinni hinn
digri svíri og mikli hnakki með ofur-
llitlum hárlausum bletti í hvirflinum.
Ég beið. Sýslumaður var niðursokk-
inn í eittihvert skjal, sem hann var að
Jesa. Ég vildi ekki ónáða hann. Öðru
Ihverju heyrðust ýmiss konar hljóð frá
Ihonum. En þau er erfitt að festa á
pappír. Þetta voru nokkurs konar boffs
út um munnvikin eða nefið. Samfara
(þessum hljóðum voru höfuðhristur, and-
Jitsgrettur og axlaypptingar. Ég gat ráð-
ið ýmislegt af þessum tiltourðum sýslu-
mannsins. Stundum báru þeir vott um
óánægju, stundum um eitthvað, sem
Ihlæði hann og svo þar á milli. —
Ummh, uff, púff, og svo breyting: Æ
igrey-ræfillinn, helwíti er það hart, vesal-
ings tuskan, já, svona getur það far-
ið, en hart er það.
— Ég ætlaði að biðja yður um veð-
bókarvottorð, sagði ég.
s
yslumaður syndi þess engin
merki, að hann hefði heyrt orð mín.
— Það er veðbókarvottorð, sagði ég
hærri rómi.
Sýslumaðurinn gretti sig. — And-
skoti er það neyðarlegt, sagði hann.
Ég gerði mér upp hósta og ræksti
mig hressilega.
— Veðtoókarvottorð, muldraði ég.
Ekkert dugði.
— Þetta var Ijóta hoppið hjá grey-
inu.
Sýslumaður snéri sér að mér.
— Ég vonkenni skinninu.
— Ég þarf að biðja yður um veð-
toókarvottorð, sagði ég.
— Já, bæði ... ekkert linað á ferð-
inni. Hvernig er það með bílana? Er
það ekki kallað hæsta gír, þegar bíl-
inn nær mestri ferð?
— Jú, svaraði ég.
— Já, hann hefur áreiðanlega verið
4 hæsta gíri og ekkert dregið af sér.
— Varð slys? spurði ég.
— Notar maður ekki þessi lægri gir,
ef maður vill aka varlega? spurði sýslu-
maður.
— Jú, svaraði ég.
Sýslumaður hló. — Hann hefur far-
ið á efsta gíri, bölvaður glanninn.
Mér þótti háttalag karlsins einkenni-
legt. Var hann að hlægja svona að
slysförum, hugsaði ég.
— Hvar varð slys? spurði ég.
— Honum hefði verið nær að nota
lágu gírin, ekki að bölsótast svona ...
eins og ... eins og ... Þeir eru svona,
þessir ungu folar, allt óviðráðanlegt.
— Hljóp úr gíri hjá honum? spurði
ég-
— Kemur það stundum fyrir?
— Það getur komið fyrir í gömlum
og slitnum bílum, ef viðvaningar aka.
— Slys? það fer víst eftir mati..,
ekki bílslys, nei. En það getur fleira
rekizt hvað á annað en bílar... oh, oh,
ef menn keyra ógætilega... í hæsta
gíri.
c
yJ ysiumaður hlo.
— Hvað gerðist svo? spurði ég.
— Gerðist... um, hjá. Við tölum
kannski seinna um það. Þér gerðuð vel
að ganga hér um klukkan tíu í fyrra-
málið. Skrifarinn minn er veikur. Þér
— Ekki var hann gamall... Viðvan-
ingur? ... ja, það er ekki gott að segja.
— Hvar varð þetta slys? spurði ég.
— Já, sjáum til. Það er rúmlega hálft
annað ár síðan. Þetta getur allt stað-
izt. Æ-já, grey-ræfillinn ... Sjáið þér.
Þetta gerðist á íþróttamóti, ekki því
síðasta... í vor, heldur í fyrra.
— Og núna fyrst verið að hreyfa við
þessu? spurði ég. En það er þó ekki
hálft annað ár síðan ... rúmir fimmtán
mánuðir.
— Já, fimmtán mánuðir stendur
heima, rúmlega hálft annað ár, sjáið
þér ... meðgönguár.
— Meðgönguár? át ég eftir og skildi
hvorki upp né niður í glósum karls-
ins.
Sýslumaður þagði um stund, glettnis-
legur á svipinn. Öðru hverju hrukku
smárokur fram úr honum, eins og hann
væri að halda niðurbæidum hlétri í
skefjum.
— Já. Það voru tvær stúlkur á gangi
þarna í móunum alllangt frá mann-
fjöldanum. Þær heita Gróa og Guðrún,
sem við getum kallað Gunnu, og svona
af tiiviljun mæta þær pilti. Hann heit-
ir Pétur. Þau tóku tal saman. Gróu
iþótti kynlegt ,hve Pétur og Gunna viku
kunnuglega hvort að öðru, þvi að hún
toélt að þau hefðu ekki kynnzt áður.
Nú, nú, en einhver fiðringur hefur ver-
ið í greyjunum, því að þau voru svo
hrifin hvort af öðru, að þau virtust
ekki heyra, þegar Gróa skaut athuga-
semdum inn í rabbið. Gróu fannst, sem
vonlegt var, að henni væri ofaukið
þarna og labbaði frá þeim. Hún hitti
stúlku, sem hún þekkti og í því leit
hún til þeirra, skötuhjúanna, sem hún
og læknirinn verðið hér vottar.
— Hvað er eiginlega um að vera?
spurði ég.
— Jamm, um að vera... sjáið þér,
Það var svona. Gróa segist hafa hitt
Gunnu hálftíma seinna. Þá var árekstur-
inn run garð genginn, segir Gunna.
Gróa spurði þá Gunnu: Þekkir þú Pét-
ur á Þúfu, Gunna? Gunnna sagði svo
vera og brosti þessu himneska brosi,
sem getur prýtt þá, er hafa fengið
einhvern forsmekk af vistinni í himna-
ríki.
— Svo að henni varð ekki meira um
áreksturinn en þetta, sagði ég.
— Njahm, njahrn, það segir nú seinna
frá því. Þess vegna verður Pétur grey-
ið að mæta hér í fyrramálið.
— Barnsfaðernismál? spurði ég.
— Já. Gunna tetrið skilaði af sér eft-
ir niu mánuði, já, eða rúmlega níu
mánuði. Og bún lýsir Pétur á Þúfu föð-
ur barnsins. Og hún kvað segja, að
þau hafi ekki verið lengur en fimmtán
til tuttugu mínútur að öllu saman. Sjáið
þér ekki, hve þetta horfir illa fyrir
Pétri, skinninu. Fimmtán mínútur sko,
sextán ár ... dýr skemmtun það.
— Veðbókarvottorðið, sagði ég.
— Veðbókarvottorðið, ég skal nú
strax. Hann hefur verið harðskeyttur,
pilturinn, finnst yður ekki?
— Ætli það, svaraði ég.
— Á hæsta gíri, maður. Þeir hafa
engan hemil á sér, þessir hanar.
★ ★
— Þér eruð Pétur Þorkelsson á Þúfu.
Er ekki svo? spurði sýslumaður.
Pétur játaði því.
— Og þér voruð á íþróttamótinu í
fyrra?
— Já.
— Og þér og Gúðrún Einarsdótttó
rákust hvort á annað.
—Rákust?
— Já. Þér hittuð Guðrúnu Einars-
dóttur. Var ekki svo?
— Jú.
— Og svo?
— Og svo hvað?
— Þér töluðu við hana.
— Auðvitað talaði ég við hana.
— Og þér gerðuð meira en tala við.
hana.
— Mér hefur verið tilkynnt það.
— Þér fóruð með hana niður í laut.
— Fór ég með hana. Ekki fremur ea
hún með mig.
— Nú jæja. Þið fóruð hvort meS
annað eða hvort með öðru niður í laut.
Hvað gerðuð þið þar?
— Gerðum? Það var nú ekki stórt.
Við sátum eða vorum þar svolitla stund.
— Hvað lengi haldið þér?
— Svona kortér eða tuttugu minút-
ur býzt ég við.
— Og svo var draumurinn búinn.
Kom einhver til ykkar?
— Nei.
— Þetta var endasleppt hjá ykkur.
— Endasleppt, o jaeja.
— Verður kannski minnisstætt samt.
P
J. étur þagði.
— Fór ekki vel um ykkur þarna
niðri í lautinni?
— Svona eins og gengur og gerist.
— Stúlkan, Guðrún Einarsdóttir lýs-
ir yður föður að sveinbarni, sem hún
ól fyrir rúmum fimm mánuðum. Og
þér viljið ekki kannast við að vera
faðir barnsins.
— Nei. Ég vil ekki viðurkenna það.
— Þá verð ég að spyrja yður sam-
vízkuspurningar. Höfðuð þér ekki sam-
farir við þessa Guðrún þarna í laut-
inni þennan tilgreinda dag?
Pétur þagði og virtist í vafa um
hverju svara skyldi.
— Þið verðið bæði látin sverja, ef
þetta fer lengra. Ég ráðlegg yður að
segja sannleikann, hvað sem öðru líð-
ur.
— Ég viðurkenni, að það sé rétt hjá
henni um það, sem fram fór þarna í
lautinni. En ég ar samt ektki faðir
þessa barns hennar, því að ef svo væri,
þá hefði hún gengið óeðlilega lengi með.
— Hvað segir læknirinn um þetta?
spurði sýslumaður.
— Samkvæmt plöggum, sem fyrir
liggja, getið þér verið faðir barnsins,
sagði læknirinn og snéri sér að Pétri.
— Þér heyrið dóm læknisins, sagði
sýslumaður. Yður verður ekki undan-
komu auðið.
— Ef ég væri viss, muldraði Pétur.
— Ég vil ekki eiga þátt i neinum sam-
yrkjutoúskap.
Hinir kýmdu.
Sýslumaðurinn rýndi í blaðið á borð-
inu. Hann mælti lágum hægum rómi.
— Ég held þér setjið ekki ofan við
að vera faðir þessa drengs, 24 merkur,
— engin ómynd — vel skapaður og
hraustlegur ... engin aktaskrift þar.
Hann teygði síðasta orðið lækkandi
rómi .
Nú varð þögn um stund. Sýslumað-
ur horfði föstu augnaráði á Pétur, en
hann starði stöðugt á gólfið.
— Er það ófrávík j anleg ákvörðun
yðar að neita því, að þér séuð faðir
barnsins? spurði sýslumaður.
— Ég neita því, að ég sé faðir barns-
ins. Ég held mig við það, svaraði Pét-
ur þrjózkulegur.
— Þér megið fara núna. Þér skuluð
mæta hér á skrifstofunni á morgun á
sama tíma og í dag.
P
*• etur kvaddi í styttingi og fór.
— Þetta er leiðinlegt, sagði sýslu-
maður ,þegar Pétur var farinn. — Þetta
er myndarlegur maður. Ef þessi Guð-
Framh. á bls. 4.
2. tölublað J963
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS fí