Lesbók Morgunblaðsins - 08.12.1963, Side 4

ÍSLENZK HEIMIKI
Vesturbærinn er nú orðið lít-
ill miðað við stærð höfuð-
borgarinnar, sem ár frá ári teygir sig
lengra og lengra í austur. Að vísu
rísa ný hús í Vesturbænum, þar er
enn óráðstafað nokkrum lóðum. En
stækkunarmöguleikarnir eru mjög
litlir. Flestir þeir, sem sækja um
byggingarlóðir, reikna yfirleitt með
því, að þeim verði fenginn einhver
staður í Austurbænum til þess að
reisa sér hús á — og þykir jafnvel
gott að fá lóð þar eftir skamma bið.
Þess vegna er það nýstárlegt og
skemmtilegt að rekast á ungt fólk, sem
bíður eftir lóð — og hafnar öllum, sem
ekki eru í Vesturbænum. Biðin getur
orðið löng, en þetta unga fólk setur það
ekki fyrir sig. Það er fætt í Vesturbæn-
um og uppalið þar — og enda þótt það
geti spilað bridge eða farið í saumaklúbb
austur fyrir Læk, þá andar það alltaf
léttara í Vesturbænum, sérstaklega á
fjórðu hæðinni að Birkimel 8, en þar
eiga Álfheiður Gísladóttir og Bjarni
Felixson heima.
í símaskránni er Bjarni skráður bók-
ari — og reyndar fæst hann við eitthvað
slíkt hjá Hamri hf. En það væri miklu
nær fyrir bæjarsímann að skrá hann KR-
ing í símaskránni, því þegar komið er
inn á heimilið leynir það sér ekki, að
þetta er miklu frekar heimili KR-ings
en bókara. Þannig er það víst með fleiri
í Vesturbænum.

■

mmmm
E n þótt Vesturbærinn sé lítill, þá
er hann það stór, að Bjarni og Álfheiður
ólust þar upp án þess að þekkjast. En
Fjölskyldan í stofunni (að ofan) — Gísli
Felix skoðar verðlaunagripina (að neð-
Gísli verður bakvðrður
það skiptir auðvitað engu máli úr því að
þau náðu saman á endanum.
Nú hafa þau komið sér vel fyrir í
þriggja herbergja íbúð á fjórðu hæð að
Birkimel 8, enda þótt aðeins séu liðin tæp
tvö ár síðan þau giftust. Sá, sem þarna
ræð ruríkjum, heitir annars Gísli Felix
Bjarnason, rúmlega eins árs að aldri —
og er auðvitað farinn að segja mamma
og pabbi og annað sem nauðsynlegt get-
ur talizt til þess að hafa stjórn á heimilis-
fólkinu. Þetta er myndarmaður, verður
bakvörður í KR — segir pabbi hans —
en mömmu hans er sama þó hann verði
í framlínunni, ef hann aðeins borðar mat-
inn sinn.
Stofurnar hjá þeim Álfheiði og Bjarna
em ekki hlaðnar húsgögnum, en sófa,
borðum og stólum er smekklega fyrir
komið — og radíófónninn gegnir þarna
miklu hlutverki. Að vísu kaupa þau ekki
jafnmikið af plötum og áður, enda er
dýrt að safna plötum. En þau leggja oft
plötu á fóninn — og Gísli er þá jafnan
reiðubúinn til þess að hjálpa til. Honum
þykir líka skemmtilegt að handfjatla
knattspyrnumedalíur föður síns þó hann
skilji ekki ennþá hversu mikinn tíma og
fyrirhöfn hver verðlaunagripur hefur
kostað. Og hann er heldur ekki byrjaður
að telja þau fáu kvöld, sem pabbi hans
er heima yfir sumarmánuðina — eins og
mamma hans gerir. Ef það er ekki kapp-
leikur — þá er það æfing — og ef það er
ekki æfing, þá er það kappleikur.
A
„rEnnars er ég orðin svo vön þessu“,
segir frúin. „Maður getur alltaf fundið
sér eitthvað til að gera. Við förum líka
út við og við — þá oftast í bíó. Það er
helzta upplyftingin. Ég hef aldrei stund-
að íþróttirnar af kappi, en hef verið á
skautum og skíðum að vetrinum. Tæki-
færin eru annars fremur fá til að stunda
vetraríþróttirnar. Þegar skíðasnjórinn er
góður kemst ég ekki að heiman — nú, og
þegar ég kemst að heiman, þá er enginn
skíðasnjór“.
„Við ættum víst ekki að vera vanþakk-
lát“, bætir hún við, „því við erum sjaldn-
ast í vandræðum með að fá einhvern til
að sitja hjá barninu á kvöldin, ef þannig
stendur á að við getum brugðið okkur í
bíó. Foreldrar okkar beggja búa á næstu
grösum — og skyldfólkið er hér allt í
kring“.
„Og er pilturinn vær?“
„Já“, segir Bjarni — „hann var óróleg-
ur fyrsta hálfa mánuðinn. Eilífar nætur-
vökur. Síðan hefur maður ekki vitað af
honum“.
„Ég hef hann úti i vagninum á dag-
inn“, segir frúin, „hér úti í garðinum. Ég
sé til hans — og þarf yfirleitt ekki að
skipta mér mikið af honum. Hann er
upptekinn af að horfa á krakkana leika
sér í kring. Þetta er afgirt svæði, engin
hætta af bílum eða annarri umferð. Ég
get verið áhyggjulaus allan daginn þess
vegna — þó ég sé á fjórðu hæð“.
„Og hvað um tómstundavinnuna?“
„Það gefast i rauninni sárafáar tóm-
slundir hér heima. Ef það eru ekki íþrótt-
irnar — ja, þá er maður í aukavinnu,
eins og allir nú á dögum. Annars var ég
innritaður í sagnfræði eitt ór í Háskól-
anum og hef alltaf gaman af að glugga
í eitthvað því um likt. Ég er mikið í fé-
lagsmálum fyrir utan þessar íþróttaæf-
ingar. Nóg að gera“.
„En má ekki bjóða blaðamanni og ljós-
myndara kaffi?“ spyr frúin.
Við afþökkum kökur og segjum eins
og satt er, að við séum báðir í megrunar-
kúr — en spyrjum hins vegar hvað hún
búi helzt til fyrir Bjarna, hvað honum
þyki bezt að fá.
Framhald á bls. 8.
4 LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
33. tölublað 1963.