Lesbók Morgunblaðsins - 03.05.1964, Blaðsíða 3

TEBOLLINN
hvort ég vildi ekki taka skák og með
henni oiurlitla wiskýlögg.
— Þakka þér kaarlega fyrir, svaraði
ég án þess að hugsa mig um, því að ég
hafði alveg steingleymt skáldsögunni
minni. Og þegar ég á næsta augnabliki
mundi eiEtir henni, þá var það auðvitað

of seint, þar sem ég var nýbúinn >0
þekkjast boðið og gat því etkki snúið til
baka, — slíkt hefði borið vott um skort
á viljafestu.
Það þarf ekiki að orðlengja það, en
við fórum heim til hans og drukkum
wiský og tefldum til klukkan ellefu.
Þá bauð ég góða nótt og hélt heimleiðis
með þann óbifanlega ásetning að ljúka
við skáldsögu mína, — og nú hefst sag-
an.
Hlustið nú á:
Það var aðeins tíu mínútna gangur
heim. Þegar ég hafði gengið hálfa leið-
ina, tók ég eftir því að ég var þreyttur
og dálítið syfjaður, og þá datt mér ó-
sjálfrátt í hug ,að trúlega mundi mér
ekki ganga sem bezt að sikrifa, ef ég
settist við skrifborðið, eins og ég vseri.
— Hérna á hægri hönd er skemmti-
legt veitingahús, sagði ég við sjálfan
mig. Bf ég fer þangað inn og drekk
stóran bolla af sterku tei og hedd siðan
heim og skrifa, þá gæti lokakaflinn í
skáidsögunni minni orðið alveg stór-
kostlegur.
Ég fór sem sagt inn.
M veitingahúsinu sat sænska þjóð
in að vanda og drakk púns.
Aðeins eitt lítið borð var laust. Það
stóð í miðjum salnum. Þar settist ég.
— Get ég fengið einn bolla af tei?
sagði ég við eina þjónustustúlkuna.
Það varð alveg dauðaþögn í salnum.
Allt í kringum mig sat sænska þjóðin
með bústna maga og blómlegar kinnar
og drakk púns — og með reglubundnu
millibili var glösum klingt og sagt: —
Nú drekkum við lokaskál!
En þegar ég bað um einn bolla af
tei, varð alveg grafarþögn í húsinu.
— Einn bolla af tei? spurði þjónustu-
stúlkan efablandin.
— Já, svaraði ég, einn bolla tei.
—Á það bara að veo-a te? Bkki brauð
Eftir Hjalmar Söderberg
S agt er, að í Englandi geti maður
srtefnt sinu góða mannorði í bættu með
því að drekka brennivin og aðra þvi-
líka drykki á almannafæri. Það er nú
svo, — en hvert land hefuir sina siði. Ég
lenti nú fallega í því í gærkvöldi eða
hitt þó heldur, af því að óg ætlaði að
drekka einn bolla af tei á veitingahúsi.
Svo er mál með vexti, að eins og sak-
ir standa er ég að leggja síðustu hönd
á skáldsögu í tveimur bindum, þar sem
ég keim til með að fletta ofan af aliri
hræsninni og hégómaskapnuim í þjóðfé-
iagi nútímans. Það vantar aðeins síðasta
kaflann, og ég hafði einmitt ákveðið að
skrifa hann í gær. Ég fór því á fæitur
klukkan átta um moa-guninn, settist við
ekrifborðið á skyrtunni, logandi af anda
giílt og byrjaði að skrifa: „Októberrökkr-
ið lagðist æ þéttar yfir borgina, meðan
haustregnið...“
Lengra var ég ekki kominn, þegar
BÍminn hringdi. Það var einn vina minna
sem var að biðja mig að lána sér pen-
inga, — aðeins smáræði, — nokkur
hiundruð krónur, en hann þurfti að fá
þær strax. Ég gat auðvitað ekki neitað
honum um það, og þar sem ég hafði eng
an að senda í augnablikinu, varð ég að
tfara sjálfur,
Ég íór sem sagt, — og á heimleiðinni,
rétt fyrir utan garðshiiðið mitt, rakst
ég á annan vina minna, sam önnum
kafinn ók um í bil, af því að hann var
að stofna félag. Hann spur ði mig, hvort
ég viidi ekki taka að mér gjaldkera-
starfið.
Ég vildi ekki neita'því þarna á stund-
inni, því að það hefði getað litið dálítið
óvinsamlega út. Þess vegna féllst ég á
það til að byrja með að snæða með hon-
um morgunverð og ræða nánar um
gjaldkerastarfið. Fyrst átum við morg-
unverðinn, og síðan ræddum við að
sjálfsögðu málið.
IClukkan var orðin tvö, og við vor
um alveg að komast að ákveðinni nið-
urstöðu, þegar vinnustúlkan mín, sem
á einhvern óskiljanlegan hátt hafði feng
ið upplýsingar um dvalarstað minn,
kom allt í einu þjótandi inn og tjáði mér
að tengdamóðir mín lægi fyrir dauðan-
um. Tengdamóðir min býr á Kungsholm
en, svo að ég tók leigubíl og ók þangað.
Jú, mikið rétt. Tengdamóðir mín lá
sannarlega fyrir dauðanum, en hún dó
samt ekki fyrr en um sexleytið. Loksins
gat ég fengið að fara heim að ljúka við
skáldsöguna mina.
En biðum við: Á Jakobstorgi stanz-
aði ég fyrir utan gluggann hjá Silv-
ander af gömlum vana og fór að skoða
nýja gerð af hönzkum, og þegar ég sneri
mér við og ætlaði að haida heimleiðis,
stóð ég augliti til augiitis frammi fyr-
ir þriðja vininum, — manni, sem orðinn
var þreyttur á að stofna félög og vildi
heidur tefla. Hann spurði mig sem sagt,
Séra Sigurður Einarsson i Holti
HARMAFREGN
(Við andlát mskils leiðtoga)
Harmagustur harður lýstur
hjartans fley — en tjóa mun eigi
, segl að fella þótt siglu halli,
svarri veður í myrku geði.
Enn þótt þreki þráður skaki
1 þlakka f jöl og hrikti völur
steypist ei súð, þótt stynji móðir
stormasveipir á tognum reipum.
i Sá, er kunni orð að inna
ailri drótt, þau er spökust þóttu,
' mæla skil, gegn máii véla,
mildi og sanns í hildi manns,
( — fallinn að vísu, en fallna reisir
fögur saga um komandi daga.
■ Þá er gerðust í athöfn og orði
áttarstjörnur mannanna börnum.
Mitt á höfum allra æva
oss koma boð, þegar sjálfur voði
, fellur á og innir oss öllum:
Einn ertu nú, og hvar er þín trú?
Hvað skal gera, hverju svara?
1 Hvað, nema týgjast gerðum nýjum:
Þokast skal fram, meðán þreyttir vökum,
þessi skeið, herra, í daganna snerru.
(11/4 1964)
Wiwunifcoitu nmun Winum rti w uiMtoMáu Mi
16. töluiblað 1964
LESBOK MORGUNBLAÐSINð 3