Lesbók Morgunblaðsins - 03.05.1964, Blaðsíða 8

Agóðviðrisdögum, um helg-
ar, fara Reykvíkingar gjarn-
an í ökuferð um bæinn og nágrenn-
ið. Ekki sízt þeir, sem eru á nýjum
bílum — uppi í skýjunum í þeim
.nýbónuðum, með frúna frammi í og
börnin í aftursætinu. Þá er farið
um nýju hverfin, ekið hægt til þess
að athuga hvort flutt sé í þetta hús-
ið eða hitt, hvernig gluggatjöldin séu
hjá hinum eða þessum, hve íburðar-
mikil hús Péturs eða Páls séu — og
svo er velt vöngum yfir því hvernig
í fjandanum þeir geti þetta, byggt
svona stórt, haft það svona „flott“.
Eða þá, að fólk segir: — Hafið þið
nú séð annað eins? Og þá er sett út
á alla hluti. En mat manna á húsum
náungans og gluggatjöldum' fer oft
eftir því hvernig «kapið er — og
í slíkum ökuferðum fer skapið eftir
veðrinu og því, hvort börnin í aftur-
sætinu eru þæg og góð, eða þau ætla
af göflunum að ganga. -
Húsið númer 96 við Kópavogsbraut er
eitt þeirra, sem margir aka hægt fram
hjá, þegar þeir eru í þessum laugardags-
og sunnudagsökuferðum með fjölskyld-
uha. Þetta er stórt embýlishús á einni
hasð, timburhús að mestu, einkar fallegt
þar sem það stendur fyrir ofan Kópa-
vogsbrautina. Timburklæðningin er
brún, nokkrir steinsteyptir veggstúfar
era skreyttir litríkum grjótflögum — ag
oft rýkur úr arninuin. Hér búa Sveinn
Sæmpndsson, fulltrúi hjá Flugfélagi ís-
lands, og kona hans María Jónsdóttir
— ásamt tveimur sonum, Goða, 6 ára
ljósi, og Sindra, hálfs annars- árs, há-
værum og fyrirferðarmiklum. Svo segir
moðirin.
í > esbókin leit inn til þeirra í fyrri
viku til þess að skoða húsið og fá kaffi-
sopa. Frúin var nýbúin að baka og
húsbóndinn hafði kveikt í arninum:'. Það
var komið undir kvöldmat og sá fitli var
dálitið rellinn og frúin sagðist í raun
og veru ekki vita hvað gera ætti við
svona stráka.
Þegar við fórum að yfirheyra þau
fyrir lesendur Lesbókarinnar byrjuðu
bæði að vitna um ágæti þess að búa í
Kópavogi. Það eina, sem skyggði á ánægj
una, var flugumferðin, því húsið stendur
ofarlega á Kársnesinu — í beinni stefnu
á lengstu flugbrautina á Reykjavíkur-
f.ugvelli. Flugvélarnar hafa að vísu
aldrei tekið þvottasnúrur frúarinnar með
sér, en oft hefur munað mjóu. Að öðru
leyti lifir þessi fj.ölskylda eins og blóm
í eggi og kvartar ekkert yfir lífinu og
t'.verunni nema síður sé. Og hjónin eru
þeirrar skoðunar, að þeirra lóð sé sú
bezta í Kópavogi — og þau vildu ekki
skipta á neinu húsi og sínu eigin. Er
þá ekki allt fullkomnað? Þegar afstaða
.foiks til lífsins er slík skiptir í raun-
inni ekki máli hvort það býr í Kópa-
vogi eða á Kjalarnesi.
F yrst bjuggu þau í Reýkjavík, á
Kirkjuteigi, en þá vann María í Skósöl-
unr.i við Laugaveg. Sveinn vildi reyna
að fá lóð í Kópavogi, en þangað gat hún
ekki hugsað sér að flytja. Það atvikaðist
sarnt þannig, að þau fluttu í Kópavoginn
á endanum. Keyptu kjallaraíbúð við
Hiíðarhvamm á meðan þau voru að
byggja.
Svo byrjuðu þau í maí 1960 á stór-
grýttri lóð, sem erfitt var að vinna.
Fyrsti áfanginn var að ryðja akfæra
braut í gegnum urðina — upp að
grunninum, og sagði Sveinn, að María
hefði staðið sig vel í grjótvinnunni.
1 júní steyptu þau svo sökklana og
síðan var byrjað að reisa húsið. Þetta
var allnýstárleg smíði, sagði Sveinn,
tyggl úr stálgrindum að hluta — og
þottu nábúunum þetta undarlegar að-
farir. Á daginn voru smiðir að vinnu
þarna, en Sveinn á kvöldin — og eitt
sinn kom nágranni til hans, benti á stál-
grinöurnar og spurði: Á þetta að verða
verksmiðja?
U m haustið, 28. september, fluttu
þau inn í tvö lítil herbergi, en annað
ÍSLENZK HEIMILI
var ófullgert — og stærstur hluti hússins
í rauninni aðeins fokheldur. En með
því að halda stöðugt áfram — og hafa
litla sem enga aukavinnu aðra en húsa-
srníðar — þá hefur þetta gengið vel og
nú er Sveinn búinn að byggja. Hann
segir að þetta hafi verið eitt skemmti-
legasta viðfangsefni, sem hann hafi haft.
En hann er ekkert æstur í að byrja á
öðru húsi — a.m.k. ekki strax.
Hér áður og fyrr var Sveinn við
nám og vinnu á vesturströnd Kanada og
þar sá hann mörg hús, sem hann vildi
gjarnan eiga. Mig dreymdi alltaf eitt
siíkt, sagði hann — og þegar ég hitti
svo Rögnvald Johnson, útskrifaðan arki-
tekt frá Kaliforníu, þá var einmitt kom-
inn rétti maðurinn til þess að teikna
húsið fyrir mig.
Húsið' er 158 fermetrar að stærð.
fimm herbergi og eldhús, auk þess geysi-
stór fataskápur, eða öllu heldur fataher-
bergi, búr, þvottahús, bað, geymsla og
kynaiklefi, en í búsinu er lofthitun —-
svo sð segja hljóðlaus. Gólfin eru parket-
lögð, danskt brenni, „yndislega skemmti-
leg og gott að 'þrífa þau“, segir frúin.
En hún viðurkennir að það -sjái meira
á þeim en ýmsu öðru, því hælar kven-
fólksins skemma allt. Ekkert stenzt þessa
nýju- hæla — og hún segist ekki kunna
við að biðja fólk að fara úr skónum.. En
margar vinikonur hennar gera það samt
— og allar hér eftir, a.m.k. þær, sem fá
Lesbókina í dag.
S veinn segir, að sér finnist þó öllu
mikiivægara hve loftið sé alltaf hreint
og ferskt í húsinu. Að vísu er alltaf
betra og heilnæmara loft í timburhús-
um. En þegar parket kemur í staðinn
fyrir teppi út x horn verður munurinn
e::n .meiri, því það fyigir alltaf ein-
hver drungi og molla teppunum. Þetta
verða menn oft áþreifanlega varir við
í steinhúsum — þar sem öll gólf eru
teppalögð, mikið kynt og gluggar ekki
upp á gátt. Slíkt getur oft verið þjak-
andi.
■ Svefnherbergin eru þiljuð innan með
gipsonit og síðan veggfóðruð, en í stof-
xuini skiptist á veggíóður og sandblás-
inn og sýruiborinn viður. Loftið í bónda
herberginu er klætt n:eð „mublustriga“,
áferðarfallegt. Og gluggatjöldin í stof-
unni eru líka úr „mublustriga“, en senni-
lega áttar sig enginn á því, sem virðir
húsið fyrir sér. Einn veggurinn í stof-
unni er einn stór gluggi — og hálfur
gafl er líka gluggi — svo að það er
ékkert smáræði, sem fer fyrir glugg-
ana.
En það er engin ný uppgötvun, að
smekklegir hlutir og fallegir þurfi ekki
að vera þeir dýrustu, sem völ er á. Þeir,
se;n h&Ida, að fegurð og hreinn svipur
húsa, innan stokks sem utan, vaxi alltaf
í réttu hdutfalli við útgjöldin, ættu að
irmramma reikningana, sem þeir hafa
greitt, og hengja þá síðan upp þar
sem allir sjá. Margir fyllast lotningu,
þegar þeir sjá háar tölur, og þurfa að
fá verðið uppgefið til að geta lagt dóm
á einföldustu hluti. öðrum nægir smekk-
vísi og myndarskapur — og það er hægt
að gera ótrúlega mikið úr litlu, ef rétt
er á haldið. Þetta þýðir ekki að einhver
fátækrabragur sé á heimili Maríu og
Sveins. Síður en svo. Það er einmitt
hér, sem gesturinn spyr: Hverhig í fjand-
ánum hafa þau farið að þessu?
0 g svarið er einfaldlega það, að
þau hafa verið dugleg og hagsýn, em
revlufólk — og hafa notað tirnann og
Þarna er húsið' þeirra — þelta, sem S vein hefur dreymt síðan í Kanaua
íorðum.
8 LESBOK MORGUNBLAÐSINS
16. tölublað 1904