Lesbók Morgunblaðsins - 22.11.1964, Blaðsíða 3

sök, að þú hefir enga ánægju af lífinu
lengur?
Hún virtist hugsa sig um, og hann
sá, hvernig ljóstungurnar frá eldskin-
inu sleiktu andlit hennar. Það fóru ónot
um hann, þegar logarnir dofnuðu, og and
lit hennar varð dimmt, svo hann seildist
eftir nokkrum spýtum og fleygði þeim
á eldinn. Það varð smásprenging í inni-
byrgðu viðargasinu í einu sprekinu, og
hún hrökk við.
— Ég veit það ekki, sagði hún. Mór
finnst það ekki vera beinlínis þannig.
Þú hefur bara einhvern veginn tapað
gildi þínu. Ég hef engin not fyrir þig.
Þú ert aðeins í eins konar skrini hjá
mér, — óg þar liggur þú eins og gömul
minning.
Það læddist aftur að honum þessi sama
tilfinning, — að honum hefði verið
hrundið út fyrir markalínu allra raun,-
hæfra og hversdagslegra staðreynda.
Einhvers staðar snarkaði eldurinn á ara
inum og sló bjarnía sínum á bókarað-
irnar í hillunni, en það var ekki hér,
— ekki eiginlega hér í stofunni. Og
þarna töluðust þau við, en þó voru það
einhvern veginn ekki þau, sem voru að
tala saman.
B rennandi spurning leitaði á huga
hans og honum fannst, að hún hefði
brennt hann lengi. Og í óljósri vituni
þess, að hún væri í nálægð hans þarna
„utan við“, en þó ekki viss í sinni sök,
heldur reynandi aðeins að draga sjálf-
an sig á tálar, lagði hann bókina á borðið,
sem gekk í bylgjum eins og sjávarflöt-
ur, greip síðan andann á lofti sem í loft-
tómu rúmi og spurði í fáti, áður en
honum vannst tími til að sjá eftir því:
— Hefur þú nokkru sinni verið mér
ótrú?
— Já, sagði hún snöggt og hiklaust.
Það var eins og hún hefði ekki árætt
að hugsa sig uim, — óttazt að þögnin
gerði henni ókleift að ljúga.
— En þú? kom síðan jafnsnöggt og
líkt og í sjálfsvörn.
— Já, fiýtti hann sér að skrökva.
Hann starði á blómsturpott með vafn-
ingsjurt, sem teygði sig upp í hæðirnar,
og hann klifraði upp og niður plöntuna,
— upp og niður eins og fakir eftir reipi,
sem hann hefur kastað upp í loftið.
Samt sem áður sat hann alveg hreyf-
ingarlaus án þess að bæra nokkurn lim,
eins og fakírinn hefði sennilega held-
ur ekki gert.
— Með hverjum? heyrði hann sjálfan
sig spyrja. Og þegar hún dró svarið
fór hann að titra. Það var sem hún
héldi frá honum einhverri nautn, —
fjötraði hann með þögninni, einmitt þeg-
ar hann hefði aðeins þurft að rétta út
hönidina eftir einhverju, sem hann hafði
sótzt eftir árum saman. Og skyndilega
var hún í svo nakinni nálægð, að hann
skynjaði hörund hennar sem eins konar
ilm við sitt eigið hörund og líkama henn-
ar sem líkama í sínum eigin.... Og
samt var þarna eitlhvað svo autt og
tómt.
— Með hverjum? sagði hann.
Hann var ekki reiður, ekki ásakandi,
— hann brosti nánast, og hann reyndi
að vera rólegur til þess að hræða ekki
svar hennar burt. Honum fannst hann
skynja það á vörum hennar, og hann
brosti, svo það legði ekki á flótta, og
augu hans urðu auðmjúk og biðjandi
eins og í hundi.
— Hann er dáinn, sagði hún.
— Já, en þá, sagði hann og skein í
tennurnar, meðan hann hélt undir stól-
inn til þess að dylja skjálftann — þá
gerir það honum ekkert mein, þótt þú
segir það.
— Það var Davíð.
— Garðyrkjumaðurinn? sagði hann og
fann, hvernig blóðið hamaðist í æðun-
um við hrygginn, og hann undraðist það
andartak, að hann skyldi verða undr-
andi. Og allt í einu kom ilmur af grasi
og laufi í vit hans, og það brá fyrir
grænum lit, og loftið angaði mold og
svita, og það var eins og lyktin væri
áfeng. Hann fann sig umvafinn mildu
Framhald á bls. 6
Eftir Per E. Rundquist
[miiíiiiiiiiiiiiiiiiiimmiiiimmmmmiiiiiiimmiiiiiiiiiiiiiiiiiiimimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Dorothy Parker: \
I RESUMÉ [
Rakblöð særa þig,
= sýrur tæra þig,
H áin er alltof svöl, s
§§ eitur veldur þér kvöl, g
byssa er bannvara, §§
s bráðhættuleg snara, 1
fj gas meinféti mesta,
= — mun því úrræðið bezta Í
1 að halda áfram að hjara. §§
gjj Guðmundur Frímann =
= íslenzkaði. Í
Siiiiiiiniiiimiiiiniiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiíuíiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Jl miðri setningu lét hann bókina
ellt í einu síga af einhverjum ástæðum.
Hann horfði yfir brúnina á spjöldunum
og mætti augnaráði hernnar. Þannig sátu
þau góða stund og störðu hvort á annað
eins og tvö börn, sem reyna með sér,
hve lengi þau geti stillt sig um að depla
augunum. Það brast í logandi viðar-
kubbunum á arninum, og bjarminn lék
uin nokkur ljósrauð epli í grænu skál-
inni á borðinu, en vetrarmyrkrið lá á
gluggarúðunum.
Það var laugardagskvöld.
Hún lét bókina síga hægt og rólega,
svo að andlit hennar kom allt í ljós. •
Honum fannst hann yrði að gera það
einnig. Það hafði undail.eg áhrif. Ef þau
heí'ðu setið þarna alnakin með ilskó á
fótunum, hefði það ekki verið alveg út
í bláinn, ef ætlunin hefði verið sú, að
það skyldi hafa einhver annarleg og
SKrýtin áhrif. En nú sátu þau þarna
samt berskjölduð, þó að andlitin væru
aöeins nakin. Það þurfti hvorki að vera
annarlegt né skrýtið og alls ekki óvið-
urkvæmilegt. Þau fundu bæði, að það
yrði fyrst óviðurkvæmilegt, ef þau
byrgðu andlit sín á ný. Og þess vegna
héldu þau áfram að sitja með bækurnar
á hnjánum.
En — að sitja þannig steinþegjandi og
stara á nekt hvors annars reyndist of-
raun að lokum, og hann hugsaði, grip-
inn skyndilegri angist: — Ég segi það,
áður en hún segir það. Og þetta „það“
var dálítið, sem hann hafði beðið eftir
árum saman með vaxandi kvíða. Hann
hafði þúsund sinnum heyrt því hvíslað
.— að einhverri bók, að einu eða öðru
blaði, að bakinu á sér, að álútum hnakk-
anum .... Segði hann það ekki nú, yrði
hún fyrri til.
— Erum við farin að verða þreytt
hvort á öðru? sagði hann.
Hann veitti því athygli, að andlitið
beint á móti honum, tók ekki minnstu
svipbreytingum, og sambland af von-
brigðum og nagandi ótta smaug um
hann. Það var eins og að kasta steini
út í tjörn og horfa á hann sökkva til
botns, án þess að sjá nokkra hringi
myndast á vatninu.
Það var eins og honum hefði verið
skákað til hliðar við allar raunhæfar og
hversdagslegar staðreyndir.
Hún sat hljóð nokkra stund, en
sagði svo:
— Kannski........ Ég veit það ekki
nákvæmlega. Með sjálfri mér veit ég
ekki með vissu, 'hvort ég er orðin þrevft
á þér sérstaklega eða á lífinu yfirleitt.
Ég held næstum, að ég mundi hætla
að vera þreytt, ef eitthvað væri þess
umkomið að endurvekja lífið og gera
það ríkt á ný. — Já, þetta er allt svo
skrýtið, sagði hún. Mér finnst stundum
þú vera óskasteinn, sem tapað hefur
náttúru sinni, svo að þýðingarlaust sé
að bera hann lengur á sér.
— Er það mín sök, sagði hann og
reyndi að tala rólega, — er það mín
SEGÐU
SÖGUNA
UM BAVÍÐ
85 tbl. 1964
LESBOK MORGUNBLAÐSINS 3