Lesbók Morgunblaðsins - 25.04.1965, Page 3

Lesbók Morgunblaðsins - 25.04.1965, Page 3
Samuel Hopklns Adams LÍKiÐ VIÐ Októberdag einn brast stórhríð ri.eð frosti og fannkomu á tvo landmæl- ir.gamenn langt inni á óbyggðum Adir- cndackfallanna. Charles Carney og Stephen Eestelow hétu þeir og voru gamlir og góðir vinir og samstarfsmenn. Allan daginn börðust þeir gegn ó- veðrinu og óðu hnédjúpar fannirnar, meðan stormurinn barði kafaldshríðina Leint í andlit þeirra. Estelow, sem bæði var yngri og þrek- meiri, leiddi félaga sinn og hálpaði hon- um eftir beztu getu, því að andlegt og líkamlegt þrek Carneys dvínaði því rneir sem lengra leið á daginn. Það var byrjað að skyggja, þegar Estelow rak allt í einu upp siguróp. Hann sá hvíta og beina línu bera við kolsvartan múrveggi illviðrisins í loft- inu. „Þetta er línan! — Ritsímailínan!“ „Já, en hvert liggur hún?“ stundi Carney. „Og hversu langt? Nei, þá leggst ég heldur niður í snjóinn og sofna“. „Þú gerir svo vel að láta það vera“, sagði Estelow ákveðinn. „Þetta hlýtur að vera ritsímalínan, eem landmælingaráðið lét leggja síðast liðið vor frá Loneley Hill og niður að endastöð járnbrautarinnar við Nortih C.reek. Nú getum við gengið upp með línunni. Haltu áfram“„ Með fortölum og hótunum tókst hon- um að drösla félaga sínum upp skógi vaxna og snævi þakta brekkuna, og að (hálftíma liðnum stóðu þeir nær ör- rnagna við fjallaskálann á hæðinni. Hamingjan var þeim hliðholl eftir at- vikum. — í eldhúsinu voru nokkrar birgðir af brenni, á hillunni lágu fá- einir þurrkaðir maiskólfar og í fann- þaktri trjákrónu rétt við skáladyrnar tísti í héra, sem Estelow skaut. Þeir þurftu því ekki að svelta fyrst um sinn. En Carney var illa á sig kominn. Hann var með bullandi sótthita og gat varla staðið á fótunum. Estelow rauð- kynnti eldavélina og hjálpaði síðan fé- laga sínum til sængur. U m morguninn vaknaði Carney og virtist aðeins betri. Ef til vill gæti rit- símatæikið orðið þeim til bjargar, og Carney kunni að „senda“. óstyrkur og máttfarinn af sóttihita og vanlíðan reik- aði hann út úr svefnklefanum og að borðinu framimi í skálanum, þar sem tækin stóðu, og byrjaði sendinguna. Ritsímaþjónninn í North Creek hélt sig vera að dreyma, þegar hann var kallaður upp frá Lonely Hill í þvíliku veðri. Sendingin var slitrótt og fálm- kennd, en þó vel skiljanleg: Tveir menn veðurtepptir á Lonely Hill, aimar með lungnabólgu. Já, guð hjálpi þeim, því að ekki var það á nokkurs manns færi eins og sak- ir stóðu að minnsta kosti, að komast til þeirra. Hríðarbylurinn geisaði og færð- ist í aukana. Sólarhring síðar flutti ritsíminn nýi- an boðskap, slitróttan og torræðan, en greinilega sendan í fullkomnu óráði: Nú var skálinn á Lonely Hill umkringd- ur ægilegustu óargadýrum, englum með hvíta vængi og hryllilegum varúlfum með glóandi glyrnum, sem skutu eld- glæringum utan úr hríðarmyrkrinu. Sendingin varð síðan sífellt ógreinilegri og óskiljanlegri, unz hún fjaraði alveg SpyrjiB barnið i. Nei, það er ekki von að þið þekkið það, ljósið sem hleypur á milli trjánna, jafnt í glbði og sorgum; nei, það er ekki von. En spyrjið barnið. Takið það með ykkur á dansleikinn í náttúrunni og spyrjið það síðan, og vita skuluð þið að barnið lýgur ekki. Já, allt í lagi, alit í lagi; þið megið geta þrisvar. II. Komið með mér. Horfið á liti blómanna og finnið ilm þeirra; heyrlð líf moldarinnar, vatnið sem ólgar undir, og njótið svala þess; afklæðist og leikið að stráum, og sýngið með þessum kátu fuglum vorsins og sólarinnar, því brátt kveða þrumur og brátt verður eldur um jörðina alla, — og síðan ekkert meir. III. Nei, það er ekki von að þið þekkið það, myrkrið sem læðist á miLli trjánna, jafnt í gleði og sorgum; nei, það er ekki von. En spyrjið barnið. Takið það með ykkur é drápleikinn í veröldinni og spyrjið það síðan, og vita skuluð þið að barnið lýgur ekki. Já, allt í lagi, allt í lagi; þið megið geta þrisvar. Jón Ýngvi út. Estelow hafði borið félaga sinn til hvílu. Daginn eftir bráði öðru hverju af Carney, en í hvert sinn skreiddist hann fram að borðinu og hóf sínar fálm- kenndu og óráðsiblönduðu sendingar. Þær náðu hins vegar aldrei til North Creek, því að ofviðrið hafði þá slitið linuna. Undir kvöldið bjó Estelow enn einu sinni um vin sinn, en gekk síðan út í leit að brenni. Þegar hann kom til baka, sat Carney við ritsímaborðið. Yf- ir ásjónu hans hvíldi annarlegur frið- ur og ró. „Steve“, sagði hann hæglátur. — „Steve, ég held, að ég sé að deyja. — En Steve...“, og hann horfði á félaga sinn brennandi augnaráði, — „lofaðu mér því, að þú grafir mig ekki, fyrr en þú ert alveg viss um, að ég sé dauð- ur. Steve, lofaðu mér því . . . “ Rödd hans dó út í lágu hvísli. Estelow lofaði því og reyndi eftir megni að dylja hi-yggð sína og kvíða. Allt, sem skeði næstu daga, skrifaði Estelow nákvæmlega í dagbók sína. S trax þetta sama kvöld, meðan Estelow stóð við eldavélina og matreiddi síðustu leifarnar af héranum, skjögraði vinur hans að ritsímaborðinu og settist þar á sinn vanalega stað — og dó. Estelow rannsakaði líkið eins vand- lega og hann framast kunni. Hann fann ekki minnsta vott um andardrátt eða æðaslög. En samt beið hann í örvænt- ingu, þar til líkið var farið að stirðna þarna í stólnum. Það áleit hann loks ó- véfenganlega sönnun þess, að félagi hans og vinur væri dauður. Þá gekk Estelow út, greip sér reku í hönd og tók gröif í snjóskafli við skálavegginn. Að því búnu lagði hann líkið í gröfina, las stutta bæn og mokaði síðan snjó yf- ir. Alla nóttina dreymdi hann þunga drauma. Og einhvern tíma næturinnar \aknaði hann ískaldur, en fannst hann þó vera gegnum blautur af köldum svita. Um morgiuninn, þegar hann skreiddist á fætur og gekk fram í skálann til þess að kveikja upp eldinn, sat Charles Car- ney við borðið, hreyfingarlaus og þög- ull með starandi og galopin augu. Allan daginn þrammaði Estelow fram og til baka í ófærðinni og illviðrinu um- hverfis skálann, heltekinn af skelfingu, en þó um ------- í leit að einhverri villi- bráð sér til matar. í rokkurbyrjun sótti hann í sig kjark og gekk inn í skálann. Hann tók liík- ama Carneys og bar hann aftur út í snjógröfina. Að því búnu fékk hann sér drjúgan teyg úr konjakspela, sem hann átti í fórum sínum oig lagðist því næst til svefns. Næsta morgun varð hann að taka á öllu sínu viljaþreki til þess að rísa úr rekkju. Hann stóð góða stund titrandi og skj álfandi við dyrnar fram í skál- ann, áður enn hann fékk sig til að ljúka upp hurðinni. Oharles Carney sat við borðið, ná- kvæmlega eins og áður! „Ég ætla að reyna að halda vitinu í lc-ngstu lög“, skrifaði Estelow í dag- bókina sina. „Komi hann til baka eina Framhald á bls. 7. 15. tbl. 1965. LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3

x

Lesbók Morgunblaðsins

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.