Lesbók Morgunblaðsins - 06.02.1966, Síða 7
að er orðið harla
títt, að unglinga-
hljómsveitir utan af lands-
byggðinni haldi úr átthög-
um sínum til höfuðstaðarins
til hljómleika- og skemmt-
anahalds. Reykvískum
skemmtistöðum hefur löng-
um þótt góð búbót að slík-
um hljómsveitum.
Margar af okkar ágæt-
ustu hljómsveitum hafa
byrjað feril sinn á frama-
brautinni sem skólahljóm-
sveitir, en síðan hefur þeim
vaxið fiskur um hrygg; þær
hafa fært út kvíarnar og
tekið að leika á almennum
dansiböllum.
Bæði ofangreind ein-
kenni ber sú hljómsveit,
sem við ætlum nú að kynna
fyrir lesendum. Hún nefn-
ist ENGIR og er frá Akur-
eyri.
Það var hálfrokkið inni, þeg-
ar við gengum í sal. Fjórir
ungir piltar höfðu komið sér
fyrir á upphækkuðum palli og
léku nýjustu eftirlætislög unga
fólksins. Það vakti þegar at-
hygli okkar, að tónlist piltanna
var ekki of hávaðasöm. Til
marks um það má nefna, að vel
mátti krunkast á við samseta
sinn án verulegrar áreynslu.
Það mun oft vera ógjörningur,
þegar sumar af borgarsveit-
unum leika fyrir dansi.
Á dansgólfinu iðkaði ungt
fólk fótamennt sina. Okkur
virtust danspörin hreyfa sig
heldur lítið úr stað. Að líkind-
um er það mikil hagræðing
fyrir dansstaði, sem lítil dans-
gólf hafa. Með komu hinna
nútímalegri dansa minnkar
dansrúm, sem hvert danspar
þarfnast, niður í fáein ferfet,
sýnu minna en áður var, þeg-
ar danspörin endasentust
hornanna á milli í hoppandi
polka eða ræl.
Einn nærstaddur gestur
gaukaði að okkur eftirfarandi
fróðleik:
— Ég kalla þetta nú ekki
að dansa. Ég kalla þetta að
troða dans.
V ið vorum staddir á einu.
öldurhúsi borgarinnar, gagn-
gert þeirra erinda að hafa tal
af hinu mungu Akureyringum,
sem skipa hljómsveitina Eng-
ir.
Þegar þeir höfðu lokið leik
sínum, gáfu þeir sér tíma til
þess að spjalla við okkur. Við
settum upp sparisvipinn og
hófum að spyrja.
í öndverðu samtali okkar
komumst við að því, að þeir
eru allir kynjaðir að norðan.
Allir Akureyringar nema
Júlíus trommulcikari
Haukur Ingibergsson, gítarleik-
ari hljómsveitarinnar, sem er
af þingeyskum ættum. Egill
Eðvarðsson, sem leikur á cem-
balett, og er fyrirliði þeirra
félaga, tjáði okkur, að þeir
Haukur ásamt Reyni Adolfs-
syni, bassaleikaranum, stundi
nám í „stúdentaverksmiðjunni“
á Akureyri. Júlíus Fossberg,
trommuleikarinn, væri hins
vegar iðnemi.
— Hverjir eru söngvarar
hópsins?
— Egill og Haukur eru að-
alsöngfuglarnir. Aðrir gefa
frá sér minni hljóð.
— Hvað um nafngiftina?
— Hvernig spyr maðurinn?
Ég hélt að allir skildu, hvað
Engir þýðir.
Það er Egill, sem talar. Hann
bætir við:
— Við fengum þetta bara
svona í kollinn. Er Engir ekki
í mótsögn við allir? Reyndar
höfum við nefnt okkur ýms-
um nöfnum, enda er hljóm-
sveitin aldin að árum miðað
við aðrar unglingahljómsveitir.
Sex árin höfum við flestir
leikið saman. Löngum nefnd-
um við okkur Lubba, en í
haust fórum við til hársker-
ans og létum skera hár okkar.
Þá skaut upp kollinum nafnið
Engir.
Haukur bætir við: Ég vil
meina, að nafngiftin sé komin
úr fornri háþýzku, — og þó.
Þetta er ef til vill of háfleygt.
—S agt er, að ykkur sé
það til lista lagt að geta einn-
ig spilað fyrir eldri kynslóð-
ina.
— Ef til vill er það nú of
fast að orði kveðið. Hitt er
' mála sannast, að við höfum
nikkuna með okkur og leikum
gömlu dansana, þegar verkast
vill. Það þýðir nú lítið annað
heima á Akureyri. Þar tíðkast,
að leikið sé jöfnum höndum
gamalt og nýtt. Já, það verð-a
margir hressir, þegar dragspil-
io er þanið, margir taka þá
lagið með og þá verður and-
rúmsloftið skemmtilegt
— Er margt um unglinga-
hljómsveitir á Akureyri?
— Hlutfallslega eru þær of
margar. Það þrífast ekki svo
margar hljómsveitir í svo fá-
mennum bæ.
— Samkeppnin hörð?
— Já, geysihörð.
— Ekkert leynivopn?
— Það er þá helzt hljóðfærið
hans Egils. Það nefnist cem-
balett.
— Segðu okkur eitthvað frá
því, Egill.
— Það er af orgelættinni, en
þó líkara píanói, að því leyti,
að tónarnir deyja ekki út. Það
hefur líka annað sér til ágætis,
að það getur gengið fyrir kol-
um! Þetta hljóðfæri er fremur
sjaldséð hérlendis.
— Þið ætlið væntanlega ekM
að leggja hljóðfærin á hilluna
í bráð?
— Ónei! Að sjálfsögðu tefur
þetta frá skólanum, en samt
hefur þetta einhvern veginn
blessazt hingað til stórslysa-
laust, enda spilum við aðeins
um helgar á meðan við sitjum
á skólabekknum. Sem stendur
erum við í leyfi, eftir að hafa
lokið miðsvetrarprófum.
— Framtíðaráform fyrir ut-
an tónlistina?
Allir: Komast í heilagt hjóna-
band.
Haukur: Nei, annars. Ég ætla
bara að læra. Ég er nú svo
hæverskur, þótt Þingeyingur
sé. Næstum því loftlaus, þótt
ég segi sjálfur frá.
Júlíus: Auk þess að stefna
að heilögu hjónabandi hef ég
hugsað mér að safna alskeggi.
— b. sív.
Framtíðaráform: Komast í lieilagt lijónaband.
Þó að hann hafi allmikla slagsíðu af
gamila skóilanum, er samt sumt athygl-
isvert í 'þeim tveimur greinum hans
sem ég haf séð (11, 12). Þar fjallar
Ihann eimkum um löngun listamannsins
til þess að skapa listaverk. Telur hann
að til þeirrar löngunar liggi margar á-
stæður. HöÆuðástæðan er í því fólgín
að sigra árásanhneigðir með kynhneigð-
úm. Bydhowski styðst þannig við þá
tvískiptingu eðlishneigða, sem Freud að-
hylltist á síðari árum sínum. Ég býst við,
að flestum þyki þetta nokkuð tormelt
fræði, og svo finnst mér einnig. En þetta
mun bó eiga að skilja svo, að taikist kyn-
hneigðum að sigra árásarhneigðir, staf-
ar það aif því, að sjálif einstaklingsins
er óvenjulega sterkt og fært uma að sam-
Ihæfa þau margivíslegu öÆJ, sem brjótast
um í mannssálinni. Þess konar tegund
af sjálifi telur Bychowski samkenni
listamanna, en hann vill ekki fallast á,
að þeir einkennist af sérstakri bernsku-
reynslu eða sérkennum í þróunarferli
kyrthvatarinnar, eins og sumir hafa hald-
ið fram. Þó að undarlegt kunni að virð-
ast er þetta allgott framlag til skilnings
á listeðli. Strax og farið er að líta á
listgáfu sem áskapaðan eiginleika, fólg-
inn í þróttmikilli starfsemi sjálfsins,
opnast smuga til frekari rannsókna þar
sem starfsemi sjálfsins er einmitt atriði
sem menn gefa nú mjög nánar gaetur,
einkum hjá bövnum. Bydhowski telur
upp fleiri ástæður fyrir sköpunarþörf
og kemur þá á þekktari slóðir. Hann er
sammála Freud, að löngun eftir völdum,
frægð og ástum sé ávallt mikilvæg drif-
fjöður allra afreka, hvort heldur er í list-
um eða á öðrum vettvangi. Ennfremur
má finná hjá mörgum ri'ka þörf til að
tjá tilfinningar og þrá eftir að dveljast
við bernskuminningar. Eitt samkenni
Framhald á bls. 12
6. febrúar 1966
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 7