Lesbók Morgunblaðsins - 06.02.1966, Qupperneq 14

Hugsað við áramót
Gleðilegt ár er gengið
að garði kristinna manna.
Til eilífðar hitt er horfið
í helgireit minninganna.
Mörgum er gleymd þess gleði,
gæfa í annars ranni.
’Sækir að sumum skuggi,
sorg er hjá konu og manni.
Lát viljann þroskast með verki
og veit þínum kærleika réttinn,
vonin sé viti þíns anda,
á veginum leiðarmerki.
Bætt sé með bróðurþeli
böl, sem af hatri stafar,
mundu það meðan þú gengur,
maður, til lífs — og grafar.
Lát hjarta þitt mæla til manna,
sem með þér í einlægni ganga.
Og sýndu þeim veginn til vaxtar
sem veröldin tekur til fanga
með villandi sögnum og sýnum
og siðgæðisfölsun í myndum.
I landi, sem líf vort er helgað,
skal leitun að dauðasyndum.
Snæbjörn Einarsson.
Bölið mikla
Ef göngu við þreytum um götur og torg,
við getum ei varizt að sjá
þá voluðu, aumu, sem valda oss sorg,
með vonleysið mótað á brá.
— Því Bakkus að vini þeir kusu, — ó, kvöl,
þann konung þeir dýrka á laun.
En ástvinir hljóta svo ógnir og böl,
í örbirgð þeir búa við raun.
Já, stundimar líða með ógnum — og ár,
og engu að leyna er hægt,
þeir flækjast um strætin og sumir með sár
á sálu, ó, dæmið þá vægt.
Að selja þeim vínið er ósómi einn,
það engri er sæmandi þjóð,
ef vill hún sinn skjöldur sé skyggður og hreinn,
því skömmin er vínsalans lóð.
Ó, vaknið þið, konur, og vaknið þið, menn,
og viirnið af huga og sál,
því er ekki nægileg neyðin hér enn
og nóg um þau ófremdarmál,
svo hafizt sé handa af dáðríki og dug
og drengskap, því margur það sér
að voðanum þeim mætti víkja á bug,
sú vakning er lífsnauðsyn hér.
Ólafía Árnadóttir.
SMASAGAN
Framhald af bls. 3.
frelsið um hann og honum leið vel.
Hann vissi ekki hve lengi hann sat
þarna, en þegar hann rankaði við sér
var farið að snjóa. Þíðan draup niður
andlitið og vakti hann til allsgáðrar en
samt þægilegrar meðvitundar. Það var
eins og þykkar gufur hefðu verið á
sveimi inni í höfðinu & honum í mörg
ár, en væru nú horfnar og augu hans
skutu gneistum. Kirkjuklukkan sló sjö
högg, og ómurinn barst krystaltær að
eyrum hans.
E lskulegur skarkali barnanna á-
samt ljúfri matarlykt leiddi hann inn
úr forstofunni. Sem snöggvast var eins
og viljaþrek hans lamaðist, en svo gekk
hann til konunnar sinnar og kyssti
thana. Ekki ætlaði hann þó að segja
henni tíðindi dagsins fyrr en hann hafði
lokið við að borða og búið að koma
börnunum í ró.
„Ertu með Kjarnadrykkinn pabbi?“
spurði lítil dóttir hans.
„Æ, ég steingleymdi honum væna
mín.“ Munnvikin á telpunni sigu, og
hún horfði upp á föður sinn, og augun
voru stór og ásakandi.
„Menn, sem svíkja lítil börn, verða
líka ekki lifandi eftir að þeir eru dán-
ir,“ sagði hún.
„Ég skal muna eftir því á morgun,“
lofaði hann. Þegar hann hafði hengt
frakkann sinn fram, tók hann utan um
mittið á konunni sinni og hóf hana á
loft. Síðan þefaði hann upp úr pott-
unum.
„Það er ekki hungursneyð í kringum
þig frekar en fyrri daginn," sagði hann.
Konan setti hendur á mjaðmir sér og
horfði tortryggin á hann.
„Var verið að hækka þig í tign?“
spurði hún.
„Nei, afhverju heldurðu það?“
„Ég hef ekki séð þig svona kátan
síðan daginn, sem aðalbókarinn datt í
stiganum og fótbrotnaði.“ Hann settist
við eldhúsborðið, og hún skammtaði
honum á disk, og hann borðaði af meiri
lyst en hann átti vanda til. Eftir mat-
inn háttaði hann svo börnin og gældi
við þau og hossaði þeim í stað þess að
leggjast inn í stofu og fela sig í pípu-
reyk eins og honum var tamast. Hann
þvoði þeim og setti í náttföt, en á með-
an hugsaði hann um hvernig hann ætti
að segja konunn: irá uppsögninni. Hann
hafði grun um, að ekki veitti af öllum
þeim sannfæringarhita sem til var.
IN ú voru börnin farin að sofa og
konan búin að ganga frá í eldhúsinu.
Þau fóru inn í stofu og hann gekk um
gólf, en hún settist og fór að sauma í.
Hún grúfði kyrrlátt andlitið yfir blá-
um jóladúk, og honum þótti leitt að
þurfa að raska ró hennar, en það varð
þó að hafa sinn gang.
„Ég borgaði reikninginn hjá Silla og
Valda í morgun,“ sagði hann, „svo nú
geturðu farið og tekið út aftur.“
„Fínt elskan mín.“
„Hafa krakkarnir verið þægir í dag?“
„O já, nema Sirry, hún var ósköp
pirruð í morgun, ég held að hún sé að
taka tönn.“ Það varð þögn óg hann
fann hvernig kjarkurinn var að bila, en
svo herti hann upp hugann.
„Gettu hvað skeði í dag?“
„Ja, nú veit óg ekki.“
„Ég er búinn að segja upp vinnunni
minni.“ Hann horfði stíft á hana og
reyndi að grípa fyrstu og eðlilegustu
viðbrögðin. En engin svipbrigði sáust,
nálsporin þau sömu, hún leit ekki einu
sinni upp. Orð hans hurfu óheyrð ofan
í mjúkar sessurnar, að honum fannst.
„Eg er hættur hjá Jakobssyni og Co.“
Aftur þögn.
„Segðu eitthvað.“
„Heldurðu að ég sé svo vitlaus að
ég trúi þessu.“ í rödd hennar var þetta
seigdrepandi öryggi eins og hjá aðal-
bókaranum.
A KALDADAL
[ Varðan á Langahrygg )
Hímir þú á háum hrygg
á hrjóstrugum eyðisandi
veitta leiðsögn þína ég þigg,
þreyttur vegfarandi.
Kúrir þú á Kaldadaþ
kærust leiðarstjarna.
Ýmsra kosta áttir val
þó alein búir þarna.
Brjóstin fögur, blómleg kinn
benda á dulin gæði;
engum veitir unað sinn
— enda sjaldan næði. —
STAUPASTEINN
í KJÓS
Minning tengd við Staupastein
stendur meðal rekka.
„Báran stök er aldrei ein“.
Ekkert til að drekka.
Hér var beizli úr kjafti kippt
kysst og faðmað stundum,
að vörum glasi var þá lyft
og varpað beini að hundum.
Allt er þetta orðið breytt,
áfram bílar renna,
aldrei stanzað, einskis neytt,
en allir staðinn kenna.
Eiríkur Einarsson Réttarholti.
„Það er nú samt satt og ég fer ekki
einu sinni í fyrramálið. Ég fer aldrei
framar.“ Nú virtist hún fyrst átta sig
til fulls á því sem hann var að segja, og
leit upp um leið og hún lagði frá sér
saumaskapinn.
„Ertu kannski að hugsa um að setj-
ast í helgan stein?“
„Hver er að segja það?“ Hann fann
hvernig sterkur og yfirvegaður per-
sónuleiki hennar lagði undir sig stoíuna
og sem snöggvast óskaði hann þess, að
hann hefði frestað uppsögninni. Þó ekki
hefði verið nema til morguns. Hann var
þreyttur núna, úthvíldur gæti hann rek-
ið mál sitt af meiri festu.
„Og hvernig ætlarðu að sjá okkur
farboða?“
„Ég fer kannski að vinna í verzlun
eða þá í byggingarvinnu." Hann hélt á-
fram að ganga um gólf, og hendurnar
voru á fleygiferð fyrir aftan bakið, og
hann var taugaóstyrkur. Hann horfði
ekki á konuna sína né neitt annað þarna
í stofunni, heldur voru augu hans bund-
in einhverri innri sýn, einhverju fjar-
lægu takmarki.
„í byggingarvinnu?“ sagði hún hæðn-
islega.
„J á mig hefur alltaf langað til
þess að vinna þess konar starf. Skapa,
byggja upp og finna eitthvað vaxa und-
an höndum mínum. Hvað er skemmti-
legra en að taka þátt í því að reisa hús?,
Eylgjast með verkinu frá fyrstu skóflu-
stungu þangað til fjölskyldurnar koma
með dótið sitt, ánægðar yfir því að hafa
eignazt þak yfir höfuðið. Það er öðru-
vísi en vinnan mín, þar sem tilgangur-
inn er falinn á bak við milljón handtök
og í raun og veru þekkir hann enginn
nema ef til vill hluthafarnir, ef þá þeir.
14 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
6. febrúar 1966