Lesbók Morgunblaðsins - 27.03.1966, Blaðsíða 8

ur afborganir af þvi. En þessi lampi,
sem þið sjáið þarna, segir Sólveig og
bendir okkur á forkunnar vel gerðan
lampa, er stendur þar á borði. — Hann
er hið eina, sem eftir er af þessum kín-
verskú munum.
Lampinn er úr rauðaviði og sýnir kín-
verskan landbúnaðarguð.
í borðstofunni er stór og mikill við-
ardrumbur. Hann segist Árni hafa fundið
í Örfirisey og er hann sjósorfinn, þannig
að úr honum má sjá hinar ýmsu kynja-
myndir.
— Þetta er allra skemmtilegasta högg-
mynd, gerð af náttúrunnar hendi, reka-
viður, iíklegast gamall bryggjustaur,
segir Árni. — Þannig er unnt að finna
Sigrún, elzta dóttirin á heimilinu, og páfagaukurinn Stubbur.
Fýálskyldan í stofunni talin frá vinstri: Elín, Sig lin, Olafur, Helga, Árni Jónsson, Sólveig Eggerz og Stefán Pétur. Málverk-
ið fyrir ofan sófann heitir „Haustlitir" og er eftir Sólveigu. ( (Ljósm. Sv. Þorm.).
Þau fara á grasafjall á sumrin
í náttúrunni alls kyns furðuhluti, hafi
maður einungis auga fyrir þeim.
AU hjón hafa það svo sannarlega
í ríkum mæli. Á borðstofúborðinu stend-
ur mæliglas, hátt og mjótt, sem í eru ís-
lenzkir steinar í öllum regnbogans lit-
um, einkar skemmtilegt og fagurt. Þá
er þar líka skál með íslenzku lyngi og
mosa. Kennir þar ýmissa grasa í orðsins
fyllstu merkingu eins og t.d. sortulyngs,
bláberjalyngs og hrútaberjalyngs. Á
hrútaberjalynginu eru ber, rauð og fal-
leg, og þegar við undrumst, hve vel þau
hafa varðveitzt, segir frúin, að stofuhit-
inn þurrki lyngið svo vel, að það haldi
sér óskemmt fyrir augað.
— Við förum á grasafjall á hverju
sumri, segir frú Sólveig. — Sumarbústað-
urinn okkar, sem við köllum „Himna-
ríki“, því að þar eru allir svo sælir, er
á Miðdalsheiði rétt fyrir ofan Króka-
tjörn. Þar tínum við grös og drekkum
blóðbergste og þar una allir glaðir við
sitt.
Á vegg í borðstofunni hangir mynd
eítir Svein Björnsson og önnur eftir
Kjarval. Sitt hvorum megin eru tvær
styttur úr kopar. Eru þær enskar að
uppruna og er önnur af Apollóni, gríska
söng- og skáldslcaparguðinum, og hin af
Díöiíu, rómversku veiðigyðjunni. Við
spyrjum nú Sólveigu, hvernig gangi að
samrýma heimilisstörfin og listina, og
hún svarar:
— Alveg prýðilega. Ég gríp í þetta,
þegar ég hef tíma til, í stað þess að tala
í símann eða fara á kaffiflandur til vin-
kvennanna. Ég gæti þess, að það komi
ekki niður á heimilinu, enda yrði ég ekki
mönnum sinnandi, ef svo væri, og þar
af leiðandi ónýt við listina.
X stofunni er stórt málverk eftir frúna
sem hún kallar „Haustlitir".
— Ég hef nú ekki gert mikið af því
að hengja upp myndir eftir sjálfa m
Lyngskálinn og mæliglasið með íslenzk-
um steinum.
hér, segir Sólveig, en einhvern veginn
atvikaðist það svo, að þessi hafnaði hér,
og nú erum við farin að kunna svo vei
við hana, að við getum ekki hugsað
okkur stofuna án hennar.
L IST Sólveigar Eggerz er mjög
sérstæð og skemmtileg. Hún málar mik-
ið á spýtur og annað úrgangstré og fær
út úr því hinar skemmlilegustu mynd-
ir. Okkur finnst þetta mjög frumleg hug-
mynd til listsköpunar og spyrjum því
Stundum hefur því verið
haldið fram, að landinn sé
þungur á brún og erfitt sé að kom-
ast inn úr skelinni eins og það er
orðað. Einhver sannleikur kann að
vera í því, en samt eru þó sumir
ávallt glaðir og kátir, leika á als
oddi. Ef til vill eru þeir aðeins und-
antekning, sem sannar regluna, en
hvað um það, heimilið, sem við
heimsóttum nú fyrir skömmu telst
til undantekninganna, ef reglan á
sér einhverja stoð.
Að Karfavogi 41 er mannmargt og
glaðvært heimili. Þar búa hjónin Sól-
veig Eggerz Pétursdóttir, listmálari og
Árni Jónsson, fulltrúi í Belgjagerðinni,
ásamt fjórum börnum sínum þeim Sig-
rúnu, Elínu, Helgu og Stefáni Pétri og
að ógleymdum tilvonandi tengdasyni,
Óiafi Hrólfssyni, unnusta Sigrúnar.
Þegar þeir feðgar, Árni og Stefán
Pétur, bjóða okkur til stofu, verður
okkur strax ljóst, að húsráðendur eru
einkar listrænir, enda húsmóðirin lands-
kunn fyrir sérstæða og frumlega list-
sköpun. Stofan er stór, borðstofa og
setustofa út í eitt, og í einu horninu
stendur ruggustóll, húsbóndastóllinn.
— Þegar maður er kominn á fimmtugs
aldurinn, segir Árni, hafa slíkir stólar
sem þessi róandi áhrif á mann og kann-
ski það sé þess vegna, sem fjölskylda
mín gaf mér hann, bætti hann svo við
og kímir til frúarinnar.
X einu horninu er hilla með mörg-
um ölkrúsum frá ýmsum löndum. Þar
er m.a. ölkrús frá Bretlandi, Skotlandi,
Þýzkalandi og fleiri löndum. Á skáp í
borðstofunni eru eldgömul vínglös, silfr-
aður ávaxtadiskur úr kopar og gamall
teketill frá Sheffield, allt í fallegum
„antik-stíl“.
— Þið hefðuð átt að koma til okkar
og heimsækja okkur rétt eftir stríðið.
Þegar stríðinu lauk, fórum við til Eng-
lands og bjuggum þar um tíma. Þá keypt
um við okkur húsgögn, sem voru kín-
versk, sérstæð mjög. Þau voru til sölu í
fornsölu, sem síðan varð gjaldþrota og
var allt seit á uppboði. Þessi húsgögn
voru upprunalega eign kínverska sendi-
ráðsins í London. Ég man, að ég þurfti
alltaf að vera að þurrka af þeim, því að
ryk vildi safnast í útflúrið. Húsgögnin
urðum við svo að smáselja, þegar við
byggðum húsið og vorum að greiða nið-
ISLENZK HEIMILI
8 LESBÓK. MORGUNBLAÐSINS-
27. marz 1906