Lesbók Morgunblaðsins - 25.09.1966, Blaðsíða 3

að byrjaði allt daginn sem ein-
hver skrúfaði i ógáti frá krananum í
baðherberginu. Kannski það hafi verið
Vaggi, en það hefði ekkert þýtt að
spyrja hann því hann mundi aldrei
neitt stundinni lengur. Það er alls ekki
ai því hann var fáviti sem mér dettur
hann fyrst í hug. Það gæti alveg ems
hafa verið einhver smákrakkinn. Eða
pabbi. Eða mamma sjálf. En Vaggi var
sá fyrsti sem fór. Maður setur nann
einmitt þess vegna meira í samband við
kranann en alla hina. En auðvitað
skiptir heldur engu máli hver gerði það
en mér fannst leiðinlegt þegar Vaggi
var ekki lengur hjá okkur. Hann var
búinn að vera svo lengi hjá mömiiu og
pabba, meira að segja lengur en ég og
er ég þó elzt af krökkunum. Fyrst
hafði hann verið hjá ömmu sem nokk-
urs konar tökubarn eins og oft var
gert í gamla daga og svo þegar mamma
gifti sig og þau fluttu til Reykjavíkur
þá gat amma ekki haft hann lengur svo
Vaggi fór með mömmu og pabba.
Mamma vildi aldrei neitt meðlag með
honum frá bænum eða styrk pvi h m
sagði alltaf, að vinstri höndin ætti ekki
aö vita hvað sú hægri gerði. Eiginlega
hét hann Vagn, en það er afskap'ega
óþægilegt nafn fyrir maim, sem ekkert
man stundinni lengur svo hann var
aidrei kallaður annað en Vaggi. Algjör
aumingi var hann nú ekki, hann gat unn
ið svolítið þó hann ætti svona erfitt með
að muna. Pabbi tók hann stundum með
sér í skurðgröftinn og svo hiálpaði
hann til heima, bónaði gólf og skL.jaði
þvott og ýmislegt.
tók enginn eftir því, því að það sá eng-
inn þegar skrúfað var frá og baðher-
bergið er niðri. Samt er ekki alveg
rétt að segja að það sé niðri. Eiginlega
munar bara hálfri hæö. Pabbi var
nefnilega einn af þeim fyrstu að byggja
hús á hálfri annarri hæð þegar þau
l'luttu til Reykjavíkur. Húsið stendur
efst uppi í brekku og pabbi sagði að
hús ættu að laga sig eftir landslagi.
Hann var anzi sniðugur hann pabbi
í mörgu svona þótt hann hefði ekkert
lært. Hann hafði ekkert próf eða neitt
svoleiðis, meina ég. Svo þess vegna eru
baðherbergið og svefnherbergin niðri
ef maður horfir inn. frá en í jarðhæð
og sumt í kjallara ef maður horfir ut-
an frá. Úr svefnherbergjunum og bað-
inu sá maður Reykjanesið og líka
Bessastaði og Álftanesið en uppi sér
maður Esjuna. Eldhúsið er uppi sem
var heppilegt eins og hefur nú sýnt
sig. Mamma var farin að tala um að
húsið væri orðið of lítið fyrir okkur
með öll þessi börn. En ég var alltaí á
!■■■■■■■■■■■■■■■■■ 11 ■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■•
Eftir Svövu Jakobsd.
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■i
móti því að flytja því ég vildi ekki
skipta um skóla og satt að segja fannst
mér líka nóg komið af börnúm, þó það
sé kannslti Ijótt að segja það. En það
var eins og mömmu fyndist það aldrei
því þegar fæddust tvíburar eða þrí-
burar í staðinn fyrir bara eitt eins
og við áttum von á sagði hún bara
margur er ríkari en hann hyggur. Hún
er svona mikið fyrir börn hún mamma
og það er ég svo sem líka. Það var
bara það að ég stóð alltaf á löppunum
við að snúast í kringum þau af því ég
var elzt, en mamma gat þó legið og
hvílt sig þegar hún lá á sæng. Ég held
við höfum verið uppundir tuttugu syst-
kinin þegar mest var.
* i n svo skrúfaði sem sagt einhver 1 yrst gerði þetta ekki svo mikið
frá «.rananum. Vatnið bara rann. Fyrst til með kranann af því tappinn var
F ederico Garcia Lorca:
Söngur um rósina
Rósin
ei leitar morgunroðans:
nær ævarandi á stilknum
leitar hún annars.
Rósin,
hún leitar hvorki þekkingar né hulu:
snerting holds og drauma,
hún leitar annars.
Rósin
lcitar ekki rósar.
Óhagganleg á himni
leitar hún annars.
Baldur Óskarsson þýddi.
ekki í vaskinum og vatnið rann bara
niour. En svo varð vatnið allt í einu
svo ohreint. Það var eins og mold nefði
komizt inn í það. Pabbi sagði að lbt-
lega hefði vatnsbólið spillzt og bað
væri þá óhætt að fara að hætta að
hrosa þessu Gvendarbrunnarvatm.
Fyrst kom ljót brún rönd í vaskinn þar
sem vatnið streymdi niður en svo fór
vaskurinn að stíflast af fullri drull
unni. Mamma sagði að við skylaum
séð búsældarlega sveit, þeir vita hvern-
ig mamma er, svona stór og feit og
alltaf í góðu skapi. Og þó hún væri
aldrei neitt ströng þá tókst henni samt
að kenna okkur borðsiði þó ég segi
sjálf frá. Við máttum til dæmis aldrei
hrifsa heldur bara biðja um og þá
rétti hún okkur. Og við máttum aldrei
setjast á undan pabba. Ef við gerðum
það samt sagði hún alltaf að hann væri
húsbóndinn á heimilinu og við ættum
vera vongóð því það gæti vel verið að
það stíflaöist líka hinu megin við kran-
ann, ég meina í leiðslunum sem vatn-
ið rann inn um eða þá í sjálfum kran-
anum en það varð nú aldeilis ekki.
Vatnið bara streymdi og streymdi. Fyrst
íylltist vaskurinn og þegar fór að renna
út á gólfið sagði mamma að við yrðum
að fara að halda ráðstefnu. Hún var
alltaf svolitið lýðræðisleg í sér hún
mamma mikið fyrir nýtízkuuppeldi og
þegar eitthvað kom fyrir heima héld-
um við alltaf ráðstefnu. Ég verð að
segja eins og er að það var ekki mikið
gagn að til dæmis Vagga eða litlu
krökkunum á þessum ráðstefnum og
það sagði ég líka við hana mömmu,
en það var auðvitað rétt hjá henni, að
betra var að safna þeim öllum saman
og láta þau þegja á meðan en reyna
að hugsa sjálfur í öllum þessum há-
vaða sem alltaf var heima.
Og núna héldum við sem sagt
ráðstefnu við kvöldmatinn eins og
venjulega því að það var í eina skipt-
ið, sem allir voru heima í einu. Þetta
gekk alltaf vel því að mamma lagði
mikið upp úr því, að við værum Kurteis
við matborðið þó hún væri annars svona
frjálsleg í sér. Hún sagðist sjálf vilja
hafa frið til að borða. Það gat maður
svo sem vel skilið, sérstaklega með
hana mömmu, þvi ef ég ætti að lýsa
henni mömmu, mundi ég segja að hún
væri búsældarleg. Það er kannski ekki
hægt að segja um manneskju að hún sé
búsældarleg, ég hef víst bara heyrt
það sagt um sveit, en þeir sem nafa
að sýna honum virðingu og það væri
honum að þakka að við þyrftum ekki að
svelta Það var ekki það að okkur þær.ti
ekki vænt um hann pabba. Við bara
gleymdum honum stundum. Hann var
svo lítill, svo miklu minni en mamma
og svo sagði hann aldrei mikið. Ég
held honum hafi alltaf þótt dálítið leið-
inlegt að hafa ekki próf í neinu en þá
sagði mamma að ekki kæmust nú allir
áfram í lífinu sem hefðu próf. Þá fór
pabbi að gera að gamni sínu og sagði
að við værum öll ein stór verkamanna-
fjölskylda en mamma sagði að málið
væri ekki svo einfalt því hún ætti okk-
ur líka og hún væri ekki verkamaður.
En hún sagði pabba að taka það ekki
nærri sér því á misjöfnu þrifust börn-
in bezt. En þetta gekk sem sagt allt
vel á ráðstefnunni sérstaklega af því
ég sat nú orðið milli Óla og Dóra því
að þeim kom ekki of vel saman síðan
þetta kom fyrir með blýantana og
stílabækurnar. Dóri safnaði nefnilega
blýöntum og það hefði svo sem ekki
gert til ef hann hefði ekki krotað út
alla veggi. Mér fannst það leiðinlegt
en mamma sagði, að þetta væri sköp-
unarþörfin, það mætti aldrei þvinga
börn og þess vegna ættum við til dæm-
is að láta Sjólu í friði þó hún hefði
fengið Maríu mey á heilann og ekki
þagga niður í Nonna þegar hann var
að syngja þó manni fyndist stundum
hljóðhimnurnar vera að rifna í öllum
þessum hávaða. Nonni var i kvartett
í skólanum og var afskaplega hrifinn
af öllum þjóðlögum, svo hann söng
alltaf enginn grætur íslending og svo-
Framhaid á bls. 12.
25. september 1968
^ESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3