Lesbók Morgunblaðsins - 13.11.1966, Blaðsíða 3

Mjálm
Eftir Stefán Heíga
Aðalsteinsson
” að var venjulegur síðsumardag-
ur með úlfgráum skýjum í loftinu og
erill með takmörkum og stórum til-
göngum. Niðurinn barst inn um glugg-
ann á lögreglustöðinni og þaut í eyrum
varðstjórans. Hann ók sér og gapti og
það tognaði úr búlduleitu andlitinu hans.
Skrifstofustóllinn vældi, þegar maður-
inn ók sér. Frán lögreglumannsaugun
drápu tittlinga. Varðstjórinn var syfjað-
ur, það voru gulhvítar stírur í augna-
krókunum því til sönnunar.
Þá hringdi síminn, einmitt þegar hann
setlaði að fara að hugsa. Það var gömul
kona, sem skrækti byrjun hvers orðs
og var lengi að komast að efninu. Varð-
stjórinn var úrillur og gamla konan bað
hann koma vestur í bæ að drepa kött.
„Já, en kona góð.......sagði hánn.
„Þetta er gamall vinur minn“, sagði
hún.
„Já, en kona góð.......“, sagði hann.
„Ég er orðin gömul og þekki fáa“,
sagði hún.
„Já, en.....“, sagði hann.
,.Ég þarf að fá góðan dreng, sem gerir
þecia fljótt og vel“, sagði gamla konan.
„Já, en.....“.
„Þetta var nú ekki svo merkilegt eða
aðkallandi. Ég fékk hann þegar hann
var agnarlítið kettlingsgrey, blindan og
móðurlausan".
„Já, en.....“.
„Mér var tjáð, að þið væruð góðir
drengir og þessvegna datt mér í
hug ....“, sagði gamla konan.
„Já“, svaraði varðstjórinn með gul-
hvítar stírur í augnakrókunum og rödd
sem stakk í stúf við líkamsstærðina.
Þeir fóru fjórir dökkklæddir og virðu-
legir, og vélarhljóð stóra lögreglubíls-
ins rann saman við umferðarniðinn og
takmörkin og stóru tilgangana.
V estur í bæ var lítið steinhús
með tröppum og einum glugga út að
götunni. Það var móða á rúðunni og
hönd, sem strauk móðuna burt. Svo
kom andlit í Hjós, gamalt konuandlit
og hvarf jafnskjótt.
Handhafar valdsins stigu út úr bif-
jeiðinni, horfðu hver á annan, siðan í
kringum sig. Húsið var veðrað og svo-
lítill garður í kring. Þar uxu tré og
blóm. Einn þessara helgu steina, sem
fullorðið fólk sezt í, þegar tilgangsleys-
inu er náð.
Lítil telpa úr nágrenninu stóð álengd-
ar með sippubandið sitt og tortryggni-
blandaða virðingu í augunum.
Þeir opnuðu hliðið og gengu upp að
húsinu. Einn þeirra hélt á skrýtnum
pakka í hendinni og gamla konan kom
út á tröppurnar. Kannski ætluðu þeir
bara að tala við hana. Litla stúlkan sá,
að þeir hreyfðu munninn. Hún heyrði
ekki hvað þeir sögðu, af því að hún
var svo langt í burtu; hún sá bara
gamla konu, sem tvísté í gráum stein-
tröppum og kinkaði kolli, þegar lögregl
an hreyfði munninn.
„Var það hér sem átti að drepa kö1t¥“
spurði lögreglumaðurinn með pakk-
ann.
„Jæja, eruð þið komnir, drengir mín-
ir, og svona margir. Þetta er nú bara
kattarskömm, en það er nú einhvern
veginn svona.....sagði gamla konan
óákveðin í gömlu andlitsdráttunum.
Það hrundu nokkrir regndropar úr
himninum. Hvítu húfurnar blotnuðu.
Dökkbrún moldin undir trjánum varð
enn dekkri.
„Við vorum svolitlir vinir“, hélt hún
áfram. „Ég bið ykkur bara að gera
þetta fljótt og drengilega“. Hún fór að
leita að einhverju í svuntuvasanum
sínum, lykli, kannski vasaklút eða bara
hlýju. Lögreglumennirnir horfðu hver
á annan, síðan í kringum sig. Droparnir
duttu ofaní litla holu í blómabeðinu.
Við hlið hennar lá brotin barnaskófla
og tvær krossnegldar spýtur.
„Jæja“, sagði sá með pakkann.
„Það er í kjallaranum", sagði gamla
konan. „Þið skuluð fara varlega, það
er dimmt í ganginum“.
„Þetta er fallegur garður“, sagði ein-
hver.
„Þið komið svo upp drengir mínir,
ég er að hella uppá, það er bara lítil-
ræði, en ég vona að þið getið.........“.
Hún var skökk og hnýtt og hjarirnar
skældu í hálfum hljóðum, þegar hún
lokaði á eftir sér.
BÆN
Eftir Ninu Björk Árnadóttur
Guð minn viltu gæta að
glóðinni minni.
Guð minn viltu ganga
geyst í hjartað inn.
Guð minn viltu geima
grátnu sporin mín.
Guð minn viltu góði
gefa mér frið.
D auf skíma barst um glugga-
boru uppi undir lofti. Ljós rák lá ská-
hallt niður á gólf, þar sem geislar dags-
ins klufu rykið. í smjörlíkiskassa úti
í horni húkti feitur fressköttur. Að öðru
leyti var herbergið autt. Kattaraugun
drápu tittlinga framan í valdið. Hann
gapti og það tognaði úr búlduleitu trýn
inu. Síðan heyi'ðist ámátlegt mjálm.
Kötturinn var að syngja sitt síðasta, það
var gulhvítt gums í augnakrókunum því
til sönnunar.
„Hún hefur meira að segja sópað
hérna inni“. ,
„Já, hún hefur sennilega haft mikið
fyrir þessu, gamla konan“.
„Jæja“.
„Já, eigum við ekki........?“
„Þið skuluð bara bíða fyrir utan,
sagði maðurinn með pakkann.
Uppi á lofti heyrðist glamra í leir-
taui.
Þeir fóru út og biðu.
Dropahljóð.
Litlar, blautar kúlur, sem smella á
harðri steinsteypu. Einn......og einn
frá þakskegginu, hátt fall fyrir svona
smáa dropa, einn....... og annar.......
líklega var þakrennan stífluð. . . . . .
einn til, ’ítil, þung högg, taktfastur slátt
ur, hjartsláttur og inniskóhljóð gamalla
fóta uppi á lofti, hæg, jöfn, ósjálfráð,
eins og þegar tilgangsleysinu er náð.
S vo kom hvellurinn.
Það bergmálaði í kjallaranum.
Síðan heyrðist rámt og ámátlegt gaul
líkt og verið væri að drepa kött, hröð
fótatök, skruðningur, eins og þegar mað-
ur rekur fótinn í tóman smjörlíkiskassa
svo ómur af ljótu orði og eitthvað niður-
bælt urg. Nokkur stund leið, þar til
maðurinn með pakkann birtist í dyrun-
um. Hvítt andlitið skar sig úr dökkum
einkennisbúningnum og það var farið
að rigna.
„Hvað?“
„Skotið feilaði“. Hann starði út í
blautt blómabeðið.
„Ha?“
„Það var tilgangslaust að skjóta öðru.
Það hefði bara sært gömlu konuna, hún
bað okkur að gera það fljótt og drengi-
lega“.
„Nú og hvað?“
Hann horfði niður blautar kjallara-
tröppurnar.
„Nú og hvað?“
„Ég kyrkti hann“.
Fjögur hvít andlit litu hvert á annað,
síðan undan. Og það var hljótt, aðeins
ör andardráttur eins manns, þegar hann
dró að sér ferskt útiloítið.
„Jæja, drengir mínir. Þetta gekk allt
vel, heyrðist mér. Og ekki nema eitt
skot“. Hún skrækti byrjun hvers orðs,
en endaði það með skjálfandi gamal-
konurödd. „Mikið þakka ég ykkur vel
fyrir, drengir mínir. Mér var líka sagt
að þið væruð hjáipsamir og góðir menn.
Viljið þið nú ekki vera svo lítillátir og
þiggja hjá mér svolítinn kaffisopa?"
Lögreglumennirnir horfðu í kringum
sig. „Ja, við þökkum kærlega fyrir, en
það er nú svona. Tíminn er naumur,
mikið að gera og alls staðar kallar
skyldan og.......
Úti í rigningunni sippaði lítil stúlka
ótt og títt. Hún heyrði ekki, hvað þeir
sögðu, af því að hún var svo langt í
burtu; hún sá bara gamla konu, sem
tvísté í gráum steintröppum og kinkaði
kolli, þegar lögreglan hreyfði munninn.
13. nóvember.
-LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3