Lesbók Morgunblaðsins - 13.11.1966, Blaðsíða 12

• • '
TVO LJOÐ
Eftir Þórunni Gubmundsdóttur
Lindarljóð
Mjúk'iræn ber hlíðin Dansar hún með yndi
sitt musaflos, sú álfamær,
þar leikur lindin sefmjó og silfruð
í lágri kvos. í sumarblæ.
BlýðÖynd og blátær, Dansar hún svo léttfætt,
broshýr að sjá, sú lipur'á,
læðist hún léttfætt að engmn heyrir táatiplið
hlíðinid hjá. steinvölum a.
Raular hún í kyrrðinni Hraðfieyg er stundin,
sitt lækjarlag og hratt mig yfir ber,
og á hér undir sumarhimni en alltaf dansar lindin
sólskinsdag. í huga mér.
Enginn skyldi trúa
Cígagœla að sú grjótelían stríð
Flauelsmjúkir og fagurgerðir, út um þeírra rauðu gin hafi runnið fyrr á tíð.
saklausir að sjá,
yppa þeir kollunum Enginn skvldi trúa
eldhraurd hjá. þeir haíi öskrað svo hátt,
að um abar næstu byggðir
Gjallrauðir innan hafi heyra mátt.
í seiðmjúkum sveig,
utan fagurílosgulir Laki rís í miðri röð
eins og hvísli í annars eyra og horfir yfir hjörð
stendar þar 1 auðninni
Aðrir eru klæddir trúr sinn hijóða vörð.
1 fölgráan feld,
sindrandt af silfurdögg Sofa lítlú gígirnir.
við sólarejd. Skyldi þá vera að dreyma
þennan rauða ógnareld,
Hallast einn að öðrum sem undirdjúpin geyma?
og virðist værðargjam,
eins og hvisli í annars eyra Sofi þeii og sofi
lítið gýgjérbarn. svörtu hrauni hjá,
og varizt fyrir alla muni
að vekia þá.
LJÓÐ
Eftir Blas de Otero
Ég bið um friðinn og orðið
Ég skrifa
vil varnar heimi
rnannsins og réttlæti. Ég bið
um friðinn
og orðið. Ég hef sagt
„kyrrð“
„skuggi“, „tómleiki“
o. s. frv.
Ég segi
„iim manninn og hans réttlæti“
„kyrra haf“
hvað leyfist mér.
Ég bið
um friðinn og orðið.
Jón frá Pálmholti þýddi.
REYKJAFJALL
I ÖLFUSI
Eítir Stefán Rafn
Himni móti horfir fjallið
með hátignarlegri ró.
Fjallið góða, fagurgræna,
þar festir sjaldari á vetrurn snjó.
[ giljum og djúpum gljúfrum
gefst því fuglum skjól.
Heiðríkt er liverafjallið,
horfir móti sol.
Reykir var fyrsta byggða bólið
á blessaðrí landnámstíð.
Austan heioar um Ölfusþing
oft var um héraðið stríð
milli klerka og konungsvaldsins.
Kiljur geisuðu um Reykjaskarð.
En fjallið st.óð lcyrrt eins og fjöllum sæmir,
þó fjúk væri um holt og barð.
Og tign sinni hélc það um ár og aldir,
á eilífðarbraut í rás jarðar.
'Sá kynslóðir koma, kynslóðir fara,
og krjúpa við belti svarðar.
Hvort skilurðu fjöllin um fimbulvetur,
er fannir rjuka um efsta stall?
Til hægri Hamarinn góði,
en hinumegin er IngólfsfjalL
Fjallaprýði í óði ég ann þér,
oft hafa spor mín um hlíðar þér legið.
I sólskini og regni. í frosti og fönnum,
ég fæ það hvorki mælt eða vegið,
hve oft við bijóst þín ég grét af gleði
— og grét af harmi á ævivegi.
Þú skildir sorg mína, fjallið fríða.
ég fann þig og ekki meira segi.
(p.t. Hveragerði 24. okt. 1966.)
Æskan og ábyrgð vor
Framhald af bls. 10.
sem hsefi hneylcslun okkar. Við tölum
þá um ólifnaðaræði, sem gripið hafi ungl
ingana, og kennum það oft við einhvern
friðsælan stað í hinni fögru náttúru
landsins, sem þeir þykja í það og það
skiptið hafa saurgað með hegðun sinni.
Hitt hugleiðum við síður, að slíkar múg
æðissamkomur eru eðlilegur ávöxtur
þeirrar nautnavenju, sem fjöldi ungl-
inga hefir tamið sér frá bernsku.
Annar þáttui þessarar óheillaþró-
unar er fremur dulinn, en felur ekki
síður hættu í sér. Unglingur, sem frá
barnæsku venzt á að dekra við nautna-
og skemmtanafíkn sína, verður lingeðja
og óvirkur í viljalífi sínu. Hann hefir
tamið sér að veita viðtöku á fyrirhafn-
arlítinn hátt því sem hann girnist, hug-
ur hans er bundinn við nálæg og efnis
leg markmið og þess vegna vaknar hon-
um aldrei að fullu sú sterka þrá eftir
æðra keppimarki, sem er ómissandi afl-
gjafi andlegs fullþroska. Þess vegna er
hann sjálfum sér ónógur og reikull eins
og barn, sífellt háður ytri áhrifum, sólg-
inn í nautnir og skemmtanir, sem þó fá
aldrei svalað fíkn hans, en sljór og ó-
næmur fyrir viðfangsefnum, sem kosta
áreynslu og gætu heillað hann, ef hann
snerist að þeim í alvöru. Hann lætur
berast með straumnum, gerir aldrei al-
varlega tilraun til sjálfsprófunar, gerir
reikninginn aldrei afdráttarlaust upp
við sjálfan sig né tekur afstöðu til nokk
urra þeirra mæta, sem liggja ofan við
önn og nautn líðandi stundar. Sá lífs-
leiði, sem margur æskumaður reynir
að gleyma í hóflausu skemmtanalífi eða
drykkjuvímu, hefir lokizt um hann hægt
og hægt, meðan hann — enn á barns-
og unglingsaldri — eltist við tízku-
bundnar, grunnstæðar dægurnautnir.
Ef ungmenni hefir borizt inn í þennan
farveg frá bersku, veit unglingurinn
hvorki um getu sína né takmörk henn-
ar, og því er vandséð, hvort hann tek-
ur við sér síðar og öðlast þrek til að
marka sér ákveðna lífsstefnu.
12 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
13. nóvember.