Lesbók Morgunblaðsins - 13.11.1966, Blaðsíða 15

Gamlir bátar á þurru landi.
Síðast var kennt f Leiru-skóla árið
1917. Eftir það sóttu börnin fræðslu
út í Garð.
IV ú yrkir enginn lengur um Leiru-
búa, hvorki látna né lifandi. Þar mun
skáldunum finnast fátt til um yrkis-
efnin. Og athafnalífið í Leirunni heyrir
líka til liðna tímanum, hann er horfin
öld, sem eklci kemur aftur, því allt er
orðið breytt, fiskiríið stundað frá fjöl-
mennum plássum, þar sem sjórinn er
sóttur á stórum skipum, sem krefjast
fullkominna hafnarmannvirkja og önnur
aðstaða er í samræmi við það.
Þessvegna er lífið í Leirunni að fjara
út og dapurt yfir dvínandi byggð. Hinir
fáu íbúar sækja atvinnu sína inn í
Keflavik eða upp á Völl eins og fleiri
Suðurnesjamenn. Varirnar eru orpnar
grjóti, spilin fúna uppi á kambi, hjall-
arnir og fiskhúsin hafa orðið veðrum og
vindum að bráð.
Bátarnir horfnir. Raunar liggja hér
tvö skip. En þau hvolfa langt uppi á
landi. Þau hafa orðið viðskila við hafið
vegna þess að enginn maður var eftir til
að koma þeim til sjávar. Og hvaða
erindi eiga þau líka fram í fjöru þessi
skip? Það er enginn sjómaður lengur
til í þessu plássi, það er engin vör til
áð ýta þeim úr, engar árar til að leggja
í þeirra keipa, engin rödd til að biðja
fyrir þeírra sjóferð.
Þess vegna eru þau bezt komin á
þurru landi.
En Leiran hefur fengið nýtt hlutverk.
Tún hennar hafa verið tekin undir
golf, og klúbbur Suðurnesja, sem kennir
sig við þessa nóblu íþrótt, er að nema
hér land og virðist munu verða þaul-
setnari heldur en Ketill gufa forðum
daga. Og þar sem fáeinir bændur og
fátækir tómthúsmenn börðust fyrir líf-
inu áður fyrr, þangað aka nú velmeg-
andi borgarar í lúxusvögnum sínum á
blíðviðrisdögum um hábjargræðistímann
til að fá frískt loft í lungun og liðka
stirða limi eftir þreytandi kyrrsetur.
G. Br.

HAGALAGDAR
Hvar er þakan þín?
Vér skulum horfast í augu við þá
staðreynd, að kristinn siður á í vök
að verjast. Hið gamalgróna tún kirkj
unnar er sorfið af nöprum næðing-
um og víða rofið. Þú vilt áreiðanlega
ekki, að það blási upp og eftir standi
helgidómalaus auðn.
En hvar er á þakan þín? Hafa þér
ekki verið falin einhver þau fræ,
sem geta heft uppblástur og sáð út
frá sér? Er ekki sá geiri túnsins, sem
þú ert næstur, að verulegu leyti á
þinni ábyrg'ð?
(Hirðisbréf biskups).
Lögmannshlíðar-hreppstjórinn.
Jón Jónsson, faðn Stefáns alþm.
á Steinsstöðum, bjó í Lögmannshlíð.
Um hann var kveðin þessi vísa:
Jón kann vanda verkin handa,
vel forstanda búskapinn,
laus við kvíða, lund með blíða,
Lögmannshlíðar-hreppstjórinn.
Hvítr sem porcelín.
Fiskr fásédr barst at landi við
Kollafjardarnes, þar Einar Jónsson
danabrógumaður bjó, hefir hann
lýst honum: var um fimm álnir sí-
valr og uppdreginn sem smáhveli,
stutt höfud og lítit ginit, kjálkar og
nediú hluti þess litlir og nettir; var
úr efri trjc unni spíra, þi'iggja álna
laung, greipardigr at ofan en mjókk-
andi fram, ok var snúin, var hún
bleikhvít og hörd sem tönn. Fiskrinn
var hvítr sem porcelín, en skjöldr
hrafnsvartr yíir hauskúpunni ok
svartir smáblettir aftr eftir, en drop-
ar seinast, bægsli ULid, og sporðr
þvertum sem á hvalakyni, eða sem
uppmálat hjana; hann þótti vel
ætr.
(Á bækur Espólíns).
Bæir í Skaft ’ bm»u
í þessum h.n .ngum eru bundin
nöfn þeirra b a í Skaftártungu, sem
þá voru bygg_-:
Gröf og Asar, glöggt ég les,
glaður sist þar halur,
Hemra, Ilrga, Hrífunes,
Hlíð og Sv.nadaiur,
Fljófastaðir fá oft skell
fást í Seli rjúpur
Búland, Hvammur, Borgarfell
Býli snæs cg Núpur.
13. nóvember.
LESBÓK MORL JNBLAÐSINS 15