Lesbók Morgunblaðsins - 04.06.1967, Qupperneq 15

\ \' \' '
' r\ \ _\ \. r
/ ''h 'I1
h:/.! (JkÁ
SMÁSAGAN
Framlhald af bls. 11.
maðurinn í slífpressuðu buxunum. „Þeg-
ar ég breyti um straum fær hann lti&k
og verður hálffullur. Það eru hans laun.
Ég neitaði auðvitað þessum kröfum hans.
Þegar hann er kenndur, skrifar hann
alls ekki nægilega vel, og það var óhugs-
andi að stytta vinnutímann. Ekki svona
rétt fyrir kosningar.“
— Eiturlyf? skrifaði sálfræðingurinn á
blokkina sína. — Engin merki þess og
þó?
„Hann fór í verkfall,“ hélt maðurinn
áfram. „Sem betur fór var það um
páskana, svo ég hafði engar áhyggjur.
Honum hundleiddist sjálfum, svo hann
tók upp nýja aðferð, þegar ég setti hann
í samband aftur. Hann fóir að senda HH-
greinar í VV-blöð og svoleiðis, og af
þvi að hann hafði séð um þetta allt í tvö
ár, datt prenturunum ekki í hug annað
en að prenta allt, sem fyrir þá var lagt.
Ritstjórarnir og blaðamennirnir voru
löngu hættir að lasa greinarnar og pistl-
Framkv.stj.: Sigfús Jónsson.
Ritstjórar: SigurSur Bjarnason frá Vigur.
Matthías Johannessen.
Eyjóltur Konráð Jónsson.
Ritstj. fltr.: Gísli Sigurðsson.
Auglýsingar: Árni Garðar Kristinsson.
Ritstjórn: Aðalstræti 6. Sími 22480.
Utgefandi: H.f. Árvakur, Reykjavík
ana, sem ég • afhenti þeim. Það voru
kjósendurnir, sem kvörtuðu.“
„Eitthvað rámar mig í þetta,“ sagði
sálfræðingurinn og bætti á blokkina
sína — Tækifærissinni?
„Nú, þeir gátu ekki lengur án mín
verið,“ sagði maðurinn í bláu fötun-
um. „Þeir ætluðu að flá mig lifandi
samt. Ég neyddist til að ganga að kröf-
um heilans.“
' „Ja-há“, sagði sálfræðingurinn.
„Hverjar voru þær?“
„Hann vildi stofna nýjan flokk með
nýrri baráttuskrá, frelsi einstaklingsins,
frelsi hinna undirokuðu o. s. frv.,“ sagði
maðurinn.
ÍJmbótasinni? skrifaði sálfræðing-
urinn.
„Það er hann, sem stendur fyrir nýja
flokknum,“ sagði maðurinn í bláu föt-
unum. „Hann ætlar að hafa mig í fram-
boði, og ég hef aldrei verið vitund póli-
tískur. Hann heimtar jafnrétti allra lif-
andi vera.“
„Það er sanngjörn krafa,“ sagði sál-
fræðingurinn, „en ég efast um að þér
komizt á þing með það eitt á stefnu-
skránni. Hér á íslandi eru engir undir-
okaðir.“
„Ekki það?“ sagði maðurinn á leður-
bekknum og nú reis hann upp við dogg
og horfði beint á sálfræðinginn og það
var sálfræðingnum meinilla við.
„Jæja?“ sagði maðurinn á bekknum.
„Ja-Há? Nú?“
Þar með var hann búinn að nota öll
eftirlætisorð sálfræðingisins, og sálfræð-
ingurinn varð að þegja.
„Hiann heldur því fram, að ryksugur
og þvottavélair eigi að fá ákveðinn
vinnutíma og ákveðinn hvíldartíma dag-
lega. Hann krefst ákveðins volta- og
wiattafjölda. Hann heimtar, að traktorar
séu settir í hús en ekki látnir ryðga
á túnum úti. Hann krefst þess að bif-
reiðar séu þvegnar og fægðar og allir
hlutir olíubornir og smurðir betur en
áður. Hann er kominn í sérsamband við
símann, og ég kemst ekki í hann sjálf-
ur. Hann hefur gert samning við blöðin
í blóra við mig. Hann hirðir launin til
að standa undir kostnaðinum af kosn-
ingabaráttunni
„Fáránlegt," sagði sálfræðingurirm.
„Ekki eins og hann segir það. Það
er rafstraumur í mannislíkamanum og
menn hafa kosningarétt. Hví skyldu þá
ekki rafknúin tæki, sem innihalda meiri
rafstraum en maðurinn, hafa kosninga-
rétt? Það eru til mun fleiri rafknúin
tæki en menn á íslandi. Ef þau fá öll að
kjósa, kjósa þau okkur. Við fljúgum á
þing. Og eftir það sem hann tók upp
á síðast, þá ....“
S álfræðingurinn andvarpaði. Mað-
urinn vair greinilega vitskertur. Hann
átti heima á sjúknahúsi eða heilsuhæli.
Samt var kannski unnt að eyða þess-
um hugarburði hans, áður en hann
hringdi á sjúkraliðið.
„Ég verð að tala við heilann, áður en
ég get tekið ákvörðun um yðar mál,“
sagði hann.
„Það ættu nú ekki að vera vandkvæði
á því,“ sagði maðurinn. „Ég ætlaði
einmitt að fara að segja yður upp á
hverju hann tók síðast. Það er þá eins
gott, að þér sjáið það sjálfur.“
Maðurinn í bláu fötunum settist upp
og hrópaði:
„Komdu inn! Hann er eins og allir
hinir. Hann vill heldur taia við þig
en mig.“
Snerillinn á hurðinni snerist hægt og
sígandi.
hagalagdar
Ókvíðnir skuluin við ...
Hlíðarenda og Bergþórshvol kannast
allir við, bústaði vinanna Gunnars og
Njáls, svo og sjálfa þá. Þar eru ekki
aðeins þessar tvær manngerðir, hetja
og spekingur, heldur einnig tveir dreng-
skaparmenn, sem liifa eftir þeirri meg-
inreglu að meta sæmdina mest og hræð-
ast ekki dauða sinn. Þessari lífsstefnu
heiðninnar verður ekki betur lýst et»
með þeim orðum, sem samhéraðsmaður
þeirra Gunnars og Njáls lagði þeim i
munn 900 árum síðar:
Ókvíðnir skulum við örlaga bíða,
öruggir horfa til komandi tíða,
ganga til hvíldar með glófagran skjöld
giaðir og reifir hið síðasta kvöld.
(Árbók Ferðafél.)
Líf í köldum steinum
Ekki varð þeim gömlu langferða-
mönnum skotaskuld úr því að blása
lífi í steina á þessum köldu slóðum.
Tvær vörður í konulíki voru hlaðnar,
önnur á Stórasandi, hin á Kaldadal.
Stóðu þær við götuna hnakkakerrtar og
bísperrtar og buðu ferðamönnum alla
biíðu sína. Stungið var í þær nokkrum
hrossleggjum, og báru þær nafn af
þeim og nefndust beinakerlingar. Hug-
kvæmdist einhverjum gamansömum
náunga að leggja konum þessum orð
í belg og láta þær tala úr hrossleggjum
og það í ljóðum. Urðu þær nokkuð
opinskáar. Varð þetta að leik á támabili,
að hagyrðingar kepptust við að gefa
beinakerlingum vísur og láta þær lýsa
því, hvaða viðtökur þeir fengju, er
eitthvað vildu sinna þeim.
(Úr byggðum Borgarfjarðar).
4. júní 1967
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 15