Lesbók Morgunblaðsins - 08.10.1967, Síða 5

Prjár myndir
EFTIR PETUR GUNNARSSON
svölum sparisjóðshússins. Hann þekkti hana síðan á
17.-júníballinu. Hún var að sunnan og eftir ballið
hafði hann kysst hana í einum síldarbragganum. Hún
var í pilsi og hvítri blússu og hallaði sér frammá rið-
ið.
„Halló!“ kallaði hann á móti, „afhverju ert’ ekki
að salta?“
„Við söltum ekki fyrren í kvöld,“ hrópaði hún
niður til hans.
„Afhverju ekki,“ kallaði hann.
Hún hváði.
„AFHVERJU EKKI“.
Hún hváði enn og hrópaði:
„Ég heyri ekkert hérna uppi.“
„Kondu niður“.
„NEI.“
„Á ég að koma upp til þín,“ kallaði hann sumpart
í gamni. Hún þagði stundarkorn en hrópaði svo og
gætti þess að hafa það líka sumpart í gamni:
„JÁ JÁ.“
Hann hugsaði hvort hún væri að segja þetta í
gamni, en stóð svo silalega á fætur og gekk að spari-
sjóðshúsinu, kæruleysislega og dálítið þvingað, vit-
andi að hún horfði á hann. Það var svalt í skugga
hússins og hann naut þess andartak, en hratt síðan
upp hurðinni og hljóp stigann. Hún stóð á efstu stiga-
skör og benti honum dálítið feimin að ganga inn. Hann
gekk langan gang og innum hálfopnar eldhúsdyr sá
hann konu bogra yfir straubretti. Það var slitinn
renningur á ganginum og mikið skótau. Málning var
gömul og flögnuð. Hann sá sig andartak í veggspegli
og við spegilinn var teikning af manni og konu í faðm-
lögum og kon.an var feitari en raaður átti að venjast
á þannig myndum.
Hún vísa’ði honum inní lítið herbergi. Plötuspilari
gekk á hæsta tóni og það var mikið af plötum. Þetta
var kvistherbergi og á veggjum og súð voru myndir
af hljómsveitum og leikurum. Þau settust á dívan.
„Hvað varstu eiginlega að kalla þarna niðri?“
spurði hún og var enn dálítið feimin.
„Ha ég?“
„Já þú kallaðir eitthvað.“
„Já það“, sagði hann og brosti, „ég kallaði bara
af hverju.“
„Af hverju?“ endurtók hún og skildi ekki alveg.
„Já afhverju þið saltið ekki fyrren í nótt.“
„í kvöld,“ leiðrétti hún.
„í kvöld," sagði hann.
„Það er vegna þess að það verður ekki landað
á okkar plan fyrren í kvöld.“
„Já soleiðis,“ sagði hann.
Þau þögðu. Hann virti fyrir sér herbergið og út-
undan sér sá hann hana, þar sem hún sat á fótum
sér við hliðina. Hann minnti að hún væri sextán ára.
Hún var fremur stórskorin í andliti en samt falleg,
með stutt ljóst hár, sem var eiginlega tvílitt. Upp frá
enninu og að öðru eyranu var það dekkra. Blússan
var flegin í hálsinn og hann sá a’ð hún var sólbrennd.
Hann sá hnén og dáldið innundir pilsið. Hún fann að
hann sá undir pilsið, stóð snöggt upp, hikaði og leit-
aði að tilgangi og sneri svo við plötunni á spilar-
anum. Hún settist öðruvísi, og gætti þess að það sæ-
ist ekki uppfyrir hnén.
„Leigirðu þetta herbergi?“ spurði hann.
„Nei ég bý hjá frænku minni.“
Þau þögðu.
„Finnst þér gaman að salta?“ spuröi hann.
„Sona.“
Þau þögðu.
„Fannst þér gaman á ballinu?“ spurði hún.
Hann vissi hvaða ball hún átti við, en þóttist ekki
muna.
„Hvaða balli?“
„ Saut j ánda j úníballinu.“
„Já því,“ sagði hann. „Já Já.“
„Maður hefur ekkert séð þig,“ sagði hún.
„Nei .. . við erum að leggja vatnsleiðslur útí sveit.“
Þau þögðu.
„Við gátum ekkert unnið í dag, svo ég kom bara
í bæinn.“
„Finnst þér gaman?“ spur'ði hún.
„Já Já.“
Þau þögðu. Hann hugsaði hvernig hann gæti byrj-
að að kyssa hana þannig að það liti eðlilega út. Hann
fann enga lausn. Hún setti aðra plötu á.
„Finnst þér ekki gaman að Blooms?" spurði hún.
„Jú það er ágætt.“
„Það hvað?“
„Blooms. Lagið,“ sagði hann.
„Það er ekki lag. Þáð er hljómsveit,“ sagði hún
hlæjandi.
Hann fann að hann roðnaði. Hún hló aftur. Hann
hugsaði hvernig hann gæti byrjað að kyssa hana án
þess að það væri þvingað. Hann fann enga lausn.
Maður byrjaði ekki alltíeinu að kyssa næstum ókunn-
uga stelpu. Nema fullur. Maður gat ekki heldur
spurt um leyfi eða þvíumlíkt. Það væri bjánalegt.
. „Ætlar’ðu að vera hérna lengi?“ spurði hann.
„Þangað til í haust?“
„Hvað ætlarðu að gera í haust?“ spurði hann.
„Ég fer í skóla.“
„Gagnfræðaskóla?“ spurði hann.
„Já,“ sagði hún.
Þau þögðu.
„Ferð þú ekki í skóla?“ spurði hún.
„Nei.“
„Varst’ ekki í skóla í vetur?“
„Jú. Landspróíi."
„Féllstu?"
„Nei. Ég var rekinn.“
„Rekinn!“ hrópaði hún undrandi.
„Já. Rekinn.“
„Afhverju varstu rekinn?“
„Ég?“
„Já. Afhverju varstu rekinn?“
„Ég borðaði epli í tíma.“
Hún hló.
„Afhverju ertu að hlæja?“ spurði hann.
„Ég?“ sagði hún hlæjandi.
„Já. Þú.“
„Einsog maður sé rekinn fyrir að borða epli,“ sagði
hún og hló enn.
„Já ég var rekínn fyrir að borða epli.“
„EPLI!“
„Já epli. Er nokkuð fyndið við það. Eg var að
borða epli í tíma og Friðrik sagð..
„Hvaða Friðrik?“ greip hún frammí.
„Kennarinn ... ég var áð borða epli í tíma og hann
sagði að það mætti ekki borða epli í tíma og ég hélt
áfram að borða eplið og þá varð hann vondur og fór
með mig til skólastjórans og hann skipaði mér að
biðjast afsökunar og ég sagði nei, þá sagði hann að
ég skyldi bara fara heim og koma aftur þegar ég
ætlaði áð biðjast afsökunar.“ ^
„Og hvað?“ spurði hún. \
„Hvað?“
„Já. Baðstu ekki afsökunar.“
„Afsökunar? Nei ég fer sko ekki að biðja þessi
fífl afsökunar."
„JEMINN!“ sagði hún og var hlessa.
„Svo kom skólastjórinn heim eftir viku og bað mig
að byrja aftur, en mér datt ekki í hug að gera hon-
um það til geðs.“
„Sérð’ ekki eftir því?“
„Nei ég sé sko ekki eftir því.“
„Hvað ætlarðu þá áð gera í haust?“
„Ég fæ pláss á bát.“
Þau þögðu. Hann hugsaði hvort hann ætti að kyssa
hana. Hún yrði þá bara vond. Það yrði að hafa það.
Verst ef það yrði klaufalegt. Hún stóð upp og sneri
plötunni og um leið og hún settist tók hann utan-
um hana og kyssti hana á munninn. Henni brá en
kyssti á móti. Hann lagði hana á dívaninn og hélt
áfram að kyssa hana og þor’ði ekki að gera á hlé af
ótta við að hún myndi sjá sig um hönd. Nú var að
fara hægt í sakirnar og flana ekki að neinu. Hann
gerði sér upp ástríðu og þóttist vera æstur. Hún
þóttist lika vera æst.
„Ég ætla að læsa,“ hvíslaði hún.
Hún stóð upp og læsti. Honum fannst það góðs
viti. Hún hvarf aftur í fang hans. Þau kysstust. Hann
fór varlega með aðra höndina undir blússuna. Smátt
og smátt renndi hann hendinni upp eftir bakinu og
fitlaði við brjóstahaldarann.
Hún hætti áð kyssa hann og fjarlægði hpndina.
Helvíti. Hún var þá sona enn. Þau kysstust. Hægt ,
færði hann aðra höndina niður eftir mjöðminni og
staðnæmdist við hnén. Hún hélt áfram að kyssa
hann. Hann þumlungaði hendinni undir pilsið og
strauk yfir annað lærið. Hún hélt áfram að kyssa
hann. Hann fitlaði við lærið og fikraði sig uppeftir
Framhald á bls. 12
i
8. október 1967
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5
i