Lesbók Morgunblaðsins - 05.11.1967, Blaðsíða 12

NÝ FORM
Ungur Englendingur, Max Clendinning, hefur vakið athygli fyrir ný-
stárleg form í húsgöngnum. Grindin eða umgjörðin er úr formbeygðum
palisander-krossviði og dúnmjúkar sessur í sterkum litum. Borðið er úr
samskonar einingum og með glerplötu. Ilægt er að búa til langa sófa með
Því að s’krúfa einingarnar saman.
Danskir húsgagnateiknarar leita líka að nýjum formum. Hér er gólfið í mörgum stöllum og Nanna og Jörg-
en Ditzel hafa teiknað allskonar óvenjuleg hægindi á stallana. Efnið er yfirdekktur svampur.
í London eru djarfir hug-
myndasmiðir um þessar
mundir og hér er einn
þeirra með stól, sem á að
vera stóla þægilegastur.
Púðarnar eru yfirdekktir
með skinni, bólstraðir með
dún og grindin er úr furu.
Þetta spilaborð, sem 1 rauninni
er til margra hluta nyts-amlegt, er
af enskum uppruna og óvenju-
legt er það einkum fyrir þennan
stóra, sívala fót.
hægindastóll á málmgrind og stangaður leðursófi. Svartur bakgrunnur
með veggskreytingu og tveir hvítir lampar, þrjú máluð smáborð og
sófaborðið eru einnig óvenjuleg að gerð. Til vinstri er ítalskur hæginda-
stóll, áherzla lögð á þægindin. Yfirdekking með dúnmjúku, svörtu skinni.
Ljós trégrind og hjól undir.
Martheinn Lúther
SMÁSAGAN
Framhald af bls. 2
að geyrr.a, og am hvaða tíma spámennirnir hafa ritað. Svo sem hann einnig
segir í Post. 3,24: Og allir spámennirnir, allt frá Samúel og síðar, svo margir
sem talað hafa, þ-eir hafa einnig flutt boðskap um þessa daga. Þess vegna segir
líka Lúkas í síðasta kapitula (45. versi) að Kristur upp lauk skilningi þeirra, svo
að þeir gátu skilið Ritningarnar. Og Kristur segir í Jóh. 10,9: Ég er dyrnar, sá
sem gengur inn gegn um mig, sá verður hólpinn, og hann mun ganga inn og
iit og finna fæðu.
Þannig er það öruggt og satt að sjálfur fagnaðarboðskapurinn með bendingum
sínum og fræðslu sii ni leiðir oss inn í Ritninguna. Sömuleiðis vil ég með þessu
forspjail: gjarnan sýna mönnum fagnaðarboðskapinn og veita fræðslu um hann.
En Júð bara á hvílik prúð, skikkanleg og guðrækin börn vér erum! Til
þess að vér skulum ekki fræðast í Ritningunni og læra þar um Krist, álítum vér
allt Gamla testamentið að engu hafandi. Það vilja menn telja úrelt og ekki fram-
ar í gildi. Og þó er það eitt, sem ber heitið- „Heilög ritning'1, þar sem fagn-
aðarboðskapurinn ácti eiginlega ekki að vera Ritning heldur mannlegt orð, sem
bar Ritningur.a fram, svo sem Kristur gerði og postularnir.
Þess vegna befir Kristur sjáifur heldur ekki skrifað neitt heldur aðeins
talað. Og hann hefir ekki kallað kenningu sína Ritr.ingu, heldur hefir hann
nefnt hana fagnaðarboðskap, það er góðan boðskap eða góð tíðindi, sem ekki
ber að boða með penna, heldur munni. En svo leggjum vér upp og gerum úr
fagnaðarboðskapnum lögmálsbók og boðafræði. gerum Krist (að löggjafa svo
sem) Móses, gerum Frelsarann að óbreyttum kennara.
Hvað ætti þá Guð að láta koma yfír svo fávísan og rangsnúinn lýð? Það
er sanngjarnt að hann hefir látið ass lenda í páfakenningu og manna lygum,
af því að þér höfum haft Ritning.u hans að engu, og í stað þess að læra Heil-
aga : itningu, orðið að læra fyrirskipanir, sem komnar eru frá lygalaup og illtrm
þorpai a.
Gefi það Guð að hinn hreini fagnaðarboðske.pur megi kunnui verða meðal
kristinna manna, svc- að þetta verk mitt verði sem skjótast óþarft og ónauð-
synlegt. Þá væri vissulega von til að Heilög riíning kæmi aftur fram í virðingu
sinni.
Þeita verður að nægja sem forspjall til íræðslu í örstuttu máli. í útlegg-
ingunni munum vér ræða meira um það.
AMEN.
Jóhann Hannesson þýddi.
Framhald af bls. 7
„Komd.u upp“, sagði hún og var með
ekka.
B.... lagði handlegginn um axlir
henni. „Gráttu ekki“, sagði hann.
Hún ýtti við garðhliðinu og hljóp í
áttina að húsinu og hvarf milli lilju-
runnanna íveggja, er voru undir svöl-
unum. Hún var ennþá jafnvel vaxin og
daginn þann, er þau skildu, og hljóp
jafn mjúklega, með löngum skrefum, og
þá er hún kornung eitt sinn hljóp af sér
mannýga kú. Þegar B... . náði henni
uppi á stigapallinum á annarri hæð var
hún orðin róleg, aðeins brjóst hennar,
enn eins og á ungri stúlku, hófust undir
gtáu peysunni með svörtu röndunum.
Hún grét ekki lengur, en þótt hún hefði
þurrkað tárin voru augun ennþá rök.
„Ástin mín“, hvíslaði hún, „ástin mín“.
Hvisl hennar var svo þýtt, að hann
langaði til að njóta lengi hvers atkvæð-
is.
„Komdu inn“, sagði B.....
Inni í herberginu kraup kona hans á
kné fyrir framan hann og lagði höfuðið
á hné honum. Nokkur hvít hár lýstu
undarlega upp dökkgullið hár hennar.
„Ástin min“, sagði hún aftur. „Ég hef
beðið þín svo. Ástin miín“.
B.... strauk um hár hennL
„Hef ég elzt mikið?“
Hún tók um hné honum. „Þú ert mér
nákvæmlega eins og þegar við skild-
um“.
„Ég hef elzt mikið“, sagði B.... aftur.
„Ég mun elska þig allt mitt líf“, hvísl-
aði hún enn.
„Heldurðu að þú getir vanizt mér á
ný?“ spurði hann.
„Ég hef aldrei elákað aðra en þig“,
sagði konan unga. „Ég elska þig“.
„Og þú hefur beðið mín?“ spurði
B.....
„Ég var alltaf hjá þér“, sagði hún.
„Það leið ekki svo dagur, að ég hugsaði
ekki til þín. Eg vissi að þú myndir koma
aítur. Og ef þú hefðir ekki komið aftur,
heíði ég dáið ein. Sonur þinn, hann var
líka alveg eins og þú“.
Hún stóð upp. „Viltu að ég kalli á
hr.nn?“
„Ekki ennþá“, sagði B. . . . „Ég vildi
helzt vera etnn með þér dálítið lengur.
Hann er mér ennþá ókunnugur. Er hann
niðri í garðinum?"
„Ég skal hlaupa niður“, sagði konan,
„og segja honum að bíða“
Þegar hún kom aitur sióð B.... við
g’iuggann og sneri baki v;ð dyrunum.
Það var eins og hann væri orðtnn ívið
bugnari í baki en áður.
„Ég sagði honum að fara að tína blóm
handa föður sínum“, sagði hún og rödd-
ir. var hás af geðshræringu. „Á enginu
fyrir handan standa liljurnar í fullum
biöma, hann ætlar að fara og tína þér
vönd af þeim“.
„Elskarðu mig?“, spurði B.......
Hún fór til hans, tók uian um axlir
honum.
„Ástin mín“, hvíslaði hún.
B.... sneri sér við, tók konu sína í
faðm sér og grandskoðaði í andlit henni.
12 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
5. nóvember 1967