Lesbók Morgunblaðsins - 30.06.1968, Blaðsíða 12

bœði á vegum
og annarsstaðar
Leiðin til að sleppa við skrámur í umferðinni er sú
að geta greint sauðina frá höfrunum. Hér eru
nokkrar varhgaverðar tegundir af bílum og bíl-
stjórum.
VARUÐ
Sá sem er svo ofboðslega hrif-
inn af fjólubláum gæruskinn-
um, að hann hefur með þeim
birgt fyrir allt útsýni gegnum
afturrúðu. Oftast eru þettaung
ir menn á átta gata tækjum.
Varið ykkur á þessum með
rendurnár. Ökumenn þeirra
halda að þeir séu í keppni á
Le Mans kappakstursbrautinni
og hegða sér samkvæmt því.
Kona við stýrið. Viðhafið sér
staka aðgát. Hvað sem er getur
gerzt.
Þegar ástin hefur völdin í
framsætinu er betra að sýna
varúð.
Sunnudagsökumaður með öku-
skírteini síðan 1920. Er vanast-
ur að aka á miðri götu eða
miðjum vegi og heldur sig við
25 km hraða.
Einn sem hefur meiri áhuga
á að sýna hvar hann hefur ver
ið en hvert hann ætlar. Allar
rúður álímdar með hótelmiðum.
Einn með manndrápssvip við
stýrið. Setur sig í kuðung í
herðunum og lætur hökuna
nema við stýrið. Stórhættuleg-
ur, einkum þegar hann fer að
eldast.
cr^
Hvers konar „gæja-stælar“
eru viðsjárverðir, t.d. utaná-
límt skraut, hangandi dúkkur
og blómavasar.
A cza
9 g*8—8-—
Bíll með utanbæjarnúmeri.
Varúð, það er ekki víst, að
hann hafi heyrt um hægri um-
ferðina.
Fljótt á litið
Ökumaðurinn á splunkunýja
bílnum. Hann er sennilega svo
dáleiddur að hann gæti fallið í
trans og valdið óhöppum.
Auðvitað eru nemendur hættu
legir, en þeir standa til bóta
og eru afsakanlegir.
Varast ber að lenda fyrir aft
an bifreið merkta með Y. Það
er ekki víst að hún komist upp
brekkur.
Sérstök varúð: Miðaldra kona
sem gefur stefnuljós til hægri.
Beygir sennilega til vinstri en
þó er ekki hægt að treysta því.
f hópi hinna óútreiknanlegu
eru, þótt merkilegt megi virð-
ast allmargir leigubílstjórar.
Einkum þeir sem umsvifalaust
hlýða þegar farþeginn segir: Æ,
viltu annars fara hérna.“
Framhald af bls. 7.
jóns fer vel inn með Suður-
landsbrautinni, en mér þætti
æskilegra, að hann hefði verið
allmikið stærri. Það er ein-
hvern veginn svo, að skúlptúr
nýtur sín ekki til fulls utan-
húss nema í talsverðri yfir-
stærð. Þetta verður hálf átak-
anlegt með vatnsberann hans
Asmundar á Öskjuhlíðarklett-
inum; hún verður skelfing um-
komulaus í smæð sinni.
JL Bandaríkjunum er
hreyfing í þá átt, að stækka
utanhússkúlptúr verulega;
stundum er hann gerður á
stærð við meðalhús. Náungi að
nafni Tony Smith hefur orðið
frægur fyrir slíka risaskúlp
túra, sem stundum líkjast beina
grindum úr einhverskonar forn
aldarskrímslum. Hann gerir ein
ungis teikningar, en vinnan
fer fram á járnsmíðaverkstæð-
um, þar sem verkið er soðið
saman úr plötum. Hann hefur
einnig notað grind og svart-
málaðan krossvið. Að undan-
förnu hefur mátt sjá myndir af
ýmsum þessháttar verkum í
blöðum að vestan og þá er
gjarnan tekið fram, að þessum
verkum sé ætlað að standa á
barsvæðum eða í görðum, því
engin söfn rúma þau.
í framhaldi af þessu dettur
mér í hug, að það væri ómaks-
ins virði að taka eina af tröll-
skessunum hans Ásmundar og
stækka hana uppúr öllu valdi
— kannski ekki til móts við
Hallgrímskirkju, en allavega
á hæð við stórt sambýlishús. Svo
reisum við skessuna — eða
byggjum hana væri kannski
réttara að segja — á einhverri
hæðinni, þar sem hún gnæfir
yfir. Þá yrðum við líklega
heimsfræg og túristar mundu
flykkjast hingað til að berja
augum þetta frumlega tákn
borgarinnar, sem væri ólíkt
hressilegra en „Den lille hav-
frue“ í Kaupmannahöfn. Með
öðrum orðum: „Þar lægju Dan-
ir alveg í því“ eins og sagt er.
Meinið er aðeins, að hér
vantar tilfinnanlega olíukónga
eða meiriháttar auðkífinga til
að kosta skessubygginguna.
Væri ekki hægt að stofna Tröll
skessufélag til að hrinda mál-
inu í framkvæmd og fá kven-
félögin til að taka höndum sam-
an og halda basara og kaffi-
samkomur? Væri ekki hugsan-
legt fyrir þau að reisa skess-
una til minningar um Hallgerði
eða Bergþóru? Eða jafnvel
Tyrkja Guddu. Þá væri þeim
hjónum gert jafn hátt undir
höfði. Auðvitað væri gott að
fá Ragnar í Smára til liðs við
hugmyndina, en ég held nú
samt að kvenfélögin séu aðal-
atriðið.
Hugsið ykkur innsiglinguna
til Reykjavíkur, ef skessan
trónaði yfir borgina. Farþeg-
arnir á túristaskipunum mundu
taka upp sjónaukana langt ut-
an við Gróttu og svo gætu þeir
horft á skessuna af skipinu, ef
aftök væru með að fara í land
fyrir slagviðri. Svo gætum við
sýnt bjargsig í skessunni á há-
tíðisdögum og fengið Vest-
mannaeyinga til að spranga
utan í henni. Innan í
henni verða að sjálfsögðu að
vera vemngahðs, allra helzt
uppi í hausnum og þaðan yrði
dýrlegt útsýni yfir bæinn. En
sem sagt, hérmeð vísa ég mál-
inu til kvenfélaganna.
mt að eru víðar tækifæri til
að láta listamennina fegra
borgina. Mér hefur oft komið
til hugar, hvað mætti gera stór
fenglega veggskreytingu á suð-
urvegg Háskólabiós. Slík
skreyting mundi bæði fegra um-
hverfið og þetta mikla hús, þar
sem grátt og meira grátt hef-
ur verið ófrávikjanlegt boðorð.
En grámuskunni og litleysinu
er sungin lof og dýrð víðast
hvar: grátt er himinn og haf
meiripart ársins, grá er jörðin,
hvort heldur það á að heita
gróið land eða malbikað og of-
aná bætist sú feikilega dirfska
og hugmyndaauðgi að mála
flest hús grá. Ef ekki einlit
grá, þá Ijósgrátt og dökkgrátt
saman. Það þykir djarft.
f sambandi við fegrun borg-
arinnar er mér efst í huga eitt
hræðilegt slys. Ég trúi ekki
öðru en að það sé beinlínis
slys, því ráðamenn borgarinn-
ar og skipulagsyfirvöld eru vel
meinandi menn og sumir hafa
þar að auki auga fyrir því
fagra og listræna. Ég á við EU-
iðaárvoginn, þessa perlu, sem
var. Ég á við uppfyllinguna,
moldina og grjótið, sem við,
skattborgarar þessa bæjar,
voru látnir kosta flutning á til
þess eins að eyðileggja einn
fegursta blett, sem völ var á að
sjá. Að standa við Elliðaárvog-
inn á fögru sumarkvöldi og sjá
hvernig árvatnið rann til móts
við hafið; að sjá hvernig Esjan
stóð á höfði í voginum á góð-
viðrisdögum svo Freymóður
hefði getað verið fullsæmdur
af. Nei, nú er þetta allt fyrir
bí; það hefur verið eyðilagt
viljandi og það er slys. Ein-
hverntíma var mér sagt, að
þarna á uppfyllinguna ætti að
koma skrúðgarður. Ojæja, eru
þá landþrengslin orðin slíkt
vandamál, að við verðum að
fylla upp sundin blá til að eiga
kost á skrúðgörðum? Mætti ég
þá heldur biðja um Elliðaár-
voginn óspilltan eins og hann
var.
Suður í Vatnsmýrinni er nor-
ræna húsið komið vel á veg.
Ég held að það verði sönn
borgarprýði og það mun njóta
sín til muna betur, þegar í
kringum það hafa verið gerðar
tjarnir eins og gert er ráð fyr-
ir. Norræna húsið nýtur sín vel
á þessum stað; ekkert skyggir
á það og það býr yfir reisn
þó það sé ekki mjög hátt í loft-
inu. Þesskonar reisn hafa ekki
margar byggingar okkar frá
siðari árum; það var vissulega
mikill fengur í að geta fengið
Alvar Aalto til að setja svip á
bæinn. Væri ekki hægt að fá
hann til að teikna ráðhúsið,
þegar endanlega er búið að
forða því, að það verði byggt
við Tjarnarendann?
12 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
30. júní 1968