Lesbók Morgunblaðsins - 08.09.1968, Blaðsíða 7

DANSI^N LÆKNAR
ALLAR HARÐSPERRUR
Eftir Svövu Jakobsdóttur. 3. og síðasti hluti
Veðurguðirnir eru lausir
allrar ábyrgðar
Eiríkur Hara'ldsson ræíSur veðri uppi
í Kerlingarfjöllum. Veðurguðirnir eru
þar lausir allrar ábyrgðar, og Sigurður
og Valdimar skjóta sér undan henni.
Sé kvartað undan veðri þarna í Skíða-
skólanum, segja þeir: Talaðu við hann
Eirík. Og Eiríkur brosir óræðu brosi
í spámannlegt skeggið. Kvörtunin deyr
út. Menn sannfærast um, að Eiríkur
hafi góðar og gildar ástæður fyrir þessu
veðri, þótt öðrum séu þær huldar —
það sé einvörðungu mannleg skamm-
sýni, sem valdi óánægjunni. Menn
kvarta því ekki tvisvar undan veðri
þarna uppfrá.
betta er sá tími, sem ég lifi fyrir,
segir Eiríkur, þegar við spjölluðum um
störf hans hér í Kerlingarfjöllum, og
sá, sem hefur tekið þátt í gönguferð-
um um nágrennið með Eiríki, rengir
ekki þessi ummæli hans. Eiríkur fer
tæpast út — ekki einu sinni upp á
Snækoll — án þess að hafa teikni-
blokkina með sér. Hann hvílir sig ekki
heldur að loknum fjallgöngum eða löng-
um skíðadegi eins og aðrir dauðlegir
menn. Meðan aðriir dorma, heldur Ei-
ríkur niður í Árskarðsgljúfur með mál-
aratrönurnar sínar og þaðan voru flest
„mótíviin" í málverkunum, sem voru á
sýningu hans í nýbyggingu Mennta-
skólans á síðastliðnu hausti. Kerlingar-
fjöllin eru honum sem listamanni ótæm-
andi viðfangsefni. En kannski er mér
Eiríkur minnisstæðastur úr gönguferð
niður í Hveradali, þegar við þræddum
slóð hans í þungum og blautum leirn-
um sem hlóðst á stígvélin þangað til
þunginn var orðinn svo mikill, að við
komumst ekki úr sporunum, kræktum
fyrir bullandi hverina, skoluðum leir-
inn af fótum okkair í lækjarsprænum
sem glitruðu svo fagurlega af marg-
litum leirsteini, að það var eins og
sjálfur regnboginn væri að baða sig
í þeim — unz við komum að árkvísl
sem rennur eftir Hveradalnum og fell-
ur síðan í Árskarðsá. Kvíslin var ó-
venjulega vatnsmikil. Sýnt var, áð
enginn úr hópnum kæmist yfir og
voru þó sumir í hnéháum stígvélum. En
Eiríkur hafði ekki mörg orð um. Hann
tók klofhá stígvél úr bakpoka sínum
og dró á fætur sér. Síðan tók hann
hvern af öðrum, setti yfir herðar sér
eins og heypoka og bar yfir og fóru
200-punda karlmenn yfir á þennan hátt
ekki síður en léttustu dömur. Enginn sá
Eiríki bregða. Þó varð honum að orði,
þegar hann lét niður síðasta karlmann-
inn: Það var gott, að ég stundaði lyft-
ingar í vetur. Eiríkur fullyrti, að hann
hefði borið fjórtán í fyrri ferðinni, en
fimmtán til baka. Mér dettur ekki í hug
að rengja hanin. Ég hef grun um, að
Eiríkur þekki ýmsa öræfabúa, sem gefa
sig ekki fram við hvern sem er.
Á vetrum kennir Eiríkur þýzku og
leikfimi við Menntaskólann í Reykjavík
Menntun sína hlaut hann bæði hér
heima og erlendis. Hann er útskrifaður
af íþróttaháskólanum í Köln og lauk
þremur stigum í þýzku til B.A. prófs
við Háskóla íslands. Hann var með
Valdimar frá upphafi í undirbúningi og
stofnun Skíðaskólans.
Mikið hefur breytzt hér síðan við
byrjuðum, segir Eiríkur, áður var hlé
milli námskeiða og þá var ég oft einn
að dunda. Þá kyninitist ég fjöllunum og
öllu, sem þau hafa upp á að bjóða.
•Ánægjan er ekki sízt í því fólgin að
vera úti í alls konar veðrum og huga
að steinum og gróðri og dýralífi. Dýra-
líf er að vísu ekki fjölskrúðugt. Hér
er lítið um fugla, nokkur pör af rjúp-
um eru á Keisinni og hér er tófa. Sama
tófan kemur hingað ár eftir ár. Hún
er enginn dýrbítur. Hér finn ég líka
óþrjótandi viðfangsefni til að mála —
mér er svo farið að ég verð að vera
fleiri ár með sama mótívið, ég tek það
upp aftur og aftur. Ég er eins og bónd-
inn sem var alltaf að mála hlöðuna
sína upp aftur og aftur, alltaf sömu
hlöðuna, en þetta er svo ótæmandi, að
margt annað hefur kannski orðið út-
undan, sem gaman hefði verið að fást
við. — En ánægjan við starfið i Skíða-
skólanum er ekki síður að þakka fólk-
inu, sem kemur hér. Ég hef gaman af
að vera einn, en ég hef líka gaman
af að vera með fólki og hér eignast
maður vini með liku hugarfari og mað-
ur sjálfur og með sömu áhugamál. Marg
ir koma aftur og aftur — á síðasta
námskeiði var um 90 prs. af þátttak-
endum, sem koma á hverju sumri. Sum-
ir hópar vilja leggja áherzlu á göngu-
ferðir, aðrir meiri á skíðakennslu og
hér er ánægjulegt að kenna. Mér finnst
alltaf gaman að kenna, en hvergi eins
og hér. Fólk vill læra og getur náð
framförum, því að hér er snjór góður.
Og það er gaman að sjá, hvernig fólk
nær sér á strik á skíðunum. Gleði
kennarans yfir framförum nemándans
gefur mikið í aðra hönd.
Það er líka gaman að nema hér land
og bæta sífellt nýjum áföngum við starf
semi skólans. Hér er t.d. lengsta loft-
net á landinu í einkaeign. Það er 400
m langt burðarloftnet fyrir fjarskipta-
sambandið. Okkur stóð til boða að setja
upp staur í brekkuna, en ég spurði af
hverju þeir strengdu ekki línuna þvert
yfir dalinn? Þeir héldu allir, að ég væri
að grínast, en ég var aldeilis ekki að
grínast og það kom í ljós að þetta
var hægt. Við bindum líka vonir við
flugvöllinn. Agnar Kofoed Hansen hef-
ur komið hér og verið okkur ákaf-
lega hliðhollur. Hann lét valta völlinn
fyrir okkur. Þar er hægt að lenida 30-
manna Douglas vélum, og það mundi
auðvitað lengja starfstímann til muna,
ef hægt væri að koma á flugsamgöng-
um. Eins ef vegurinn yfir Bláfellsháls
yrði lagður niður eins og komið hefur
til mála — þá yrði farið upp austan
Hvítár upp úr Tungufel'lsdal. Sú leið
yrði bæði styttri og fyrr fær.
— Er það rétt, Eiríkur, að vatnið
hér sé svipaðs eðlis og vatnið fræga í
Kákasus?
— Já, það er ölkelda hér rétt fyrir
innan í gilinu um 400 m frá skálanum.
Þú getur orðið 100 ára á skömmum
tíma, ef þú drekkur úr henni. Guð-
mundur Sighvatsson hefur efnagreint
þetta vatn, en ég get lítið sagt af eigin
reynslu, því ég er svo ungur enn og
hef lítið drukkið af því. Það er sjálf-
sagt jafnmikill lækningamáttur í henni
og hverri annarri ölkeldu, ef fólk trúir
á slíkt á annað borð. Kannski eru á-
hrifin bara sálræn — dvölin og hvild-
in hefur góð áhrif á fólk og svo er
vatninu þakkað. Það mætti kannski aug
lýsa það upp fyrir útlendinga.
— Hafið þið ekki í hyggju að laða
útlendinga hingað í ríkari mæli?
— Enn er mikið vafamál, hvort við
ættum að gera það. Þá yrði að lengja
dvalartimann og auka á fjölbreytninia,
en mér skilst, að á Kerlingarfjalla-
svæðinu sé allt það, sem útlendingar
sækjast mest eftir að sjá: hér er jökull
og hér eru hverir, og ég tala nú ekki
um, ef við hefðum hesta hér eins og
við höfum verið að bollaleggja. En með-
an þetta gengur svona vel með fslend-
inga, höfum við ekki gert neitt
stórátak til að auglýsa fyrir út-
lendinga. Það er ekki hagnaðar-
sjónarmið, sem ræður þessari
starfsemi okkar — við ímyndum okkur,
að þetta sé þjóðþrifafyrirtæki. Við höf-
um sjálfir gaman af þessu. Ég játa það
hreinski'lnislega, að ég hef gaman af
kvöldvökum, og andinn hlyti að breyt-
ast, ef við færum að laga starfsemina
eftir kröfum útlendinga, þó einn og einn
útlendingur geti að vísu falHð inn í
Framh. á bls. 13
Eirikur Haraldsson ferjar 200 pund yfir ána. Hinir karlmennirnir bíða róleg-
ir á bakkanum eftir því að röðin komi að þeim. Ljósm.: Sv. J.
8. september 1968
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 7