Lesbók Morgunblaðsins - 08.09.1968, Blaðsíða 8

Starfsstúlkur Skíðaskólans. Lengst til vinstri er Guðbjörg Sigurðardóttir, þá
ráðskonan Unnur Tómasdóttir, Ágústa Eiríksdóttir og Vigdís Pálsdóttir.
En hvernig skyldi nú vera að starfa
í eldhúsinu hér uppi á miðjum öræfum?
Hér er enginn verzlun á næsta götu-
ho-rni, en hópur fólks sem heimtar mat
sinn og engar refjar. Útivist og íþrótt-
ir örva matarlystina, en hér er líka
Lýsi á morgnana
auðsjáa-nlega allt skipulagt með slí-kt
fyrir augum. Lýsi á morgnana, takk.
Vissulega er lýsið ekki neytt ofan í
neiran, en maður finnur fljótlega, að
skynsamlegra er að gera góð skil ríf-
legum morgunmatraum, ef maður á að
halda öllum kröftum yfir daginn. Ráðs-
konan, Unnur Tó-masdóttir, kynntist Kerl
ingarfjöllum fyrst í fyrrasumar, er hún
var hér á skíðanámskeiði með manni
sínum, Jónasi Pálssy-ni, o-g nú hafa bæði
ílenzit hér, hún hefur tekið að sér ráðs-
konustörf, en hann er ráðsmaður staðar
ins. Unnur hefur 3 aðstoðarstúlkur í
sumar, Ágústu Eiriks-dóttur, sem er upp
aiin á Þingvöllum, o-g kemst -því ekki í
jafnmikið uppnám yfir náttúruf-egurð og
aðriir íslendingar, Guðbjörgu Sigurðar-
dóttur, sem hér er heimamaður, enda
dóttir Sigurðar Guðmundssonar. Þetta er
fimmta sumarið, sem Guðbjörg dvelst
hér, og þóitt umg sé að árum, man hún
hér tímana tvenna. Það er mikill mun-
ur að starfa hér nú, segir hún mér,
síðan við fengum böð og ren-nandi v-atn.
Þriðja aðstoðarstúlkan er Vigdis Páls-
dóttir úr Reykjavík, sem fer í 4. bekk
Menntaskólans við Hamrahlíð í haust.
Vigdís segir, að ‘hér sé stórfint að vera.
Engi-nn þeirra má vera að því að iðka
skíðaíþróttina að ráði — það er helzt
sú, sem fer upp í fjall með hádegis-
nestið til fólksins, sem getur notað tæki
færið til að renna sér smástund. En
ölium ber saman um, að kvöldvö-kurnar
og viðkynningin við fólkið, séu kostilr
þessa vinnustaðar hér uppi á öræfum.
Geta það verið íslendingar sem hlœja svo dátt?
Beygið hnén! Sigurður Guðmundsson kennir A-flokknum undírstööuatriöi í
skíðabrekkunni.
Ko-mirðu að kvöldlaei í Kerlingar-fjöll
berast þér dillandi tónar til eyrna: Hljóð
færasláttur og söngur bergmálar í fjöll
unum. Ljós er framundan. Þú óttast
kanns-ki, að verið sé að leiða þig í
björg. Eru það mennskar verur, sem
troða hér fjörlegan dans? Geta það verið
Islendingar, sem hlæja svona dátt? En
óðar en varir hætta slíkar spurning-
ar að sækja á þig, því að mannheimar
Skíðaskólans hafa sömu áhrif og huldu
klettar: þú heillast og eftir það snýstu
bara um í kokkinum og jenka og maz-
urka eins og vitlaus manneskja.
Dansinn læknar allar harðsperrur,
segir Sigurður og þenur harmonikk-
una. Alli-r út á gólf! Að þessu leyti
sýnir Sigurður Guðmundsson enga misk
eftin, en áður en kvöldið er hálfnað, er
hann líka búinn að san-na mál sitt.
Sigurður Guðmundsson stjórnar kvöld
vökum og skemmtun innanhúss o-g hér
ríkir sannarlega gleðskapur — ameríski
blaðamaðurinn, sem kvartaði undan því
í Iceland Review um daginn, að fslend-
ingur sæist aldrei brosa, hvað þá skelli-
hlæja, ætti að skreppa eitthvert kvöld
ið upp í Kerlingarfjöll. Hann fengi
ríka ástæðu til að endurskoða fullyrð-
ingu sína. Sigurður þarf ekki aranað en
birtast í dyrunum með hljóðfaerið í
höndunum, til þess að léttist á mönnum
brúnin. Reyndar eru stjórnendur allir
fyrsta-flokks skemmtikraftar. Eirí-kur o-g
Valdimar láta ekki sitt eftir liggja, en
á þessu sviði sem öðru ríkir algert lýð-
ræði með réttindum og skyldum: á kvöld
vökum fær enginn skorizt úr leik, hver
og ei-nin verður að leggja eitthvað af
mörkum til að skemmta sér og öðrum,
. menn segja sögur, spila á hljóðfæri,
syngja, stjórna leikjum. Það er ekki nóg
að geta staðið á skíðum, til þess að
teljast fullfær Kerlingarfjallamaður, —
menn verða líka að geta hrist af sér
deyfðina og feimnina og troðið upp.
Fyrirmyndina geta menn sótt til Kalla,
sem er sonur Eiríks og ósvikinn Kerl-
ingarfjallamaður. Kalli er aðeins 10 ára
og er þegar farinn að keppa á skíða-
mótum — og af jafnmiklu öryggi stíg-
ur hann fram á gólf á kvöldvöku og
segir furðusöguna um það, hvernig ai-.ö •
veldast sé að veiða krókódíl.
Sigurður Guðmundsson er skólastjóri
barna- og unglingaskólans á Leirá í
Borgarfirði. Skólinn er heimavistarskóli,
og hann sækja 130 börn úr fjórum hrepp
um. Sigurður hefur bæði keninarapróf
frá Kennaraskóla Islands og íþrótta- *
kennarapróf frá Osló, en hann er sjálf-
menntaður á öll þessi hljóðfæri, sem
ieika í höndunu.m á hon-um.
— Mitt hlutverk i upphafi skíðaferða
þeirra, sem við félagarnir efndum til,
var að halda uppi kvöldvökustarfsemi
og spila undir söng, segir Sigu-rður,
en strax annað sumarið eða um leið
og skíðakennsla hófst fyrir almenning,
fór ég líka að kenna á skíði. Ég kynnt-
ist skíðaíþróttinni fyrst á Ólafsfirði, þeg
ar ég var þar kennari, og stundaði síðan
mikið skíði, þegar ég var við nám í
Osló. Mér finnst ég nú orðið eiga heima
hérna í Kerlingarfjöllum -— ég hef á-
nægju af ken-nslu og fólkið, sem kem-
ur hingað er söngvið og frjálslegt. En
þetta er auðvitað nokkuð strangt —
undireins og skólinn er búinn á vef-
urna, fer maður að undi-rbúa næsta
skóla. Eitt af því sem okkur langar
til að framkvæma hér, er bygging smá-
húsa fyrir fjölskyldur okkar, svo að
þær geti verið hér líka á sumrin. Við
eigum allir mikið af börnum, sem hefðu
gott af að vera hér við íþróttir og úti-
veru. Sum eru reyndar farin að taka
þátt í störfum skólans.
— Kennir þú eingöngu byrjendum,
Sigurður?
— Já, og ég vi-ldi ekki skipta. Það
er mjög gaman að kenna byrjendum.
Maður sér svo miklar og stórstígar
framfarir hjá þeim og meðan maður
vinnur að þessu sem áhugamáli, eru
helztu launin þau að sjá framfarir hjá
nemendu-num.
— Og eru bvrjendur aldrei of gamlir?
— Nei. Auðvitað er bezt að byrja
sem yngstur, en ég vil leggja áherzlu
á, að það er aldrei of seint fyrir fólk
að byrja. Fullorðið fólk þarf að sjálf-
sögðu lengri tíma, en reynsla okkar
hér sýnir, að fólk getur náð veruleg-
um tökum á skíðaíþróttinni, þótt það sé
komið á fertugs- eða fimmtugsaldurinn
án þess að hafa nokkurn tíma stigið á
skíði, og nóg til þess að geta iðkað
skíði sér til ánægju og hressingar. Það
getur tekið 4—5 ár að ná verulegu
valdi á skíðunum, og það er auðvitað
misjafnit eftir því hvað fólk er vel þjálf
að líkamlega, en ég veit ekki um neit-t
tilfelli, þar sem þetta hefur mistekizt,
ef fólk vill það á annað borð. íslend-
ingar eru ákaflega duglegir og áhuga-
samir að læra þetta og mjög ákveðnir
í að ná tökum á því — það sér maður
bezt, ef maður skreppur upp í skíða-
skálana í nánd við Reykjavík. Það'ligg-
ur við, að þýði ekki að hafa skíði með
sér — maður hefur nóg að gera við
að heilsa fólki, sem h-efur -verið uppi í
Kerlingarfjöllum. En -það er sjálfsagt að
taka þessu með húmor í byrjun. Á það
leggjum við áherzlu í A-flokknum — ef
einhver nær fallegri magalendingu, er
gert ráð fyrir, að allir hafi af því vissa
ánægju.
— Mans-tu eftir nokkru sérstaklega
skemmtilegu úr byrjendakennslunni?
— Ég held ég gleymi aldrei dönsku
stúlkunni. Við vorum að æfa uppi á
brekkubrún og með á námskeiðinu var
dönsk stúlka, geysilega áhugasöm. Hún
tók engar frímínútur o-g æfði af kappi
þrátt fyrir hælsæri og harðsperrur. Á
öðrum degi stóð einin nemandinn, stór
og þrekinn karlmaður, í brekkurani,
skíðalaus og var að taka myndir. Þá
kemur sú danska á nokkurri ferð niður
brekkuna og það æxlast þanni-g, að
hún rennur milli fóta honum, fer þar á
bakið og stoppar með hendurnar á fót-
unum á honum. Haran — við skulum ekk
ert vera að nafngreina hann, við ge't-
um kallað hann B, er séntilmaður, svo
að hanin þrífur utan um stúlkuna og
lyftir henni upp fyrir framan sig og
setur hana á skíðin. En stúlkan nær
ekki jafnvæginu — hún rennur aftur
í sömu stöðu og B. reisir hana aftur
við en það fer á sömu leið — hún
rennur en-n milli fóta honum og það
var ekki fynr en í þriðja skiptið að
tókst að koma henni upp. í sambandi við
þetta voru heilmiklar sviptiragar og átök,
sem litu út eins og faðmlög frá sjónar-
hóli þeirra, sem stóðu í brekkunni. Eg
man ekki til, að öll brekkan hafi bók-
staflega grátið af hlátri eins og í þetta
skipti.
— En segðu mér nú í hreinskillni,
Sigurður, er ekki erfitt að vera alltaf
svona sprellfjörugur á kvöldin eftir lang
an útivislardag?
— Nei segir Sigurður og hlær, þetta
kemst upp í vana, og svo er að sjálf-
sögðu metnaðarmáf að gera fólkinu til
hæfis. Aðalatriðið ar, að það hafi ein-
hverja ánægju af.
8 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
8. september 1968