Lesbók Morgunblaðsins - 03.11.1968, Blaðsíða 4

Smásaga eftir Alexander Kliment
NÍIINDI
VASAKLÚTURINN
SÍÐARI HLUTI
Enn hafði aldrei hent, að hann kæmi
of seint til vinnu fyrir eiginn slóðaskap.
Hann hraðaði sér. í forstofunni varð
hann síðastur allra í fjölskyldunni til
að auðkenna sig með vasaklútnum sín-
um. Síðan þaut hann út. Til allrar ham-
ingju var fátt fólk í strætisvagninum
og konan sem seldi fargjaldið, féll aft-
ur í mók, en samt fór hann afar gæti-
lega með rósrauða khitinn. Laumulega
braut hann hann saman, til þess að
hann kæmist í umslagið, sem hann tók
úr innsta hólfi peningaveskisins. f hólf-
inu voru nú tveir rósrauðir híalíns-
klútar.
Þetta olli honum heilabrota, en þó
ekki meira en svo, að hann var hættur
að velta vöngum yfir þessu, þegar kom
að stöðinni, þar sem hann skipti um
vagn. Vissulega voru til tvíburar í þess-
um heimi, meira að segja tvífarar, og
fyrir kemur einnig að fólk finnur lykil,
sem gengur nákvæmlega að þess eigin
skrá. Jafnvel sérsmíðaðir íyklar eiga
ekki óendanlega fjölbreytni. í vikunni
voru fundir, undirbúningur fyrir vís-
indalega ráðstefnu, ferðalag á vegum
starfsins og eitt barnið varð veikt. Rós-
rauðu vasaklútarnir gleymdust í litla
ums’laginu, sem hann hafði límt aftur
fyrir einhverja duttlunga þennan dag í
vagninum.
Næsta miðvikudag komst hann ekki
til að raða hreina þvottinum í skápinn
fyrr en langt var liðið á kvöld, hinum
megin við þilið grét barnið í sótthita
og þegar hann sá á hornið á þriðja
rósrauða vasaklútnum innan í harð-
strokinni diskaþurrku, dró hann hann
fram Mkt og þyrni úr blómstöngli. Ótti
við framandi orsakasamhengi og óræð
lífssvið hélt honum andartak í greip
sinni. En hann jafnaði sig og taldi sér
trú um, að áhyggjur vegna barnsins
væru undirrót óttans, og hann afréð að
fara tafarlaust inn til þess og hugga
það með þessum rósrauða klút. Klút-
urinn sveif í höndum hans í hei'ta loft-
inu í barnaherberginu, og barnið hafði
ekki fyrr fest auga á Klútnum en það
tók að titra. Hann flýtti sér að vöðla
klútnum saman og troða honum í vasa
sinn. Hann tók barnið í fang sér og
þegar hann fann vanga þess strjúkast
við sinn, fann hann sem jafnan fyrr ó-
heyrilegan vanmátt sinn gagnvart sjúku
barni. Áður en langt um leið, kom kona
hans heim af fyrirlestrinum og friðaði
barnið.
Það sem eftir var kvölds fékk hann
ekkert tækifæri til einveru, og þegar
hann loks fór að búa sig undir hátt-
inn, fæsti hann að sér í baðherberginu,
enda þótt slíkt væri ekki vani þeirra.
Hann virti vasaklútinn fyrir sér. Hann
var svo þreyttur, að hann treysti sér
ekki til að hugsa. Svo sleppti hann
klútnum. Hann horfði á eftir honum
svífa niður á gólfflísarnar og flögra
þar nokkra stund sem í dansi. Svona
fisléttur var þessi vasaklútur. Og hann
vissi samstundis, að héðan af mundi
hann óhjákvæmilega sækja á huga
sinn.
Hann burstaði tennurnar. Hvít froðan
rann út úr munnvikunum. Hann leit í
spegil. Froðufellandi, óður vitfirringur,
hver var þetta sem horfðist í augu við
hann? Hann skolaði munninn. Vertu
ekki hræddur. Það er fyrir löngu búið
að kyrkja Desdemónu! En hann gat
ekki sofnað. Frá þessum duíarfulla
vasaklút, sem lá í vasa náttjakkans,
lagði hita um hann allan, og án afláts
brýndi hann sjálfan sig: „Það er sann-
artega kominn tími til að þú farir að
nota heilann í stað tilfinninga".
Hann kom öllum þrem vasaklútunum
fyrir í eldtraustri glerskál á skrifborð-
inu á rannsóknarstofunni. Honum fannst
ekki viðeigandi að geyma þá heima.
Hvaða skýringu átti hann að gefa konu
sinni, ef hún kæmi auga á þá?
Á þeim fáu, raunar örfáu stundum,
sem hann leyfði sér að hugsa um fá-
nýta hluti, snerist hugsun hans um
ljósrautt og froðukennt innihald gler-
skálarinnar. í byrjun vikunnar næstu
fann hann, að óvenjuleg þróun átti sér
stað í líkamsstarfsemi hans, einhver
gagnger umskipti. Fyrst hélt hann, að
hann væri að fá inflúensu, en inflú-
ensu fyígir ekki eftirvæntingarfull,
næstum upphafin gleði, sem hann gat
ekki einu sinni leynt fyrir samstarfs-
fólki sinu. Hann hlakkaði til. Þetta var
ný og framandi reynsla. Líf hans bjó
yfir tilhlökkunarefni — fjórða vasa-
klútnum. Hanií þóttist öruggur um, að
hann fyndi hann næsta miðvikudag.
Vissulega taldi hann sig glaðlyndan
að jafnaði, en sakir þess hve smávægi-
legt þetta ti'lhlökkunarefni var, gat
hann ekki annað en líkt sjátfum sér við
mann, sem verður ástfanginn á gamals-
aldri. Að vissu leyti fyrirvarð hann sig
fyrir að þrá jafnfánýtan hlut svo 'hoitt.
Hann þorði vart að viðurkenna þessa
tilhlökkun fyrir sjálfum sér, en í leynd-
um hugans vissi hann samt, að hann
hlakkaði til. Hann átti til að reka upp
hlátur meðan hann beið eftir strætis-
vagni eða ók upp í lyftunni. Á vinnu-
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
3. nóvember 1968