Lesbók Morgunblaðsins - 03.11.1968, Blaðsíða 8

9
a
a
DIOR. Sýningarstúlkurnar sitja á gylltum stólum tízkuhússins;
þær eru allar klæddar tízkulitum ársins, svörtu og hvítu, nema
sú í pallíettusaumaða jakkanum í miðið — hún er í bleikri blússu.
Jafnvel sokkarnir eru hvítir og gljáandi.
Það má vera öllum ljóst, að
París er ekki lengur sá aðili
sem úrslitaorðið hefur um út-
lit þess fatnaðar, sem kven-
fó'lk um allan heim klæðist frá
ári til árs, og enda þótt París
sjái okkur enn fyrir skemmtun
og spenningi í kvenfatatízkunni
þá hefur markaðurinn runnið
úr greipum hinna frönsku tízku
kónga og í hendur enskra og
amerískra fataframleiðenda, er
forðast oftast mestu öfgarnar
en leitast við að framleiða fatn
að við hæfi nútímakvenna og
þeirrar kröfu, sem þær gera
um þægileg og hentug föt.
Fyrir skömmu, er frönsku
tízkuhúsin héldu haustsýning-
ar sínar var þar margt um
manninn og mikið tilstand svo
sem venja er, kaupendur og
blaðamenn sem komið höfðu
flugleiðis frá ötlum heimshorn-
um tróðu sér í litlu gylltu stó'l-
ana eða stóðu upp við veggi,
en Mozart, Bach, kampavín,
blóm og Bítlarnir mynduðu um
gjörðina um það sem franskir
tízkusérfræðingar ætla okkur
að klæðast haustið 1968.
Yves St. Laurent sýndi mjög
fá pils. „Borgarbuxur" eiga að
koma í stað pilsa. Borgarbux-
ur allan sólahringinn, ofurMtið
útsniðnar um öklann. Þeim er
hægt að klæðast hvar sem er,
með 'hverju sem er, skyrtium
vestum eða jökkum. — Buxur,
sagði Yves, er það sam koma
ska!l, við öll tækifæri utan her-
bengisins.. Biginmenn, atvininu-
rekendur og veitingahúseigend
ur ættu að gera svo vel og
kannast við þá staðreynd. Vilja
konur endilega vera í pilsum,
eiga þau að vera tvo þumlunga
fyrir ofan hné, en pils eru í
sann'ieika sagt, jafn úrel't og
eins hreyfils flugvélin og Gamli
Ford.
Ennfremur lýsti Yves yfir því
félitlum kaupendum til óbland-
innar ánægju, að tízkulitur væri
í rauninni aðeins einn: Svartur.
Hann hefði örgustu óbeit á allri
litadýrðinni. T. d. hefói hon-
um alls ekki fundizt þær fall
egar, rauðu buxurnar og rauðu
peysunnar á stúl'kumium við
götuvirkin í stúdentaóieirðun-
um.
Emanuel Ungaro, eftirtætis-
goð nýja tímans, var ekki alveg
jafn hrifinn af svarta litnum,
en hafði fátt um hann að segja.
Hann hafði þeim mun meira að
segja um aðskornar kápur utan
yfir tvískiptum kjólum og sér-
staklega ofin mynstruð ullar-
efni, sem hann notar mikið í
buxnadragtir og lagersaumaðar
kápur.
André Courréges eldra eftir-
lætisgoð gamla nýja tímans til-
kynnti að pils væru aldeilis
ekki úr sögunni. Stuttu pilsin
væru enn mjög við tíði. Og
hann heldur sér enn við sína
liti: rautt og hvítt.
Marc Bohan hjá tízkuhúsi Di
ors sýndi hefðbundnari klæðn-
að og verður hertogafrúin af
Windsor á meðal viðskiptavina
á höttum. Aðeins tveir voru á
állri sýningu hans. Aftur á móti
sást þar mikið af þröngum hett
um og ef til vill slá ennis-
böndin hjá honum í gegn.
Þannig héldu sýningarnar á-
fram, hjá Givenchy, Patou, Ch
anel, Cardin, og blöðin birtu
innfjálgar týsingar af þeim að
viðteknum hætti og sýndist si'tt
hverjum. En ein staðreynd skín
í gegnum allt tízkumoldviðri
blaðanna: Þetta árið verðoir
ekki um að ræða neina sérstaka
'lLmu eða pilsasídd, og er það ó-
venjulégt. Það bendir til þess að
andófs gegn þeim margbreyti-
legu menningarviðhorfum sem
nú hafa áhrif á fatatízkuna.
Hér fer á eftir spá um hvernig
kvenfólkið muni klæðast á næst
unni, með hliðsjón af öfgum
tízkuteikmaranina og viðbröigð-
uim kaupeinda og fréttaritara,
sem viðstaddir vo:ru sýn'ingaim-
ar.
Ráðandi línan verður enn
um sinn þrönga blússan, beltið
í mittissta'ð og pilsið lítið eitt
útsniðið sem komust í tízku s.'i.
DOURREGES, sem sem fyrstur franskra tízkuteiknara tók að teikna fyrir fjölda-
framleiðslu, heldur sér enn við eftirlætisliti sína, hvítt og rautt og klæðast stúlk-
urnar hér á myndinni eingöngu þeim litum. E.t.v. má greina nafn Courréges á
hálsklútum þeirra, en tízkuhúsin frönsku sækjast nú meir og meir eftir að fá
nöfn sín á ýmsar framleiðsluvörur, s.s. hálsklúta, blússur, ilmvötn, snyrtivörur
og fleira.
St. LAURENT. Hér eru þrjár útgáfur af buxnadragtinni, sem Laurent
heldur mjög fram í vetur. Stúlkan til vinstri er í grárri dragt með blá-
an hálsklút, sú í miðið í brún- og svartköflóttri dragt og sú fremsta er
svartklædd en svart segir Laurent að sé eini raunverulegi tízkulitur-
inn. Tvær túlknanna liafa ennisbönd, sem minna á Indíána og sáust
þau bæði lijá Laurent og Marc Bohan. Yves St. Laurent teiknar helzt
föt fyrir ungar stúlkur; hann opnar tízkuverzlun í New York með
haustinu.
8 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
3. nóvember 1968