Lesbók Morgunblaðsins - 06.07.1969, Blaðsíða 9

Andlit í kólnuðum steindansL
einis og trjábörku.r á gömlu tré
þar sem örsmá bióm festu rœt-
ur. Þó var eklki hægt að líkja
þeaau við neitt. Þarna var um
einistakan (heitm að ræða, aðeinis
í taikit við sjáltf ain sig. Alflis stiað-
ar var hægt að staldra við og
sjá irnaings koraair mymdiir í hraun
iiruu. Dularheim'ur var landið í
mótum.
XXX
Undir hömiruniuim brá öðru
Dropasteinn.
í vegna þesis að enigimn getur
farið í ispor náttúrunnar nema
Guð oig hanin ot aililis staðar, aillt
er hanis spor. Bjöngin sem af
lifðu voiru 'haifniúiiin,. Þar siem
hraiuná rann glóaindi fram í sjó-
inin 'spl'undr aðist hluti hraun'leðj
uninar í ismáar agnir, en tmestur
hluti efrúsiinis kólnaði kaldur
og róleigur og mætti hafinu
mieð stirðinuðiu brosi. Haifið var
einis og bjargveiðimaður með iný
liða, í bjarggönigu. Ef nýliðinn
fer ekki ákveðnar leiðir án að-
stoðiar manna eða banda, þykir
hann elkíki fær í bjariggönigu.
Það sem dkki náði vissri hörku
í bergmótun 'hamranna við sjó-
iinn hvarf í ága'nigi 'hafsins inn
Dropasteiim.
við. Þar varð bergið fljótt eiims
og önnur íslandsbeng. Brimið
’braut þar á og neri vanga sín
uim án blíðiu og bnothættar stein
myndir urðu að sandkornium í
mullniiinigöhineifa hiafsims, sanid-
kornium, sem spor mainna týmast
í eigimlegan heim, sandfjönuna.
Ham'rarnir dönisuðu tilkomu-
meiri dans við öldumeyjarniar
heldur en sandfjaran, en sand-
fjaran átti ævintýri, sem hamr-
arnir eiiginuðust síður. Því það
eem bylgjan bar á land barst
Hrúðurkarlar á netahring í fjörunni.
fremur upp fjöruna en í igrjót-
urðina. Þar sáust þamgfjólur úr
nálægum eyj'um, hrúðurkarlar á
rdkavið og sprek fcomið óraveg
af hafi, hinyðjur í ótal formtum.
xxx
Á nióttum var einfceninilegt að
sitja á Ihæðum og horfa á hraun
ár um landið, rauðglóandi í
myrfcrinu einis og maður væri
kominn inn í æðalkerfi sjálfs
sín, eða í iður jarðar og draum-
heima. Jörðin gkaif og náttúran
lék isér a® því að móta efnið í
brothættum heimi.
Daginn eftir var nýtt uim-
hvenfii kiomið, l'anidsilagið frá dieig
inium áður var horfið, skýin
eiruniig, og ný listsýning högg-
mynda var hafin. Grjótsýning-
ar, sem hurfu í nœsta hraun-
flóði eins og Skýin fara fram-
hjá með stremgj'um vindhörpunn
ar eða rdkin af öðnum skýj'um.
XXX
I hellunum á Surtsey eru
diropiasteiinar og miargs komar
smágerð'ur skúlptúr. Víða var
dbki hœgt að fara inn fyrir
vegma hita, en margir heliarnir
voru gemgir og svali lék um þá.
Suimir áttu sér leyndarmál, sem
sá einm fékk að heyna er heim-
sótti ranghala þeirra. Það voru
undarleig hljóð, umbrot frá
Stein-skúlptúr.
hnauniæðlum larngt máðiri í berg-
iniu, eða stu'tt því stumidum
miáltti sjá igióðiir í biálit-
um bea'gspanmgum kasta fjaæ-
rænini birtu í myirkiriiniu. Ósjálf-
orátt vairð steinimmin í um-
gieongnii einis oig mianinieislkjia, lif-
anidi og heitur í hvikiufliu brosi
'glóðlarininiair.
XXX
Fínigeo’ðuisbu hiraunmyTisitirin
voru eins og hefclaður blúndu-
diúfciur hannya'ð'akioiniu, örsmáar
steimiagnir í stórfcostlegri sam-
setniinlgu fastmiótaðra tilbrigða.
Srnáar heildir sem vonu ýmist
eins og fíngerðustu jiurtir eða
stórbriotmiar kórhvielifdinigar í
austurlerrákum kirlkj'um.
Listslköpumdn hefur átt sér
stað og hún hverfiur aldrei, en
getur ef til vill breytzt eilítið.
Það eina sem er nauðsyinleigt
til þess að sjá hana og finna
er að gefa sér tkna til að sfooða
landið og umihverfið, eignast
blik í auga sem getur varpiað
undrabirtu og afsitöðu á það ,sem
Sprekkóngur.
Gefa gauim að því fiiragerða og
smáa í skauti náttúnuinnar, það
þarf eiklki að vena mýákapað til
þess að hafa sérfoenni umfram
aminað. Nábtúran ©r sjálifri sér
itrú og þess veignia er hún heið-
'anieg, jiafruvieíl hiiruum mestu
lairadsitæðium í sjiáifiri sér og um-
hverfi siínu. Þainn sið aatti mað-
uriran að llæra.
Ég á stein, kaldam og róleig-
an. Hann var eitt simin glóandi
og dagsgamall horfði hann á mig
stónum augum sínium sitjandi á
hnyðju við rúmbálkinn mirarn
Við enuim eranþá vinir, en þó er
hanin aldrei eins. Hann er ekki
leragur kaldur og rólegur steimin
eða eiras og undarlegt blóm, —
haran er ihiuiti af sjálfum mér.
Grjótvasi.
fyrir ber og fundið með því
myndina sem er falleg j'afnivel
út úr hrjúfum ljótleikamum.
XXX
Fóik setur upp sparisvip þeg-
ar það fer í ný föt, ein því þylkir
yfirleitt væmna um fötin eftir
að hafa geragið í þeim raofcfoum
'timia. Þaið er alls staðlair hægt að
taka í hönd landsimis oig ganga
með því eiras og ástfaniginn umigl
imgur. Læra að þefcikja það og
þykja stöðugt vænmia um það.
' v- •• ;
,Að horfa kaldur og rólegur'
6. júlí 1960
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 9