Lesbók Morgunblaðsins - 19.10.1969, Blaðsíða 9

Þorsteinn Antonsson:
imy mm m wm
hóp, sem kallar sig Gruppo de
Sala de Arte Mode-rno. Ég
sýndi me'ð þeim á samsýningiu,
se-m fram fór um síðuistiu ára-
mót. Þ.að v-ar skemmtilegt að
kynnast þessum hópi og ein-n
úr honum á vafialauist efitir að
komásit lanigt. En það er vissu-
lega rétt, að Spánverjar em
ihaldssamir í viissan hátt; þeir
halda fast í sínar hefðir, þeir
eru stoitiir af Veisaques og E1
Gréco, en það er eins og ég
sagði áðain; þeim er liistin í bilóð
borin og ulniga fól'-kið hefiur
áhiuga á nútímalistinni.
— Eru margir fræ-gir mynd-
listarmemn búsettir í Barce-
loma?
— Ég veit það varla. Miro
er þar stundum og stumdum
býr han-n á Mallorca. Harun er
í hópi hinn-a allra hæst skrif-
uðiu málara heimsins. En ég
varð fyrir von.brigðum rrueð yf-
irlátssýnimigu hans, sem ég sá
nýlega.
— En nú v-erður þú ekki
meira í þessum skóia i Barce-
lona?
— Nei, og það er frem-ur af
fjái'hagsástæðum. Við vorurn
svo óheppin að hagnaðurinm af
sýnin-gu mi-mni í Boga-salnum
rýrnaði stórkostlega við síðustu
gengisfiellingu. Ég var svo óh-epp
imn að veua eiklkd búiinn að yfir
færa. Og eftir það varð Ijóst,
-að við yrðum að haga seglum
eftir vinidi. Ubúð í Baroelona
kostar ekki utndir 8 þúsund
krónurn á mánuði, en þá eru
húsgögn a-ll-taf mieð og jaf-nvel
ma-taráhöld. Samt er það mikið
fyrir tekjulitla menn og því
fór ég að leita víðar í kring
um mig. Ég var svo heppimn
að fá vinnu hjá Perða-skrifstof-
unni Sun,nu í sumar við ferða-
mannamóttöku á Malloroa. Það
var liður í þeir-ri náðniiingu, að
Sunna lét okkuir hafa íbúð, sem
er ágæt á spæns-kan miæli-
kvarða að minmsta kosti og við
getum fengið að vera í henni
áfram. Það e-r mun hagstæðara.
— MáfLarðu þá jafinfriamt því
s-em þú sinnir fierðafólki frá
ísla-ndi?
— Nei, ég hef ail-s ekki haft
tíma til þess. Við erum oift með
m-eira en 100 mianns á okkar
snær-um hér og það þarf mör-gu
að sinin-a. Áður en maður veit
af er daiguriran liðdn-n; þetta
er kapplhlaup við tím,ainin og við
reywum að gera sem mest fynir
alla. Ég iegg listina alveg á
hiiluna yfir sum,arið; reyni þá
frekar að njóta lífsins og sól-
airinnar og þess að vera á þess-
um unaðsríka stað, sem Mall-
orca er. En nú byrj.a ég senm í
nýjum skóla hér í Palma. Hann
heitir Cirfcollio des BeflJlas Antes.
Það er lika frjáls s-kólli og sivip
aður og hinn; sams konar slkólar
eru í Stærstu borgum Spánar.
Ég vona að hann sé ekki mjög
dý-r, ég vieilt það eklki ennþá.
— Og börnim halda þá áfram
í skólum á Malloroa?
— Ég býst varla við að elzta
telpa-n verði í skóla í ve-tur, en
dreniguiéinin fer líklegia í amer-
ískain skóla hér. Hann vill það
heldur.
— Hafið þið verið einmama?
— Maður verður eimmiama í
fjögumra millj-óna borg eims og
Barceionia, hjá því fer varla.
Að nolkkru leyti þesis vegna
gerðuimst við féla-gar í The
Ameirican In-stiltuit í Baroeloma
og þar komiumst við í ágæta-n
félaigsskap. Það er augljós-t, að
Fnaimh. á bðls. 14
B áturinn var tíu tonna
trillia með mótor úr dnáttairvéiL.
Húsið var gult, annars var
hann eins og gerist með skak-
báta, -grár úr viði og feyskinn
tilsýndar, dökkur á þilfar -af
olíu og gömlu slori, stýrishús-
ið uppmjótt og opið niður í vél,
káeta fram í með kojum fyrir
fjóra.
Það var alskýjað og úfinn
sjór. Þeir voru þrír og höfðu
verið á lundaveiðum í Löngu-
ey daginn áður og voru nú á
heimleið til Styk-kiShólms.
Ég tók mér stöðu við rá út
frá mastrinu meðan þeir voru
að leysa landfestar, fór svo á
eftir tveimur þeirra fram á. Sá
þriðji varð eftir aftur á við
stýrið.
„Er pláss fyrir þrjá?“ spurði
ég inn í káetuopið.
Annar var miðaldra maður,
þunglyndisl-egur, veðurbarinn
með hárkraga og klæddur
svartri regnkápu. Hinn var
unglinigslegur, Ijóshærður og
tannlaus í efra gómi, glýruleg-
ur náungi og dró niður efri
vörina, þegar hann brosti.
Hann leit snöggt u-pp í lúgu-
gatið og svaraði-
„Já, þó þeir væru fjórir.“
Káetan var þriihyrningslög
uð. Kojurnar voru dvergsmáar
að utan en 3tærri að innan.
Gegn þeim var matarskápur og
borð.
Þeir sátu á bokk, sem fest-
ur var smeðfram koj-unum við
annan kinnunginn. Ég settist í
sjálft stefnið. Það var eina og
að sitj-a fil á stökki.
Þeir voru þögulir. Svo sagði
sá eldri:
„Við verðutn aftur í á eftir,
það er betra að vera þar.“
Hann var undirleitur með
kvíða í svipnium.
Sá ynigri spurði, eftir að bát
urinn hafði tekið nokkrar stór
ar dýfur í trekk og leit á hinn:
„Ertu nokkuð sjóvei'kur?“
spurði hann.
„Ég ætla aftur á,“ sagði
hinn.
„Ertu sjóveikur?“ ítrekaðd
hann.
„Niei, mér iíður bara betu-r
aftur á.“ Hann fór upp í káetu
opið. Til hans barst kiall í
gegnum veðrið frá stýrishús-
inu um rúsínubrauð og hann
sneri við úr opinu og tók br-auð
og krinlgiu úr matarskápnum.
Hann fór, ég sá hann sæta lagi
hlau-pandi aftur með ránni og
síðan bar í milli glerkenndan
úðann frá ágjöfinni.
„Höfðuð þið mikinn lunda?“
spurði ég þann ,sem eftir var.
„Nei,“ s-vanaði han-n, „svona
uim þrjú hundruð stykki."
Hann fékk sér kaffi í fant
úr hitabrúsa og braut kringlu
með. Han-n hrærði ákaft í fant-
inum.
„Það er nú töluvert," sagði
ég. ,,Þið fáið tíu krónur fyrir
stykkið, ekki satt?“
„Maður er nú bara að afla
fyrir heimilið — strákana
báða.“
„Voruð þið mörg í hópnum
saman um þennan afla?“ spurði
ég. —
Kvöldið óður, þegiar ég
gelkk niður að sjó til að huga
að bátsferð, hafði ég séð
skektiu ienda út með Grýiu-
vogi og á leið minni þangað
mætt konum, skjólklæddum,
þreytulegum og krökkum
hlaupandi á undan að komia af
fugli. Niður af þaragrónum
klöppunum voru mennirnir að
setja upp bátinn, þegar ég kom
aðvifainidi og spurtði: „Er hanin
fná Stykikishðimi báiturkim
þarmia úti?“
f fjarska hjó bátur við
strenig og trilflla iá í fjötru eyj-
arinnar á bak við.
Og aniniar, sá, sem stóð í
landi, svartur á hár og Skeg-g-
rót svaraði fjöriega játandi að
svo vaeri. Að hainin kæmii jiran í
kvöld, því að kcnan, sem er í
bátnum, ætti heima í hóteli,
húsinu, þessu langa græna. —
Annar maður var að taka til
háfana úti í bátn-u-m, langar
bambusstangir með körfu úr
neti á endanium. Hann leit upp
og útundan sér, svo að grámat-
aði í aiugum og muininisivipuriinin
hðrptiist.
„Femguð þið mikið,“ spurði
ég.
„Við fengum nú ek'ki mikinn
lu-nda," svaraði hann.
„Var hann styggur?“
„Já.“ Svo bætti hann við:
„Við flengum sjötíu skarfa."
„Hvernig? — Skjótið þið
þá?“
„Nei, við rotum þá.“
„Getið þið náð þeim?“
„Já, ungumum?“ Hann horfði
á miig hissa.
Sjófuglar erfiðuðu gegn
storminum hvítir eins og öldu-
topparnir. Út við hafnarhólm-
ann snjóaði þeim á klappirn-
ar. Ég beið í tjaldimu, unz ég
hieyrðd siköllin í trillliuninii. —
Sá yngri svaraði og var að
hell-a upp á könmuna! „Nei,
þetta var minn hlutur.“ Hann
hikaði. „Þeir voru annars ekki
nema 260.“
„En skarf,“ spurði ég. Veidd
uð þið n-okkurn skarf?“
„Nei, hann vildi ekki leyfa
okkur það. Hann ætlar að
halda skarfinum eftir fyrir
sjálfan sig.“
Frá tjaldinu hafði ég séð
skarfinn að veiðum. Þeir syntu
fjórir úti á sundinu skaimimt frá,
líklega móðir með stálpaða
un-ga. Þeir héldu sig á svip-
uðum slóðum allan daginn og
óg virti þá fyrir mér í kíki.
Fuglinn er stór og svartur með
langan háls, ssm hann ber mjög
reistan. Goggurinn er gulur og
uppvísa-ndi, þar s-em fuglimn
norpar í lygnunni, svo að mað-
ur heldur harin horfa til him-
ins. En það er r.iður í djúpið,
sem hann leitar, skyndilega
rykkir hann sér upp úr vatn-
inu, svo að sér undir hann, og
hverfur með vænigina beygða
fram í spíss undir yfirborð-
ið. Og litlu eftir að sá fyrsti
er horfinn hverfur ann-ar og
síðan hinir með stuttu millibili,
unz ekbert er að sjá nem-a ört
dvínandi gárurnar á yfirborð-
inu.
„Hvað er klulkkan?“ spurði
hann.
Ég dró upp vasaúrið. Hún
var hálf ellefu. Ég sá, að hann
var hissa á að sjá vasaúr koma
u-pp úr vosklæðum Hann sagði:
„Við verðum koinnir uim tvö-
Ieytið“, spurði svo: „Erbu á lieið
inni suður?“
„Já, eiginlega,“ svaraði ég.
„Já.“
„Með rútu-nni?“
Hann braut sér nýtt stykki
úr krin-glu og spurði, hvort ég
hefði verið til sjós.
„Ég hef farið tvo túra með
togara. Og svo siglt með far-
þegaskipum.“
Hann var spyrjandi á svip-
inn en sagði ekkert. „En,“
bætti ég við, „ég hef ekki unn-
ið n-eitt á sjónum nema þenn-
an ein-a mánuð.“ Hann eins og
áttaði sig.
„Varstu nokkuð sjóveikur?“
spurði hann.
Fnamlh. á bls. 13
10. olktóber 1969
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 9