Lesbók Morgunblaðsins - 21.06.1970, Blaðsíða 5

Og miamstu, fyxst kjam ég og
sagðist hafa verið veikur og
verkstjórinn tók mig á eintal
og heimtaði vottorð? Og dag-
inn eftir kom hún svo og ég
sagði við ykkur strákana, að
það væri ekki sjón að sjá hana,
þetta þyrfti að athuga og þið
vissuð ekki neitt, vissuð ekki
að við höfðum verið saman á
hótelinu á Blönduósi. Og um
kvöldið ætlaði hún að yrða á
mig, en ég þóttist ekki sjá hana.
En hún var feit, mikið andskoti
var hún feit og fín og eina
nóttina kom hún í tjaldið til
mín og þú varst sofandi.
„Af hverju ertu svona við
miig?“ EialgPðtí. Ihiúmu
„Hvernig þá,“ sagði ég.
„Bara svona.“
„Farðu að sofa,“ sagði ég.
„Afhverju ertu sivoina við
tnig?“ sagði hún.
„Farðu að sofa, sagði ég og
hún hrökklaðist út úr tjaldinu.
Og þú vissir ekki neitt, vissir
ekki annað en það sem stóð í
bókunum þínum*
Svona lét Bjöm móðan máisia
og Stefán var orðinn svolítið
kenndur, auk þess, sem hann
var ölvaður af kjaftæðinu í
Bixni. Og Bjöm hélt áfram að
tala og nú fór hann að verða
spakvitur líka.
„Maður á að njóta hverrar
sekúndu í lífinu," sagði hann,
„hverrar einustu sekúndu. Líf-
ið er þess háttar, að út úr þvi
kemst enginn lifandi“
„Kannski," sagði Stefán efa-
blandinn, „en maður á ekki að
njóta einnar sekúndu á kostn-
að ammarrar.“ Bjöm þóitisit ekki
heyra þetta og hann fór út í
aðra sálma, þangað til allt í
einu, að hann spratt á fætur.
„Ég held ég sé orðinn vit-
laus,“ sagði hann, „er ekki
klukkan að verða sjö?“ Stefán
leit á úrið sitt. „Jú, hana vant-
ar fjórar mínútur," sagði hann.
„Ég þarf endilega að komast
í skóbúð fyrir lokun,“ sagði
Björn, „ef ég fer eitthvað út í
kvöld, þá get ég ekki verið í
þessum sandölum." Svo var
hann rokinn . . Stefán fór nú
að hugsa heim til sín og hann
hugsaði um kjötsúpuna, sem
konan hans var meistari að búa
til. Hann stóð upp og lagaði
bindið, en fann þá, að hann
var heldur reikull í spori og
settist á rúmið. Ekki gat hann
farið svona heim. Hann varð að
leggja sig svolitla stund og
sofa úr sér vímuna. Og hann
sat þama og í því, að hann
ætlaði að halla sér, opnuðust
dymar, Bjöm var kominin aft-
ur.
Það var búið að loka,“ sagði
hann, „og ég fékk enga skó.“
„Er þér sama þó ég leggi mig
svolitla stund?“ sagði Stefán.
„Vertu bara eins og heima
hjá þér,“ sagði Björn, „ég þarf
líka að raka mig og svo skal ég
útvega þér bílstjóra."
„Ætlarðu þá að vekja mig
eftir hálftíma?"
„Já, vertu alveg óhræddur,"
sagði Björn. Stefán fór úr
jakkanum og lagðist út af
„Viltu ekki fara úr skónum
líka?“ sagði Bjöm og Stefán
gerði það. Svo lokaði hann aug
unum og í gegnum svefninn,
fann hann lyktina af kjötsúp-
unni, sem beið hans heima.
Þegar hann vaknaði aftur,
var hann einn í herberginu.
Hann settist fram á rúmið og
leit á klukkuna. Honum sýnd-
ist hún vera hálf tíu og hann
nuddaði augun hálf utan við
sig. Nei, það gat ekki verið og
hann leit aftur á klukkuna. Jú,
hálf tíu var hún og hann stóð
upp og fór að svipast um eftir
skónum sínum, en sá þá hvergi.
Þá gáði hann undir rúmið, en
ekki voru þeir þar. Hann var
nú glaðvakandi og það var
sama hvar hann leitaði,
hvergi voru skórnir sjáanleg-
ir Óróinn var farinn að gera
vart við sig, en hann reyndi
að bægja honum frá sér með
því að brosa ögn.
„Fyndið, að ég skuli ekki
finna skóna,“ sagði hann við
sjálfan sig, „fyndið, mínir eig-
in skór.“ Og hann hélt áfram
að leita, gáði út í öll horn og
undir rúmið aftur, leitaði jafn
vel í rúminu sjálfu. En allt
kom fyrir ekki. Hann þreifaði
hökuna og nuddaði augun og
á borðinu fyrir framan hann
lá lítill miði. Þennan miða hafði
hann ekki séð, áður en hann
lagði sig, en hann hugsaði ekki
frekar út í það og hélt áfram
að leita. Vímið var nú að mestu
rokið úr honum og hann fór í
jakkann sinn og setti sig í sín-
ar gömlu stellingar. Gjaldker-
inn náði smátt og smátt yfir-
höndinni, og hann leit í spegil
og varirnar voru bláhvítar
eins og umdamremmia og þurrar
og augun kipruðust saman af
einbeitni. Og hann hneppti að
sér jakkanum, en skómir voru
hvergi sjáanlegir og hann var
á sokkaleistunum. Aftur leit
hann á miðann á borðinu og
las nú, það sem á honum stóð.
„Gat ekki vakið þig,“ stóð á
miðanum, „Fékk lánaða skóna
þína. Kem aftur, þegar ballið
er búið. Þinn gamli vinur,
Bjöm.“ Kem aftur þagar ballið
er búið. Drottinn minn dýri og
það var ekki fyrr en klukkan
eitt og konan var löngu farin
að bíða eftir honum og hann
hafði aldrei svikizt um að koma
heim á réttum tíma Ef þetta
hefði verið einhver talnaþraut,
sem hann stóð nú frammi fyr-
ir, þá hefði allt verið í himna
lagi, samlagning, frádráttur,
lífið eins og það var í gjald-
kerastúkunni oní banka.
En því var ekki að heilsa, hér
þurfti hugarflugið að koma til
og yfir þvi bjó hiamin ekki. Og
þvi hafði hann líka farið með
þessum manni upp á hótelher-
bergi, látið teyma sig eins og
hverja aðra hreppakerlingu?
Hann mátti svo sem vita, að
Björn var ekki annað en hrein
ræktaður glæpamaður, þó
hann kallaði aig útgerðarmann
núna. Hvernig hafði hann ekki
verið í brúarvinnunni, eytt
öllu vikukaupinu í stelpur og
vín og glens og vitleysu. Já,
hreinræktaður glæpamaður,
það var orðið yfir hann.
Hann byrjaði nú að ganga
um gólf og aldrei á ævinni,
hafði hann komizt í aðra eins
geðshræringu. Hann vissí ekki,
hvað hann átti til bragðs að
taka og hvað myndi konan
segja? Hún treysti honum full-
komlega og hvað hún hafði ver
ið stolt af honum á árshátíð-
inni í fyrra og hann hélt áfram
að ganga um gólf. Allt í einu
datt honum í hug biblían. Hann
vissi ekki af hverju, nema hvað
hann hafði hugboð um, að sú
bók væri á hverju hótelher-
bergi. Og hann svipaðist um
eftir henni á náttborðinu, en
þar var ekkert nema þessi bréf
miði, skilaboðin og undirskrift-
iin, „Þinin gamli vimiur, Bjöm,“
og þar hjá stóð vatnskaraffla
og vatnið var heiðgult og í því
maraði sígarettustubbur í
hálfu kafi. Þá opnaði hann
skúffuna í borðinu og mikið
rétt, þar lá biblían og hann
tók hana milli handa sér og
settist á rúmið. Hann var ekki
biblíufróður maður, en þó
þekkti hjann mokkra kafla, m.a.
Prédikarann, þetta um sólina
sem rennur upp og gengur til
viðar og kemur aftur upp. En
sá kafli átti ekki við núna.
Honaiim fannst að sólin myndi
aldrei framar koma upp í lífi
sínu, aldrei. Þá var það
Jobsbók, hania þekkti hamm.
Já, Jobsbók, það var eitthvað
fyrir hann. Hvernig var þetta
aftur með Job gamla, hafði
hamin ekká rnöisst allt sitit, böm-
in sím og allar eigur og guð lét
ekki staðar numið, fyrr en
hann var í þann veginn að
buga Job? Stefán fletti upp á
þessu og byrjaði að lesa, en
inn á milli hugsaði hann um
sjálfan sig. Hvað var hann að
býsnast yfir einum skóm eins
og Job hafði mátt líða, einir
skór og hann myndi fá þá aft-
ur. Að vísu höfðu þeir verið
nokkuð dýrir, kostað átta
hundruð og tuttugu krónur, en
hann myndi fá þá aftur, það
hafði þrjóturinn skrifað á bréf
miðann. Hann hélt áfram að
lesa og nú var Job í þann veg-
imm að misisia bömnm og
Stefán hugsaði um ávísunina,
sem hann hafði gefið út í skó-
verzluninni, „átta hundruð og
tuttugu krónur 00/100,“ og
það var ekki laust við, að hann
finndi til með Job gamla, en
þó gat hann ekki gleymt sjálf-
um sér. Víst höfðu þjáningar
Jobs verið miklar, en þær voru
í bók og sú bók hafði verið
skrifuð fyrir mörg þúsund ár-
um síðan. En vandræði hans
voru hér og nú, oná Hótel
Skjaldbreið árið 1970. Auk
þess hafði Job guð, til þess að
diskútera við. En hann, Stefán
Magmússiom, Grýbuihivaimmi 4,
hvert átti hann að snúa sér,
konan heima, þetta blóm, þessi
rós og beið þess, að hann kæmi
með rófurnar í kjötsúpuna.
Honum varð svo mikið um þess-
ar hugrenningar, að hann
gleymdi alveg Job og lokaði
biblíunni og stakk henni í
skúffuna aftur. Svo lagðist
hann út af og byrjaði að tala
upphátt við sjálfan sig. „Cam-
illa mín,“ sagði hann og tvö tár
brutust yfir augnahvarmana,
„elsku Camilla mín, þetta var
allt saaniain óviljandi. Ég ætla/ði
að koma heim klukkan sjö, síð-
asta lagi hálf átta og skórnir
elsku hjartað mitt, ég fæ þá
aftur.“ Og tárin rúlluðu niður
kinnarnar og þó þau væru
bæði fá og smá, íþyngdu þau
honum svo, að hann gat ekki
hugsað sér að standa upp. Það
var engu líkara en sjálft Nóa-
flóðið héldi honum niðri þarna
í rúminu og hann sá fyrir sér
lappirnar á Birni, þessar bífur,
sem voru áreiðanlega stærri en
fætunir hans og nú var hann
að dansa á skónum og víkka þá
út og hann fann til með leðrinu
eins og það væri skinnið á hon-
um sjálfum.
En hann varð eitthvað til
bragðs að taka, ekki gat hann
beðið þarna til klukkan eitt. Og
ef hann færi ekki strax heim,
myndi Camilla líka áreiðanlega
láta auglýsa eftir honum í út-
varpinu og Slysavarnarfélagið
yrði látið vita og Hjálparsveit
skáta send út og lögreglan.
Þessar hugsanir ráku hann á
fætur og hann fór fram á gang,
en sá þar etnigain á ferli. Þá
gekk hann niður stigann og
bankaði þar á fyrstu dyrnar,
sem hann kom að. Það var opn-
að nær samstundis og fyrir
framan hann stóð feitur maður
með kokkahúfu og í köflóttum
buxum.
„Hvað viljið þér?“ sagði
kokkurinn og röddin var í
góðu samræmi við ístruna, sem
hann reyndi að halda í skefj-
um með breiðu leðurbelti.
„Ég er í svolitlum vamdræð-
um,“ sagði Stefán.
„Hvað kemur mér það við?“
sagði kokkurinn.
„Skónum mínum hefur verið
stolið,“ sagði Stefán.
„Nú,“ sagði kokkurinn, „búið
þér á hótelinu?“
„Nei, ég er gestur manns hér
uppi á nr. 15.“ Nú kom annar
maður í gættina.
„Hann býr ekki hér á hótel-
inu,“ sagði kokkurinn við
hinn, „og er að valsa um á
sokkaleistunum.“
„Er hann fullur?" . . . Þess-
ar móttökur juku enn á skap-
raunir Stefáns, sem voru þó
ærnar fyrir
„Það sýnist mér,“ saigði kokk
urinn.
„Nei, alls ekki,“ sagði
Stefán, „en gætuð þið ekki lán
að mér eitthvað á lappirnar og
hringt fyrir mig á bU, svo ég
komist heim til mín.“
„Er ekki bezt að sækja lög-
regluna?" sagði kokkurinn yfir
öxlina á sér.
„Nei, í guðs bænum ekki
gera það,“ sagði Stefán.
„Ætli það nokkuð,“ sagði
hinn, „og eru ekki einhverjar
skóhlífadruslur frammi í kústa-
skáp, sem hann getur fengið?“
Kokkurinn vék sér frá og
kom aftur með skóhlífarnar.
„Hérna hafðu þessar," sagði
hann, „þær eru hvort eð er
ónýtar.“ Hinn maðurinn hafði
farið að hringja í bíl og Stefán
fór í skóhlífarnar og þær voru
allt of stórar.
„Hvað heitirðu annars?"
spurði kokkurinn, „mér finnst
ég kannast svo vel við svip-
inn.“
„Stefán Magnússon,“ sagði
hann og var ekki fyrr búinn
að sleppa orðunum, en hann sá
eftir því.
Stefán sótti nú rófupokann
og myndablöðin og billinn var
kominn og hann kvaddi menn-
ina og fór. Og á leiðinni í bíl-
inn, bölvaði hann sjálfum sér,
fyrir að hafa sagt rétt til nafns,
á morgun yrði sagan komin um
allan bæ, kokkurinn myndi
segja næturvaktinni hana og
næturvaktin láta haima
ganga áfram til morgunvaktar-
innar og um hádegið myndi all-
ur bærinn hlæja að honum.
Hanin, gj'aldikeri vJð aðalbainka
höfuðstaðarins, „sómi bank-
ans,“ eins og bankastjórinn
hafði sagt. Þetta var meira en
hann gat afborið og nú beið
Camilla hans heima.
Þegar Stiefám hafði gert upp
bílinn, gekk hann í áttina að
blokkinni. Það voru fjörutíu og
átta ibúðir í þessu húsi og hon-
um fannst allir vera úti í
glugga og horfa á sig. Hann
reyndi að halda virðingu sinni
og bar höfuðið hátt, en skó-
hlífarnar voru allt of stórar og
hann hélt þeim á blátánum og
þær gáfu frá sér ónotaleg hljóð
um leið og hann lyfti fætinum.
Skvamp . . . skvamp, sögðu
skólhlífarnar og honum fannst
eldhúsglugginn vera hrímugur,
svo nístandi kalt var augnaráð
konunnar.
Þegar hann opnaði dyrnar
inn í íbúðina, tók hún þar á
móti honum.
„Hvar hefurðu verið?“
spurði hún. Hann rakti fyrir
henni alla söguna og ætlaði
svo að láta hana fá rófupok-
ann.
„Ég trúi þér ekki,“ sagði hún
og leit ekki við pokanum, ,,þú
hefur verið með kvenmanni."
Fraimihald á bls. 14
21. j'úní Ii970
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 5