Lesbók Morgunblaðsins - 21.06.1970, Side 9

eins og margt annað á víða-
vangi; við sjáum þær í nýju
Ijósi á vorin, þegar fölar flatir
grænka og við lítum umhverf-
ið ferskum augum eftir langan
vetur. í fyrra skrifaði ég eitt-
hvað í Lesbókina um tröll-
skessurnar hans Asmundar.
Mér finnst þær með því bezta,
sem eftir hann liggur. En þær
njóta sín ekki í þeirri stærð
sem þær eru. Ég lagði til að
Reykvíkingar reistu eina
skessu á stærð við Hallgríms-
kirkju; skessu sem notuð yrði
sem tákn borgarinnar og að-
dráttarafl fyrir túrista. í vet-
ur gerði Visir þessa hugmynd
að sinni, og er það vel. Ég skal
fúslega gefa Vísi þessa hug-
mynd eftir. Aftur á móti vildi
ég gjarnan koma annarri hug-
mynd á framfæri. Mér finnst að
verkum Einars Jónssonar hafi
verið sýnt tómlæti, sem þau
engan veginn verðskulda. Að
vísu standa tveir eða þrír
frakkaklæddir herramenn niðri
í miðbænum, sprottnir undan
hamri og meitli Einars, en Ing-
ólfur Arnarson og Þorfinnur
Karlsefni hafa þó spjót og
slkild'i fram yfir þá frakka-
klæddu.
Það eru aftur á móti hin
sjálfstæðu skáldverk Einars,
sem ég ber fyrir brjósti. Sum
þeirra stórkostleg verk eins og
Alda aldanna og Dögun. Alda
aldanna er formfögur mynd og
stendur sem tákn fyrir straum
kynslóðanna. En í Dögun er
mótíf úr þjóðsögunni; tröllið
heldur mennskri meyju í örm-
um sínum, en verður að steini
undan fyrstu geislum morgun-
sólarinnar. Bæði þessi verk
finnst mér mun betri en úti-
legumaður Einars, sem stendur
á annarlegum stað í skjóli
hárra barrtrjáa, eins og menn
þekkja. Betur get ég hugsað
mér útilegumanninn á grjóti
gráu en þarna í ræktuðu um-
hverfi grass og barrtrjáa. Og
þar að auki sézt hann mjögilla.
Það má lengi leita í borginni til
að finna höggmynd, sem stend-
ur verulega fallega og bætir
einhverju við svip umhverfis-
ins. Þegar öllu er á botninn
hvolft, ætla ég að myndin af
Ingólfi Arnarsyni og staðsetn-
ing hennar sé það, sem bezt hef
ur tekizt.
4
Vorið í borginni segir til sín
með þeim hætti, að sundstað-
irnir fyllast af fólki. Ef sólin
skín milli skýja eru óðar ein-
hverjir búnir að teygja úr sér
á trébekkjunum í von um að
bláfölur hörundsliturinn taki á
sig hressilegri blæ. Sumir láta
konunni eftir bílinn og ganga í
vinnunia etf moi’giuinsóliin er
heillandi. Sumir hafa raunar
gengið sökum bensínleysisins í
verkfallinu. En þeir hafa ef til
vill gengið með öðru hugarfari.
Og sumir tóku sér far með
strætisvagninum vegna þess að
það var annað hvort rigning
eða rok, nema hvort tveggja
væri. Svo sáu menn á veður-
kortunum í sjónvarpinu, hvern
ig lægðirnar komu hver í kjöl-
far annarrar á Atlantshafinu.
Ekki var það til að auka bjart-
sýnina. Þetta verður eins og í
fyrrasumar, sögðu menn — nú
þornar ekki af steini fyrr en í
fyrsta lagi eftir Höfuðdag.
Það er gönguöld í aðsigi á
þessu vori, jafnvel skokk-
öld, og Gunnlaugur Þórðarson
búinn að gefa fordæmi með víða
vangshlaupinu sínu. Nú þarf
enginn að óttast að vera talinn
skrítinn þó að hann skokki.
Það gæti jafnvel orðið fínt ef
svo fer sem horfir, enda marg-
sinnis búið að vekja athygli á
því, að íslendingar eru ein-
hver þreklausasta þjóð, sem
mæld hefur verið.
Nú er á döfinni skokkbraut
í Laugardalnum og kjötmiklir
forstjórar, sem hafa látið sér
nægja heita kerið hingað til,
þeir munu nú fækka kílóunum
sínum á skokkbrautinni fram-
vegis. Svo fara menn að hitt-
ast á skokkbrautinni eins og í
Laugunum og ræða vandamál
dagsins og pólitíkina, ef þeir
standa þá ekki á öndinni af
mæði. Þá verður væntanlega
farið að tala um skokklistina,
því allt sem fslendingar taka
sér fyrir hendur, verður fyrr
eða síðar að list. Fyrir utan
orðsins list, sem allir eru þátt-
talkieindur í, meira eða mtnna,
eru langflestir að glíma við ein
hverja list: Skákmaðurinn tek-
ur þátt í skáklistinni og prent-
arinn í prentlistinni og arki-
tektiinm er löggiltur liistamiað-
ur með aöild að Baind'alaigi
íslenzkra listamanna, hvort
sem hann getur teiiknað íbúð-
arhæft hús, eða þak sem held-
ur vatni. Sigurður Nordal seg-
ir einlhverssistaðiar, að listiin að
lifa, sé hin mikilsverðasta og
vandasamasta list allra lista.
Þetta er viturlega mælt hjá
Sigurði. En flestum finnst víst
að þeir kunni lífskúnstina á
borð við hvern sem er.
5
Bílakandi fólk verður að
hafa athyglina á götunni og
umferðinni ef vel á að fara, og
fyrir vikið verður ekki tími til
að gaumgæfa umhverfið og að-
sikiljanleigan fjölbreytileik þess.
Einn daginn í vor, skildi
ég bílinn eftir heima og gekk
úr Vesturbænum og inn í Voga,
gamalkunna leið. Samt bar ým-
21. j'úní 1070
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 9