Lesbók Morgunblaðsins - 09.08.1970, Blaðsíða 4

-
Petri lektor var frægur grasa
fræðirugur. Ár eftir ár veitti
keimslumiálaráðuneytið honurn
orlof 'til að hann gæti farið í
ánsnámisferðir. Og hann notaði
tínaann til hins ítrasta. Eftir
slíka námsferð gaf hann út á
eLgán kostnað umfangsmikla rit
gerð, því að ekki fyrirfannst sá
útgefandi sem treysti sér tii að
gefa út hin,ar vísindaíegu a't-
huganir hans, sem báru því-
líka tiitla að þeir einir hefðu
riðið traustasta fyrirtækii að
fulliu. Siem dæmd má nefma
„Cyperuis polyisitadhiuis og Ptris
longifoilia á Fumarola di
Frasco Fumarola di Caciollo á
Isohia. Athuganir um tíma-
áfevörðun í fortíð og nútúð eða
á hvaða tíimabili Steris longi-
fiolia á Fumarola di Frasoo hef-
ur vaxið.“ Þetta v.ar aðe ns tit-
illttnn. Síðan koimu fjögur
hundruð þéttprentaðar síður
með aðskiljanlegum tilgátum og
kenningum. Að þessum fjögur
humdruð blaðsíðUm loknum,
stóð á bis. 401 „Ef við könnum
enn einu sinni alla þá mögu-
leika sem fyrir hendi eru og
rýnuin í þær keonimgiar serni
fram hafa verið settar, kom-
umst við að þeirri niðurstöðu
að ofckur er með öMu ókJeift
að skera úr um á hvaða tíma-
bili umrædd plamta hefur vax-
ið á jöirðinni.“
Árið eftlr gaf Petri lektor út
viðbót upp á þrjú hundruð síð-
ur undir hieitiiniu: „Ptris loogi-
folia á Fumarola di Frasco á
Isoh a eða því sem naast.“ Við
bótinmi lauk á þessum orðum:
„Eins og fram keniur í með-
fylgjandi riti höfum við ekki
færzt skrefi nær lausn gátunn-
ar en í fyrna bindi mínu. En
kannski getur þessi bók orðið
til að örva aðra vísindamenn
til dáða, isvo að þeim takist að
ryðja brautina á þeim vísinda
akri, sem hér hefur verið plægð
ur lttfHiega."
Petri lektor hafði gefið út
átta þylkk bindi um þetta máil,
þegar hér er kom'ð sögu. Hann
var einniig maður einstafeur og
hugdjarfur á öðrum sviðuim.
Tvívegis fannst hann naer
dauða en lífi á jökulbungu í
Alpafjöllum, þar sem hanm
vann að rannsóknuim um jurta-
líf á jöklinium. Með naumindum
forðaðd hann sér frá því að
detta ofan í eldspúandii gíg
Vesúvíusar. Þegar hammi var á
ferð um skógl'endi á Sikiiley
varð hann fyrir árá3 ræningja
sem rændu hann inn að skinrn-
inu og hann fékk aðeins að
haildia eft.'æ fáeinum minniisblöð-
um um ákveðna jurtategund
S'em óx þar til forna.
í Svíþjóð hriaisaði hann og
stefndi á ofsahraða niður í
Troliháttamfoisisiinin, en fyrir
mikla mildi hafnaði ha-nn á
klettaisnös þar siem h-ann upp-
götvaði sjaldgæfa hraunteg-
und. Hvað eftir a-nnað valt
hann niður brattar hláð-ar og
hélt á leiðinnd kr-ampakenndu
taki, um einhverja nýja villi-
rósategund.
Hann var einniig sjállfum sér
samakvæmur í einkaláfiinu.
Rektor menntaskóláns, þar
sam Pe-tri var lektor, átti dótt-
ur, Emmiu að naifini. Retotorinm
hafðtt nú síða-sta báil’fa ár.ð boð
ið leiktornum regluilega heim til
sín og hann haíði samvizku-
lega farið í þessar heimsóknir,
án þess að gera sér Ijóst hvað
fyrir re ktorisfjöl sky Idun n i
vakti, þegar hann kom til
þeirra eða til daamis bná sér í
göngu með dótturinni Ernmu.
Rektorsfrúin var frávita af
örvæn.t.ngu. Eftir að'eins þrjá
daga ætlaði Pe-tri að legigja upp
í vísindaleiðangur og hamin.gj-
an m-átti vita, hvort hann kæmi
nokfcurn tíma aiftur. Það vax
sannarlega mál tii koimiS að
ha-nn leysti frá skjóðunmi, svo
að þau vissu, hvar þau stæð-u.
Dóttirin var því hvött til að
v-e-ra eins elskuieg og mögiulegt
væri á gön-guferð.',n-ni og neyta-
allra bragðia til að fiá hann til
að segja ú-rslitaorðin áður en
hann færi.
Ungfrú Emma fyl-gdi þeim ráð
um, sem henni höfðiu verið geif-
in.
Á veginum fram dalinn ta.1-
aði hún blíðum rómi og leit
hlýjium augum á saimíferðiar-
ma-nn sinn, sem kenndi henni að
þekkja jurtir ef-tir Linnéfcerf-
inu.
-— Amor, o, Amor þú sterki
Amor, raulaði ungfrtú Eimm-a og
h-orfðii duiráðum a-uigum á lekt-
orinn.
En 1-ektorinni lét ekkert
trufla sig við keininisiluna. „Ef
þér vilji-ð þekkja ju-r-t, sem saigt
að koma-st að vís-ind'a 1-e-giu nafn-i
h-ennar, þá verðið þér að vita
t.'l hvaða ættar 'hú-n tels-t,“ saigð-i
ha-nn og lagði áiherzlu á orð
sín.
Hún gekk þé-tt við hiið han-s
og horf-ði í a-u-gu hans.
— Þegar þér bafið á-ttað yð-
ur á því, hélt hann- áfram, ætt-
uið þér eftir ýmisum eiin/kieninium
henna-r, að geta áttað yður á af
hvað-a ærtt hún er, því að hver
jurtaætt hefur sín sameigin-
leigu sérkeniná.
— Þér eruð að fara, sagði
hún og beygði sig niðiur. — Ég
aetla að tína handa yður gleym-
mérei. Má ég setja gl-eymmérett
í hnappagatið yðiar?
— Ó, ungfrú . . .
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 9. ágúst 1970