Lesbók Morgunblaðsins - 08.11.1970, Blaðsíða 7

hún svo þreytt, að hún komst
varla upp til að hafa fataskipti.
Hvítur kjóll, jaðefesti, græn
ir skór og sokkar. Þetta var
ekki gert af ásettu ráði. Hún
hafði ráðgert þessa litasamsetn
ingu mörgum kiukkustund-
um áður en hún stóð við gesta-
stofugluggann.
Það skrjáfaði lágt í krónu-
blöðunum hennar i forsalnum,
og hún kyssti frú Norman
Knight, sem var að fara úr
kostulegri, appelsínugulri
kápu með skrúðgöngu af svört-
um öpum eftir endilöngum fald
inum og upp með opinu að
framan.
„Hvers vegna, hvers vegna
eru miðstéttirnar svona þungar
á bárunni, svona gjörsviptar
kimnigáfu? Góða mín, það er
fyrir mestu hundaheppni, að ég
er komin hingað, Norman
verndaði mig. Elsku aparnir
mínir ollu þvilíku fjaðrafoki í
lestinni, að allir stóðu á fæt-
ur og ætluðu að eta mig með
augunum. Ekki hió fólkið, ekki
var því skemmt, en það hefði
mér þótt gaman. Nei, bara
starði og stakk mig í gegn með
augunum, hvað eftir annað.“
„En rúsínan i pylsuendanum
var,“ sagði Norman og setti ein
glyrni með perlumóðurumgjörð
í augað, „þér er sama þó að ég
segi það, Face?“ (Heima og
meðal vina kölluðu þau hvort
annað Face og Mug.) „Það
bezta var, að þegar hún var
búin að fá nóg af þessu, þá
sneri hún sér að konu við hlið
sér og sagði: „Hafið þér aldrei
séð apa áður?“ “
„Ó, já,“ frú Norman tók þátt
í hlátrinum. „Var það ekki al-
veg ágætt?"
En það, sem var enn fyndn-
ara var, að þegar hún var kom-
in úr kápunni, líktist hún raun
veruléga mjög gáfuðum apa,
sem jafnvel hefði búið sér til
þennan gula silkikjól úr
sköfnu banar.ahýði. Og raf-
eyrnalokkarnir hennar voru
eins og litlar dinglandi hnetur.
„Þetta er ekki gott,“ sagði
Mug og staðnæmdist hjá kerru
Litlu B. „Þegar barnakerran er
komin i forsalinn . . . en
lauk ekki við tilvitnunina.
Bjallan hringdi. Þetta var
hinn granni og föli Eddie
Warren, snögglega gripinn sál-
arangist (eins og venjulega).
„Þetta er rétta húsið, er það
ekki?“ sagði hann biðjandi.
„Ó, það vona ég, það held
ég,“ sagði Bertha glaðlega.
„Ég lenti í alveg hræðilegu
með bílstjóra. Hann var mjög
skuggalegur. Ég gat ekki feng-
ið hann til að stanza. Því meira
sem ég barði, þeim mun hraðar
ók hann. Og í tunglskininu,
þegar þessi kynlega vera með
flata höfuðið beygði sig yfir
litla stýrið ...“
Hann skalf og tók af sér
gríðarstóran hvítan trefil.
Bertha tók eftir, að sokkarnir
hans voru líka hvítir og fannst
þetta mjög hrífandi.
„En hræðilegt," kallaði hún.
„Já, það var það raunveru-
lega,“ sagði Eddie og gekk á
eftir henni inn í gestastofuna.
„Ég sá sjálfan mig akandi gegn
um eilífðina i tímalausum leigu-
bíl.“
Hann þekkti Norman Knight
hjónin. Sannast að segja ætlaði
hann að skrifa leikrit fyrir
N. K., þegar leikhúsáætlun
hans yrði að veruleika.
„Jæja, Warren, hvernig
gengur með leikritið?" sagði
Norman Knight og sleppti ein-
glyrninu og gaf auganu andar
taks tækifæri til að komast
undir bert loft, áður en hann
huldi það aftur.
Og frú Norman Knight
sagði: „Ó, herra Warren, en
hvað þetta eru glaðir sokkar."
„Mér þykir vænt um, að þér
geðjast að þeim,“ sagði hann
og starði á fætur sér. „Þeir virð
ast hafa hvftnað svo mikið, sið-
an tunglið kom upp.“ Hann
sneri mögru og sorgbitnu and-
litinu að Berthu. „Það er tungls
ljós, veiztu það?“
Hana langaði til að hrópa:
„Ég er viss um að svo er oft
— oft.“
Hann var raunverulega mjög
áðlaðandi persóna. Það var
Face líka, þar sem hún kúrði
við eldinn í bananahýðinú
sínu og einnig Mug, sem reykti
sígarettu og sagð: um leið og
hann sló öskuna af:
„Hvað dvelur brúðgumann?"
„Þarna kemur hann.“
Skyndilega opnaðist útihurð-
in og var jafnskjótt lokað aft-
ur. Harry hrópaði: „Halló, gott
fólk! Ég verð kominn niður eft-
ir fimm minútur!" Þau heyrðu
hann hlaupa upp stigann.
Bertha gat ekki stillt sig um
að brosa. Hún vissi, hvað hon-
um þótti gaman að framkvæma
hlutina með hraði. Og hvað
gerðu einar fimm mínútur til,
þegar öllu var á botninn
hvolft? Hann var vanur að
telja sér trú um, að þær skiptu
gríðarmiklu máli. Og síðan
myndi hann leggja mikið upp
úr þvi að koma inn í gesta-
stofuna framúrskarandi róleg-
ur og stilltur.
Harry naut lífsins út í yztu
æsar. Ó, hvað hún dáðist að
þeim eiginleika hans. Og þessi
ástriða hans á baráttu, að
reyna alltaf að sanna mátt
sinn og megin í hverju verk-
efni, sem að höndum bar, það
skildi hún líka. Jafnvel, þegar
það gerði hann ofurlítið hlægi-
legan í augum fólks, sem
þekkti hann ekki mjög vel og
sem sárasjaldan gerðist. Þvi að
þau augnablik komu, þegar
hann var aibúinn í bardaga,
þar sem enginn bardagi var.
Hún talaði og hló og stein-
gleymdi alveg, að enn var
Pearl Fulton ekki komin.
„Getur verið, að ungfrú Ful-
ton hafi gleymt þessu?“
„Ég býst við því,“ sagði
Harry. „Hefur hún síma?“
„Ó, þarna kemur leigubill."
Og Bertha brosti með dálitlum
valdsmannssvip eins og ævin-
lega á meðan þessir kvenfund-
ir hennar voru nýir og dular-
fullir. „Hún býr í leigubílnum."
„Hún hleypur í spik með því
móti,“ sagði Harry kuldalega
og hringdi eftir matnum. „Ljós-
hærðar konur eru í mikilli
hættu, hvað það snertir.“
„Harry . . . ekki,“ varaði
Bertha hann við og hló til hans.
Aftur kom andartak á meðan
þau biðu hlægjandi og talandi,
aðeins um of ánægb með lifið,
aðeins of óviðbúin.
Og þá gekk ungfrú Fulton
inn, klædd silfurlitlu frá hvirfli
til ilja og silfurbandi var bund
ið um Ijóst hárið Hún brosti
og hallaði ofboðlítið á.
„Er ég of sein?“
„Nei, nei, alis ekki,“ sagði
Bertha. „Komdu." Hún tók
undir handlegg hennai', og þau
fóru inn í borðstofuna.
Hvað var það í snertingu
þessa svala handleggs, sem
blés í gleðiglóðina, sem Bertha
vissi ekki, hvað hún átti við að
gera og fékk hana til að blossa,
blossa?
Ungfrú Fulton leit ekki á
hana, en hún leit líka sjaldan
beint framan í fólk. Þung
augnalokin hvildu á augunum,
og þetta kynlega daufa bros
kom og hvarf af vörum henn-
ar eins og hún lifði fremur í
heimi heyrenda en sjáenda. En
allt í einu vissi Bertha eins og
langt og innilegt tillit hefði far
ið á milli þeirra, eins og þær
hefðu sagt hvor við aðra: „Þú
líka . . .?“ að Peari Fulton, sem
hrærði í fallegu rauðu súpunni
á gráa diskinum, fann einmitt
til hins sama og hún sjálf.
Og hin? Face og Mug,
Eddie og Harry, skeiðarnar
þeirra risu og hnigu, þau
snertu varirnar lauslega með
munnþurkunum, brutu brauðið
og fitluðu við gafla og glös og
töluðu.
„Ég hitti hana á Alpha-sýn-
ingunni, sú er nú skrýtin. Það
var ekki einungis það, að hún
hefði stuttklippt sig, hún virt-
ist einnig hafa tekið væna
sneið af fótunum, handleggjun
um, hálsinum og jafnvel vesa-
lings litla nefinu.“
„Er hún ekki vellesin í
Michael Oat?“
„Þeim, sem skrifaði „Ást með
falskar tennur“?“
„Hann langar til að skrifa
leikrit fyrir mig. Einn þáttur.
Einn maður. Ákveður að
fremja sjálfsmorð. Telur upp
allar röksemdir með og á móti.
Og einmitt, þegar hann hefur
tekið ákvörðun — tjaldið. Ekki
svo slæm hugmynd?“
„Hvað ætlar hann að kalla
það? „Meltingartruflun“?“
„Ég held, að ég hafi rekizt
á sömu hugmynd í litlu
frönsku tímariti, alveg
óþekktu á Englandi “
Nei, þau fundu ekki til hins
sama. Þau voru yndisleg, elsku
leg og henni þótti vænt um þau
þarna við borð sitt og gaman
að geta gefið þeim ljúffengan
mat og vín. 1 raun og veru
langaði hana til að segja þeim,
hve dásamleg þau væru og hve
fallegur hópur og hvað þau
sýndust upphefja hvert annað
og hve þau minntu hana á leik-
rit eftir Chekhov.
Harry naut kvöldverðarins.
Það var hluti -— ekki beinlín-
is eðlis hans og vissulega ekki
tilbúinnar framkomu hans, —
en einhvers í fari hans að tala
um mat og stæra sig af „blygð-
unarlausri ástríðu sinni á
hvítu holdi humarsins" og
grænum lit pistachio-íssins, —
grænum og köldum eins og
augnalok egypzkra dans-
rneyja."
Þegar hann leit upp og á
hana og sagði: ..Bertha, þetta
er aðdáanlega gott „souflée“,“
gæti hún hafa grátið af barns-
legri gleði.
Ö, hvers vegna fann hún til
svo Ijúfra tilfinn’nora gagnvart
öllum heiminum í kvöld? Allt
var gott og rétt. Allt, sem
gerðíst, virtist fyi'a gleðibikar
hennar á barma.
Og enn, djúpt i hugarfylgsn
um hennar var nerutréð. Nú
væri það silfurlimð í tungls-
ljósi vesalings, cóða F.ddies,
silfurlitað eins og ungfrú Ful-
ton, sem sat þarna og sneri
tangerinu milli gi’annra fingr-
Framhaid á bls. 12.
8. nóvember 1970
LESBOK MORGUNBLAÐSINS 7