Lesbók Morgunblaðsins - 27.06.1971, Síða 10

Richard Chamberlain
Maðurinn
sem gert
hefur
Kildare lækni
vinsælan í
sjónvarpinu
hér og erlendis
Richard Chamberlain ber
fram te í stórum, bleikrósóttum
bollum. Hann ræðir um hina
einkenniiegu, bláu mynd, sem
haran keypti fyrir skömmu i
Frakklandi og feiknarlegan,
innrammaðan spegil, sem haxin
fékk ódýrt í Chureh Street í
KensingtQn. Hann spyr hvort
manni geðjist að veggfóðrinu
og afsakar að gólfteppið verði
ekki komið á fyrr en á laugar-
dag. Þetta er allt svo rósamt
og stillilegt, að hlusta á milda
og hnökralausa ameríska rödd
hans í kyrrlátri íbúðinni nálægt
Hyde Fark.
Það er þó ímyndun. Hann
sýnist kannski öruggur með sig
og óþvingaður í flauelsskyrt-
unni, gallabuxunum og hvítu,
amerísku sportskónium, en nán-
ast of fallegt andlit hans er
svipbreytingalitið; hann segir
ekkert, sem hann kyranl að iðr-
ast síðar meir. Hann hefur full
komna sjálfstjórn og sjálfs-
vöm gagnvart þeirri iim-
rás, sem fjrægðin gerir í einka-
lif hans. Svo fullikomna, að
hann á nærri því á hættu að
verða dálltið leiðinlegur.
Það sem verður honum ti-1
bjargar — og það er hinn
leyndi þráður í persónuleika
hans, eiginleikinn, sem gerir
hann að stjömu — eru hinir
ótrúlegu persónutöfrar hans.
Hanin er viðmótsþýður, áhuga-
saraur og umhyggjusamur, en
þó fer hann aldrei af verðinum.
Hann er viðkvæmur maður í
viðkvæmri starfsgrein og blá
aiugun, glampandi tennumar og
rósemin eru björgunartæki
hans. „Það er hægt að læra,“
segir haxm, „að sýna á
sér fremur kuldalegt snið.“
Hann er óframfærinn og
hyllist til að gera lítið ór sjálf-
um sér með þvi að segja sögur
Raymond Massey fyrsta ár
eins og t.d. af fundi þeirra
Cedric Hardwicke heima hjá
ið sem „Dr. KÉIdare" var
framleiiddur, er Hardwicke
sagði vingjamlega við harrn:
„Þú ferð öfugt að hlutunum,
drengur minn. Þú ert
stjarna og kannt ekki að
leika.“ Ég var auðvitað fram-
hleypnasti unglingur allra
tima, segir Chamberlain með af
vopnandi brosi.
Það eru níu ár siðan hinn
ráðvandi og hreinskilni ungi
sjónvarpslæknir gekk með
festu sinn stofugang um Blair
sjúkrahúsið. Chamberlain lék
hlutverkið í fimm ár og það
svipti hóinn i raun réttri öliu
einkalifi allan þann tima. „Það
var stífasti þrældómur, en það
barst eiginlega fyrirhafnar-
laust upp í hendurnar á mér.“
Þarna er lítillætið enn á ferð-
innj — hann hafði búið sig
rækilega undir að geta gripið
gæsina þegiar hún gæfist.
Þegar hann var átta ára
gamall í þriiðja bekk —
í Beverly Hílls þar sem
faðir hans er verksmiðju-
eigandi — lék hann aðaihlut-
verkið I skóMeikritinu „Rottu
veiðarinn frá HameLn“ og
fylgdi því eftir nokkrum árum
siðar I verzlunarháskólanum í
Pomona, þar sem hann las xmd-
ír BA próf, með því að koma
fram i „Hamlet“ og mæla fram
nokkrar setningar I „Lér kon-
ungur.“ Strax og hann hafði
lokið háskólaprófi hóf hann
söngnám: „Ég hef ekki sem
versta barytónrödd stundum á
kvöldin," segir hann. Kennar-
inn hans sagði honum að hann
hefði ekki góðar hreyfing-
ax svo hann tók að æfa ballett.
„Hann er ennþá mín leynda
þrá. Hann er það eina, sem ég
finn til öfundar yfir þegar ég
horfi á hann.“ Hreyfingar hans
vera vott um þessa þjálfun,
á mjög auðvelt með að hernaa
látbragð — hann þarf ekki
arxnað en yppta öxlum á viss-
an hátt eða banda hendirani tll
að 1-ýsa ákveðinnl skapgerð.
„Fyrst fékk ég peninga frá
foreldrum min.um, svo vann é-g
sem pakkhúsmaður í hvit-
um sliopp í markaðsverzl-
un. í Kalxforniu.. Ég vann líka
í byggingavinniu um tíma — og
svo var ég á atvinnu-
leysisstyrk."
Straumhvörfin urðu þeg-
ar beztu umboðsmenn. í Holly-
wood, sem þá áttu Universal
Studios, tóku hann upp á sína
arma. 1 viðtalinu hjá þeim átti
hann að leika atriði úr „Green
Mansions" og íimynda sér að
að skrautbúiin skrifstofan hjá
þeim væri regnskógur „Það
fyrsta sem ég fékk var dag-
stund í „Gu.nsraoke" sem uppi-
vöðslusamur ungur kúasmali.
Svo lék ég son Raymond
Masseys." Tvö næstu árin lék
Chamberlam í mynd sem hét
„The Paradise Kid,“ en þax
reið hann leiðar sinnar inn í
sóisetrið á stórum, svörtum
hesti. Myndin var nauðaómerki
leg, en hún varð til þess að
hann fékk hlutverk læknisins,
sem átti eftir að færa honum
það sem ánægjuna veitir i lif-
inu —■ eins og fjárhalids.mann,
lögfræðing og framkvæmda-
stjóra. Og lítið eitt af fasteign-
um og fáein hlutabréf í olíu-
félagi.
Eftir að „Kildare lækni“
lauk, vann hann um skeið við
sumarleiikhús — í „Private
Lives“ og „Philadelphia
Story". „Ég reyndi með litl-
um árangri, að vera Noel
Coward." Hann á sér enn hetj-
ur, þeirra á meðal Coward,
sem honum finnst alltaf vera
„svo dásamlega veraldar-
vanur.“ Sömuleiðis John Giel-
gud og Garbo vegna dauðaat-
riðisins i „Kamelíufrúnni“ og
þess hvemig hún kyssti
Robert Taylor án þess að
snerta hann um leið og hún
fékk honum lyklana að íbúð
sinni. „Það var engim sýndar-
mennska heldur vottxxr um
gagngerðan skilning á hl'ut
verkinu. Ég vil sjá leíkarana
ná fram einhverjum innri eig-
inleikum persónanna, ég verð
sjaldan bergnuminn af yfir
borðseldglæringu m, nema þær
eiigi rætur að rekja til innri
mikilleiks."
Það var einmitt þessi hlé
drægni í leik hans sjálfs, sem
varð til að leikstjórinn Ken
Russell valdi hann í hið trega-
fulla hlutverk Tchaikovskys í
myndinnx „The Music Lovers."
RusseH lét Chamberlam í aðal-
hlutverkið eftir að hafa séð
hann sem Ralph Tou'chett i
mynd Henry James „Portrait of
a Lady.“ „Það var einhver
kyrrlátur virðuleiki I fari hans,
sem mér fannst hlutverklð
þarfnast. Það var gott að
vinna með honium, hann var
hægur og þýður í viðmóti,
gerði allt sem horxum var
sagt.“ En ein meginástæðEin var
sú, að Chamberlam er einn af
fáum leikurum, sem leika nógu
vel á pianó. I þrjá mánuði not-
aði hann. hverja stund til að
æfa kafla úr stórum tónverk-
um, til að geta leiklð þau lýta-
laust ,4 þykjustunni".
Russeill hefur með hon-
um dregið upp áhrifamikla
mynd af tónskáldinu, sem er
haldið af tónlistarástríðu sinni
og kynviMu, þjakað af ástúð,
sem það óskar ekki eftir og
mmningxmni um dauða rmóður
sinnar. Þetta á án efa eftir að
verða ein mest umrædda
mynd ársins 1971. Russell smyr
að venju þykkt á — en sú
tækni hans hefði kaffært leik-
arann Chamberlain á dögum
KHdare læknis. Það er til
marks um vöxt hans, að hann
heldur velli gagnvart öHum lát
unum sem og frammistöðu
Glendu Jackson i hlut-
verki eiginkonu hans.
„Ég hefði aldrei getað tek-
iið Tchaikovsky án reynslunn-
ar af „Hamlet“,“ segir Chamber
lain. „Þann spöl, að leika
magnað efni á háu tilfinninga-
legu „plani“ hafði ég lagt að
baki með Hamlet." Síðastliðið
ár lék hann hjá Birmin,gham
leikhúsinu. „Þegar þeir báðu
mig, hugsaði ég með mér að
þetta væri ómögulegt. Ég
neitaði, umboðsmenn minir neit
uðu og vinir minir hlógu bara.
En siðasta daginn hljóp ég að
simanum og tók því.“ Hann
haíði aðallega áhyggjur atf
leikþjálfun sinni — „Maður
var dæmdur eftir því að hve
miklu leyti maðu.r opinberaði
sjálfan siig. En það eru takmörk
fyrir því hvað ungt fólk hefur
að opinbera og það hvarflaði
aldrei að neinuom að segja —■
„víð skulum læra framsögn."
Það sem giiti var, að væri inn-
lifunin næg myndi framsögnin
koma af sjálfu sér. Þetta er
ekki rétt. Svo ég var mjög illa
undirbúinn.“
Hamlet varð i meðförum
hans ef til vill of geðfelldur,
engu að síður var honum tekið
með hrifnlngu og þvi réðust
Chamberlain og félagi hans
George Le Maire í að kvik-
m-yrrda Hamlet fyrir ameríska
sjónvarpið með aðstoð leikara
exnis og John Gielgud, Michael
Redgrave og Margaret Leigh-
ton. „Ég hafði mikinn áhuga á
að setja leikritið upp aftur,"
segir Chamberiain hátíðlega,
„vegna þess að maður leggur
10 LÆSBÓK MORGUNBLAÐSINS
27. júní 1971