Lesbók Morgunblaðsins - 19.08.1973, Blaðsíða 6

Dag nokkurn skömmu eftir jólin 1971
hvarf fimmtug kona frá heimili sínu. All-
ir héldu, að hún hefði strokið með friðli
sínum, en þá fékk lögreglan upplýsingar
sem breyttu öllu. Lögreglan er ekki vön
því að leggja hlustir við það sem spiritist-
ar segja en þessi miðill sagði dálítið um
konuna horfnu, sem aðeins einn getur
hafa vitað um: sá sem myrtur var.
Laura Drinan var ein aí
þess kyns konum, sem búast
mátti við að hyrfi eiwi góðan
veðurdaginn. Hún var um
fimmtugt, leið á manni sínum
og heimili — og ástfangin af
öðrum.
Hún gerði enga tilraun til að
fela það að hún elskaði stöð-
ugt manninn sem hún hafði
verið trúlofuð fyrir 30 árum og
hafði rekizt á nýlega. Hún
duldi ekki heldur á neinn hátt
um að hin fimmtiuga frú Drin-
an hefði flúið með æskuunn-
usta sinum John Grimwood,
sem hún hafði fundið aftur. Og
að Grimwood hafði eklki sézt,
eftir >að frú Drinan hvarf,
styrkti ibúa þorpsins í grun
sínum.
Viku eftir hvarf frú Lauru
tilkynn-ti eiginmaður hennar,
Michael Patrick Drinan, 49 ára,
þorpslögreglunni um ihvarfið.
En lögreglan hafði þá fyrir
sem lögreglan framkvæmdi,
því sannfærðari varð hún um,
að frú Drinan hefði sitrokið
með gamJa eiskhuganum sínum
og að ekkert væri tortryggilegt
við hvarf hennar. LögregQuþjón
arnir sögðu meina að segja við
Drinan, að ef þeir fyndu konu
hans, gætu þeir ekki lijóstrað
þvi upp, hvar hún hefði verið
— það væri einkamál. Það
eíma, sem iögreglan gætii gert,
væri að ieitast við að komast
að því, hvort hún væri lífs eða
liðin.
Sannleikurinn er sá, að lög-
reglan lagði sig ekki verulega
fram um að finna týndu kon-
una. Hún hafði strokið með
elskhuga sinum — og þar með
var málið afgreitt.
Drinan sagði bömum sínum
að móðir þeirra hefði farið í
heimsókin til sjúkrar fræn'ku
sinnar tangt úti á landsbyggð
inni'.
Þorpsbúarnir kenndu i hrjósti
um Drinan. Ailir þekktu þeir
fortið hans, en þeir virtu ær-
legar -tilraunir hans að komast
aftur á réttan kjöl, og famnst
e-kki, að hann ætrti að gjaida
lengur fortíðar sinnar.
Drinan hafði ekkert á móti
þvi, að lögreglan rannsakaði
heimili hams, meðan bömin
væru i skólanum. Hamm 'greindi
henni frá því, að mestsur hiuti
fatnaðar konunnar væri horf-
inn. Hann hefði verið i vinnu,
'þegar hún hvarf. Þegar hamm
kom heim, hafði kiæðaskápur
henn-ar verið tómur. Til iþess
að forðast hneyksli og af h'iifð
við börmin hefði hanm beðið
duloffulll boð
um nofn
moiðingja
að hún vonaði að friðiil henn-
ar mundi biðja hana að skilja
við eiginmann og þrjú böm og
hverfa burt með honum og
byrja nýtt líf.
Engan mun furða á því, þó
að kona sem þanmig var ástatt
um, hyrfi snögglega. Allir gátu
talið það víst, að hún hefði
strokið með friðli sínum. Hún
átti hvorki foreldra, systur eða
bræður, sem hefðu áhyggjur
af örlögum hennar. í stuttu
máli: 'hvarf hemnar mumdi ekki
vekja mi'kla eftirtekt.
Laura Drinan hvarf 1 raun
og veru skömmu eftir jólim
1971 — og allt fór sem búizt
hafði verið við. Vimkonur henn-
■ar skiidu hana véi. Maður henn
ar hafði verið allrt anmað en
þægiiégur síðustu árim. Al'lir í
litla, velska Burichþorpimu d
Breconskiri voru sannfærðir
©
löngu heyrt margan kvitt um
hjónin. Michael Driman var lög
reglunni ekki með öllu ókunn-
ur. Hanm hafði hvað eftir amn-
að verið dæmdur fyrir fjársvik
og aðra glæpi — og hafði set-
ið lengi í famgelsi árum saman.
Og þegar hann stóð upp á sitt
bezta í þessum efnum, hafði
hann verið kunmur undir mafn-
:mu „konungur glæframamn-
anna".
En nú hafði hamn ekki kom-
izt i kast við lögin I sjö ár. Það
var komin mokkur ró yíir hamm
og hanm reyndi greimilega að
gleyma öllu varðandi 'gfepsam-
lega fortíð sína. — Tiikymningu
Drinans um hvarf komumnar
var- tekið á venjulegan hátt,
með fyrirspumum til annarra
lögreglustöðva. Samtímis voru
vinir og kummingjar yfirheyrð-
ir, en því íleiri yfirheyrslur
eina viku, áður en harnm gaf
sig fram um konu'hvarfið.
Þetta var góð skýrimg og lög-
regian trúði henni.
Lögreglan fékk eimnig að
vita, að Laura Drimam hefði
verið -hálfgert kvemskass og
maður hennar hefði 'búið við
ekki svo lítið komuríki. Á sitriðs
árunum hafði hún verið d þjón
ustu ibrezka flotans, og árið
1941 hafði hún orðið ástfangin
af John Grimwood, sem var
sjóliðsforingi. Þau trúlofuðust,
en foreldrar hennar komu d veg
íyrir, að þau giftust meðan
stríðið stæði yfir, og þau féll-
ust á að bíða. Skömmu síðar
var hann sendur til Ausrtur-
l'amda. ‘Þau týndu hvort öðru,
og síðar frétrti hún að -hann
hefði fallið í orrusrtu. — En
Gr'mwood kom heill á húfi til
.Englands 1946 og fór að iedta
Lauru, en fann hama ekki.
Þrem árum seimna hittust þau
af tilviljum í Lomdom, en þá
hafði John kvænzt annarri og
þau áttu eitt barm. Laura var
ótrúlofuð en 1954 bar samam
fundum hemnar og Michael
Drinan, og i mai sama ár gift-
ust þau.
IÞað var ekki fyrr en sumar-
ið 1971, að þau hittust aftur
Daura Drinam og Johm Grim-
wood. Haimn var þá skiiinn viið
’konu sina, og hafði komizt á
snoðir um, að Daura á'ttiiheima
d velsku þorpi. Hamn tók sig
upp og heimsótti hana „tidíþess
að ræða um góða, gamia
tírna", eins og hann komst að
orði.
Michael Drinam, sem sjálfur
hafði áðux verið sjóliðsforingi,
forbauð konu' simmi' að hitta
Grimwóod — en húm bauð hom-
um byrginn. Hún og John sá-
ust eims oft og kostur var á.
Seint um haustið fór hann aft-
ur til Londom og það var svo
liaust eftir jól, að Laura hvarf.
Laura Drimam hafði- ekki átt
margar vimkonur, en meðai
himna fáu, var umgfrú Eileen
Gagnon, 29 ára vélritari, sem
hafði gefið sig dálitið við spir-
it-isma, sem LauTa hafði einn-
ig áhuga fyrir. öðru hvoru
höfðu Eileen Gagnon, Lauraog
fleiri konur komið samam og
reymt að ná sambamdi við amda
framliðinna. Umgfrú Gaston
hélt því ekki fram, að húm væri
miðiill, em húm hafði nokkra
hæf jleika í þá átt.
Kvöld eitt var Eileen Gast-
on einsömui heima. Það var
um það bil fimm mánuðum eft-
ir að Laura týndist. I rökkrinu
i stofumni fór hún að „fikta"
við borðið, sem hún og vin-
konur hemnar voru vamar að
nota á tilraunafundum sinum.
Henni til mikilllar undrunar fór
borðið 'allt í einu að „stafa"
'fyrir hana: „Morð . . . Eldur
. . . Mike . . .“ Umgfrú Gagnon
var næstum lömuð af hræðslu
og meðam hún sait igrafkyrr og
starði á iborðið hélt það áfram
að „stafa": „Ferðakoffort . . .
Föt . . . KMtobur . . . Mike . .
Ungfrú Gagnon gat ekkd tog-
að meira út úr 'borðinu, en húm
hélt um leið að 'húrn hefði feng-
ið mægilega margar upplýsimg-
ar til skiim'mgs á því, að rödd
frá gröfiinni hefði reymt að má
til hennar — og að þessi rödd
hefði viljað reyna að segja
henmi að Laura Drinam hefði
verið myrt, ef til vill með
bruna, og að föt hennar væru
i ferðakofforti í klúbbmum þar
sem hún vanm. Eiieen Gagmom
'kaiiaði — eims og Laura og
margir aðrir — Driman „Mike“.
Umgfrú Gagnom tók sér far
með aimannavagnimum til
næsta stórbæjar, Swamsea.
Dagi'nm eftir gekk hún imm á
lögreglustöðina tdl þess aðtaia
við Moiloy lögregiufuil'trúa. En
þegar hún kom :mm á skrifstof-
una, bilaði' kjar'kurinin, svo að
henni vafðist tunga um tömn.
Eftir dálifla iþögm, sagði hún:
„Ég veit, að lögreglan fæst
ekki við ósýmilega hl'uti. En ég
verð að segja yður dálítið!"
Hún skýrði iögreglufulltrú-
amum frá reymslu simni kvöidið
áður. Hamn skrifaði hjá sér tii
minnis, ög þegar húm ihafði lok
ið máli sínu sagði hanm:
„Við erum ekki vamir því að
ifai.a á móti skiia'boðum frá
ömdum, en ég ætla samt sem
áður að láta faxa fram ranm-
sókn á grundveffi þess sem þér
hafið sagt mér frá. Em fyrir
•aiia muni getið ekki um þetita
við aðra!“
Fyrsta skref lögregiufullfrú-
ans var að -komast S samibamd
við Drinan í klúbbnum, og hamn
áfti langt — og friðsamlegt —
samtal við manmimm, sem banm
hálft í hvoru grunaði um morð.
Hefði Drinam mokkuð á móti
því, að lögreglam ramnsakaði
klúbbinn? Driman brá greini-
iega við þessa spurm'imgu, em
stillti sig þó.
„Hvemig í ósköpumum skyiidi-
ég hafa nokkuð á móti því?,
spurði hanm. Gjörið svo vel!
Moilloy lögregiufullitmúii hóf
ítarlega ramnsókn í þeim her-
bergjum, sem Driman' hélt sig
í. Eftir 'tuttugu mmútma leit
famn hanm ferðatösku stóra,
sem var Miin toak við mokkra
sekki. MollOy opmaði töskuna
— og fanm mikið af fatnaði
Lauru Drimian, sem menm
héldu, að hún ihefði tekið með
sér, þegar hún strauk með
Grimwood.