Lesbók Morgunblaðsins - 03.03.1974, Blaðsíða 8

Á hverjum degi sezt Elín við
píanóiS í stofunni heima hjá sér
og æfir söng. Auk þess fer hún
og æfir hjá undirleikará og
vikulega fer hún til Maríu
Markan.
SYNG
ALLS-
STAÐAR
NEMAÍBAÐI
Rætt við
Elínu
Sigurvinsdóttur
sem fer með
hlutverk Adelu
í Leðurblökunni
Flutningur Þjóðleikhússins á
Leðurblökunni eftir Júhann
Strauss yngra, hefur átt geysileg-
um vinsældum að fagna.
Söngurinn og tónlistin eru
freyðandi eins og kampavín og
efnið byggist á léttúðugu líferni
yfirstéttarinnar í Vínarborg.
Enda þótt nokkuð sé nú um liðið,
þykja framhjáhöld og aðrar smá-
syndir austurrfska aðalsins ennþá
hið gómsætasta efni — að
minnsta kosti þegar það er listi-
lega flutt.
Þegar Guðmundur Jónsson —
sjálf leðurblakan — hefur með
forspjalli sínu gefið nokkra hug-
mynd um það, sem á eftir fer,
flögrar fiðrildið Adelía inn á svið-
ið. Hún er vinnukona í virðulegu
húsi, fjörug, létt í hreyfingum og
gáskafull. Það er víst óhætt að
segja, að hún sigrar áhorfendur
— og áheyrendur — í fyrstu lotu.
Fólk liallar sér áfram, rýnir, legg-
ur við hlustir, hvfslar: Hver er
hún þessi, sem fer svo fisléttum
skrefum um sviðið og syngur eins
og engill? Hún hlýtur að vera ný.
Já, að er reyndar svo. Elin
Sigurvinsdóttir er ný á sviðinu þó
að hún hafi verið í þjóðleikhús-
kórnum; nýr burðarás, kannski
ný stjarna. En hver er hún, þessi
unga kona bak við röddina? Eðá
eins og lengst af hefur verið spurt
á íslandi: Hverra manna er hún?
bví er til að svara, að Elín er
dóttir Sigurvins Einarssonar
alþingismanns og konu hans
Jörínu Jónsdóttur. Hún er fædd i
Reykjavík 1937, en Sigurvin og
Jörína kynntust í Kennaraskólan-
um og bjuggu um tíma í Ólafsvik,
þar setn Sigurvin var skólastjóri.
Leið þeirra lá aftur til Reykjavík-
ur; Sigurvin hélt áfram kennslu
unz hann stofnaði Dósaverk-
smiðjuna. En alþingismaður varð
hann ekki fyrr en síðar. Þeim
hjónum varð sjö barna auðið;
Elín á þrjá bræður og þrjár
systur. Ekki hafa systkini hennar
lagt fyrir sig söng, utan yngsta
systirin, sem er í Polyfónkórnum.
Hún ætlar kannski að feta í
fótspor systur sinnar?
Elín: „Hún er íþróttakennari
eins og ég og kveðst þessvegna
allsekki ætla að læra að syngja.'1
Sjálf útskrifaðist Elín frá
íþróttakennaraskólarmm á
Laugarvatni vorið 1956. Það var
síðasti vetur Björns Jakobssonar,
sem stofnaði skólann. Hún á góð-
ar minningar þaðan; Laugarvatn
er staður, sem sezt að í sálinni og
fylgir manni. Hún hefði getað
hugsað sér að vera þar lengur, en
Íþróttakennaraskólinn er aðeins
einn vetur. En hann hefur þótt
talsvert strembinn.
„Söngkona i íþróttakennara-
nám. Hversvegna?"
,,I fyrsta lagi var söngáhuginn
þá mjög á byrjunarstigi. I öðru
lagi ákvað ég líklega tíu ára
gömul að verða iþróttakennari
„Svo það má segja, að þú sért
íþröttakennari af hugsjón."
„Já eiginlega. Eg fékk þennan
ódrepandi áhuga f barnaskóla-
leikfiminni hjá Unni Jónsdóttur,
sem reyndar starfar enn."
„Varstu lika i einhverjum
keppnisíþrótt um ?“
„Nei, alls ekki. Mín þátttaka i
iþróttum hefur verið bundin við
fimleika; ég æfði með ÍR undir
stjórn Sigríðar Valgeirsdóttur. Að
vísu æfði ég lika sund. En það var
í því augnamiði að búa mig undir
skólann, en ekki til að keppa.
Bræður mínir voru mikið í sundi;
Rafn átti íslandsmet á einhverj-
um vegalengdum, áður en Ari
Guðmundsson kom til sögunnar."
„Sumir fara í iþróttakennara-
skólann, þótt þeir séu ekkert gall-
harðir i að snúa sér að kennslu að
prófi loknu."
„Ur mínum árgangi eru allir
við kennslu og ég fór ekki i
skólann uppá sport, heldur í þeim
tilgangi að afla mér réttinda og
kunnáttu til að kenna."
„En þú varst samt eitthvað
byrjuð aðsyngja?"
„Ekki beinlínis markvisst. En
ég varð að biða einn vetur eftir
því að ná 18 ára aldri og geta
komizt í skólann. Ég vann þá hjá
pabba og fór i söngtíma til
Kristins Hallssonar. Það var
fyrsta námið."
„Einhvern aðdraganda hlýtur
það að hafa átt."
Elín í hlutverki Adele í Leður-
blökunni.
Þetta er fyrsta
hlutverk Elínar,
en hún hefur
þjálfað sig
vel og m.a.
gengið 1 tíma
til Maríu Markan
í samtals átta ár
„Já, kannski. En ég hafði ekki
haft neinn sérstakan áhuga á
söng og skrópaði oft í kóræfing-
um í Austurbæjarskólanum
vegna þess að mér þótti leiðinlegt
i söng. Ein skólasystir mín, Dóra
Reyndal, sem reyndar syngur í
Leðurblökunni, fékk mig til að
ganga í barnakór Utvarpsins og
þar var ég um tíma. En mér
leiddist samt og sá söngur endaði
með því, að ég fékk pabba til að
hringja og segja, að ég kæmi ekki
meira.
Ég man alls ekki til þess, að ég
væri tiltakanlega söngelsk á
unglingsárunum. bó kann það að
hafa ráðið einhverjum úrslitum,
að við byrjuðum að syngja saman
fjórar 15 ára stelpur í Gagnfræða-
skóla Austurbæjar. Það var þessi
venjulegi ungpiusöngur með
gítarundirleik. Okkur þótti
gaman að þessu og það kveikti
áhugann. Nokkrum sinnum
vorum við beðnar að syngja á
minni háttar samkomum,
árshátiðum hjá íþróttafélögunum
og þessháttar. Við kölluðum
okkar Sólskinsdætur og reyndar
tökum við ennþá lagið, þegar við
hittumst."
„En þú fórst svo að læra hjá
Kristni Hallssyni."
„Já, ég fór í einn tima i viku.
Það var hvorki fugl né fiskur;
einn timi í viku dugar skammt,
þegar allt er ólært. Kristinn
uppörvaði mig og það hafði Helgi
Þorláksson, söngkennari, gert
lika. Hann er nú skólastjóri Voga-
skóla. Helgi sagði, að ég gæti
sungið hvaða rödd sem væri og
það lyfti líka undir áhugann."
„En hvað með dægurlagasöng.
Kom aldrei til greina, að þú syng-
ir með hljómsveit?"
„Ég hafði ekki áhuga á því og
Kristinn Hallsson mælti fremur
gegn þvi og ráðlagði mér að læra
meira. Mér fannst, að það gæti
ekki verið neitt stórmál að læra
að syngja, en komst fljótlega á
aðra skoðun."
Sá tíini kom, að Elín hafði aldur
til að hefja nám við íþrótta-
kennaraskólann og þótt þar væri
stundum tekið lagið í góðum hópi,