Lesbók Morgunblaðsins - 03.03.1974, Blaðsíða 11

Til vinstri: Skólastúlkan Annabella, 14 ára gömul og til hægri:
Annabella fimm árum síSar: Kherun Nissa.
Daginn eftir héldum við áfram
til Aþenu, skiptum um flugvél og
að lokum sáum við ljósin á flug-
vellinum í Genf blika i fjarska. Ég
átti súkkulaðipakka og fékk
henni hann. Hún naslaði súkku-
laðið með ósvikinni ánægju. —
Þetta er í fyrsta skipti i heilt ár,
sem ég bragða súkkulaði, sagði
hún.
— Við eigum miklu meira
heima, og margt fleira gott, sagði
ég.
— Aðeins eitt áður en við lend-
um, pabbi. Þú reynir ekki að
halda mér heima.
Dóttir mín bar ulan á sér allar
sinar jarðnesku eigur, en ég varð
að bíða eftir að töskur mínar
kæmu í gegn á færibandinu.
A meðan við biðum kom ég
auga á konu mfna, sem stóð og
veifaði af öllum mætti og yngstu
dóttur okkar, Júlíu, sem þrýsti
nefinu upp að gluggarúðu og var
eitt bros.
Ég benti Annabelle á þær og
hún gekk til þeirra og heilsaði
þeim. Ég horfði á álengdar. Það
var hjartnæm sjón. Það er erfitt
að lýsa þeirri sálarangist, sem
kona min hafði orðið að þola.
Hegðun dóttur okkar hafði svo
algerlega brotið i bága við lífs-
reglur hennar. Bilið milli þeirra
var breitt og árs aðskilnaður hafði
ekki orðið til að brúa það.
Þegar ég gekk til þeirra heyrði
ég að Júlia litla, sem er vangefin,
söng fullum hálsi: „Annabelle er
komin, Annabelle er komin."
Gleðisvipurinn á andliti hennar
var slíkur, að hinir farþegarnir
námu staðar til að njóta hans.
Hún tók um hönd Annebelle og
leiddi hana að bilnum, sem beið
okkar. Þetta var hamingjustund
fyrir okkur öll.
Og nú voru aðeins örfáir dagar
tiljóla.
Þegar Annabelle lagði upp i
ferðalagið til Austurlanda skildi
hún eftir fullan klæðaskáp af föt-
um — kjólum, pilsum, kápum,
blússum — sem sum voru nánast
ónotuð. Kona min hafði strokið
þau öll og pressað og lagt þau á
rúmið hennar. Hún hafði hlakkað
til að sjá Annabelle klæðast þeim
og varð mjög vonsvikin, þegar
Annabelle kvaðst ekki hafa í
hyggju aðafhjúpa fótleggi sína.
— Trú okkar leyfir það ekki,
sagði hún. Þessi orð „trú okkar,"
„heimur okkar“ bar oft á góma
þær fáu vikur, sem hún var hjá
okkur, konu minni til sárrar
gremju.
Annabelle virtist gera sér rnjög
far um að minna okkur á, að hún
tilheyrði öðrum heimi.
Upp komu ýmis vandkvæði en
einnig margar ánægjustundir.
Kona mín var mér sammála um,
að Annabelle væri orðin blíð-
lyndari og hefði öðlazt meiri
hugarró en hún hefði nokkurn
tíma átt.
Kvöld eitt er við sátum í ró og
næði f dagstofunni, spurði ég
Annabelle hvernig staðið hefði á
því, að hún ilentist ekki i Nepal
eins og hinir hipparnir.
Það var þá, sem hún sagði okk-
ur ýmis atriði frá ferðalagi sínu
og AbduIIah, er þau höfðu farið
fótgangandi frá Genf að landa-
mærum Rússlands og Kína, en sú
ferð hófst í janúar 1968 og lauk í
ágúst sama ár. Þau höfðu þjáðst
af gulu og blóðkreppusótt, verið
nærri hungurmorða og aðfram-
komin af hita ogþreytu.
Á gististað hippanna i Kabul
höfðu þau heyrt af evrópskum
stúlkum, sem höfðu selt sig fyrir
eina heroinsprautu. Og í Kabul
hafði Abdullah staðið vörð alla
nóttina fyrir utan herbergi henn-
ar til að vernda hana fyrir
ökunnugum. í þeirra augum var
hún aðeins einn evrópskur hippa-
frávillingur í viðbót, sem beið
þess að einhver flekaði hana.
Það var í Kabul, sem
ungmennin tvö ákváðu að gerast
múhameðstrúar. Um giftinguna
er mér enn ekki vel ljóst — ef til
vill fór aldrei fram nein vígsla.
DOTTIR
MÍN
KHERIIN
NISSA
Clive Drummond
Síðári hluti.
'¥r
Eftirlætisbarnið
Annabella varð að um-
skiptingi. Hnn lenti í
slagtogi með hippnm,
hvarf að heiman og
loks spurðist til
hennar anstur í
Afghanistan þar sem
hún varsetzt að
og búin
að taka Múhameðstrú.
En hvað sem þvf liður komu þau
upp frá þessu fram sem hjón.
Ramadan-mánuði lauk tveimur
dögum eftir komu Annabelle til
Genfar og þar með var fæðu-
vandamálið úr sögunni.
Annabelle var mjög ástúðleg við
systur sfna og lék og talaði við
hana löngum stundum. Það var
Annabelle, sem ég heyrði fyrst
nefna „börn Guðs“. Hún sagði, að
„sitt“ fólk kallaði vangefin börn
þessu nafni. Og að dæma eftir
framkomu Annabelle gagnvart
Julie, var henni full alvara.
Enginn hefði getað auðsýnt Julie
meiri ástúð og natni.
Kona mín vissi af loforði því,
sem ég hafði gefið Annabelle um
að hún mætti fara aftur. En ég gat
ekki áfellzt hana fyrir að gera
eina úrslitatilraun til að fá hana
til að vera um kyrrt.
— Þegar alls er gætt, sagði hún
við Annabelle, — geturðu verið
fullt eins góður múhameðstrúar-
maður hérna.
— En mamma, svaraði hún,
hvað stendur mér til boða hérna?
Viltu að ég sitji við skrifborð og
hamri á ritvél eða finni mér
kærasta og giftist? Ég er ánægð
með mitt starf. í rödd hennar var
ísköld vanþóknun og við höfðum
ekkert svar við henni.
Við áttum ekki auðvelt með að
leyna hryggð okkar daginn, sem
hún fór. Við veltum því fyrir okk-
ur hvenær við mundum sjá hana
aftur. Ég var ákveðinn i að þess
yrði ekki langt að biða og að næst,
er ég kæmi til Swat, skyldi ég
kynna mér vel þennan Baba, sem
virtist hafa svo sterk áhrif á
hana.
Þegar hún gekk út á flugbraut-
ina að þotunni, sem beið hennar,
há, grannvaxin og hnarreist með
göntlu töskuna sina um öxl, viss-
um við að hún var ánægð að vera
nú aftur á leið til sinnar eigin
litlu paradísar.
Við horfðum á hana veifa og
hverfa inn i flugvélina, en ókuni
sfðan þegjandi heim á leið.
Bréf Annabelle voru léleg fyll-
ing i tómarúmið í tilveru okkar.
Þau voru full af lofgjörð um
múhameðstrúna og fullkomleik
Babans. Sum minntu meira á
prédikun en bréf dóttur til
foreldra sinna.
Eitt sinn leyfði ég mér f ör-
væntingu að mótmæla því, að hún
kallaði Babann föður sinn og
spurði hver min staða væri.
Svarið kom um hæl: „Vitanlega
ert þú faðir minn, ég hef aldrei
sagt að þú værir það ekki. Þú gazt
mig. En hinn múhameðski faðir
minn er allt annað. Hann fylgir
Kóraninum og hinni sönnu braut
múhameðstrúarinnar.
Stundum fannst okkur hjónun-
um, að Annabelle m.vndi vilja
koma heim en væri ekki frjáls
ferða sinna. Ég varð að komast að
því hvers konar vald þessi dular-
fulli Baba hafði yfir henni. Svo ég
tók mér aftur flugfar til
Peshawar.
Annabelle beið á flugvellinum
og með henni piltur, sem ég hélt
að væri Abdullah. Svo var ekki og
ég reyndi að geta mér til hvers
vegna. Þetta reyndist vera vinur
Annabelle frá Peshawar —
hávaxinn, dökkur og myndar-
legur Pathani, með þennan stölta
svip og stöðuga augnaráð, sem er
kynþætti hans svo eiginlegt.
Hann fylgdi okkur inn i Peshawar
en skildi síðan við okkur og fór
heim til sín.
Annabelle virtist \ið góða
heilsu og sýnilega sátt við um-
heiminn. Hún var ákveðin i fasi.
Ferðin til Swat morguninn eftir
tók fimm klukkustundir með
tveggja hæða áætlunarbíl. En nú
átti ég loksins að hitta hinn dular-
fulla Baba. í huga mínum var
hann máðurinn, sem rænt hafði
mig ást dóttur minnar, eins konar
austurlenzkur Rasputin. En mér
var ljóst, að hann hlyti að vera
góðum kostum búinn. Hún hafði
nú búið i húsi hans i tvö ár — sem
var ærinn timi til að komast að
þvi hvort hann væri falsspámaður
eða ósvikinn.
Auðséð var, að það var
hamingjustund fyrir Annabelle,
er við ókum inn i Madýan. Þorps-
búar virtust allir vera saman-
komnir til að fagna okkur. Fjöldi
fólks hrópaði nafn hennar. Andlit
hennar ljómaði af hamingju.
Annabelle leiddi mig að opnum
dyrum á húsi Babans. Hann stóð i
dyragættinni — maður smár vexti
en stórbrotinn að persónuleika.
Hann hafði athyglisverð augu,
svört og seiðmögnuð og hann
virtist tala með þeim fremur en
orðum, þegar hann greip um báð-
ar hendur minar og þrýsti þær.
Mannþyrpingin rak upp fagnaðar-
óp er við hittumst. Svo sleppti
hann höndum minum, faðmaði
Annabelle að sér og leiddi okkur
innfyrir.
Húsakynnin voru kuldaleg og
fábrotin: eitt herbergi með nökt-
um veggjum og steingólfi, rúm
stóð við einn vegginn, legubekkur
við annan og eldstó mitt á milli.
Ur loftinu hékk ein nakin ljósa-
pera.
Hin einkennilegu augu höfðu
ekki vikið frá andliti mínu og þau
virtust sjá beint í gegnum mig.
Þetta var augnaráð dávalds, enda
þótt sú væri að líkindum ekki
ætlunin.
Babainn hafði sönglandi mál-
róm, hljómfagran og lágan. Þegar
hann talaði \ið Annabelle gaf ég
honum nánari gætur. Af hálfátt-
ræðum manni að vera, var hann
furðulegur. Andlitið var gersam-
lega hrukkulaust. Þvkkt, svart
hárið vár sléttgreitt og hvergi
hvítan þráð að sjá. Hann hafði
sterklegar, hvítar og jafnar tenn-
ur, litla fætur og nijög smágerðar,
þokkafullar hendur, sem hann
hreyfði frjálslega þegar hann
talaði, vöðvastælta handleggi og
þreknar axlir.
Þrátt fyrir það hversu lágur
hann var í loftinu, kom Babainn
mér fyrir sjónir sem maður gædd-
ur miklum likamsstyrk og ómót-
mælanlegu seiðmagni.
Hann var klæddur siðri skyrtu,
viðum buxum og bar á höfðinu
flatan, öskjulaga hatt, lagðan
gylltum snúrum. A fótunum hafði
hann gyllta ilskó og úrval hringa
á fingrum sér. Hann var, séð með
vestrænum augum, litrík persóna
og til þess fallinn að vekja i huga
manns spurninguna: dýrlingur
eða trúður, lærður maður eða
leikari? En á honum var ósvikinn
valdsmannsbragur.
Annabelle túlkaði fyrir mig
kveðju hans. Abdullah kom inn i
þessu. Mér brá er ég sá útlit hans.
Hann var ennþá fölari á vangann
en áður, augun innfallin og svip-
laus og hann var augsýnilega
óstyrkur á taugum.
Ég heilsaði honum á frönsku og
sagði honum, að ég hefði hitt
foreldra hans i Genf og að þeim
þætti vænt um að fá bréf frá
honum. Ilann kvað það timasóun
eina, þau „hefðu aldrei skilið
sig“. Hann leit flóttalega til
Babans, brosti til Annabelle og
fór svo út aftur. Babainn virti
hann ekki viðlits. Hann virtist
sannarlega ekki i neinu
uppáhaldi.
Um Annabelle gegndi öðru
máli. Hún sat við fætur Babans og
hlýddi á hann með athygii. Hún
Franthald á bls. 14.