Lesbók Morgunblaðsins - 03.03.1974, Blaðsíða 9

Elín fremst á myndinni í hlutverki sínu. Adele geislar af lífi
og gáska.
varð hlé á markvissri söngþjálf-
un. En að námi loknu gekk hinn
nýbakaði iþróttakennari, Elín
Sigurvinsdóttir, í kirkjukór
Langholtssafnaðar, þar sem Helgi
Þorláksson stjórnaði. Um tveggja
ára skeið söng hún þar í viku
hverri. Kórinn var i raddþjálfun
hjá Hönnu Bjarnadóttur og Elin
naut tilsagnar hennar. Þannig
hélt þetta áfram skref fyrir skref,
eða öllu heldur: Eins og snjóbolti,
sem veltur og hleður utan á sig.
Þarna i kirkjukórnum söng
Elín alt-rödd, en Hanna benti
henni á, að i kór Slysavarna-
félagsins vantaði háa sópranrödd.
Herbert H. Ágústsson stjórnaði
þá Slysavarnafélagskórnum, en
potturinn og pannan var Gróa
heitin Pétursdóttir. Elín æfði
með kórnum tvisvar í viku heilan
vetur, en um vorið voru haldnir
tónleikar.
Jafnframt söngæfingunum fór
Elin strax að kenna iþróttir að
námi loknu. Hún kenndi við Mið-
bæjarbarnaskólann og sá ekki eft-
ir því að hafa látið rætast þann
draum unglingsáranna. Iþrótta-
kennslan var jafnvel ennþá
skemmtilegri en hún hafði þorað
að vona.
,,Og svo kom að því að þú giftir
þig.“
,,Það var 1963. Maðurinn minn
heitir Sigurður Eggertsson og
hefur verið starfsmaður hjá Þjóð-
leikhúsinu frá stofnun þess. Hann
verður að vera viðstaddur þar á
kvöldin, þegar sýningar fara fram
og þessvegna er hann aðeins
heima eitt kvöld í viku. Við
kynntumst reyndar i Þjóðleik-
húsinu; ég var þá í Þjóðleikhús-
kórnum. “
,,0g ég sé, að þið eigið að
minnsta kosti einn ungan svein.“
„Já, Sigurvin er þriggja ára og
yngsta barnið á bænum. Þar að
auki eigum við tvö: Sigurð, sem er
11 ára og Sigrúnu, sem er 13 ára.“
Fjölskyldan býr á 4. hæð í blokk
við Safamýri. Raunar snýr ibúðin
að verulegu leyti út að Miklu-
brautinni og bersvæðinu, þar sem
einhverntíma á að rísa nýr mið-
bær samkvæmt skipulaginu. Það
er víðsýnt þarna; ekkert, sem
skyggir á. Og inn um gluggann
berst þungur niður umferðar-
innar á Miklubraut. Gegnum nið-
inn má greina annað hljóð, það
kemur einhversstaðar úr húsinu.
Mér flaug i hug, hvort leikið væri
á einhverskonar hljóðfæri. En svo
var ekki. Aftur á móti býr önnur
söngkona í næstu íbúð: Elisabet
Erlingsdo'ttir. Hún var að æfa
heima hjá sér. Þvílik söngmennt i
einu húsi. Hvað ætli nágrannarn-
ir segi? Kannski hlusta þeir bara
hugfangnir.
„Æfirþú hér heima," spurði ég.
„Já, hérna við píanóið."
„En er ekki dálítið leiðinlegt, að
húsbóndinn er aldrei heima á
kvöldin?"
„Það hefur verið þannig frá
upphafi. Ég þekki ekki annað.
Mér finnst einmitt svo ágætt að
hafa gott næði á kvöldin. Það er
aftur á móti dálítið brask að koma
þeim yngstu fyrir, þegar ég er að
syngja og æfa.“
„Vorum við Jjiiin að afgreiða
allt söngnámið?"
„Eg er hrædd um ekki. Fram-
yfir það, sem áður var talið, var
ég einn vetur hjá Demetz, sem nú
heitir víst Sigurður Fransson.
Síðan kom einn vetur i tónfræði
og ’heyrnarþjálfun í Tónlistar-
skólanum. Og ekki má ég gleyma
söngtimunum hjá Engel Lund.
Það var allt saman mjög gagnlegt
og nauðsynlegt til að geta sungið
eftir nótum.“
Elín hafði alltaf dáðst að Maríu
Markan. Hún leit á það sem tak-
mark í sjálfu sér að komast til
hennar i nám. En fleiri virtust
hafa hug á því sama og Elín
kveðst hafa verið i tvö ár á bið-
lista. Þegar það mark náðist, að
Elin kæmist að hjá Marfu, var
hún 26 ára. í fyrstu féllst María
aðeins á að prófa hana. Hún lét i
það skína, að hún hefði alls engan
tima til kennslu. En Elín söng
samt fyrir hana eitt lag og var
auðvitað dálítið óstyrk og and-
stutt, því henni fannst þetta
skipta mjög miklu máli. Hún söng
„Ég lit i anda liðna tið“ og það
gekk bærilega þrátt fyrir allt. Og
Maríu hefur liklega þótt
söngurinn hefir vonum, því hún
sagði: „Ég held bara að ég fái
áhuga á þér; geturðu ekki komið
á morgun?“
Elin kom að sjálfsögðu daginn
eftir og síðan tvisvar i viku í tvö
ár og einu sinni i viku i önnúr tvö
ár. Alls hefur Elín gengið til
Maríu Markan i 8 ár með
smávægilegum hvíldum, til
dæmis yfir hásumarið — þá
kennir María ekki.
Elin: „Hjá Maríu hefur opnazt
nýr heimur. Þá fór ég fyrst að
læra fyrir alvöru. Og ekki hef ég
séð eftir þeim tíma, sem i allar
þær ferðir hefur farið. Stundum
er um það spurt, hvort nám af
þessu tagi sé ekki óheyrilega dýrt.
Ekki get ég sagt það. María hefur
tekið mið af þeim taxta, sem
notaður er fyrir börn i pianótím-
um. Meira er það nú ekki.“
„Þú spilar auk þess eitthvað á
hljóðfæri?" |
„Bara píanó. Eg leik undir,
þegar ég æfi mig.“
i
í sumar fór Elin til Hollands
gagngert til að fullkomna söng-
menntina. Eftir að hafa staðizt
inntökupróf, komst hún að á nám-
skeiði hjá Hans Hotter, sem er
heimsfrægur Ijóða- og óperu-
söngvari. Hann er gamall í
hettunni; söng til dæmis með
Einar Kristjánssyni i Þýzkalandi.
Námskeiðið stóð yfir í þrjár
vikur; það var sungið frá morgni
til kvölds. Og þegar Elin var
komin á kreik á annað borð, lét
hún ekki þarna við sitja. Næst lá
leið hennar á þær gamalfrægu
tónlistarslóðir i Austurriki, nánar
tiltekið í Salzburg. Þangað kom
öll fjölskyldan til móts við hana
og þau dvöldust þar samtals í sex
vikur. Ekki svo að skilja, að Elín
væri bara að sleikja sólina og
skoða fjöllin. Hún notaði timann
vel; sótti tvö þriggja vikna
námskeið hjá þeim Plúmacher og •
Emu Berger. Að visu var stunda-
skráin ekki líkt þvi eins strembin
og verið hafði i Hollandi. En Elín
komst að raun um, að góðir
kennarar hafa svipaðar aðferðir.
Til dæmis kenndi Erna Berger
nákvæmlega eins og María
Markan. Þarna var saman komið
söngfólk víða að úr heiminum;
allmargar söngkonur voru
komnar allar götur frá Japan.
„En Leðurblakan, hvenær kem-
ur hún inn i þessa sögu?“
Elin: „Ég var búin að frétta, að
Elín Sigurvinsdóttir og Sigurður Eggertsson ásamt þremur
börnum þeirra, Sigrúnu, Sigurði og Sigurvin.