Lesbók Morgunblaðsins - 17.03.1974, Qupperneq 11

Smásaga eftir Garðar Olgeirsson
S/HIR »11MISKHAMIR
Haustnæðingurinn fór á kostum um götur
borgarinnar, feykti með sér visnuðum laufblöðum og
fyllti menn hrolli, Svo smaug hann inn í garðana,
sveiflaði sér kring um húsin og hann skapaði jafnvel
dragsúg í gamla húsinu prestsins. Þar var litið hús
ofarlega við götuna, og mátti muna sinn fifil fegri.
Þetta hús var ekki samboðið guðsmanni og drottins
þjóni, en þjónaði samt tilgangi sínum. Þó kom smæð
þess stundum tilfinnanlega í ljós, en gleggst þó þegar
frystikistan kom á heimilið.
Hún varð að standa i ganginum, þvi vegna stærðar
sinnar komst hún ekki lengra. Prestshjónin voru samt
hæstánægð með hlutinn, og frystikistan gegndi hlut-
verki sínu með prýði, enda þurfti ekki mikil matföng,
þvi að ekki voru aðrir í húsinu en þau prestshjónin og
fjörgömul kerling sem þau kölluðu ömmu. Hún hafði
verið á framfæri prests í mörg ár, en var þó honum
óskyld með öllu.
Gamla konan var ekki skrafhreyfin, en þó sundum
fjasgjörn, og jafnvel hvassyrt þegar svo bar undir.
Þennan napra haustdag bar svo við að prestsfrúna
vantaði kjötlæri í matinn til næsta dags. Að vísu var
frystikistan oftast i umsjá prests, en þessa stundina
var hann að sinna embættisverkum svo nú varð frúin
að hjálpa sér sjálf. Undanfarna daga hafði verið
fremur slæmt samkomulag milli hennar og ömmu, og
átti frystikistan sinn þátt í því.
Kerling vildi gjarna hafa yfirráð yfir kistunni, og
hún varð ekki beint hýr á svip eT aðrir grömsuðu þar
mikið í.
Sér í lagi þótti henni sér misboðið þegar frúin fór i
kistuna, og átti þá til að sletta ónotum í hana.
En nú varð frúin að fara og sækja kjötlærið, hvernig
sem það gengi. Hún hafði ekki heyrt til ömmu lengi,
og taldi víst að hún hefði fengið sér blund. Hún
læddist hljóðlega fram á ganginn, og lyfti upp kistu-
lokinu og var einmitt að seilast i kjötlærið þegar
skræk og titrandi rödd ömmu kvað við:
„Hvað gengur nú á, væna mín? Þú ert þó ekki að
taka kjöt enn einu sinni. Það er ekki von að maturinn
endist út veturinn hjá þér með þessu lagi. Láttu mig
þekkja það.“
Prestsfrúin hrökk við og leit á ömmu. Enn einu
sinni hafði henni mistekist að leika á hana.
„Eitthvað verðum við að borða,“ sagði hún svo.
Eg er ekkert hrifin af að þú sért alltaf að fara í
kistuna," sagði gamalmennið. „En ég ætla ekki að hafa
fleiri orð um það, mér er eitthvað svo skelfing kalt í
dag.“
En nú ætlaði frúin ekki að láta sig.
„Ég sæki kjöt þegar mér sýnist. Við hjónin eigum
þessa kistu, og þú hefur engan einkarétt á henni.“ Og
að svo mæltu skellti hún niður kistulokinu, og hljóp
fram í eldhús með lærið og læsti hurðinni á eftir sér.
Þar var hún örugg fyrir ónotum ömmu.
En þegar henni rann reiðin fór hún að athuga
hrímugt kjötið sem hún hélt á, en sá sér til skelfingar
að hún hafði i fátinu tekið bóg i stað læris.
Það sem frúin tautaði þegar hún tók eftir þessu er
ekki prenthæft, og tæplega prestskonu samboðið, en
þar sem hún vildi ekki fara aftur i frystikistuna og
eiga á hættu annað orðaskak við ömmu, ákvað hún á
slá málinu á frest og biðja prestinn um að skipta þegar
hann kæmi heim.
I tvo klukkutima beið prestsfrúin í læstu eldhúsinu
og þar sem ekkert heyrðist til ömmu, varð henni smám
saman rórra.
Loks kom presturinn gangandi að húsinu. Hann var
lotinn og smáeygður. og bar allt fas ofstækismannsins.
1 hendinni hélt hann á litilli svartri tösku með helgum
dómum, með smáum, trítlandi skrefum nálgaðist hann
dyrnar óðafluga.
Prestfrúin opnaði læstu dyrnar, og skauzt fram i
anddyrið til móts við mann sinn, tók við frakka hans,
og hattinum sem huldi hið nauðsköllótta höfuð, og'
sagði:
„Þú ert þreytulegur i dag, góði minn. Hefur eitthvað
komið fyrir?“
Vélabrögð djöfulsins eru margvisleg,“ mælti prest-
ur, og augu hans glóðu óhugnalega. „Hann fékk því til
leiðar komið í dag að jarðarförin lenti i handaskolum
hjá mér. Oft hefur legið við að illa færi, en í þetta sinn
keyrði um þverbak.“
„Segðu mér nánað frá þessu,“ sagði frúin.
„Hví skyldi ég gera það,“ svaraði klerkur argur, „þú
munt fá fréttirnar á morgun. Illar tungur munu bera
þetta út um alla borgina á augabragði. Þér væri nær
að gefa mér vel sterkt kaffi.“
Og að svo mæltu gekk hann áfram inn í húsið, þar
sem allt var kyrt og hljótt þá stundina, og ekkert
heyrðist nema gnauðið í vindinum í þakskegginu.
„Hvað skyldi ég liafa syndgað svo drottinn skuli
leggja á mig þennan sífellda dragsúg," tautaði hann og
dró þykka inniskó á fæt'ur sér og tók svo við kaffiboll-
anum sem kona hans rétti honum.
„Eg hef líka átt við erfiðleika að stríða í dag,“ sagði
prestsfrúin og stundi við. „Ég er að gefast upp á
sambúðinni við ömmu, hún er að verða óþolandi
núorðið.“
„Svo,“ sagði klerkur, „láttu mig heyra hvað skeð
hefur.“
Og svo sagði prestsfrúin manni sínum alla söguna
um kjötlærið, og mistök þau sem orðið höfðu. Hún
kvaðst ekki þora að fara aftur fyrr en skapsmunir
Framhald á næstu sfðu
NorSur
S: 6-5-4
H: K-9-8-4-3
T: Á-7-6
L: 7-6
Austur
S: 8-7
D-10-6-2
D-G-10-8-5-2
3
H:
T:
L:
Vestur
S: K-G-10-9-3
H: G
T: 3
L: Á-K-8-5-4-2
Suður
S: Á-D-2
H: Á-7-5
T: K-9-4
L: D-G-10-9
Sagnir gengu þannig:
Vestur: Norður: Suður:
1 L. P. D.
2 S. 3 H. 3 G.
P. P.
1 T.
P.
D.
A.Pass.
Vestur lét út lauf, sagnhafi drap, lét út hjarta, vesturl
fdrap með gosa og drepið var I borði með kóngi. Næst varl
hjarta 3 látinn út, austur mátti ekki láta tluna, þvl þá I
drepur sagnhafi með ási, lætur enn hjsrta og f ær þannig 4 I
slagi á hjarta, 2 á tígul, 2 á lauf og einn á spaða. Ekki þýðir I
| fyrir austur að láta spaða, þegar hann kemst inn á hjarta, I
þvl þá drepur sagnhafi með ási, tekur tígul kóng og læturl
I út lauf. Vestur verður þá að gefa honum slag I öðrum I
hvorum af svörtu litunum. Austur gaf þvt hjarta 3 og I
| sagnhafi fékk slaginn á hjarta 7, en vestur lét lauf.
Næst lét sagnhafi út laufa drottningu. vestur dran. lét ú* I
tigul, sagnhafi drap heima, lét enn lauf, vestur drap og létl
| attur lauf og þá varstaðan þessi:
Austur
S: 8-7
H: D-10
T: Á-G
L: —
Norður
S: 6-5-4
H: 9-8
T: Á
L: —
Suður
S: Á-D-2
H: Á
T: 9-4
L: —
Vestur
S: K-G-1 0-9-3
H: —
T: —
L: 5
Sagnhafi lét nú út spaða drottningull vestur drap með
| kóngi og var það 3. slagur þeirra. Taki vestur nú slag á lauf
og siðan verður hann að láta út spaða, þá er austur kominn
i vandræði, þvi hann getur þá ekki valdað báða rauðu
litina. Það var einmitt þetta, sem sagnhafi var að vona, að
vestur gerði. Vestur sá hættuna, tók ekki slag á lauf,
heldur lét aftur spaða og það varð til þess að spilið varð |
I einn niður.
Frakk-
Hér fer á eftir skemmtilegt spil frá leiknum milli
lands og Noregs í Evrópumótinu 1 973:
Knútur Þorsteinsson
Lykkjuföllin
Ég man þá enn, þá dýrðardaga kæra
og dugmóð þann, er glaðri svall í önd,
er ömmu hjá ég ungur skyldi læra,
mér upp að fitja vettlinga á hönd.
Ég settist við, með sveittar brár og vanga,
því sækjast námið skyldi vel og fljótt.
Og marga sat ég k völdstund kyrra og langa
og kepptist við :— og stundum fram á nótt.
En áhuga þó aldrei brysti hreinan,
var einhvers vant I námshæf nina þó.
Með vettlingana gekk svo seigt og seinan
og síðast amma botninn I þá sló.
Þvl, þó ég stundum sýndist vel á vegi
og vaskan léti handtök ganga öll,
því aftur sprett var upp á næsta degi,
þar úðu svo hin stóru lykkjuföll.
Já, þannig fór mln fyrsta lærdómssaga,
þar frægð min dauft, sem annars staðar skin.
— Og ef til vill, ég alla lifs um daga
var upp að rekja lykkjuföllin min.
ERIDGE