Lesbók Morgunblaðsins - 27.10.1974, Blaðsíða 14

Eltingaleikur við próf-
lausa og ölvaða unglinga
á stolinni bifreið
f.ukkvl). nn oifki ur6'.i moiSsli »
meiiíiijis; a.V.:c len liigrKgiiiíi for
«4 afíkípli »l akmrl i'1'
rrifcmrjr.ar. ka(6i
okift íitx* : ■
JBftk ^ ÆM : h»iiu uOrurn
Dreifðu sprengjum víða
vir borgina
Enginn slasaðisír’
urðo mjög skelUil
oorn voru fluti /
Tali.lpr.aClu
Brotv

st
mn

oltsv
egi

*•*

tgít
'*toð
*v«t

Ptíla
■Wm

"<>it
Stálu strœtó en
hálkan stöðvaði þá
— fondwst svo inní í k(ólaverzlun eftir iokun
•‘'•iXS:-*«£'£• 7/» *"&»
*Vo ' /i ^ íe
yiVr,"íí<% -
‘XÍsW-
AW
t DAGLEGtlM samræðum
manna, þegar talið berst að
unglingavandamálum, kynslðða-
bili, drykkjuskap unglinga og af-
brotum, heyrist oft orðið „vand-
ræðaunglingur“.
Helzt er það fðlk, sem ekki get-
ur lengur talizt f hópi unglinga,
sem talar um „vandræðaungling-
ana“, en skyldi það virkilega vita
um hvað það er að tala? Hverjir
eru þessir vandræðaunglingar,
sem allir tala um, en enginn hef-
ur séð?
Við leituðum svara við þessari
spurningu með þvf að taka tali
unglingana, sem með réttu geta
borið nafnið vandræðaunglingar,
og fá þá til að segja okkur frá lffi
sfnu á opinskáan hátt.
Þótt margt í frásögn þeirra
kunni að hljóma ósennilega höf-
um við vissu fyrir þvf að þarna sé
rétt frá sagt.
Við birtum frásögn fyrsta
unglingsins f þessari viku, en f
næstu viku höldum við áfram og
heyrum annað dæmi. Þetta er
piltur, sem við getum að sjálf-
sögðu ekki nafngreint, en nefn-
um þvf einfaldlega A.
A
„Ég er Reykvíkingur á 18 árinu
og einn af þeim unglingum, sem
almennt eru kallaðir vandræða-
unglingar. Faðir minn er leigubíl-
stjóri. Hann byrjaði að keyra til
að létta undir með sér, þegar
hann var í háskólanum, en hætti
því ekki aftur. Móðir mín vinnur
heima við. Ég á eldri bróður og 16
ára systur. Mín skólaganga hætti f
2. bekk í gagnfræðaskóla.
Ég skrópaði alla tíð mikið i skól-
anum. Þar sem mér fannst skól-
inn valda mér of mikilli innilokun
og ekki bjóða upp á nægilegt fjör,
hætti ég i honum við fyrsta tæki-
færi. Það má segja, að ég hafi frá
upphafi verið óttalegur prakkari.
Ég var örlítill patti, er ég fór að
stelast út úr garðinum heima og
var þá jafnvel sóttur af lögregl-
unni og færður heim. Ég teiknaði
bíla af fullum krafti og 3 ára
týndist ég aiveg, svo farið var að
óttast um mig. Fyrir bíl varð ég
fyrst, þegar ég var ekki nema
2—3 ára.
Svo flæktumst við strákarnir
auðvitað niður á bryggju. Ég man
ennþá skýrt, er ég féll eitt sinn í
sjóinn og afi minn hló að. Hann
var sjóari sjálfur mikill grallari,
Ungur að árum en samt einskonar nútíma útilegu-
maður.
þegar hann var ungur. Við strák-
arnir sem héldum hópinn vorum
iðnir við ýmis prakkarastrik. Ég
varð aðalkallinn í hópnum og var
álitinn algjör glæpamaður i hverf-
inu, þar sem ég bjó. Sama varð
uppi á teningnum í skólanum, þar
héldum við hóp, og ef einhver reif
kjaft, var þegar jafnað um hann.
Ég var sennilega ekki nema 7
ára, þegar ég reyndi fyrst að
reykja. Þá hafði einhver komizt
yfir 3 pakka af sigarettum og við
ákváðum að reyna. En ég fór ekki
að reykja að staðaldri fyrr en 14
eða 15 ára gamall.
Mannorð mitt var nú orðið
þannig i hverf inu og skólanum, að
ég var ætíð grunaður fyrst, ef
eitthvað bar út af. Þannig var ég
t.d. grunaður um að hafa brotizt
inn í skólann, sem ég var þó sak-
laus af.
Við strákarnir f hópnum notuð-
um tímann eftir hádegið, þegar
skólinn var búinn, til að slæpast
um. Þá má segja, að við höfum
fyrst verið farnir að stela. Það
voru nú kannski ekki alvarlegir
þjófnaðir svona í fyrstu, aðallega
eir, sem við hirtum úr bílhræjum
og ruslaportum. Við rændum líka
úr portinu hjá Rafmagnsveitunni
og úr skipum. Eirinn seldum við
svo og keyptum okkur sígarettur
og sælgæti fyrir. Við hugsuðum
ekki um að fá okkur vinnu, þvi
peningana vildum við fá strax.
Það kom fyrir, að upp um mig
kæmist, en málið eyddist þá af
sjálfu sér. En eirinn þekktum við
orðið og því lá bezt við að stela
honum. Foreldrar mínir ræddu
stundum við mig um það orð, sem
fór af mér, en það var lítið þó og
hafði engin áhrif.
Þessi iðja okkar gekk stig af
stigi og við fórum að gerast gróf-
ari. Ég man nú ekki eftir fyrsta
innbrotinu. Við vorum jafnan í
hóp, er við leiddumst út í slfkt, en
um einkaframtak var ekki að
ræða. Fyrst voru það byggingar,
sem urðu fyrir barðinu á okkur og
síðan fokheidar byggingar. Þetta
voru þvf ekki innbrot nema hálft í
hvoru.
Ég var 12—13 ára, þegar við
strákarnir úr hverfinu og skólan-
um stálum verkfærum og nagla-
kössum úr einni nýbyggingunni
til að nota við okkar eigin kofa-
byggingu. Við notuðum slíka kofa
tii að hittast i og reykja í. Þá kom
oft fyrir, að ég kom fölur og seint
heim til min. Sundum var þá jafn-
vel gripið til róttækra aðgerða á
heimili mfnu og ég lokaður heima
á kvöldin. En ég stal aldrei nokkr-
um hlut af mínu eigin heimili.
Á þessum tíma vaknaði líka
skellinöðruáhuginn og við stálum
gjarnan skellinöðrum, sem urðu á
vegi okkar. Þegar við náðum
aldrinum 14—15 ára vaknaði svo
bílaáhuginn. Þá fórum við að
reyna að komast inn í bíla og
starta þeim beint. Helzt stunduð-
um við þetta f hverfum, sem fólk
bjó ekki í, eins og við viðgerðar-
verkstæði, umboð og þess háttar.
Við vorum gjarnan á róli um 11
leytið og gerðum þetta okkur til
skemmtunar eingöngu. Fyrst
ókum við bilunum aðeins skamm-
an spöl um hverfið og skiluðum
Framhald á bls. 16
Slagsmál á Lækjartorgi. Ung-
lingurinn, sem hér kemur við sögu
er annar aðilinn. Það fylgir Itfi af
þessu tagi að lenda oft I rysking-
um.
„Ég var dœmdur og
settur inn strax
þegar ég haföi
aldur til".
Eftir
Jön Björgvinsson