Lesbók Morgunblaðsins

Ulloq
Ataaseq assigiiaat ilaat
Saqqummersitaq pingaarneq:

Lesbók Morgunblaðsins - 18.05.1975, Qupperneq 14

Lesbók Morgunblaðsins - 18.05.1975, Qupperneq 14
Varstu að skemmta þér? Þannig er stundum spurt, þegar fólk hittist á vinnustöðum eftir helgarnar. En við hvað skyldi vera átt? Ætli það felist í spurningunni, hvort maður hafi unað við góða bók, horft á sjónvarpið, séð málverkasýn- ingu eða farið I leikhús? Ónei, ekkert af þessu heitir að skemmta sér. Og þótt bezta skemmt- un, sem ég gæti hugsað mér væri sú að koma á hestbak eða renna mér á skíðum niður mjall- hvítar hlíðar Bláfjalla, þá skyldi enginn kalla það að skemmta sér. Að minnsta kosti ekki ef maður vill tala það tungumál, sem aðrir skilja. Nú orðið er nefnilega bara einn skilningur á þessu hugtaki. Hann er sá, að maður hafi drukkið sig fullan á opinberum skemmtistað. Þá skemmtir maður sér; öðruvísi er það ekki hægt. Sé spurt: Skemmtirðu þér vel, þá getur maður ekki svarað játandi nema ölvunin hafi orðið svo vel heppnuð, að engin leið sé að muna, hvernig heim varð komizt. Þegar betur er að gáð, er þetta þó ögn skiljanlegt. Að minni hyggju er fátt til ömur- legra en skemmtistaðir svokallaðir. Með til- komu hins rafvædda hávaða fyrir fáeinum árum, keyrði svo um þverbak, að flestum sem ekki eru lengur á unglingsárum, finnst kval- ræði að koma þar inn úr dyrum. Verði ekki undan því komizt, er skásta fangaráðið að drekka sig blindfullan. Að tala við næsta mann er eins og að kallast á yfir Hvalfjörð í stólparoki; enginn nennir að standa í því til lengdar, enda árangurslaust. En eftir því sem fylliríið magn- ast, hættir það að skipta máli, hvort nokkur skilur hvað sagt er; hvorki það né annað skiptir máli. Stundum heyrist sagt með votti af vorkunn i hreimnum, að þessi eða hinn „fer bara aldrei út að skemmta sér". Einkum telur kvenfólkið að mikils sé misst, þegar eiginmaðurinn gerist þungur í taumi að þessu leyti. Ekki er hægt að lá mönnum það, þótt þeir kjósi fremur að hafa annað fyrir stafni; til dæmis að drekka sitt brennivín eins og siðaðir menn og án þess að hafa hundrað desíbel af hávaða í eyrunum. Þetta er i rauninni furðulegt fyrirbæri og þeim mun meir sem maður kynnist því, þeim mun fremur tekur maður heils hugar undir með þeim orðum Nóbelsskáldsins okkar, að „veru- lega leiðinlegt er ekki neitt nema að skemmta sér." Maður er manns gaman, en samkomur leiða ekki alltaf af sér mikinn mannfagnað. Mér kemur I hug þessi merkilega landplága, ferm- ingarveizlurnar, sem flestir þekkja af eigin raun. Það ber vott um viðhorfið, að menn tala um að „lenda" í fermingarveizlu, en ekki að þeim sé boðið. í stórum dráttum virðist mér að karlþjóðinni þyki þetta fargan hin mesta plága; kvenþjóðin ræður þvi hinsvegar, að svona skal þetta vera og ekki öðruvísi. Ó, það er svo gott og nauðsynlegt að fjölskyldan hittist, segja blessaðar dúfurnar og bæta við: Það er nú svona nú orðið, að skyldfólk hittist bara ekki nema við fermingar og jarðarfarir. Þetta horfir vissulega til vandræða og ekki nema von, að kvenþjóðin taki í taumana. Það telst víst sameiginlegt hinni útvöldu þjóð hér á skerinu, að hún er ekki sérstaklega ættrækin. Hjá sumum þjóðum sunnar i álfunni, eru ættar- bönd ákaflega sterk og siðferðileg skylda að leggja sig í alla hugsanlega framkróka við að hjálpa ættingjunum. Ættarnöfn virðast stuðla að þesskonar samstöðu, en fjöldi íslendinga verður að hugsa sig vel og vandlega um til þess að rifja upp, hvað afi og amma hétu. Sérstak- lega eru karlmenn afleitir með þetta hirðuleysi, eftir því sem mér hefur skilizt. Þeim er hjartan- lega sama, hvort fólkið sem þeir umgangast er skylt þeim eða ekki og vilja helzt blanda geði við þá eina, sem þeim fellur vel við. Þar með er ekki sagt, að mönnum geti ekki fallið vel við ættingja sína og jafnvel átt sína beztu vini meðal þeirra. En það er nú svona, að þótt við séum gáfaðir, þá er kvenfólkið yfirleitt vitrara og finnur af eðlishvötinni, að ættartengslin verður að rækta. Þessvegna eru haldnar fermingarveizlur og þar er stefnt saman fólki, sem ekki hefur sézt síðan í síðustu fermingarveizlu í fyrra eða hitteðfyrra. Þar eru föðurbræðurnir og móður- systurnar og allar gömlu frænkurnar, sem enn eru ofar moldu. Þetta er með öðrum orðum alveg stórkostlega hugnæmt. En hvað skyldi svo verða gert sér til dundurs? Eitt sinn var drukkið brennivín, en sá siður var gagnrýndur svo mjög, að hann lagðist alveg af, Nú er bara étið og þeim mun meira sem étið er af kræs- ingum og striðstertum, því betra. Kannski spyr maður einhverja nærsitjandi frænku, hvernig hún hafi nú haft það síðan í fyrra, en yfirleitt vilja samræðurnar. verða glompóttar og lítt eftirminnilegar þrátt fyrir hin kærleiksríku ættarbönd. Á eftir er móðir fermingarbarnsins sannfærð um, að veizlan hafi verið mjög skemmtileg og vel heppnuð. Gísli Sigurðsson. Krossgáta Lesbókar Lausn á síðustu krossgátu jm ULÍb ',v «T u». •• * - T"BT«0 ■ goít> APU« Í'*'* . ' F 'o T U M Hí'M'L H A K K A V fe L Wfí/í A L A MYMM ÍAC»M V S A ft. fVIPAE d'ý'ÍAM A’ M A' T A * <* I N N A FÓL H«X- F A U T 1 1 N 5NTÓ F A N N K V N í \ n N A FUUL o N D G Ru VftFA E P A 5*«e- í-r.’ A r A R nr«o> '0 & R V N H / H'ÞUt, * K s A R (CVEM- KýR. Ceay- ut* í0 L & A iAmxa. V£IPA T N ■ ICoKi- hsr V u N á 1 srv^- VSkji F Æ L A A * 3 ff'1' 1 KAMWf R A N N S A K A F 1 K A N K óvcru Bu*r R A N A R f) ItK- bPu- L Keoíi hr 'A L }KÚÞ yi£MUi A F A 'OT- Afma fc A F Ai A L A R ) N N t* A F A ,Dm« -rve'i* ei*t T r A R A Ö * 1 J. J> L BlÓM R 'o 5 Hvítr {tc. »r. Al f) w P F A‘ R 4 L Æ 1 S T —A U ? * A N s 9 \ F A N JURT. IH T R A' \ £> MÁIM ufi. £ in cr , i FAU5KUR Áfvcw-i K«RT- 6I5RA Rmauí; RElJ> UR KofS- bnc- g/MKfl H£TT' uR ENU' /N6, em- SNE(£) wein Hvíri týí- PARllft PF ft'uP. AÐUR T'l'l- HL7í>á>l 0< TflLfl £>?IZ CiLTU 1 I KMFt 1 '7 ’ V r \JoTf\ (tELM- /NduK K t>N; UIJG.U.R. Sr/NCft / Eín£ . ! - fRUN- £FN( KoRMS IÐ FoZ- /H(k UM \llÐ CÆLU fIfíFtJ Ci.LT 'fuTT- 5eucct. P£M' /NíL~ U WUM Kveivc- uP- + Rödd < Ffl*Xffl- N mi i— —> > 1 v/ibcur KLA-RI OFT £PIL R r/CT- ifJm HA'SU f<05K- uR 'lLftT £0S>; T /SKeiu- 1 R Ka< 5ÆLAFJ NÖG.L or MTod Lt Klft. fkfiC, þflWCL- a\A I KotA' f\ST &iSl!lq. NflF M \l\W 1 u* STo'

x

Lesbók Morgunblaðsins

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.