Lesbók Morgunblaðsins - 19.09.1976, Blaðsíða 16

l'ljirfandi: H.f. Ar\akur. Rr>kja\(k
Kramk\ sl j.: Ilaratdur S\<’insson
Kitsljórar: >lalthfas Johannrssen
Slvrmir (•unnarsson
Ritstj.fltr.: (• fsli Sinurðsson
Vuj;l\'sin«ar: Arni (íaróar Krislinsson
Kilsljórn: Aðalstra*ti H. Sími 10100
Enn af
Frööör-
undrum
Framhald af bls. 14
Rannveig voru gefin saman á Leirá
hinn 7. júlí og 18. október faeddist
þeim sonur, sem aðeins lifði fáa
daga. Fjórum árum síðar eignuðust
þau annan son — Hákon. Hann
komst til aldurs og eignaðist börn,
eitt þeirra, Jón ólst upp hjá afa sínum
og ömmu og var hann á ferð með
Espólín þegar andlát hans bar snögg-
lega að milli bæja skammt frá Flugu-
mýri í Skagafirði. Jón litli sem þá var
11 ára, reið fyrst að Flugumýri eftir
lækni síðan heim að Frostastöðum að
sækja ömmu sína. Rannveig harmaði
mann sinn ákaflega, hjónaband
þeirra hafði alla tíð verið frábært.
Espólln var góður maður og gáfaður
en það sem á vantaði í ráð hans bætti
hún upp með því að vera stjórnvitur
og umhyggjusöm. Bæði voru þau
ástfangin til dauðadags.
Það hefur hvarflað að mér sú
spurníng, hvort við eigum Ár-
bækurnar, ættartölurnar og öll hin
ágætu rit Espólíns í raun og veru
meira að þakka mannínum, sem rit-
aði þau, eða konunni, sem veitti
honum næði til þess, var Ijós augna
hans, styrkur handarinnar og stoð í
veikleika hans.
Þetta er sagan af Rannveigu litlu
frá Vatnshorni sem bjó hér skamma
hríð og auðgaði staðinn að minningu
sinni. Aðrir ábúendur hafa komið og
farið — aðrir og aðrir — mig grunar
spor þeirra um brekkur og bala en
nem ekki návist þeirra því steinarnir
þegja.
GALLVASKI!
í útlendingahersveitinni
ÞAÐ V/ER) ÞA HELS7AVFA \ /'ác, FÆAPSjh SM'AFRÍÐI f
AÐ FARA HEtÞl JÚlÍLtS/ J \ FÆ flC <JA SMÁFRÍQt /
FINMITT, ÞAD VOKUÐ þ/Ð.SEMHRUNPUÞ
ORUSTUm AF STAÐ, MEÐþVlAO RYÚJ-
__________AST ÚTÚF HERBÚÞUM .
gallam þott þ/ð seuð \
HARÐS/VHAJIR FJANOMEm, \
HAFLÐ Þ/p jPAO FÆRTMÉR
SL6UR! SFSAR KANNAÐMFTA
ÞftÐAÐ VERPLELKm NEFN/Ð
^E/W ÖSK 06-
v/\ húnmuntaf-
'' 1) ARLAUSTURP-
/ Æ/ J fyllt verm.
OSR/N
'VELTT
/ HA.ORUSTU/
HVAÐA ORUÍTU?)
ý>ann jregir,ð5 jitlh
minni 'fjav.n á pi
'plMirGjiiiptaT
ei'ii gfi§$
FE6FÆA0SJA
SMÁFRÍfH AFTUF
éofæapsjá .
SM'flFRtfi/ AFTURÍj
ÞAKKA Göt>
kynn/.s
WELL
rnnm
iJAíFAN
. SFIF'
ÍKbMMU
SLEPR1Ð (06 SKEW/jt
STRAXAÐ SKRÍÐUR!
EG FÆfiU SJ'A SMÁFRÍP! !
ÞA BREKKLE/T/K'
NE/NUAVBLfiA
LYST/SNEKKJAN,
SEM SESAR LflNAR
OKKUR, ER FERP-
----BlfllN !
SlUAR
É6 FÆM SJft SMftFRlP/ '
/ „ O/PAO
/ERUÞÖEKK/
ÞE/R, SEM ERU
HEWRS6EST/R.
AFTAN!
BUUUBULLU
v BÍA.'
Hvereinasti bærá sína sögu, mis-
jafnlega merka og sumt geymt,
annað gleymt. Alls staðar hefur skipst
á gleði og sorg, auðna og afhroð. Að
standa á rústum eyðibýlis vekur æfin-
lega margar spurningar og hugar-
ástand, sem jarðrar við trega. Þótt
Fróðá sé síður en svo komin I eyði,
eru orðin hérsvo mikil forskil á að
segja má, að hin forna Fróðá sé liðin
undir lok og önnur ný tekin við. En
hér er auðvelt að horfa þurrum
hvörmum á gamlar tóttir, því allt það
nýja sem hefur komið í staðinn er til
vegs og sóma staðnum. Engin hálf-
fallin útihús hefur dagað uppi á
túninu og ekkert spýtnabrak eða
járnarusl lagt undir sig varpann. Áin
hefur verið ræktuð upp af fiski og
rennsli hennar lagfært þannig, að nú
gefst dauðum ró og hinum lax sem
lifa.
Fróðá, Ólafsmessu h.fyrri
Ragnheiður Viggósdóttir