Lesbók Morgunblaðsins - 22.01.1978, Síða 6

5
„Ein aðferðin til að hvila sig og
hlaða geyminn er að hafa fleiri en eitt
járn í eldinum og vinna að ólíkum
verkefnum. Ég hef skipt mér æði
mikið og það eru að sjálfsögðu skiptar
skoðanir um, hvort það sé hollt. Þar
er varla hægt að slá neinu föstu;
líklega fer það mest eftir einstakling-
um. Ég hef haft músík og leiklist sem
einskonar hliðargreinar. Upphafið á
afskiptum minum af leiklist varð með
þeim hætti, að ég söng i skemmti-
þáttum í sjónvarpinu og í framhaldi af
því fór ég i Þjóðleikhúskórinn fyrir
áeggjan Guðlaugs Rósinkranz. Raun-
ar hafði ég lengi verið veik fyrir
leikhúsinu og á minum yngri árum
dreymdi mig um leiklistarnám. Svo
varð það ofaná að salta þá hugmynd
alveg, þar til teiknináminu væri lokið.
í sjö ár söng ég með Þjóðleikhús-
kórnum. Það var skemmtileg lífs-
reynsla; andinn var svo jákvæður þar
eina mynd. En skemmtistaðirnair
verða að vera án mín að mestu. Mér
finnst furðulegt að sjá þessa yfirfullu
bari; einmana sálir, sem halda að
hægt sé að lækna einmanaleikann
með þvi að standa í þrengslum með
glas í hendi. Nei, svoleiðis staðir eru
einmitt til þess fallnir að gera mann
einmana.
Vinnan er aftur á móti allra meina
einhverjum barnum með glas í hendi
og komast í partý á eftir. Það heitir
víst að slappa af. Aðrir ganga á fjöll.
Sjálf hef ég ekki þurft á þvi að halda
að fara á fyllirý til að hlaða geyminn.
En ég hef tekið eftir þvi, að stundum
kemur lengi þráð hugmynd, þegar
maður er syfjaður og illa upplagður
og á sist von á neinskonar opinber-
un."
bót og hjá auglýsingateiknurum kem-
ur hún i skorpum. Núna er bókaver-
tiðin búin í ár og þá er freistandi að
taka það rólega. Meðan harðasta
hriðin stendur yfir að haustinu verður
maður kannski að vinna uppí heil-
an sólarhring i einu. Það tekur að
sjálfsögðu á taugarnar. Svo sefur
maður lengi á eftir. Svona starf verð-
ur aldrei unnið með jöfnum vinnu-
tíma árið um kring. Og annað er það,
að maður er misjafnlega fyrirkallað-
ur; stundum erum við einfaldlega
ekki i stuði. Hugmyndirnar láta
standa á sér og þá er ekkert að gera
nema koma sér út, — ganga spöl-
korn, sjá bíómynd, fletta blöðum og
bókum, grúska í nýjum leturtegund-
um og hinu og þessu. Maður er eins
og rafgeymir. Stundum er búið af
geyminum og þá verður að hlaða
hann að nýju.
Menn hafa ýmsar og ólíkar aðferðir
til að hlaða geyminn. Sumir fara á
fyllirý, standa í ömurlegri þrönginni á
Rósa í skemmtiþætti í sjónvarpinu
fyrstu árum þess.
ff Leikhúsið er gerfiheim-
ur, sem mér þykir ekki
geðfelldur. Að mínum
dómi er þessi gerfi-
heimur flótti frá ýmsum
vandamálum, en beztu
leikararnir gera greinar-
mun á lifi likhússins og
þvi lifi, sem rikir utan
dyra.
Rósa f hlutverki sínu f „Ertu nú ánægó
kerling?" — þar lék hún einnig á gftar.
Emslag plötunnar, þar sem Rósa syngur lög eftir sjálfa sig og föður sinn við alkunn
þjóðkvæði. Rósa vinnur nú að gerð annarrar plötu, sem verður að öllu leyti eftir hana
og mjög ólfk þeirri fyrri.
ff Mér finnst furðulegt að
sjá þessa yfirfullu bari;
einmana sálir sem
halda að hægt sé að
lækna einmanaleikann
með því að standa i
þrengslum með glas i
hendi. ff
og ég sakna félagsskaparins. En svo
var það leiklistin. — hugmyndina um
nám yfirgaf ég aldrei þó árin liðu og
haustið 1969 innritaðist ég í leik-
listarskóla Þjóðleikhússins. Allt var
það indælt stríð, eins og Guðlaugur
sagði og þremur árum síðar var þessu
námi lokið. Ég gat unnið með skólan-
um og i rauninni fannst mér leikhúsið
aðeins framhald þess, sem ég hafði
verið að læra, — aðeins önnur hlið á
listinni. Þessar greinar styðja hver
aðra; leiklistarnámið hefur til dæmis
komið sér vel við samningu og gerð
sjónvarpsauglýsinga.
Leiklistarnámið lagði ég ekki í með
það fyrir augum að gerast atvinnu-
leikkona, heldur hugsaði ég það sem
lið i víðtækara listnámi. í framhaldi af
því lá leiðin beint í Söngskólann. Þar
var ég vetrarlangt hjá Guðrúnu A.
Símonar og tel mig hafa haft ávinn-
ing af því. Siðan hef ég nokkrum
sinnum stigið á fjalirnar. — til dæmis
fór ég með hlutverk i „Ertu nú
ánægð. kerling?" og lék þar jafnframt
á gitar. Einnig lék ég i „Ferðinni til
tunglsins", í „Lýsiströtu" og „Lausnar-
gjaldinu" eftir Agnar Þórðarson. Þá er
eftir að telja hlutverk í „Silfurtungl-
inu" eftir Laxness og „Kabarett". Þar
að auki hef ég tekið þátt í fjölda
mörgum sýningum með Þjóðleikhús-
kórnum.
Leiklistin getur verið heillandi og
skemmtileg. En ég er ekkert yfir mig
hrifin af leikhúsi í sjálfu sér. Það er
gerfiheimur, eða verður það af ein-
hverjum ástæðum, þótt svo þyrfti
ekki að vera. En þessi gerfiheimur er
ekki geðfelldur. Leikurum hættir til að
vera yfirborðskenndir; allt er svo gott
og fagurt og skemmtilegt, en undir
niðri bærast kannski aðrar hugsanir
og sannleikann segja menn aðeins á
bak, þegar viðkomandi heyrir ekki til.
Að mínum dómi er þessi gerfiheimur
flótti frá ýmsum vandamátum. Sterk
og heilsteypt persóna getur samt ver-
ið hún sjálf, hvenær sem er, og þarf
ekki að taka þátt i leikaraskapnum,
eða með öðrum orðum: að vera sífellt
í einhverskonar hlutverki. Beztu leik-
ararnir gera greinarmun á lífi leik-
hússins og því lífi, sem ríkir utan
dyra."
6
„Þá dellu að leika á gítar fékk ég
víst um 11 ára aldur. Það var þó bara
dútl og mjög væg della í byrjun, en
náði með tímanum svo langt, að ég
gat ekki einu sinni farið í bað án þess
að hafa gítarinn með mér. Frá 1 1 ára
aldri til tvitugs var gítarinn daglegur
förunautur og æfði ég mig oft klukku-
Framhald á bls. 13
ff Mín skoðun á rauð-
sokkum er sú, að þær
séu kynferðislega
óánægðar og virðast
ekki hafa gert sér grein
fyrir því, að karl og
kona eru ekki sköpuð
eins. ff
©