Lesbók Morgunblaðsins - 12.02.1978, Síða 14

RÖNG-
HENDI
Framhald af bls. 6
sært holundarsári, en hann skyldi
ekki láta á neinu bera.
Hann gekk í gegnum fremri skrif-
stofuna og brosti til Ijóshærðu stúlk-
unnar, sem sat við ritvélina og var að
snyrta á sér neglurnar. Aðrir voru
niðursokknir í starf sitt. Hún sneri sér
að honum og sagði að konan hans
hefði verið að hringja rétt i þessu og
viljað tala við hann.
Hann tók upp símtólið og valdi
númerið. Blið rödd konu hans svaraði
og það fóru ónotakippir um hann.
Ætlaði hún að segja honum það sim-
leiðis?
— Heyrðu elskan, geturðu ekki
komið timanlega heim í dag, mig
langar svo til að koma þér dálitið á
óvart. Veðrið er svo fallegt. Kannski
við fáum okkurökutúr.
— Ég er hræddr um að það verði
erfitt, svaraði hann, ég er störfum
hlaðinn upp fyrir haus.
— Ekki í þetta eina skipti?
Þetta var allsekkert i eina skiptið.
Þau höfðu oft farið út að aka á
góðviðrsdögum þó að vinnu væri ekki
lokið. En i þetta sinn vr þvi ekki við
komið. Hann ætlaði að leggja lykkju á
leið sina.
— Kannski getum við borðað úti í
kvöld þótt ég komi í seinna lagí, það
er orðið svo langt siðan við höfm farið
út saman.
— Enn gaman. Þetta hafði mér
einmitt dottið sjálfri i hug. Ég held
stundum að við hugsum það sama.
— Má vera, svaraði hann fjar-
rænt. Ég verð að Ijúka verkefnum
minum og svo kem ég beina leið
heim.
Það er indælt. elskan, ég ætla að
fara i eitthvað, sem þú verðurógur-
lega hrifinn af.
Hann sá hana fyrír sér svífa á milli
borðanna í vínrauða, skósiða sam-
kvæmiskjólnum með gullmenið á
brjóstinu og fagra eyrnalokkana,
glæsileg og samkvæmisvön. Hún
sýndist yngri en hún var og hún gætti
vel að útliti sínu. Gæti hann elskað
hana áfram á sama hátt og áður?
Hann varð að yfirbuga sjálfan sig og
láta aldrei á neinu bera. Viljastyrkur
hans var ennþá óbugaður. Allt skyldi
vera sem áður.
Hann varð að biða eftír að myrkrið
skylli á, það yrði ekki fyrr en um
sexleytið Hann leit á úrið og gekk
fram á fremriskrifstofuna.
Ég verð að vinna eitthvað frameftir,
sagði hann og sneri sér að Ijóshærðu
stúlkunni.
Er nokkuð, sem ég get hjálpað
framkvæmdastjóranum við? spurði
hún og deplaði augunum
— Nei, væna min, ekki að þessu
sinni svaraði hann, ég ætla að eiga
það inni
Hann sneri aftur inn til sín og fór að
róta i skjalabunka, sem lá á borðinu,
en honum var ómögulegt að festa
hugann við nokkuð ákveðið verkefni
Allt var á ringlureið i kollinum á
honum og hann var ekki laus við
brjóstsviða
Minningarnar hrönnuðust upp i
huga hans. Didi hafði hann kynnst er
hún var i verzlunarskóla á siðasta
áfanga. Hann var þá almennur skrif-
stofumaður og nokkru eldri.
Sameiginlegir kuisningjar þeirra
kynntu þau. Hann var hlédrægur og
iðinn, en hún var lifsglöð og fjörmikil.
Hann heillaðist straks af henni. Hún
var svo allt öðruvísi en hann, gat
verið gáskafull og glettin og erti hann
stundum, en hann tók varla eftir því
svo blindaður af ást var hann. Allt
skyldi hann veita henni hvað sem
hann þyrfti i sölurnar að leggja, að-
eins ef hann fengi hana. Hún var
honum ekki fráhverf. Kannski fann
hún til öryggiskenndar í návist hans.
Með timanum tóku þau upp ástar-
samband, hógvært og hlédrægt.
Þannig hafði það raunar alltaf verið.
Hann sýndi henni tillitssemi og hún
endurgalt hana með bliðri undirgefni.
Efnahagurinn varð fljötlega góðurþvi
að hann vann sig fljótt til metorða í
fyrirtækinu og allir báru virðingu fyrir
heiðarleik hans og dugnaði. Börnin
tvö fæddust með réttu millibili og
sýndu i engu mótþróa eða kenjar
einsog börnum óg unglingum er titt.
Hann þurfti ekki að hafa áhyggjur af
þeim.
En hvernig gat hún Didi tekið upp á
þessu? Hann hafði farið i ibúaskrána
og fundið nafn hans: Hermann
Haraldsson. Iðjuleysingi, sem þóttist
vera að fikta við listmálun. Verra gat
það naumast verið. En hann skyldi
binda enda á þetta.
Skrifstofufólkið varað fara, hann
heyrði skarkið í stólunum og hávært
mas þess er það lokaði á eftir sér.
Karl sökkti sér 'aftur niður í endur-
minningarnar í hverju lá sekt hans
— vinnunni? Hafði hann verið of
skyldurækinn og metnaðargjarn, veitt
henni of litla athygli? Hann hafði öll
þessi ár gengið að henni visri á sínum
stað, borðað matinn sinn, litið í blöð-
in, hlustað á útvarpið eða horft á
sjónvarpið Einstöku sinni komu gest-
ir ef þeim var boðið. Hann blandaði
líkjörinn sjálfur og veitti lítilsháttar
konjak með kaffinu. Hann þoldi ekki
áfengisneyzlu nálægt sér nema mjög
í hófi. Sjálfur neytti hann ekki víns.
Hann hélt uppi samræðum víð gest-
ina helzt um veðrið og kannski
óstöðugleika í markaðsmálum og dýr-
tíð Allir voru sammála um að eitt-
hvað þyrfti að gera og svo gufaði
samkvæmið upp á tólfta timanum
Gestgjöfunum var þakkað fyrir
veittan beina og „þið verið endilega
að láta sjá ykkur fljótlega, það er svo
huggulegt að hittast svona ", og svo
voru þau ein eftir
— Skemmtirðu þér vel i kvöld?
spurði hann.
— Nei, beiddu fyrir þér, alltaf
þessi deyfð og andleysi eins og allir
séu að missa í brækurnar
— En Didí þó, hvernig geturðu
látið annað eins út úr þér. Þetta er allt
sómafólk, sem ekki má vamm sitt vita
og hegðar sér eins og fólki sæmir.
— Sómafólk! Þarna komstu með
það. Það hlýtur að drepast með sóma
eins og annað fólk, annað væri ekki
sæmilegt.
— Við skulum fara að hátta. góða
min, það amar eitthvað að þér.
Hann fór að afklæðast en hún
sýslaði eitthvað frammi i eldhúsi.
Hann bylti sér i rúminu en honum var
eitthvað órótt Af hverju lét hún
svona einmitt í kvöld. Þetta hafðí
Framhald á bls. 16.
BÆTT HEILSA - BETRA LÍF
Eftir
Michael
Halberstam
Farið varlega í
skyndilega áreynslu
Trimm hefur orðid æ vinsælla á
vcsturlöndum á undanförnum árum.
Trimmurum hefur fjölgað jafnt og
þétt eftir því sem efnahagur hækkar og
vinnuvikan styttist. Er nú svo komið,
að „tómstundatrimmarar", fólk sem
stundar einhvers konar Ifkamsæfingar
aðalléga um helgar, skiptir áreiðan-
lega milljónum.
Tómstundatrimmarar leggja stund á
allar mögulegar fþróttagreinar. Þeir
byrja jafnan uppfullir cldmóðs. Þegar
hugsjónin grípur þá rjúka þeir út og
festa kaup á rándýrum íþróttabúnaði,
ganga í íþróttaklúbba og viða að sér
fræðibökum og leiðarvísum um lík-
amsrækt (þetta á auðvitað ekki við um
þá alla, en margir munu samt kannast
við það). Aftur á móti hugsa þeir flest-
ir Iftt eða ekki um hætturnar, sem
svona tómstundalíkamsrækt getur haft
í för með sér.
Ilættan á meiðslum eða heilsutjóni í
tómstundatrimmi eykst í réttu hlut-
falli við kyrrsetur trimmarans. Það er
sem sé ekki nóg að hlaupa á fjöll eftir
mat á laugardagskvöldum ef menn
standa tæpast upp af stólnum hina
daga vikunnar. Hætt er við því, að
vöðvarnir séu komnir úr æfingu, lung-
un hafi misst þolið og þrekið ekki
lengur til stórræða fyrirvaralaust.
Samt virðast margir tömstunda-
trimmarar gera ráð fyrir því, að líkam-
ir þeirra taki hikstalaust áreynslu, sem
lýja mundi þrautþjálfaða fþróttamenn.
En tölur um meiðsl af völdum íþrótta
benda eindregið tii þess, að kapp sé
bezt mcð forsjá í þessu efni. Sam-
kvæmt opinbcrum tölum bandarískum
(frá 1975) eru eftirfarandi íþrótta-
greinar (og búnaður þeim viðvíkj-
andi) hættulegastar. Þá er reiknað eft-
ir fjölda þeirra, sem komu til meðferð-
ar í slysavarðstofur. Hættulegastar eru
hjólreiðar, þá fótbolti (rugby), þar-
næst hornabolti, körfubolti, skíðaiðk-
un, sund, fiskveiðar, hokkf og fimleik-
ar reka lestina, þ.e.a.s. þessa lest. En
annars virðast menn geta slasað sig í
hvaða íþróttum, sem er, jafnvel keilu-
spili, golfi og billjarði. Hjólreiðamenn
festast í pílárunum og detta af baki.
Badmintonleikarar fá fá boltana í aug-
un. Lyftingamenn fá aðsvif af
áreynslu. Skfðamenn brjóta sig og
snúa allavega. Þeir, sem leggja stund á
brimbrettasiglingar fá þykkni á brjóst
eða hné nema hvort tveggja sé. Er það
þó meinlaust f samanburði við ýmis-
legt, sem sjóskíðamcnn mega vænta.
Yfirleitt getur sá, er lítur yfir slysa-
skýrslur, ekki varizt þeirri hugsun, að
hættulaus fþrótt sé víst ekki til.
Nú mega menn auðvitað ekki láta
þennan hrakfallalista fæla sig frá því
að haida heilsunni við. Ekki er nema
gott um það að segja, að kyrrsetumenn
fari að stunda líkamsæfingar en menn
ættu bara að byrja með gát. Og hér eru
nokkur heilræði handa viðvaningum,
sem hyggjast fara að stunda íþróttir í
frítímum sfnum:
— Gangizt undir rækilega læknis-
skoðun áður, svo að Ijóst verði, hvort
þið hafið heilsu til þeirrar íþróttar,
sem þið hafið hugsað ykkur.
— Kynnið ykkur vel allar öryggis-
reglur og hugsanlegar hættur fylgj-
andi fþróttinni.
— Byrjið á léttum undirbúnings-
æfingum til þess að „komast í form“.
— Reynið að fá kennslu f íþróttinni.
— Lengið æfingatímann smám sam-
an. Það er ekki hyggilegt að æfa sig á
skíðum eða leika tennis sex tíma í lotu
fyrsta daginn.