Lesbók Morgunblaðsins - 12.02.1978, Blaðsíða 16

hu0skoti
Woody
^MImi
IÉg
/UAN EFTtR
BRÚÐK/tUPS-
D£G/
sMUR/EL.
S/STUR
/UtStMAR.
'geturðu SÉÐ ;
Fy/Z/R HEUNt A
j=>ANN HÁTT SE.NI
HÚN ER VÖN?

WA, £F
' HÚN BR LAUS
VIO TANNRérT-
/NGARLEKNtNN
þEGAR HÚH
' ' MÉR.
þAU
RBHPTU
HÚS
! e/NU
ÚT-
HveRFiNU.
U-tÆTTU AÐ
HRetNSA SKILT/Ð,
~> HIÐUR.
V/Ð MBGUM
EKKt l'ATA A'A-
GRAWANA'HALDA
AÐ V/Ð SEUM
£ó HELDY HftNN HBFUR L1KLE6A
ÉG HAP! \ HByRT UM
FUHÚ/Ú I VAXTAHAEKKUN/NA.
MUR/BL
VAR£>
BR'ATT
ARNSHAF-
ANDt-
Q Klns Uyndlcf, loc- 1S77. Worid righU
ól/o j s X /ÉG 'A \K bg . ÚEVF>Íþ£Trftí J ( ÉG
BtGN- ( AR b/nu ÞRÁl
UÐU$T\ S/NN/ P J - HJÓNA-
Þau BANPS-
STBLPU . StBLUNA...
ÚG Ort~4—í—f p r og
VORU (jbét ''n t>AÐ
OKÐ/N fjyyrtf/ Me/RAj GBRA
REGLUé A1UR/EL
LEG f~] ] OG
FJÖL- HOúUARD
SKyLM. l/Ka.
WOODY ALLEN
RÖNG-
HENDI
Framhaid af bls. 14.
verið ósköp svipað öðrum kvöldum
þegar gestir voru. Var það kannski
þessvegna? Hann vék frá sér hugsun-
inni og sofnaði órólegum svefni.
Draumar og veruleiki ófust saman i
ófreskju, sem var að gleipa fallegu
konuna hans. Hann hrökk upp í svita-
baði og strauk sér um höfuðið og
augun. Loks fann hann inniskóna
sína og læddist fram i eldhús. Hún
sat þar með hönd undir kinn og bærði
ekki á sér.
— Hvað get ég gert fyrir ástina
mína svo að hún verði kát og komi að
hátta?
— Nú skal ég koma, sagði hún og
kyssti hann létt á kinnina um leið og
hún fór fram á baðherbergið.
Hann hrökk upp úr hugleiðingum
sínum við það að hann hélt á ein-
hverju i hægri hendi. Ósjálfrátt hafði
hann náð i hnifinn í leðurhulstrinu úr
borðskúffunni. — Nú skyldi hann
verða notaður. Hann dró hann var-
lega úr sliðrinu og brá honum á nögl
sér.-Bitið mundi duga.
Hann hafði geymt þennan hníf inn-
st i skrifborðsskúffunni um nokkrun
tima. Enginn hafði séð hann og eng-
inn vissi um hann. Hann stakk hon-
um i slíðrið og fól hann i innri jakka-
vasa sínum. Siðan tók hann frakkann
sinn og hatt og gekk út. Klukkan var
að verða sex. Úti var orðið aldimmt
og fáir á ferli. Hann gekk að bilastæð-
inu og settist inn í bilinn og ræsti
hann í gang Hann ók einsog i leiðslu
að horninu við brauðbúðina og lagði
bílnum þar. Því næst læddist hann að
nr 4 og skimaði i kringum sig um leið
og hann smaug inn um údidyrnar.
Skígut peran bardaufa birtu um
ganginn á þriðju hæð. Hann rýndi á
nafnspjöldin og rakst loks á
HERMANN HARALDSSON, LIST-
MÁLARI.
Hann knúði létt dyra. Inni svaraði
syfjuleg rödd: „Kom inn!" Hann gekk
inn i herbergið, sem var mettað reyk
og innbyrgðu lofti.
Málarinn bylti sér i rúminu og
spurði:
— Hverertþú?
— Já hver er ég, það er von að þú
spyrjir. Hver heldurðu svo sem að ég
sé?
— Mér er fjandann sama ef þú
villt koma þér sem fyrst út, ég er að
hugsa.
— Það mun gefast nægur tími til
að hugsa, öll eilífin.
Hann færði sig nær rúmi málarans
og dró hnifinn úr slíðrum Það blikaði
á spegilfægt blaðið.
— Þú vilt ekki draga konuna mina
á tálar framar. Þinn dagur er upp
runninn. Hann keyrði hnífinn á kaf í
brjóst málarans og blóðið spýttist út.
Hryglukennt korr heyrðist i honum.
Karl stóð yfir honum og nötraði í
hnjáliðunum. Hann dró skjálfhentur
hnífinn úr sárinu og þurrkaði skaftið
og blaðið með vasaklútnum sinum.
Siðan otaði hann blaðinu aftur í sárið
og kreppti hægri hönd fórnarlambs-
ins um skaftið og rauð það blóði.
Karl komst óséður út úr húsinu og
inn í bílinn sinn hinumegin við horn-
ið. Hann var fölur og skalf um allan
likamann. Hann yrði að ná valdi á sér
áðuren hann æki heim.
Hann opnaði útidyrnar heima hjá
sér og kallaði:
— Didi, Dídi elskan, hvar ertu?
— Ég er alveg að koma, svaraði
hún i svefnherberginu. Hann gekk
þangað inn og kyssti hana ofsafeng-
inn. Hún svaraði atlotum hans nokk-
uð annars hugar, en hann lét það
ekki á sig fá.
— Ég ætla að vera fljótur að hafa
fataskipti og svo förum við á fínan
veitingastað. Hann var svo skjálfhent-
ur, að honum gekk illa að hnýta á sig
slaufuna og reima skóna. Hann
þurrkaði svitann úr lófunum. Nú gilti
það eitt að láta sér ekki fipast.
Eftir matinn drukku þau kampavín
og hann bað þjóninn um viski. Hún
leit dálitið undrandi á hann og sagði.
— Nei, samsinnti hann, en i kvöld
skulum við skemmta okkur verulega
vel, það er svo langt síðan við höfum
farið út saman.
Er þau komu heim flýtti hann sér
að afklæðast og beið spenntur þess
að hún kæmi Hann gat ekki stillt sig
lengur:
— Didí, Didi mín, ertu ekki að
koma?
— Jú, svaraði hún og smeygði sér
inn um dyrnari næfurþunnum nátt-
slopp. Þessa nótt elskuðust þau af
meiri hita en nokkru sinni fyrr.
Þau vöknuðu seint um morguninn
og fóru fram i eldhús til að hita sér
kaffi. Hann fór fram i andyrið og náði
í morgunblöðin: Róstur i S-Afríku,
negri skotinn til bana i Maryland. útlit
fyrir hægviðri áfram. Hann sneri blað-
inu við. UNGUR MAÐUR STUNG-
INN BANASÁRI í GÆRKVÖLD. Ann-
að hvort um morð eða sjálfsmorð að
ræða. Hnífnum hélt hann i hægri
hendi. Rannsókn er i fullum gangi.
Hinn látni var ungur listmálari og átti
heima í Brettingsgötu 4.
— Það var skritið, hann sem var
örfhentur, hvislaði hún i hálfum hljóð-
um.
Hermann varð náfölur ásýndum.
Hún starði á hann andartak, svo
birgði hún andlitið í höndum sér og
hljóp upp stigann.
l'lm fandi: H.f. Arvakur. Rcykjavfk
Framkv.slj.: Ilaraldur Svvinsson
Kilsljórar: Mlallhfas Johannrssrn
Sl v rmir (iunnarsson
Rilstj.rilr.: (ifsli Sinurðsstm
AiikIv sinnar: Arni (iarðar Krislinsson
Rilsljnrn: Aðalslneli 6. Simi 10100