Lesbók Morgunblaðsins - 18.06.1978, Blaðsíða 4

„Almennt vidhorf var sjálfsagt hér eins og viöast, aö
kvenfólk ætti fyrst og fremst aö hugsa um Það aö
gjftast og helga sig síöan heimilisstörfum. Ég fór út í
Þetta nám fyrst og fremst vegna Þess aö mig langaði
til Þess og meö Þaö fyrir augum aö verða kennari. Þaö
var mitt áhugamál.“ r » ‘ “n
BEIÐ
MÍN
ENGIN
QTADA
oixHyíi
og heldur var
dapurlegt að koma
heim”
segir ANNA BJARNADOTTIR ra.
æm var meðal stofnenda og í fyrstu stjóm
Félags íslenzkra háskólakvenna, — og hafði
þá lagt stund á málanám í Englandi
Viðtal: Hulda Valtýsdóttir
KVEN-
STÚDENTA-
FÉLAGIÐ
50ÁRA
Þaö Þótti vissulega nýlunda ó
fyrsta fjóröungi þessarar aldar aö
íslenzkt kvenfólk færi utan til
háskóianáms. Allnokkrar konur
luku að vísu stúdentsprófi en
flestar létu Þar viö sitja. Anna
Bjarnadóttir fyrrverandi kennari
og prófastsfrú í Reykholti er ein
Þeirra, sem lét sér ekki stúdents-
prófiö nægja en fór í Háskólann
hér og hélt síðan utan til frekara
náms árið 1919.
Arið 1928 var stofnaö hér Félag
háskólamenntaðra kvenna. Það
félag var síðar opnað Þeim sem
lokið höfðu stúdentsprófi og heitir
félagið síðan Kvenstúdentafélag
íslands en Félag háskólamennt-
aöra kvenna er deild í pví.
i vor átti Þetta félag 50 ára
afmæli og var Þess minnst á
sínum tíma. Anna Bjarnadóttir var
ein Þeirra kvenna sem stofnuðu
Þetta félag, var reyndar frumkvöö-
ull að stofnuninni og fyrsti ritari
Þess. Við heimsóttum hana á
dögunum á heimili hennar við
Miðbraut á Seltjarnarnesi og
báöum hana aö segja okkur
svolítið frá námsárunum og viö-
horfi almennt áður fyrr til mennt-
unar kvenna.
Anna er fædd í Reykjavík 11. júlí
1897. Hún er dóttir dr. phil. Bjarna
Sæmundssonar, kennara og fiski-
fræðings og konu hans Steinunn-
ar Sveinsdóttur. Dr. Bjarni var eins
og kunnugt er lengi kennari við
Menntaskólann í Reykjavík og
menntaskólanám hefur pví sjálf-
sagt verið ofarlega á baugi á
heimilinu. Við spurðum Önnu
hvort faðir hennar hefði fyrst og
fremst hvatt hana til náms.
„Hann var því fylgjandi a'ð viö
systurnar öfluðum okkur menntunar, en
aöallega var það móðir okkar sem
hvatti okkur. Hún vildi að viö gætum
staðiö á eigin fótum og hefur verið á
undan sinni samtíö hvað það snerti.
Kristín, systir mín, sem var tíu árum
yngri en ég, hætti þó námi eftir
gagnfræöapróf og iöraöist þess síöar.
Hún varð ekkja meö fjögur börn og
þurfti að sjá fjölskyldunni farborða."
„Nú laukst þú stúdentsprófi árið 1916
með ágætiseinkunn. Það hlýtur að hafa
þótt til tíðinda, ekki síst þegar kona átti
í hlut?“
„Jú, ég átti auðvelt með að læra
tungumál og stæröfræði. Mitt gáfnafar
er þannig. Eg hugði líka á frekara nám
strax eftir stúdentsprófið en átti ekki
margra kosta völ. betta var á stríðsár-
unum og foreldrar mínir þorðu ekki aö
láta mig „sigla“ eins og þá var sagt. Ég
fór því í norrænu deildina viö Háskólann
hér og var þar viö nám í 3 ár. Þá var
engin B.A. deild viö Háskólann og
málakennsla var öll í norrænu deildinni.
Þegar ég hóf þar nám var Björn
Olsen aöalkennarinn í norrænum fræð-
um oröinn veikur og því sú kennsla
nokkuö í molum. Ég sótti einkatíma hjá
honum um hríð, en hann kom ekki aftur
til starfa viö skólann og andaðist
skömmu síðar. Viö deildina störfuöu þó
ýmsir ágætir kennarar sem mér eru
minnisstæðir t.d. Bjarni frá Vogi sem
kenndi miöaldalatínu, Jakob Smári,
sem kenndi setningafræöi og Alexand-
er Jóhannesson, sem kenndi saman-
buröarmálfræöi. Svo og danski sendi-
kennarinn, Holger Wiehe. Þriöja áriö
sem ég var við nám kom Sigurður
Nordal til starfa. Þá komst kennslan í
norrænum fræöum í fast form á ný.
Hann hélt fyrirlestra og setti okkur fyrir
um ritgerðarverkefni.
Meö mér í deildinni voru ágætir
menn. Vilhjálmur Gíslason fyrrv. út-
varpsstjóri, Pétur Sigurðsson, háskóla-
ritari, Björn Karel, Arnór Sigurjónsson
og Þorbergur Þóröarson.
Þessi ár eða 1917-1918 vann ég líka
viö oröabók Sigfúsar Blöndal — og
reyndar aftur síöar áriö 1923 úti í
Kaupmannahöfn. Ég vann viö aö
„redigera" eins og kallað var, eöa
hljóðmerkja orö eftir framburöi, setja
viö þau framburðartákn og danskar
þýöingar.