Lesbók Morgunblaðsins - 07.04.1979, Blaðsíða 15

Maríus Ölafsson
ÚTMÁNAÐA
SÖL
Fannbreiöan logar í geislanna gliti,
gullregniö hinn frostkalda snjó.
Skammdegis drunginn sig dregur til baka,
draumarnir vakna, er oss sumariö bjó.
Draumar meö heiðríkju hækkandi sólar,
hugboð um gróandans eilífa mátt;
vonina að birti í mannshjartans myrkri,
mannúöin veki þar bróöerni og sátt.
J
En leyfið mér nú að segja söguna eins
og hún gekk fyrir sig. Vonandi trúiö þiö,
kæru lesendur, sögunni betur en konan
mín. Hún hefur ekki talaö viö mig núna í
bráöum hálfan mánuö. En það er önnur
saga, sem veröur seint sögö eöa fest á
blað.
Maðurinn leit líka til mín. Brosti, sagöi
„bróöir" og rétti mér flöskuna. Og þar
sem ég var dálítiö vankaöur eftir aö hafa
uppgötvað hversu brigðult varnarkerfi
dulvitundar minnar var, sleginn andartaks
ofbirtu vegna sólarinnar og eins vegna
þess að ég var ekki meö öllu grunlaus um
aö maðurinn tæki því illa ef ég afþakkaöi
boöiö, tók ég viö flöskunni, lyfti henni
hikandi að munni mér — og drakk. Þaö
veit trúa mín, aö þetta heföi aldrei gerst
hefði ég verið meö sjálfum mér, nú eöa
konunni. Ööru hvoru okkar, aö minnsta
kosti, heföi tekist aö hafa fulla stjórn á
aðstæöum.
Ég endurtek: Ó, vei! enda er ég meö
afbrigðum sómakær maöur. Ég skil ekki
enn, hvað kom fyrir.
Maðurinn brosti, enda var hann ekki
iengur einmana. Hann hefur vafalítið
haldiö, aö hór meö væri hann ekkí bara
búinn aö eignast drykkjufélaga, heldur
jafnframt borgunarmann þeirra veiga,
sem vafalítiö væru í vændum. Hann tók
viö flöskunni, hrópaöi: Skál, félagil og
fékk sér vænan gúlsopa, leit svo aftur til
mín, kankvís á svip eins og viö værum
tveir réttarbændur á leiö aö flokka fé í
dilka og breyta mörkum á lömbum
óvildarmanna vorra.
Sopinn sem ég haföi tekið var farinn aö
brenna mig þægilega aö innan. Ég var
eins og barn sem haföi fengiö dulítinn
snert af sleikbrjóstsykri frá góöa frænda,
sem lumaöi á meiru. Og „góöi frændi“ var
óspar á veitingarnar. Og varnarkerfi
dulvitundarinnar var horfiö meö öllu og
aögátin fauk burtu ásamt sómatilfinning-
unni, rétt eins og pappírsrusl sem haföi
ekki enn komist í hrein torg-fögur borg
áfangastað sinn.
Og soparnir uröu fleiri ... og
fleiri . . . ohg fhleihihri . . .
Hvorugur okkar virti manninn sem
sniglaöist lengi í kringum okkur viölits.
Okkur leið ágætlega, og ég var allt í einu
oröinn glaöur borgunarmaður meiri veiga,
sem viö nutum óspart á rölti okkar um bæ
og borg.
Morguninn eftir sólardaginn vaknaöi ég
heima í rúminu mínu og var ekki vel viss
um neitt nema aö sólin var hnigin til viðar,
aö minnsta kosti hvaö mig áhræröi.
Klukkan nálgaöist óöfluga hádegiö, og
konan var greinilega löngu risin á fætur.
Soffía og Eiríkur litli voru trúlega farin í
skólann og höföu væntanlega sloppiö viö
að sjá fööur sinn á niöurlægingartímabil-
inu. Ég hlaut aö hafa komið fjarska seint
heim. Mér leiö illa.
Smám saman komst skynjunin í starf-
ÞE/R 9ÚA VF/R DUL
ýTRTU STAÐRA&
!NN íAÐ HAIDA
AFRAM iNÓTT,
^ KAOS! -n
RÆNUM HÆFH EIKUM
00 SKÓCURIN.V GERIR
8ANPALAG V/P ÞÁ ! ^
"O ! KAOF R/mUL
y 00 NÚ V/L E<Z EA'C-IA/ ^
r L/NDAN8RÖOO 'ÞAÐ ER
BEST AÐ KEÐJAN 00 KULfí/V
GEYM/ ALLAR OAMLARM/NN-
/N6AR. BVRJUM ÞAR 5 EM V/{>
R/FUM TRÉÐ UPPMEÐ A
K RÓTUM / Ú-ÆP.. .
WRE/e/BUS! TREÐ,SEM\
' V/Ð R/FUM UPP MEO
RÖTUM i &ÆR,MEFURR/S/$
KupPFRA RbTUM/PAOtgr
VFARÐUUPPr
AFTUR SLÓG
. SLUBBAP/.r
OO NÆSTU NOTT..

BEA
T!
PAUPERES
SP/R/TU
7SA..6AT..?
ÞAÐRISIÐ?
NÝVEMUR GRA-
SLEPPURIHUNGUR
EG. SHAL SKO
SLOGDRAGA
HANN!
r AUDV/TAD! VW SENDUM N/PUR-^
RIFSSVEITIRNAR ALLTAF ÚTA0
NÆTURLAÚ/, ÞECAR FÓLK/D SEFUR
T/L AD RÍFA KÓFADRASL 06 TRJÁ -
ORÓPUK. 06 CrÖMLU 6AUL VERJARN
IR ERU MESTU GAUP. Ekk/ a
k VERPUR VART NE/NNA jM
MÓTMJFLA FNN...

ÁSTRÍKUR Á GOÐABAKKA
Eftir Goscinny og Uderzo. Birt í samráði við Fjölvaútgáfuna.
hæft ástand, þó þaö væri fjarri því aö vera
viðunandi, og ég varö var viö aö konan
var aö sýsla í.eldhúsinu annaö veifið, en
dytta aö rykinu í stofunni þess í milli. Svo
heyrði ég aö hún settist niður meö blaðiö
okkar og fletti því aöeins. Svo var ekkert
nema þrúgandi þögnin, ógnvekjandi eins
og logniö fyrir storminn.
Skömmu síöar birtist hún í svefnher-
bergisdyrunum — ekki beint glaöleg á
svipinn.
— Sæl, elskan, stundi ég og reyndi án
árangurs aö brosa mannalega. Ekkert
svar.
— Hefuröu nokkuö hugsaö út í aö fara
að flytja? spuröi hún á móti stutt í spuna.
Ég hváði, og hún sýndi mér blaöiö.
Þar var mynd af tveimur mönnum sem
sátu á bekk og var annar aö súpa á
flösku. Ég þekki þar sjálfan mig.
— Neei, sko . . . Þetta er ég! sagöi
ég.
Svo varö afar vandræöaleg þögn, rétt
eins og englahersing færi í stórhópum um
herbergið.
Ég leit aftur á blaöiö. Fyrirsögnin var
Góöglaöir drengir í vorsólinni, og undir
myndinni var einhvers konar lesmál um
ofdrykkjuvandamál, farsótt og félagslega
aöstoö. Gott ef Fríport var ekki nefnt í
forbífarten. Mér sortnaöi fyrir augum og
varö hugsaö til vinnufélaga minna,
nágrannanna, vina barna minna,
kunningja konunnar og afgreiöslufólksins
í versluninni þar sem ég verslaöi upp á
hvern dag.
Síöan hefur konan varla yrt á mig einu
oröi, og mér finnst ég vera dæmdur
maður. Eina von mín er að brátt komi
annar sólskinsdagur, og að það verði þá
konan mín, sem setjist á bekk til aö
sleikja sólskiniö . . .
©