Lesbók Morgunblaðsins - 26.01.1980, Qupperneq 4

KONUR VIÐ
Ekki er gott að vita, hvert er upphaf allra þeirra
gamanmála, sem gerð hafa verið um konur við stýri
bifreiða. Menn hafa skemmt sér á okkar kostnað í
áraraöir og gera enn. Vart líður sá dagur, að ekki birtist
skrítla í einhverju dagblaðinu, þar sem akstursmáti
kvenna er bendlaður við klaufaskap, eða þá eitthvað
enn verra.
Ýmsar staðhæfingar, án alls rökstuðnings, hafa
heyrst, þar sem hæfni kvenna til að aka bifreið er
léttvæg fundin. Sú staðreynd hefur þá gleymst, að
tækifæri kvenna til að fá æfingu við aksturinn hafa oft
verið af skornum skammti. Karlmaðurinn hefur ekiö
daglega, en konan sjaldan, ef til vill aðeins einu sinni í
viku. Þaö á við hér, sem svo oft áður, æfingin skapar
meistarann.
En það var eftir lestur einhverrar skrítlunnar, þar
sem ökulag kvenna var gert að gamanmáli, að sú
spurning leitaði á hugann, hve langt væri síöan að
konur fóru að aka bíl og hver hefði verið sú fyrsta, sem
fékk ökuréttindi, hérlendis.
Áslaug Þorláksdóttir Johnson
Fyrsta konan, sem fékk ökurétt-
indi hér á landi, hét Áslaug Þorláks-
dóttir Johnson, skírteini hennar er
nr. 81, gefíð út 21. september árið
1918. Þaö er því ekki hægt að segja,
aö íslenskar konur hafi veriö seint á
ferðinni, fyrsta ökuskírteiniö var gef-
iö út hérlendis 17. júní áriö 1915.
Áslaug var rædd 4. maí 1885,
dóttir hjónanna Ingibjargar Bjarna-
dóttur frá Esjubergi á Kjalarnesi, og
Þorláks Ó. Johnson, kaupmanns í
Reykjavík.
Þaö kemur reyndar ekki á óvart
aö ung kona alin upp á því heimili,
skuli hafa veriö svo fljót aö tileinka
sér þá nýjung, aö aka bifreið.
Þorlákur faöir hennar var brautryöj-
andi á svo mörgum sviöum, sem til
framfara horföu hér í borg, það er
næstum með ólíkindum hvað hann
hefur verið langt á undan sinni
samtíö. Þaö er því bæöi fróölegt og
skemmtilegt aö lesa æfisögu hans,
„Úr heimsbyggð í Grjótaþorp" og
skráö er af Lúövík Kristjánssyni.
Áslaug ólst upp á heimili foreldra
sinna aö Lækjargötu 4, yngst sex
barna þeirra. Systkini hennar, sem
náöu fullorðinsaldri, voru Sigríöur,
Bjarni, Kristín og Ólafur.
Áslaug giftist Sigfúsi M. Blöndal,
útgerðarmanni og konsúl, árið 1922.
Hún lést langt um aldur fram 23.
nóvember 1925. Áslaug var barn-
laus, en afkomendur systkina hennar
eru fjölmargir.
Steinunn Sigurðardóttir
Fjóröa konan, sem fékk ökurétt-
indi var Steinunn Sigurðardóttir,
skírteini hennar er nr. 253, gefiö út
19. nóvember 1919. Steinunn var
fædd í Reykjavík 20. mars, 1887,
dóttir hjónanna Margrétar Magnús-
dóttur og Sigurðar Sigurössonar í
Steinhúsinu. En þaö stóö niöur viö
sjó, fyrir neöan Hlíöarhús og taldist
til þeirra. Systkinin voru fimm, fjórar
systur og einn bróöir. Steinunn
giftist Sveini Hjartarsyni frá Reyni-
mel viö Bræöraborgarstíg. Sveinn
var þekktur bakari hér í bæ, hann
stofnaði Sveinsbakarí, sem lengst af
var til húsa á horni Vesturgötu og
Bræðraborgarstígs, á fyrsta áratug
aldarinnar. (Líkl. 1908). Heimili
þeirra, sem rekiö var af mikilli rausn
og myndarskap, var uppi yfir bakarí-
inu.
Þau ólu upp kjördóttur, Steinunni,
og er hún systurdóttir Steinunnar.
Auk þess tóku þau í fóstur börn
tveggja systra Steinunnar, sem lét-
ust frá mörgum börnum í spönsku
veikinni 1918, þau Ágústu Ágústs-
dóttur, Guömund Ágústsson og Pét-
ur Snæland. Fleiri af börnum systra
hennar áttu sitt annaö heimili hjá
þeim hjónum, í lengri og skemmri
tíma. Steinunn klæddist jafnan
íslenskum búningi, einnig þegar hún
ók bíl. Hún var mikil dugnaðarkona
og bar þaö meö sér, þaö hreinlega
sópaöi aö henni þar, sem hún fór.
Steinunn unni útilífi og stundaði
veiöiskap meö börnum sínum fram á
efri ár, en mun lítiö hafa ekiö bíl eftir
að kom fram á stríðsárin. Steinunn
andaöist 13. ágúst 1961.
©