Lesbók Morgunblaðsins - 05.07.1980, Side 2

Flugvélin stóö á brautarenda
tilbúin aö hefja sig til flugs. Hvass
noröanvindur næddi um vængina og
þaö hrikti í flugvélinni viö snörpustu
vindhviðurnar. Ég lét fara vel um
mig í sætinu og horföi út um
gluggann. Útifyrir var kuldalegt um að
litast. Veöriö haföi fariö versnandi
eftir því sem leiö á morguninn og nú
var fariö aö snjóa. Þó klukkan væri
orðin rúmlega tíu var enn hálf myrkt.
„Þaö er vonandi aö þaö veröi nú
ekki hætt viö aö fljúga", heyrði ég
eldri mann í sætinu fyrir framan mig
segja viö konu sem sat viö hliðina á
honum, — þau voru sýniiega hjón.
Mér haföi dottiö það sama í hug.
Veöurútlitiö var ískyggilegt.
Þetta var sextánsæta flugvél og
hvert sæti skipaö. Ég haföi lent
framarlega í sætaröðinni og þaö var
ekki laust viö aö ég finndi til
innlokunarkenndar þar sem ég sat,
— aöþrengdur á alla vegu af túpu-
laga skrokknum. Sem betur fór þekkti
ég ekki neinn af farþegunum, — en
þekktu þeir mig? Ég leit rannsak-
andi í kríng um mig.
Viö hliöina á mér sat miöaldra
maöur sem virtist hálf sofandi, —
hefur líklega veriö á fylliríi í gærkvöldi,
hugsaöi ég. í sætinu fyrir framan voru
eldri hjón, dálítiö sauöarleg á svip-
inn og kumruðu saman í hálfum
hljóðum. Viö hliðina á flugmanninum
sat táningur en ég sá aðeins baksvip-
inn. Ég leit afturfyrir mig og brá
ónotalega þegar ég kom auga á
dökkhæröa stúlku sem sat aftarlega í
vélinni, — mér fannst í svip eins og
ég þekkti hana en þaö hlaut aö vera
hugarburður.
Skyndilega hertu hreyflarnir á sér
og fíngerður titringur fór um vélina.
Hún rann af staö og ég sá hvernig
flugbrautin þaut framhjá útifyrir.
Flugvélin jók hraöa jafnt og þétt þar
til hún hóf sig upp af flugbrautinni. Ég
sá flugvöllinn fjarlægjast fyrir neöan.
Hann varö sífellt minni og minni en
hvarf loks alveg í sortann.
Meöan flogiö var upp í gegn um
skýin tók fyrir allt útsýni, — út um
gluggann sást ekki annaö en mjólkur-
hvít kafaldshríðin. Þaö birti eftir því
sem ofar dró. Ég hallaöi mér aftur í
sætinu. Þaö var gott aö vera loksins
kominn af staö. Nú þegar allt var
afstaöiö var mér á vissan hátt rórra.
Ekki svo aö skilja aö ég hlakkaði til
aö koma noröur, en þaö var eina
úrræöiö eins og á stóö.
Ég haföi verið kominn á toppinn
þegar allt hrundi. Og hverjum hafði
þaö verið aö kenna, — sjálfum mér,
auövitaö. Meö dugnaði og heppni
haföi mér tekist að vinna mig upp í
bankastjórastöðu, — á tiltölulega
skömmum tíma frá því aö ég byrjaöi
sem skitinn gjaldkeri. Þaö var vel af
sér vikið því ég var ekki nema 27
ára þá. Nú var ég þrítugur.
Allt hafði fariö til andskotans í
einni lotu. Ég haföi misnotaö mér
aðstöðuna og dregiö mér fé. Svo
einfalt var þaö. Og þar meö var ég
oröinn atvinnulaus, peningalaus og
ærulaus. Meö hjálp góöra manna
komst ég hjá tugthúsi.
Konan yfirgaf mig, — og börnin
fóru meö henni, þaö var í rauninni
best aö þannig færi, því eins og málum
var komiö gat ég ekki legnur séö fyrir
þeim. Eftir þaö kom yfir mig einhver
sljóleiki og ég haföi mig lítiö í frammi
í um þaö bil ár.
Svo haföi gamall æskufélagi
minn útvegaö mér þetta sparisjóös-
stjórastarf fyrir noröan. Þaö var reynd-
ar lítiö annaö en nafniö eitt. En ég átti
ekki völ á ööru betra og nú var ég á
leiöinni þangaö.
©
Flugvélin var komin hátt upp fyrir
skýjabreiöuna sem teygði sig eins og
drifhvít heimskauta-eyöimörk til allra
átta. Þetta einskismannsland var í
senn auönarlegt og kyrrt. Ööru
hvoru kastaöist flugvélin til eins og
hún væri skekin af tröllahöndum en
þess á milli var eins og hún stæöi kyrr
í loftinu, — eins og hún héngi á
þræöi þarna hátt uppi í tóminu.
Dynurinn frá hreyflunum var jafn og
svæfandi, — hann virkaöi eins og
einskonar þögn — síbyljandi niöur
sem útilokaöi öll önnur hljóö og
ómögulegt var aö rjúfa.
Eftir um það bil hálftíma yröum
viö komin á leiðarenda. En hvernig
myndi mér vegna þar. Ég fann hvernig
spennan náði tökum á mér og seildist
niöur í vasann eftir sígarettupakk-
anum. Innst inni gazt mér eingan
veginn aö þessu ferðalagi og heföi
heldur kosiö aö vera um kyrrt í
Reykjavík. En héöan í frá yröi ekki
aftur snúiö — og þó sjálfsagt yrði
ekki auövelt að byrja uppá nýtt meö
tvær hendur tómar, þóttist ég vita aö
ég myndi standa mig þegar á
hólminn kæmi. En fortíð mín —
myndl hún ekki ávalt veröa mér
þrándur í götu ...
Ég hrökk upp úr þessum hugsun-
um viö aö ganghljóö hreyflanna
breyttist og flugvélin byrjaöi að tapa
hæö. Skýjabreiðan færöist nær og
flugvélin hristist óþyrmilega, —
misvindiö jókst sífellt eftir því sem
neöar dró.
Var flugmaöurinn aö búa sig
undir lendingu eða þurfti hann aðeins
aö lækka flugiö af einhverjum ástæö-
um. Eftir nokkra stund vorum viö
komin niöur í skýin og grámóösku-
leg kafaldshríö byrgöi alla útsýn.
Loks byrjuðu hreyflarnir að vinna
eölilega á ný og flugvélin hækkaöi
sig. En þaö var eins og þá skorti afl,
— fljótlega byrjaöi flugvélin aö tapa
hæö og sökk niöur í mjólkurhvít
snjóskýin. Farþegarnir voru byrjaðir
aö ókyrrast og sjálfum var mér alls
ekki rótt. Ég sá ekki betur en
flugmaðurinn væri sífellt aö fást viö
talstööina en þaö var eins og honum
tækist ekki aö ná sambandi. Þaö
hlaut eitthvaö aö vera aö. Skyndilega
var eins og hreyflarnir næöu upp fullri
orku og flugvélin reif sig upp úr
skýjunum. Ég varö ólýsanlega feg-
inn, — líftóran er manni víst því
kærari sem nálægö dauðans veröur
raunverulegri. Vonandi tæki rellan
ekki uppá aö tapa hæö á ný.
Marrandi skrölthljóö frá öðrum
hreyfilnum geröi þessa von mína að
engu. Flugvélin nálgaöist skýja-
breiöuna óöfluga. Hún kastaöist
heiftarlega til og nötraöi undan
sviptibyljunum. Hún var komin alveg
niöur aö skýjabreiöunni og tætingsleg
éljaský þutu framhjá útifyrir. Beint
framundan var tröllaukinn skýstrók-
ur sem gnæföi hátt upp úr sléttri
skýjabreiöunni. Þaö var eins og hann
yllti á móti okkur dimmur og ógnandi,
— og áöur en varöi steypti hann sér
yfir flugvélina.
Þaö var eins og flugvélin hefði
orðiö fyrir höggi, — þaö brast í henni
og hún hringsnérist í loftinu en skaust
síöan uppáviö meö firna krafti. Þaö
var niödimmt og ég heyrði fólkið
æpa alstaöar í kring um mig, — ef til
vill æpti ég sjálfur án þess aö gera mér
þaö Ijóst.
Loks byrjaöi hún aö falla, — fyrst
hægt og hægt en síöan hraöar og