Lesbók Morgunblaðsins - 05.07.1980, Blaðsíða 3

hraðar — þar til allt endaöi í einum
logandi hvelli...
Starfsmennirnir í flugturninum
voru orðnir áhyggjufullir enda höföu
þeir ærna ástæöu til. Einkennisstafir
flugvélarinnar voru kallaðir upp hvað
eftir annað en það barst ekkert
svar. Henni hlaut aö hafa hlekkst á.
Þeir geröu í skyndi áætlun um þaö
landsvæöi, sem hún heföi aö líkind-
um komiö niöur á, og skömmu síðar
haföi slysavarnasveitum í nærliggj-
andi byggöarlögum veriö gert viövart.
En flugvélina haföi borið langt af
ieiö. Enginn sá hana þar sern hún
steyptist á manndrápshraöa niöur úr
himninum, plægöi sig í gegn um
snjóskafl og reif af sér báöa væng-
ina — skrökkurinn valt eins og
tvinnakefli nokkur hundruö metra og
þyrlaði upp snjónum í himinháum
gusum en lá síöan kyrr eins og
afvelta stórhveli í fönninni. Hann
skildi eftir sig slóö af ferðatöskum og
allskonar drasli sem rifnað haföi
utanaf honum á leiöinni, — og eitt
bióöugt lík. Innan Iftillar stundar var
allt fennt í kaf. Þaö var eins og
náttúruöflin blygöuðust sín fyrir
ódæöi sitt og vildu hylja þaö sem
fyrst í snjónum.
... mér fannst eins og ég heföi
misst meövitund augnablik. Þegar ég
rankaöi viö mér var flugvélin grafkyrr
og allt var hljótt. í hálfrökkrinu þarna
inni var ægilegt um aö litast.
Maöurinn sem setiö hafði við hliðina
á mér lá niðri á gólfinu, — allur sundur
slitinn. Innyflin voru út um allt.
Flugvélin haföi brotlent og ég var
innikróaöur einhverstaðar inni í brak-
inu. Hræöileg innilokunarkennd náöi
tökum á mér og þaö varö mín eina
hugsun aö komast út. Ég tróöst upp
úr sætinu og fann mér til furðu aö ég
var hvergi brotinn, — ég fann eiginlega
hvergi til en var einkennilega dofinn
um allan líkaman. Gömul kona lá
þvert á leið mína fram eftir flakinu, —
hún var sýnilega dáin. Blóð vætlaöi út
um hálf opinn munninn og augun
voru brostin. Þaö fékk undarlega
miklö á mlg aö þurfa aö stíga á hana
en hjá því varö ekki komist. Flugvél-
arskrokkurinn hafði lagst aö nokkru
leyti saman á þessum stað og ég
varö að neyta allra bragöa til að
komast áfram. Alsstaöar í kringum mig
voru lík, — sundurtætt og blóöug. Ég
reyndi aö veita þeim sem minnsta
athygli en tróöst áfram eins og óöur
maöur. Ég varö aö komast út. Fremst í
flugvélinni var allt útspýtt t blóöi. Ég
tróöst framhjá flugmanninum, sem
lá framá stýriö, og gat meö naumind-
um troöið mér út um framglugga
vélarinnar, — alls hugar feginn aö
sleppa út.
Þá kom mér fyrst í hug aö fleiri
heföu getaö sloppiö lifandi eins og
ég. Þaö var alls ekki útilokaö. Ég varö
aö troöast inn aftur og athuga þaö.
Ég skyggndist inn í myrkan flugvél-
arskrokkinn. Flugmaöurinn sat enn
keikur undir stýri, — þaö vantaöi á
hann höfuöið og það var eitthvað
fáránlegt viö stellinguna. Hendurnar
héldu enn dauöahaldi um stýrið, eins
og hauslaus skrokkurinn héldi aö
flugferöinni væri alls ekki lokiö og
hann heföi enn veg og vanda aö
stjórninni. Ég fyltist viðbjóöi og það
greip mig óhugnanlegur beigur. Þarna
inni í myrkrinu beiö mín eitthvað
skelfilegt, — ég ákvaö aö fara ekki
inn aftur.
Það heyrðist þrusk og ég sá hvar
hún birtist inni í rökkrinu. Það
undarlega var aö þaö kom mér alls
ekki á óvart. Þetta var dökkhaerða
stúlkan, sem ég haföi veriö aö viröa
fyrir mér, þegar flugvélin lagöi af
staö.
„Hjálpaöu mér að komast út...“
hún skreið fram í gluggann og ég
hjálpaði henni niöur. Hún virtist alveg
ómeidd.
Hún skjögraöi nokkur spor í
snjónum en hallaði sér síöan upp aö
flakinu.
„Þetta er hræöilegt. . . þarna
inni,“ stamaöi hún.
„Ertu ómeidd?“, spuröi ég.
„Já, ég held þaö en mér líöur
eitthvað svo einkennilega .. . ég veit
ekki ...“
„Mér líður eins .8 . þaö hlýtur að
vera eftir höggiö, — það er hreint
kraftaverk að viö skyldum sleppa
lifandi — það er voðalegt aö sjá sum
líkin.“
„En þaö gætu verið einhverjir
fleiri, er þaö ekki? ... Viö verðum aö
athuga þaö ... ég ...,“ hún þagnaöi.
Ég gekk aö brotnum glugganum
og ætlaöi aö fara aö skríöa inn þegar
ég fann aö ég gat þaö alls ekki. Þarna
inni var einhver óhugnaöur, — eitt-
hvaö ennþá voöalegra en blóðugir
líkamirnir. Óttinn hríslaöist um mig
allan og ég sneri mér frá glugganum.
Ég hugsaöi mig um. Þetta voru
sjálfsagt einhver eftirköst eftir tauga-
áfalliö og höggiö, — þaö hlaut aö vera.
Ég fann aö ég skalf allur og seildist
niöur í jakkavasann eftir sígarettu-
pakkanum. Ég rétti henni sígarettu
og kveikti í fyrir okkur bæöi.
„Ætlarðu ekki inn?“, spuröi hún
og ég sá aö þaö runnu tár niður
kinnar hennar. „Þaö gætu veriö ein-
hverjir."
„Nei, — þau eru öll dáin,“ sagöi
ég ákveöinn. Ég leit undan um leiö og
ég sagöi þetta, — ég vildi ekki aö hún
sæi hversu skelfdur ég var. Ég fann
aö ég varö aö vera ákveöinn. Ég
varö að komast burt frá þessu
lemstraða flaki. Þarna inni í myrkrinu
var eitthvað sem lamaöi vilja minn,
— ef ég kæmist burt væri okkur
borgiö.
„Hvaö eigum viö að gera? spuröi
hún lágt.
Ég litaðist um. Þaö snjóaði ekki
eins mikiö og áöur og skyggniö var
mun betra. Rennislétt snjóbreiöa
teygöi sig til allra átta svo langt sem
séö varö. Þaö var dauðaþögn.
„Viö veröum aö fara héöan —
komdu," ég greip í hönd hennar og
hún fylgdi mér án þess aö hreyfa
andmælum. Mér sýndist landið halla
dálítiö til einnar áttar, — ég þóttist
vita að viö værum einhver staðar
uppi í fjöllum og ákvað aö halda undan
hallanum. Þannig hlytum viö aö
komast til byggða eða rekast á
einhvern sæluhúskofa. Bara aö hún
gæfist ekki upp.
Viö héldum svona áfram í um þaö
bil klukkustund. Ég fann hvernig
smádró af henni, — skrefin urðu styttri
og hún varð reikul í spori. Loksins
nam hún staöar.
„Ég kemst ekki lengra“, sagöi
hún lágt, „mér er kalt — þetta er
alveg vonlaust."
Nú veitti ég því fyrst athygli
hversu illa hún var klædd. Sjálfur var
ég aöeins á skyrtunni innan undir
jakkanum en fann nú fyrst hversu kalt
var í veðri. Ég mátti ekki hugsa um
þaö — þá væri öllu lokiö.
„Viö veröum aö halda áfram,“
sagði ég í örvæntingu, „ég er alveg
viss um aö þetta er rétta leiðin — og ef
viö
„Ég get ekki meira — haltu bara
áfram.“ Hún hefði látiö sig detta niöur
í snjóinn ef ég heföi ekki haldið henni
uppi. Hvað átti ég aö gera.
Ég ákvaö aö Ijúga aö henni. Frh. á bls
14.
©
Valtýr Gudmundsson, Sandi
LOGNALDA
Þú leitar til strandar En sá, er vakir um
um langan veg, vetrarnótt,
léttstíg, broshýr veit að mynd þessi
og dásamleg. — breytist fljótt,
Með hrynjandi lokka er vinda herðir
um Ijósa kinn um heimalönd
og laugar skipin og hafið byltist
við barminn þinn. við úfna strönd.
Hver snerting er hlý Rödd, sem áöur var
eins og hljóðlát nótt, mjúk og mild —
er hlúir að barni og minnti sérhvern
og svæfir rótt, — á.töfra snilld,
tónn þinn við unnarstein verður á stundinni
er því kær kynja hvell —
öllum sem búa og köld eins og
þeim töfrum nær. hrímþakin jökulsvell,
Örmunum glæstu þú vefur vítt, um hæöir, dranga og hamrafell.
og vættum árdagsins Álfar Ijóssins
kiappar þýtt, — um byggð og ból
og sérhver maður, þá búast dökkleitum
sem ann þér af sorgarkjól. —
einhug dáir þitt Leiðast einmana
hreina traf, hönd í hönd, horfnir nær
bláa blikandi haf. bak við sjónarrönd.
Þá morgunstundin Augun þýðlegu
er mild og hlý þögul tjá,
og mynstur skýjanna þeirra óskir og
eftir því, — hjartans þrá.
sól við fjallsbrún — Sömu hugsanir
að fullu skrýdd höfum viö, —
og foldin ástkæra heilagi faðir
geislum prýdd. veit oss lið,
huggun, gleöi og himnafríð.
ÞÖGULT VITNI
— Friöriksborgarhöll —
Þessi íburðarmikla bygging
var reist á tímum örbirgðar
þegar almenningur
svalt heilu hungri
og hafði ekki klæði
til að skýla nekt sinni.
Gólfábreiður og glitrandi
veggteppi eru handaverk
þúsunda og aftur þúsunda
þegnskyldra karla og kvenna,
sem enginn veit nú
að hafi nokkurn tíma
veriö til.
Gullið sem alls staóar glóir
íþessum óhóflegu salarkynnum
var eitt sinn aleiga
nauöstaddra bænda. og sjómanna
norður á íslandi
sem ætluöu aö kaupa fyrir þaö
brauð handa börnum sínum
en blessaðir valdhafarnir
voru skilningslausir á það
og hafa máski átt
enn minna í pokahorninu
af hjartans yl.