Lesbók Morgunblaðsins - 05.07.1980, Side 14

Krossgáta
Lesbókar
Morgunblaðsins
Lausn
á síðustu krossgátu

rs MAÍ ruíLi- OrtD- no«< u 0. L’ltt- w fey/iA A UL- Oft. ■ iTÚL- Kfí <IL Hund- /MUM BófW j - :. • . Hiecnr up r
,a F W bí X X "m a” R ~K 1 niK H
% IpAtr/ IitSki A F R A K A Pí P- UlW fJALL K £> A R N R K
—— kuD R 8 'Sí*-- Í/AÍMIR F A T A R J>VR K A N R
> IHUUi X> & L A o E K A N N
&Ó£) RCTiR IN V l— K. lS A
Hfíltl F L A a a 1 IvaLLfi 'mvm> /HNI R Á L L A K A N
Pexn UM R A íi A r«MM Ltsil. Tríi* N A H tlLAiT Ml(«» fjuoa**. R 1 a N Ai X 5 A
oÍkíhT ÍWf* f/ccu 'O 6. A M A N U M A £> 'rtHHi icjir- urium U R irtf-t - NIT. klÖK- T S
Kónfl M A M M A OP t/eiíifl Ol A r HlUm 'O M pX 5ÓliN K X r
“R 'A 5 ÍUM O- u»un. 1'ór‘M 'A L U N U M HftM- IMCJu ÍÖM T K L $T 8- CVM- ta
Lmat- ffiE. N 1 9 T l £> t>aer M Y K u R favfí 'B
'AL Ll H R U N 1 0.LHU* T A P A R Hö'Cu aai cw J± u ~r U
fkrno AR R 'A £> 5 Hl'i re loFn B l R A ilÁTIft ►f 1R n«iru K A N N A N
Sviai, I £> U MtÚk L 1 N BciRCfl f'ít) f) L A U N A A L A
fjo- KMíl F A R N) A £> u R \ L A R /SKflf N 'O X R
"o n % ! Fl— MeW- FÆRI SaUÓ- ICoM- /\ Al m *> FN I MILDI fod- FAÐ[íí Nfí TuH Án""" FNtfllZ- HAFNAR iONN H/L::: H 1 N 1
f MM HÆÐ KpM- A 5r
r Vt'RK- 5n'\vctu- • * HHAJD- SflMI
rJ SlCftfíP- UR Afv<v- Æp i V\Ð Nuoon e\ucf\
siúfl HMÍF- UM
t srsÁ SvcriN EM0/NC\ tftífóíT HflA M K?
Ut FFJ
SfHA- a^NCiU- cetf>AR
ÓLuí>- HCædd Srúm Srun- i SJ RgNi->n und Jvfí-C.- eÐi-i
klotr- UR + úiUÐ • > OlKnA- /NN DtfoPi —
fcmfí $\(£L ■ » 5TÚUC- Uiw + T 1 U MA'LMUR. * Í?A- /9&C- RM
Hafna H Pí> ÍKVN- FÆ RIÐ \<Y£A* - F/vJ
FFAR cetúo i
dlEf)- OtT- LlMúR SlGtIÐ bífím- íT)£i>- i R.
þitflur I2ÓI
BEUTI k-émnis- SrAFlRs FU6.L 5ÆLU
SKAP Fua
UR- ElvJA FAtRAR Kinö- tva
MARK UAR5ACI
DPiClI Ft/er PdSfíí
2>Slv- • 19H- PiÐPft- MAMMft /VJÁLM- UR
Dauðinn
*
a
leiðarenda
Frh. á bl8.3.
„Ég þekki mig hérna," laug ég.
„Ég þóttist kannast viö landslagiö
strax og ég kom út úr flakinu — ég
vildi bara vera viss áður en ég segöi
þér þaö.“
„Þaö er alveg sama — ég get
ekki meira,“ hún hélt dauöahaldi í
hönd mína og þaö var örvænting í
augum hennar. Ég varö aö fá hana til
aö halda áfram, — viö gátum ekki
gefist upp þarna.
„En þaö er sæluhúskofi skammt
héöan — þaö eru varla nema nokkur
hundruö metrar þangaö," sagöi ég og
reyndi aö vera sannfærandi.
Mér hlaut aö hafa tekist þaö því
hún trúöi mér og viö héldum áfram
göngunni. Snjókoman var nú oröin
samfelld og þaö var tekiö að bregöa
birtu.
„Þarna er þaö!“ sagöi hún allt í
einu. Ég sá þaö ekki strax en smám
saman geröi ég mér Ijóst að þaö var
þarna. Framundan, á dálitlu hæöar-
dragi, var lágreistur kofi, hálfgrafinn
í snjó. Ég var yfir mig hissa en sagöi
ekki neitt.
Viö flýttum okkur aö kofanum og
ég sá aö á honum var skjöldur þar
sem stóö „Slysavarnafélag íslands.“
Þaö þýddi aö inni voru nægar vistir,
skjólföt og annað sem þurfti, —
þaö þýddi aö okkur var borgiö.
Ég byrjaöi strax aö krafla snjóinn
frá dyrunum. Þaö tók nokkra stund
en ioks tókst mér aö opna dyrnar og
viö gengum inn. Þaö var dimmt inni
svo varla sáust handa skil en
fljótlega rakst ég á olíulugt og kveikti
á henni. Þarna var ekki óvistlegt en
hrollkalt svo viö ákváöum aö byrja á
því aö kveikja upp í kolamaskínu
sem þarna var. Þaö hlýnaði fljótt og
notarlegt snarkið frá eldinum rauf
þögnina.
ilti var oröiö niödimmt og flökt-
andi lugtarljósiö varpaöi síkvikum
skuggum um veggina. Nú, þegar hætt-
an var liöin hjá, fór ég aö viröa hana
fyrir mér á annan hátt en áður —
nærvera hennar virkaöi seiöandi á
mig þarna í rökkurkyrrðinni. Viö töluö-
um saman í hálfum hljóöum um hluti
sem skiptu ekki máli — og ég fann
hvernig ég varö sífellt meira heillaöur
af henni. Mild fegurö hennar höföaöi til
mín á undarlega persónulegan hátt
eins og viö værum aö hittast eftir
langvarandi aöskilnað. Eitthvaö
ólgaöi hiö innra og ósjálfrátt dróumst
viö hvort aö öðru og byrjuöum að
kyssast. Þaö var eins og stífla brysti
og skyndilega opnaðist ný veröld, —
veröld sem átti ekkert skylt viö hina
ómerkilegu æfi mína fyrir slysiö.
Brennandi funi og stjórnlaus fögn-
uöur — hvíslandi rödd hennar og
æsandi snertingin viö nakinn líkama
hennar — í órofa næturþögn þar sem
ekkert var nema viö tvö.
Um morguninn hafði skipt um
veður, — himininn var heiður og þaö
var glaða sólskin. Þaö glitraöi á
fannbreiöuna og mann verkjaöi í
augun af snjóbirtunni. Nú sáum við
fyrst hvernig landiö lá. Sæluhúskof-
inn stóö viö bratta fjallsbrún og þaöan
sást út yfir þröngan fjörð. Neöst viö
fjallsræturnar utarlega í firöinum
var lítiö þorp. Úr fjarlægöinni sýndust
hús og götur dvergsmátt, — eins og
þarna væri pínkulítiö leikfangaland á
mörkum lands og sjávar, en
raunverulegt þorp var þaö engu aö
síöur.
Viö ákváöum aö halda strax
niöur hlíöina. Leiöin út með firöinum
var talsvert löng en viö gengum hratt
og fundum ekki til þreytu. Þaö var
eins og hamingjan yki okkur þrótt
— viö höfðum sigrað og okkar beiö
nýtt og dásamlegt líf. Þaö var eins og
ég heföi aö fullu og öllu losnaö af
klafa fortíöarinnar, — ekkert af því
sem áöur haföi valdiö mér hugarangri
skipti máli lengur. Ég fann aö nú gat ég
horfst í augu viö öll mín vandamál og
byggt upp líf mitt aö nýju — meö
henni. Viö höföum ekki ákveöið neitt
um framtíöina en viö vissum aö
framvegis myndum viö alltaf veröa
saman.
Eftir því sem viö nálguðumst
þorpiö tók það á sig raunverulegri
blæ. Húsin stóöu á lítilli eyri sem teygöi
sig út í fjöröinn. Þar sem vegurinn lá
inn í þrorpið stóö svartmáluö kirkja
og ég sá mann sem kom gangandi út
veginn til móts viö okkur. Það fylgdi
honum lítill hundur sem skokkaöi á
milli vegbrúna og nasaði af veg-
kantinum. Eftir því sem maðurinn
nálgaðist fannst mér undarlegt aö þaö
var eins og hann veitti okkur ekki
neina sérstaka athygli en ef til vili sá
hann ekkert athugavert viö feröir
okkar. En þegar hann geröi sig líklegan
til aö ganga framhjá án þess aö virða
okkur viölits, kallaöi ég til hans.
Hann hlaut aö vera daufdumbur því
hann hélt áfram án þess aö sýna þess
nokkur merki aö hann yröi okkar var.
Ég brá viö og hljóp í veg fyrir
hann. Þetta var vingjarnlegur miö-
aldra maöur meö veöurbariö ancílit.
Hann gekk fast aö mér og ég fann
fremur en sá þegar hann gekk í
gegn um mig. Þaö gat ekki þýtt nema
eitt — ég var steindaiiöur. Óhugnan-
legri endurminningu skaut upp í huga
mér, — mitt eigiö lík, lemstraö og
blóöugt, inni í flugvélarflakinu.
Og hversu lengi haföi ég ekki
vitað þetta, — þó ég heföi ekki viljað
gera mér þaö Ijóst. Þrátt fyrir alla mína
baráttu beiö dauöinn hér á leiöar-
enda.
Hvenær verður
björninn mettur?
Framhald á bls.5.
árangurslaust gegn rússneskri stríðs-
vél, sem smám saman braut niður
mótspyrnuna í þessu feikilega fjalla-
virki. Miskunnarlausri hörku var beitt,
umsátri, svelti, eyöingu, og frelsishetj-
urnar uröu aö lúta í lægra haldi fyrir
ofureflinu. Sex árum síöar gat bróöir
keisarans, Michail, yfirhershöföingi
200.000 manna hers, tilkynnt Péturs-
borg, aö lokasigur væri unninn: „Héð-
an í frá er enginn þjóöflokkur í
Kákasus, sem ekki hefur verið undir-
okaöur."
Fyrir Alexander II (1855—^ 1881) var
„friöun" Kákasus merki um, aö haldið
skyldi til austurs fyrir Kaspíahaf. Þar
var Turkestan, 2000 km breið dæld,
sem í austri lá á „þaki heimsins", en í
suöri aö Afganistan og Persíu — land
ævafornra verzlunarleiöa og óljósrar
sögu, sandauöna og hálfvilltra flökku-
þjóöa. Þaö voru þó ekki þær, heldur
náttúran og landslagið, sem voru
verstu óvinir rússnesku innrásarmann-
anna. Yfirhershöföingi hersveita keis-
arans, Michail Skobelev, sagöi í bréfi:
„Ef Dante heföi einhvern tíma stigið
fæti sínum í Miö-Asíu, þá heföi hann
fundiö hór eitt þrep í viöbót á leiðinni
til Vítis." En þó var þaö þegar í augum
Péturs mikla „lykill og hliö aö öllum
löndum Asíu“. Handan viö þaö lá
ævintýralandið Indland, sem frá byrjun