Lesbók Morgunblaðsins - 29.08.1981, Blaðsíða 11

Tcikn.: Elias SiKurðsson.
Smásaga
eftir
Sigrúnu
Schneider
brjóta heilann. Þetta var alveg nýtt
viöfangsefni og varð aö athugast gaum-
gæfilega.
Allt í einu birti yfir svip hans. Hann
stóö snöggt upp frá borðinu og gekk
hrööum krefum út. Hann var búinn aö
taka ákvörðun, og það sniðuga ákvörö-
un aö honum fannst. Nóttin var jafn
falleg og hann andaði djúpt aö sér, svo
beindi hann skrefum sínum upp í
Þingholtsstrætiö. Þaö var margt um
manninn á leiö hans og hann kannaðist
viö suma. Honum fannst allir vera í góðu
skapi, eöa var þaö aðeins vegna þess aö
hann var svo uppfullur af hamingju-
kennd. Hann haföi aldrei gengiö þessa
leiö af meiri ánægju en núna.
Loks nam hann staöar fyrir framan
snyrtilegt gamalt hús. Gluggarnir á
framhlið þessir voru opnir og aö eyrum
hans barst kliöur radda og tónlist.
Honum létti, þaö bar ekki á ööru, vinur
hans var heima og hlaut aö vera með
fullt hús af gestum. Hann baröi fast aö
dyrum vegna þess aö hljómur dyrabjöll-
unnar kafnaöi í skvaldrinu að innan. Eftir
góöa stund og mikið bank var hurðin
þrifin upp og í gættinni stóö vinurinn og
þétt upp við hann hin unga eiginkona.
Þau voru vel hýr, hrópuöu upp yfir sig er
þau sáu hann og toguðu hann meö
miklum hlátri og ópum inn í stofu. Þar
ægöi öllu saman. Fólki, flöskum, glösum
og smuröu brauði. Gleöskapurinn virtist
vera í hápunkti og tónlistin á hæsta stigi.
Allir klöppuöu og þutu aö honum til þess
aö bjóöa hann velkominn. Hann var
umkringdur af fólki sem hann kannaðist
ekki viö og honum fannst hann vera að
kafna. Vínlykt og reykingarstybba hékk í
loftinu og hann þráöi ekkert frekar en aö
komast undir bert loft.
Vinur hans bjargaöi honum úr prísund
þessari meö því aö kalla til hans og
bjóöa honum fram í eldhúsiö. Þar settust
þeir og horföu vel og rannsakandi á
hvorn annan. í raun og veru höföu þeir
ekkert breytst og vinskapur þeirra var
jafn traustur og áöur. Þeir fundu þaö
báöir og ákváöu meö sjálfum sér aö
hittast oftar.
Vinurinn glennti upp augun eins og
hann heföi séö Marsbúa á sveimi í
eldhúsinu þegar hann bar upp bón sína.
Svo rak hann upp rosahlátur og sló á
læri sér svo small í. Þetta var nú þaö
bezta sem hann hafði lengi heyrt, en það
var sjálfsagt aö lána honum flösku, þaö
væru nægar birgöir til í augnablikinu.
Hann þaut upp á loft og kom aftur með
Vodkaflösku. Leitaöi aö poka, sem hann
loks fann og stakk flöskunni ofan í.
Svo leit hann alvarlegum augum á
unga manninn og sagöi honum aö fara
varlega í sakirnar, því hann væri óvanur
svona drykk. Bezt væri aö blanda hann
til helmingar meö sódavatni. Hann
opnaöi kæliskápinn, tók fram nokkrar
sódavatnsflöskur sem hann setti í pok-
ann til flöskunnar og rétti honum. Á
meðan hann var aö þessu braut hann
heilan um ástæöuna fyrir þessu flösku-
láni, en gat ekki komist aö neinni
niöurstööu. Svo sló hann öllu upp í
kæruleysi og fannst þetta stórkostlegt.
Þaö var sannarlega kominn tími til þess
að sá litli fengi sér neöan í því. Ef til vill
mundi það losa hann viö þess bannsett-
ans óframfærni og yröi til þess aö hann
færi á kvennafar. Þaö var svo sannar-
lega kominn tími til þess. Hann haföi
tekiö eftir því aö ungi maöurinn var
eitthvaö breyttur. Yfirbragö hans var
léttara og þessi þungi sem haföi ávallt
einkennt hann virtist nærri því horfinn.
Hann bauö honum aftur inn í stofu, en
hann afþakkaöi þaö, sagöist þurfa aö
flýta sér heim. Þeir fylgdust aö út á
gangstéttina og kvöddust með miklum
innileik og loforöi um aö hann kæmi
fljótlega aftur. Hann horföi á eftir honum
þar til hann hvarf fyrir næsta horn.
Göngulag hans var svo létt, aö þaö hlaut
eitthvaö mikið að standa til. Hann lokaði
dyrunum á eftir sér og gekk brosandi
inn til gesta sinna.
Nokkrar stjörnur glitruöu eins og
demantar á hinum djúpbláa himni og
ungi maöurinn nam staðar á göngu sinni
til þess aö viröa þær fyrir sér meö djúpri
gleöi. Hann fann mikla breytingu hiö
innra með sér og hraðaði ferö sinni heim
á leiö. Hann gekk yfir Tjarnarbrúna og
ekki leið á löngu þar til hann nam staðar
fyrir utan íbúöarblokk í vesturbænum.
Hann var fljótur að opna útidyrnar og
svo dyrnar að íbúö sinni á þriöju hæð.
Þegar hann lokaði dyrunum á eftir sér,
dró hann djúpt andann, flýtti sér fram í
eldhúsiö, lagði pokann varlega á boröiö
og klappaöi höndunum saman. Þetta var
fínt.. . en að honum skyldi aldrei hafa
dottiö þetta í hug fyrr. Þaö var nú meiri
þröngsýnin, en það var aldrei of seint í
stórræðin.
Hann setti sódavatnsflöskurnar inn í
kæliskápinn fyrir utan eina og tók fram
fallegasta glasiö sem hann átti og notaöi
venjulega á jólunum undir jólaöliö. Svo
opnaði hann flöskuna meö miklum
hátíðleik, hellti í hálft glasið og bætti
sódavatni út í. Hann bar glasiö aö vörum
sér og fékk sér vænan sopa. Uff, hann
hristi sig. Ekki var þetta bragögott, en
þaö hlaut aö vera hægt aö bragðbæta
drykkinn. Hann var fljótur að átta sig,
sótti ávaxtadrykk í kæliskápinn og bætti
út í. Nú var drykkurinn miklu betri, þaö
lá við aö hann væri bara góöur. Hann
saup aftur vel á og aö lokum tæmdi
hann úr glasinu.
Honum var fariö aö hlýna all vel og
leiö þannig, aö hann varö aö flytja glas
og flösku og annaö tilheyrandi inn í
stofu. Þar á meöal franskar kartöflur í
poka og saltkex sem hann smurði. Hann
var kominn í mjög gott skap og þó aö
hann haföi verið alsæll fyrir, var hann nú
í sjöunda himni og opnaði rækjudós til
bragöbætis.
Inni í stofu lagöi hann fallega á borö,
kveikti á kerti, settist og starði í
kertaljósið. Þetta var yndislegt. Vellíöan
streymdi um hann allan. Hann blandaöi
aftur í glasiö og drakk úr því til hálfs.
Hann sá stofu sína í allt öðru Ijósi. Hún
haföi aldrei áöur verið svona smekkleg
og falleg í hans augum og honum fannst
hún svo greinilega bera þaö meö sér
hvaö hann haföi vandað sig meö
innréttinguna. Hann stóö upp og kveikti
á veggljósunum og báöum borölömpun-
um, en slökkti svo fljótlega á veggljós-
unum. Það var nóg aö hafa birtu af
borölömpunum og kertaljósiö. Þaö mátti
ekki vera of bjart. Aöal hughrifin fólust í
dempaöri birtu og tónlist. Já, auövitaö
tónlist. Hann tæmdi úr glasinu og flýtti
sér aö fóninum. Hann átti mikið safn af
plötum og eftir stutta stund var hann
farinn að dansa samba eftir taktfastri
tónlist meö miklum tilþrifum.
Hann naut þess aö dansa og tók
útúrdúr fram í eldhúsið til þess aö ná í
sódavatn, því þessar stööugu hreyfingar
geröu hann þyrstan. Hann fékk sér aftur
í glasiö og drakk í botn. Þetta var
aldeilis hressandi. Nú var hann á viö
hundraö manns og hélt dansinum áfram
af enn meiri ákafa og fögnuöi. Aö lokum
hlammaöist hann niöur á næsta stól og
leit hálf aulalega í kringum sig. Hann
svimaöi, en sviminn hvarf um leiö og
hann hvíldi sig og nú vildi hann ekki
hlusta á danslög lengur.
Hann slagaöi aö fóninum og valdi eftir
mikla leit píanólög eftir Chopin. Plöturn-
ar lágu út um allt, en hann tók ekki eftir
því og kom sér vel fyrir í bezta stólnum
og leyföi tónunum að streyma inn í hug
sinn. Þeir voru dásamlegir, svo mjúkir
og angurværir og um leið þrungnir ást
og söknuöi. Hann varö svo gagntekinn
af hrifningu, aö tárin streymdu niöur
kinnar hans og hann grét og grét . . .
Sólargeislarnir léku sér á gólfteppinu
og liðu mjúklega yfir hinn sofandi unga
mann. Hann hreyfði sig og opnaði
augun, en lokaöi þeim strax aftur því
birtan var svo hræðilega óþægileg.
Honum fannst sem höfuöiö væri aö
springa og honum varö flökurt þegar
hann andaði aö sér, því óþægileg lykt
barst aö vitum hans. Hann opnaði
augun aftur og varö skelfingu lostinn.
Annar eins viöbjóöur haföi aldrei hent
hann fyrr. Hann lá, allur útbíaöur, í fötum
og skóm upp í rúmi. Haföi augsýnilega
kastað upp, og það ekki neinu smáræði.
Hann stóö upp, greip um höfuö sér og
skjögraöi fram á baðið. Þegar hann leit í
spegilinn þekkti hann sig varla. Andlit
hans var grátt og augun blóöhlaupin.
Hann þvoöi framan úr sér meö köldu
vatni og þegar hann beygði sig yfir
vaskinn fann hann til svima og ógleði,
svo hann varö aö kúgst þar til hann var
orðinn rennsveittur og máttlaus.
Á leiö sinni fram í eldhúsið varö
honum litiö inn í stofuna og trúöi varla
sínum eigin augum. Þar var ailt í óreiöu
og innskotsboröin lágu á hliöinni. Stytt-
an sem hann hélt mjög mikiö upp á, lá
brotin á gólfinu. Hann mundi ekki eftir
því aö hafa velt boröunum um koll og
hann mundi ekki eftir því hvernig hann
komst í rúmiö. Þvílíkur hryllingur. Hann
haföi svo sannarlega misst andlitiö, en
það haföi aldrei hent hann fyrr.
Hann kom auga á flöskuna á gólfinu
og fylltist viðbjóði. Hann þreif í hana,
flýtti sér fram, hellti slattanum sem eftir
var úr henni og sór þess dýran eiö aö
smakka slíkt aldrei framar.
Hann leit hugsandi út um gluggann, á
sólina og heiðbláan himininn og varö
hugsað til stúlkunnar. Hann fann fyrir
sárri þrá, ásamt söknuöi, en svo hvarf
hugur hans aö dreggjum flöskunnar sem
hann hafði látiö fara í vaskinn og fann aö
þau áttu ekki samleið, hann og stúlkan.
11