Lesbók Morgunblaðsins - 22.01.1983, Blaðsíða 12

Eftir lain McAsh
Aðdragandinn að kvikmynd-
inni „Síðsumar" (On Golden
Pond) minnir mig á þann tíma,
þegar hin glæsilega Katharine
Hepburn var að koma til upptö-
ku á kvikmynd í nágrenni við
mig í Suður-London-skóglend-
inu, þar sem ég var vanur að
viðra hundinn minn á sunnu-
dagsmorgnum handan gamla
skuggalega hússins á Syden-
ham-hæð.
Þetta var fyrir um það bil níu
árum, þegar verið var að vinna
að töku útiatriða kvikmyndar-
innar „A Delicate Balance" eftir
Edward Albee í allra næsta
nágrenni við heimili mitt. Það
var því miður enginn hávirðu-
legur Henry Fonda til staðar við
þetta eftirminnilega tækifæri,
en eins og til að bæta þar um,
voru þarna aðrar frægar kvik-
myndastjörnur: Paul Scofield,
Lee Remick, Joseph Cotten,
Kate Reid og Betsy Blair.
Og á hverjum einasta degi í
þessar þrjár vikur ók Katharine
Hepburn að „The Wood“ (en það
var nafn hússins), sitjandi í aft-
ursætinu í lúxusbílnum með
einkabílstjóra við stýrið, og hún
gæddi sér á óteljandi karamell-
um á leiðinni. Þar sem þetta er
svefnhverfi, voru það ekki svo
ýkja margir, sem voru á ferli og
sáu til ferða hennar. Aldraðir
íbúar hverfisins, sem mundu
eftir „The Wood“ á fyrri vel-
mektardögum þess, stöldruðu
við hjá garðhliðinu, en virtust
ekki þera kennsl á þetta fræga
aðkomufólk, sem ruðst hafði
þarna inn í hversdagslíf þeirra.
Þegar mér núna veröur litið
aftur í huganum til þessa tíma,
verður mér allt í einu ljóst, að
um vissan skyldleika er að ræða
milli hlutverka Katharine Hep-
burn í báðum kvikmyndunum.
Erfiðleikarnir, sem bundnir eru
því að komast á elliárin og
mæta hrumleika þeirra, valda
heilmiklu ölduróti, svo ekki sé
minnst á boðaföllin á lygnu yfir-
borði „Gulltjarnarinnar".
Eftir að hafa hlotið Óskars-
verðlaunin þrisvar sinnum fyrir
bestan leik í kvenaðalhlutverki
(„Morning Glory“ 1933, „Guess
Who’s Coming to Dinner" 1967,
„The Lion in Winter" 1968)
hlotnaðist Katharine Hepburn
fjórði Óskarinn fyrir leik sinn í
hlutverki hinnar öldruðu en
ennþá mjög ernu Ethel Thayer í
kvikmynd Mark Rydells „Síð-
sumar" („On Golden Pond“).
Þrenns konar bíógestir
Katharine Hepburn, sem nú
er orðin 72 ára, komst að raun
um það, meðan á skammri dvöl
hennar í Suður-London stóð, að
aldurinn hefur sín áhrif á skoð-
anir manna, og það mjög svo. Á
Spencer Tracy var mótleikari Katharine Hepburn ( fjölmörgum kvikmyndum. Hér sjást þau í einni beztu
myndinni, sem þau léku saman í, „Án ástar“ (Without Love) frá árinu 1945, en það var Harold Bucquet, sem
leikstýröi þeirri mynd.
Gróft smekkleysi
„Núna eru þessi eftirlætisgoð
kvikmyndagagnrýnendanna
komin til skjalanna fyrir al-
vöru,“ heldur hún áfram, „þessir
svokölluðu „djörfu" kvikmynda-
leikstjórar. Það eru gagnrýn-
endurnir, sem hafa skapað þessa
menn. Við lifum og hrærumst í
heimi kvikmyndaleikstjóranna,
og þeir hafa uppgötvað klámið.
Ég dreg mjög í efa þetta há-
fleyga þvaður um siðferði, sem
margir þeirra þykjast hafa til
að bera. Það verkar afsiðandi á
áhorfendur — er rangt og sið-
Arið 1935 lék Katharine Hepburn í kvikmyndinni „Sylvia Scarlett“
undir stjórn eftirlætis leikstjóra síns, George Cukor. í þessari mynd
kom hún fram dulbúin sem ungur piltur.
þeim tíma lét hún eftirfarandi
orð falla um einmitt þetta efni:
„Þegar ég var tuttugu og tveggja
ára, lék ég í leikriti í New York
og fannst þá allt vera mjög
spennandi. En aldurinn mótar
skoðanir manns, eftir því sem
aldurinn færist yfir, verða
vandamálin miklu alvarlegra
eðlis.
Áhorfendur eru nú á dögum
mjög sundurleitir, að því er
áhuga þeirra varðar; það er
dekrað við þá með útspekúler-
uðum, æsandi kvikmyndum og
með klámmyndum. Það eru
heilu skararnir af bíógestum,
sem beinlínis falla fyrir slíkum
myndum. Svo er líka stór hópur
alltaf á höttunum eftir róman-
tískum kvikmyndum. Enn einn
hópur kvikmyndaáhorfenda er
svo sá, sem krefst einhvers sér-
staks af kvikmyndinni, ein-
hvers, sem höfðar meira til vits-
munalífsins. Því fólki ofbýður
hreinlega að fara í háttinn með
öllum þessum stjörnum á kvik-
myndatjaldinu. Menn eru orðnir
dauðleiðir á því. Þeir vilja fá
sannfærandi kvikmyndaefni,
eitthvað sem heldur þeim and-
lega vakandi."
„Jafnvel stórlaxarnir
eru horfnir,
gleymdir og grafnir"
Um Katharine Hepburn, sem unnið hefur Oskarsverðlaun
fjórum sinnum, nú síðast í „Síðsumri“r þegar hún var 72 ára
SI. ár hefur Katharine Hepburn sett eins
konar met með því að vinna Óskarsverð-
launin í fjórða skipti (áður hafði hún fengið
Óskarinn árið 1933 fyrir „Morning Glory“,
árið 1967 fyrir „Guess Who’s Coming to
Dinnér“ og næsta ár þar á eftir, 1968, fyrir
hlutverk sitt í „The Lion in Winter“) fyrir
frammistöðu sína í „On Golden Pond“ eða
„Síðsumri", sem leikstýrt var af Mark Ryd-
ell og Jane Fonda lék einnig eitt aðalhlut-
verkið í.
12