Lesbók Morgunblaðsins - 27.10.1984, Blaðsíða 11

F J Ú K
SMÁSAGA EFTIR ODD BJÖRNSSON
Satt að segja veit ég varla
hvernig byrja skal þessa
frásögn — og ætlast heldur
ekki til að allir trúi henni,
en sönn er hún engu að síð-
ur. — Það skal strax tekið
fram að ég er leigubílstjóri.
Undanfarna daga hef ég
verið frá vinnu, setið hér við borðið næt-
urlangt og hugleitt þá atburði er gerðust
sólarhringana á undan.
Það var um kvöld að bíll var pantaður að
fjölbýlishúsi innarlega við Kleppsveginn.
Farþeginn var tæplega miðaldra kona,
sem bað mig að aka sér vestur í bæ. Ekki
telst það til tíðinda, né heldur útlit kon-
unnar sem mér virtist ákaflega aðlaðandi.
Ég gat þó ekki á mér setið að gefa henni
nánar gaum í speglinum og undraðist meir
og meir fríðleik hennar og þokka. Þá gerð-
ist það að mér verður litið í spegilinn, þeg-
ar við nálguðumst áfangastaðinn — og við
mér blasti sýn sem ég mun ekki geta
gleymt, þótt feginn vildi: í aftursætinu sat
„önnur kona" með svört augu, glóandi af
ástríðu; bros — eða öllu heldur hæðnislegt
frygðarglott — lék um varir hennar, og
það var eins og hún segði með „brosinu"
einu saman: „Það er óþarfi að míga á sig af
hræðslu væni minn.“ Ég leit undan og
tókst með herkjum að forðast árekstur við
ljósastaur — og sem betur fer vorum við
óðar komin á leiðarenda. Hún rétti mér
upphæðina sem stóð á gjaldmælinum og ég
tók við henni án þess að líta við — gat þó
ekki á mér setið að horfa í spegilinn meðan
hún bjó sig undir að fara út úr bílnum.
Aftur hafði farþeginn breyst í fríða og
aðlaðandi konu sem brosti til mín, eins og
í kveðjuskyni. Svo hvarf hún inn í sund
milli tveggja gamalla húsa.
Nokkru eftir miðnætti — klukkan hefur
trúlega verið langt gengin í tvö — var
beðið um bíl á þetta sama heimilisfang í
Vesturbænum. Ég verð að játa að það var .
með allmiklum kvíða og þó magnaðri for-
vitni sem ég lagði af stað — og mér varð
einkennilega innanbrjósts er ég sá konuna
standa á gangstéttarbrúninni ásamt
manni, lítið eitt yngri að því er vir.ist. Ég
var beðinn að aka á Kleppsveginn. í spegl-
inum sá ég að hún hallaði sér að honum'og
hvíldi höfuðið á öxl hans meðan hann
gældi við hana einsog annars hugar og
horfði á fjúkið gegnum hliðarrúðuna. Þau
voru þögul — næstum sorgmædd — og hár
þeirra var rennvott, einnig fötin. Ég furð-
aði mig á að hafa ekki veitt því athygli
þegar þau komu inn í bílinn, en ég ákvað
að láta á engu bera.
Tveim sólarhringum síðar er ég enn að
aka sama manni að kvöldlagi. Veðrið hafði
lítið breyst, snjófok öðru hverju og óvenju
dimmt. Maðurinn biður mig að fara með
sig á Kleppsveginn, en sem ég ek út á
Laugarnesið biður hann mig allt í einu að
keyra afleggjarann —■ út á tangann. Þegar
ég komst ekki lengra horfði ég út í kófið og
beið frekari fyrirmæla. Öðru hverju sást
grilla í drungalegan og úfinn sjóinn og
stakur már var á flugi.
— Þér finnst skrýtið að ég skuli láta þig
keyra mig hingað, sagði hann — og bætti
svo við einsog annars hugar, — það er
vegna þess að ég ætla að segja þér frá því
sem hefur gerst. — Það var fyrir tveimur
kvöldum, ég var nýbúinn að borða og sest-
ur við sjónvarpið, þegar síminn hringdi.
Það var kona sem ég hef þekkt lengi —
satt að segja hefur samband okkar verið
mjög innilegt. Hann þagnaði — þú ókst
okkur heim til hennar um nóttina, þess-
vegna segi ég þér frá þessu. Aftur þögn. —
Hún sagðist vera hjá kunningjum sínum
vestur í bæ — bað mig að koma — sagðist
sakna mín.
Hún kom á móti mér brosandi og dálitið
skjögrandi.
— Er eitthvað eftir handa mér? spurði
ég. — Þú afsakar þótt ég rifji einnig upp
samtöl, ég borga bílinn.
— Auðvitað, sagði hún glaðlega og rétti
mér glas.
Allir virtust þreyttir og ánægðir og vel
hreifir, og frá grammófóninum bárust
ljúfir tónar sem trufluðu síður en svo
fjörlegar samræðurnar.
Ég settist við hlið hennar í sófann og
saup drjúgum á glasinu til að komast með
sem skjótustum hætti í takt við stemmn-
inguna.
Þá birtist fremur ungur maður við
stigabrúnina.
— Er ekki meiningin að koma á Broad-
way? spurði hann eftir nokkurt hik, svona
einsog til að gefa skýringu á tilvist sinni
og virti samkvæmið fyrir sér, allsgáður.
— Við sleppum því núna — við erum
orðin svo þreytt, var svarið sem hann fékk
og eitthvað fleira í þeim dúr.
Maðurinn var tregur til að fara og vildi
þó ekki taka þátt í gleðinni, en stóð kyrr á
sama stað.
— Það var búið að tala um að ég keyrði
ykkur.
— Sama og þegið, þakka þér fyrir.
Hún hafði skroppið fram á snyrtingu en
birtist meðan á þessum samræðum stóð.
Ég hugleiddi hvort manngarmurinn ætlaði
ekki annaðhvort að koma sér inn eða út, en
náunginn virtist ofurseldur tregðulögmáli,
þar sem hann stóð í stiganum.
— Þú afsakar vinur, við erum hér rall-
hálf og höfum það prýðilegt, sem átti
raunar að útleggjast „viltu nú ekki vera
svo vænn að koma þér burt," og síðan var
honum ekki veitt frekari athygli.
Meðan við ókum með þér heim til henn-
ar um nóttina var ég að hugleiða dularfullt
hvarf hennar og mannsins í stiganum —
eitthvað hafði heyrst skvaldrað í lágum
hljóðum niðri í forstofunni og síðan ekki
söguna meir. Það leið hálftími. Þrír stund-
arfjórðungar — klukkutími. Einhver
spurði hvað hefði orðið af henni án þess að
menn hefðu sýnilegar áhyggjur af því —
samt þorði enginn niður til að grennslast
fyrir um hana, og allra síst ég: saup þeim
mun rösklegar á áfenginu og reytti af mér
brandara.
Þegar heim var komið settumst við inn í
stofu yfir sérrýlögg sem hún átti. Við
þögðum. Loks sagði hún, án þess að líta á
mig:
— Elskarðu mig?
— Elskar þú mig? spurði ég á móti.
— Já, svaraði hún seint — þá hringdi
síminn.
Ég sá eftirvæntinguna i svip hennar
þegar hún stóð upp til að svara. Nokkur
stutt orð í „gamni og alvöru" — ég þekkti
raddblæinn, vissi hvað hann boðaði.
— Nú, ert það þú? — ég var bara að nota
tímann til að átta mig — þakka þér fyrir
— jú — ég er alveg til í það — við þurfum
líka að ræða saman — ýmislegt.
Svo kom elskulegt bless.
— Þetta var hann — þessi sem ætlaði að
keyra okkur á Broadway — hann var að
bjóða mér út í hádegismat á morgun.
Nú varð löng bið á frásögninni og við
störðum báðir á dökkan og úfinn sjóinn og
rytjulega fuglana flögra í hráslagalegum
vindinum og síðan gerði aftur kóf. Satt að
segja var ég litlu nær, skildi þó að málið
snerist um afbrýði. Loks hélt hann áfram:
— Hún hringdi í kvöld.
— Viltu koma? sagði hún í símanum. —
Veðrið er svo andstyggilegt — ég er ein.
Ég vildi það væri alltaf svona vont veður.
Aftur þögn.
— Nú er ég á leiðinni til hennar — við
skulum snúa við, hún er farin að sakna
mín.
Næsta kvöld frétti ég að tvö lík, maður
og kona, hefðu fundist í flæðarmálinu við
Laugarnestanga. Ég gat ekki á mér setið,
en ók af stað út í bylinn. Ekki veit ég hvað
ég hafði keyrt lengi — en ég varð allt í
einu gripinn löngun til að horfa í spegil-
inn: — þau sátu í aftursætinu — hún hall-
aði sér að honum og hvíldi höfuðið á öxl
hans meðan hann gældi við hana einsog
annars hugar og horfði á fjúkið gegnum
hliðarrúðuna. Þau voru þögul — næstum
sorgmædd — og hár þeirra var rennvott,
einnig fötin.
Þegar ég beygði út á tangann varð mér
aftur litið í spegilinn. Það var enginn í
aftursætinu. Ég hélt áfram og horfði á
bílljósin staðnæmast á snjókófinu, einsog
þau hefðu lent á hvítum vegg. Að öðru
leyti var myrkur, og ég fikraði mig áfram
eftir veginum, sem ekki sást.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 27. OKTÓBER 1984 11