Lesbók Morgunblaðsins - 09.11.1985, Blaðsíða 5

Lesbók Morgunblaðsins - 09.11.1985, Blaðsíða 5
manna. Þar var og haldin prestastefna nokkrum dögum áður, enda var séra ólafur fulltrúi biskups og kær vínur. Þeir voru á líkum aldri, en séra ólafur hinum ólíku hraustlegri og ernari. Var ég þá í bezta skapi sem ég loks hefði himinn höndum tekið. Það eitt þótti mér kynlegt, að faðir minn, og enda móðir líka, var óvenju dapur í bragði; sagði hann mér síðar, að fyrir sig hefði það borið „í milli svefns og vöku“ nóttina áður en við hjónin vorum gefin saman, að hann þóttist ríða heim að Stað og sjá mig ganga út úr bænum í móti sér, glaðan á svip, og með gljáandi silkihatt á höfði. í því þótti honum hvirfilbylur taka af mér hattinn; vildi hann þá elta hann, en þá þótti honum ég segja: „Hættu að elta hattinn, honum nær enginn aftur". Draum þann sagði hann mér löngu síðar, svo og fleiri drauma, er berir voru og merkilegir; var hann nærgætinn um margt; kvaðst hann sjá hluti fyrir, þá er hann væri milli svefns og vöku, eða meðan hann væri að vakna að morgni dags. í elli sinni kvaðst hann aldrei dreyma það, er mark væri að. Skömmu eftir brúðkaupið fékk ég mein- lega vanheilsu. Ég var vanur að fá mér sjóböð til hressingar, og eitt sinn fór ég í bað í mjög köldu veðri og mun hafa verið heitur, því að langur spölur var frá Stað til sjávar. Fékk ég þá hitasótt með ákafri hjartveiki; lá þó einungis nokkra daga, en hjartveikin fylgdi mér úr því árum saman með kvíðaköstum og innbyrlingum, sem eitruðu samfarir okkar hjóna, jafnt fyrir því, að ég sá ekki sólina fyrir henni, enda var hún hinn ágætasti kvenkostur, hin fríðasta sýnum, skörungur til forráða, eins og faðir hennar, en guðrækin og grandvör, Séra Matthías tyrír kirkjudyrum í Odda. Séra Matthías og fyrsta konan bans, Elín Sigríður, 1866. eins og frú Sigríður var, móðir hennar, er allir unnu, sem hana þekktu. Er mér mörg stund minnisstæð frá þeim sumardögum á hinu nýja höfuðbóli Stað, er þá þótti bera af flestum bæjum á Vesturlandi. Skal ég einungis nefna þá stund, þegar ég kvaddi móður mína í hinsta sinni. Sólskin og blíða var og allir komnir á hestbak til burt- ferðar, og horfði ég á konu mína ríða úr hlaði á fögrum hesti hvítum. Ég hljóp þá sjálfur á bak til að vera næstur henni, en mundi þá eftir, að ég hafði ekki kvatt móður mína. Ég sneri við og spyr, hvar hún væri. Það kunni enginn að segja; ég leita um bæinn og finn hana loks í útihúsi einu; stóð hún þar og grét sárt, og þar kvaddi ég hana. Hugði ég, að sárast hefði henni fallið að sjá um leið af yngsta barni sínu, Ástríði, er þaðan reið með Þórði manni sínum, því að þau höfðu vestur komið til kynnis, en voru nýgift og sneru nú suður aftur. Hygg ég, að i móður henn- ar, margþreytta og ellimóða, hafi lagzt, að hún myndi hvorugt okkar aftur sjá í þessu lífi, enda kom það fram. „ÞÁVarByrjað Hennar HELSTRÍГ Um það tæpa ár, sem við Ingveldur vorum saman, vil ég þess eins geta, að vorið eftir vorum við ráðin í að reisa bú, og hugðum gott til, enda var ég þá, að mér fannst, hinn hraustasti, þótt beygur nokk- ur ásækti mig við og við. Snemma um vorið gekk þung og illkynjuð kvefsótt, er gekk okkur báðum nærri, og þó henni meir. Þó virtist sem hún væri orðin jafngóð, er hvítasunnu bar að; voru fermd börn í Brautarholti og var hún með mér. Á annan í hvítasunnu embættaði ég í Saurbæ, en er ég kom á hlaðið heima, greip mig ótti mikill; hljóp ég að dyrunum og spyr telpu, er út kom, um konu mína. „Hún gekk upp að Esjubergi", svaraði hún. Ég skildi við hestinn í varpanum og hleyp í spretti hina stuttu leið upp til bæjarins; kom hún þá brosandi á móti mér og spurði, hvort ég hefði undrazt um sig. Síðan gengum við kát og róleg heim; þar er mýrlent, og bað ég hana að forðast að væta sig; hún kvaðst ekki vera nema lítils háttar deig. En um nóttina vakti hún mig og kvartaði um taksting, og þá var byrjað hennar helstríð. Ég reið annað veifið suður að sækja lækni eða meðöl, en ekkert dugði. Svaf ég lítt þá viku, og á Trinitatis kvaddi ég hana snemma og þekkti hún mig enn, og var þó sýnilega langt leidd. Ég reið fyrst inn að Saurbæ eftir meðali nokkru, og síðan hið bráðasta suður og sótti landlækni á skipi. Og þegar, er við lentum, sá ég, að glugga- tjaldið stóð út úr glugganum. Var hún þá skilin við. Mér varð fátt að orði, en varð máttvana í fótunum og bað að toga af mér stígvélin, og eftir litla stund bjóst ég til ferðar landveg með dr. Hjaltalín, og bað heimilisfólkið að snerta ekki líkið fyrr en ég kæmi heim. Hjaltalín reyndi að tala kjark í mig með dæmisögum úr lífi sínu, en lítt sinnti ég því, og svo skildumst við. Reið hann heim, en ég upp að Mosfelli til séra Þorkels vinar míns. Smalastúlku hitti ég á leiðinni og bað hana að ganga með hesti mínum upp fyrir fellsendann; hún gerði það, og hefur víst undrazt, enda talaði ég ekki orð. Þegar séra Þorkell frétti tíð- indin og sá, hvernig mér leið, lét hann mig fara til hvílu. Ég sofnaði þegar í stað og svaf fast fram á næsta dag. Hafði ég þá mjög rétzt við, en hvorki mælti ég æðruorð né grét, og minntist þá Guðrúnar Gjúka- dóttur. Séra Þorkell reið heim með mér og vann með mér að líkinu, ásamt völdum konum, er til voru kvaddar. Eftir það smá- hresstist ég, enda hófust þá „köstin". Hún var jörðuð í Reykjavík, næst leiði fyrstu konu minnar, og er það næst og beint fyrir ofan leiði Péturs Guðjohnsens. Millityrirsagnir eru Lesbókarinnar. LESBÓK MORGUNBLADSINS 9. NÓVEMBER 1985 5

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.